Głównie jednak lata 90 dla kogoś kto pamięta te czasy i związane z nim nadzieję książka zadziała jak pocztówka z dawnych lat. Dobra literatura.

Głównie jednak lata 90 dla kogoś kto pamięta te czasy i związane z nim nadzieję książka zadziała jak pocztówka z dawnych lat. Dobra literatura.

"Inna dusza" Łukasza Orbitowskiego to poruszająca powieść, która przenosi czytelnika w lata 90. XX wieku, do mrocznej atmosfery Bydgoszczy. Autor znany ze swojego talentu do budowania intensywnych i przejmujących historii, tym razem skupia się na temacie młodzieńczego zagubienia, zła i dramatycznych konsekwencji ludzkich wyborów.
Książka opowiada historię trzech nastolatków, których życie toczy się w cieniu szarej, postsocjalistycznej rzeczywistości. Orbitowski precyzyjnie oddaje tło społeczne i psychologiczne bohaterów, budując obraz młodzieńców poszukujących swojego miejsca w świecie pełnym chaosu i przemocy. Książka jest pełna detali i realiów, które oddają autentyczność opisywanych wydarzeń.
Największym atutem powieści jest jej głębia psychologiczna. Autor nie boi się trudnych tematów i bezkompromisowo ukazuje ciemne strony ludzkiej natury. Kreacje bohaterów są złożone i wiarygodne; czytelnik ma okazję zajrzeć w ich myśli, emocje, a także motywacje, które prowadzą do tragicznych wydarzeń.
"Inna dusza" to także refleksja nad istotą zła, które może tkwić w każdym człowieku. Orbitowski zadaje pytania o granice moralności, odpowiedzialności oraz wpływ otoczenia na kształtowanie się osobowości młodych ludzi. Jego narracja jest intensywna, a fabuła trzyma w napięciu, co sprawia, że książkę czyta się z rosnącym zainteresowaniem i niepokojem.
Podsumowując, "Inna dusza" to znakomita powieść, która nie tylko wciąga i porusza, ale także skłania do refleksji nad kondycją ludzkiej duszy i moralności. Łukasz Orbitowski po raz kolejny udowadnia, że jest jednym z najważniejszych współczesnych polskich pisarzy, potrafiącym wnikliwie opisać złożoność ludzkich emocji i wyborów. Książka z pewnością zasługuje na uwagę i rekomendację, zarówno dla miłośników literatury psychologicznej, jak i tych, którzy poszukują głębszych treści w literaturze współczesnej.

"Inna dusza" Łukasza Orbitowskiego to poruszająca powieść, która przenosi czytelnika w lata 90. XX wieku, do mrocznej atmosfery Bydgoszczy. Autor znany ze swojego talentu do budowania intensywnych i przejmujących historii, tym razem skupia się na temacie młodzieńczego zagubienia, zła i dramatycznych konsekwencji ludzkich wyborów.
Książka opowiada historię trzech...

UPDATE: Z ciekawości, po końcowym słowach książki zerknąłem na jakich faktach opierała się książka. Trochę zepsuło mi magię prozy ile szczegółów się pokrywa. Nawet ostatnie słowa Dagmary.

Kolejna książka tegoż autora. W pewien sposób można odczuć, że to "wczesny Orbitowski", być może to kształtujący się język, a może moje autosugestia. Niemniej czytało mi się dobrze, aczkolwiek pobrzmiewały mi echa Psychopomp Agaty Rae (która powstała później, żeby nie było).

Książka jest naprawdę ciekawym studium narodzin seryjnego zabójcy, którego ciąg jest przerwany zupełnie przypadkiem praktycznie w zarodku. Sceny zabójstw bywają drastyczne w swojej bezsensowności, ale i dlatego, że mamy okazje poznać mniej lub bardziej ofiary. Koniec końców Jędrek zdaje się wychodzić zwycięsko z całej historii. W części przynajmniej zaspokoił swe rządze, a tajemnica ujawniła się sama przynosząc mu, jak się domyślam, ulgę bowiem mógł w końcu przestać przywdziewać maskę normalnego człowieka. Najbardziej szokujące jest to jak Jędrek zdewastował swoje otoczenie. Rodziny ofiar, rodzice, kolega Krzysiek, który nie może się uwolnić od wpływu Jędrka, który ukształtował go swoim stylem bycia i przypieczętował morderstwami. Drugim mordercą w powieści jest alkohol, który niszczy człowieka, postać ojca i jego rodzinę. Być może te obrazki rozpadającej się rodziny Krzyśka były dla mnie najstraszniejsze, szczególnie że nawet w dorosłym życiu okazał się spętany ojcem.

UPDATE: Z ciekawości, po końcowym słowach książki zerknąłem na jakich faktach opierała się książka. Trochę zepsuło mi magię prozy ile szczegółów się pokrywa. Nawet ostatnie słowa Dagmary.

Kolejna książka tegoż autora. W pewien sposób można odczuć, że to "wczesny Orbitowski", być może to kształtujący się język, a może moje autosugestia. Niemniej czytało mi się dobrze,...

Ależ to było mocne. Dopiero jak przeczytałem dowiedziałem się, że to historia autentyczna czy też inspirowana wydarzeniami autentycznymi. W każdym razie świetna proza, taka od jakiej nie da się oderwać.

Ależ to było mocne. Dopiero jak przeczytałem dowiedziałem się, że to historia autentyczna czy też inspirowana wydarzeniami autentycznymi. W każdym razie świetna proza, taka od jakiej nie da się oderwać.

Są takie książki, które się czuje.. tak po prostu. Wie się od samego początku, że to będzie emocjonalna bomba, która zrobi w głowie rozpierd*l. To właśnie jedna z tych książek. Ta proza wniknęła w moje zabliźnione rany, nadszarpując je na nowo. Uczucia z nią związane nie były przyjemne i mocno uwierały, a czytając ją słowo po słowie, przywoływałam w głowie obrazy z własnych, gorzkich wspomnień. Chciałabym napisać recenzję, która zachęci Was do przeczytania tej książki, ale odebrałam ją bardzo osobiście, utożsamiając się z domem jednego z bohaterów i słowo polecam, to zdecydowanie za mało..

„Inna dusza” to smutna historia o dorastaniu w latach dziewięćdziesiątych, przygnębiająca opowieść o przyjaźni, miłości.. i jej braku. Prawdziwa zbrodnia, na której opierają się wydarzenia tej powieści niesamowicie łączy się z fikcją, tworząc przygnębiającą opowieść o trudach życia w czasach pełnych nadziei i marzeń.

Są takie książki, które się czuje.. tak po prostu. Wie się od samego początku, że to będzie emocjonalna bomba, która zrobi w głowie rozpierd*l. To właśnie jedna z tych książek. Ta proza wniknęła w moje zabliźnione rany, nadszarpując je na nowo. Uczucia z nią związane nie były przyjemne i mocno uwierały, a czytając ją słowo po słowie, przywoływałam w głowie obrazy z...

Określiłabym ją jako tę z gatunku "ciężkich", mimo że przedstawia nic innego jak tylko realia tamtego okresu, a także mechanizmy odwiecznie kierujące ludźmi. Zabrakło mi tu subiektywnych przemyśleń, uczuć bohatera opisującego zdarzenia, Krzyśka Hoppe, ale może był to celowy zabieg, aby czytelnicy szli przez tę książkę z własnymi odczuciami i spostrzeżeniami.

Określiłabym ją jako tę z gatunku "ciężkich", mimo że przedstawia nic innego jak tylko realia tamtego okresu, a także mechanizmy odwiecznie kierujące ludźmi. Zabrakło mi tu subiektywnych przemyśleń, uczuć bohatera opisującego zdarzenia, Krzyśka Hoppe, ale może był to celowy zabieg, aby czytelnicy szli przez tę książkę z własnymi odczuciami i spostrzeżeniami.

Smutna i przygnębiająca. Akcja rozgrywa się w szarych latach 90', które dla jednych były dobre, dla innych fatalne. W tym wszystkim 3 młodych chłopaków w tym 1 z nich z poważnymi problemami. Widać tu problem alkoholizmu, problemy w komuniakcji w rodzinie i braki w wychowaniu i opiece. Nie tak powinno wyglądać życie. Rozdziały króciutkie, język jak dla mnie trochę męczący i nie do końca odnalazłam się wśród bohaterów i tamtego świata chociaż sama urodziłam się w 87.

Smutna i przygnębiająca. Akcja rozgrywa się w szarych latach 90', które dla jednych były dobre, dla innych fatalne. W tym wszystkim 3 młodych chłopaków w tym 1 z nich z poważnymi problemami. Widać tu problem alkoholizmu, problemy w komuniakcji w rodzinie i braki w wychowaniu i opiece. Nie tak powinno wyglądać życie. Rozdziały króciutkie, język jak dla mnie trochę męczący i...

Łukasz Orbitowski ma niesamowity talent do tworzenia atmosfery polskich miast w swoich książkach. Tak było z Gdynią w „Chodź ze mną”, małomiasteczkową Oławą w „Kulcie” i tak jest z Bydgoszczą w „Innej duszy”. Ta książka jest mi szczególnie bliska, ponieważ dorastałem w miejscowości pod Bydgoszczą w latach, w których rozgrywają się opisane wydarzenia, więc miałem styczność z tym miastem i pamiętam, jak te czasy wyglądały. Autor przedstawił je bardzo wiarygodnie, jednak miasto nie jest głównym bohaterem tej powieści. To książka przede wszystkim o dorastaniu w trudnych, po-PRL-owskich czasach, o dziecięcych marzeniach, problemach i tragediach. O zdobywaniu nowych doświadczeń – zarówno tych dobrych, jak i złych. Zbrodnia nie jest tu najważniejsza i chyba to, obok opisu miasta i jego klimatu, najbardziej mi się spodobało. Dużą zaletą książki jest wspomniany klimat, ale może on być niedostrzegalny dla osób, które nie znały tamtych czasów.

Łukasz Orbitowski ma niesamowity talent do tworzenia atmosfery polskich miast w swoich książkach. Tak było z Gdynią w „Chodź ze mną”, małomiasteczkową Oławą w „Kulcie” i tak jest z Bydgoszczą w „Innej duszy”. Ta książka jest mi szczególnie bliska, ponieważ dorastałem w miejscowości pod Bydgoszczą w latach, w których rozgrywają się opisane wydarzenia, więc miałem styczność z...

Jak to jest napisane ! 🔥

Jak to jest napisane ! 🔥

Nie było łatwo wystawić ocenę, bo szóstka wydaje się być skromna za tak sprawny literacko, do pewnego stopnia urzekający spacer po latach 90 ubiegłego wieku i pewnie stanęłoby na 7 gdyby Orbitowskiemu nie puściły nerwy i nie zakończył wszystkiego tradycyjnym dla młodych, rodzimych literatów (co już wielokrotnie na tych łamach podkreślaliśmy) sprowadzeniem polskości do wspólnego, moralnie i duchowo niskiego mianownika. Czyniąc to (jakże mogłoby być inaczej) w scenerii papieskiej pielgrzymki.
Tak się jednak składa, że naszym oczom dane było również oglądanie cywilizacyjnej zmiany lat 90 i widzieliśmy jak wiatr przemian na podwórkach naszego blokowiska stawał się huraganem dewastującym ludzkie losy. Nie do końca potrzebujemy więc przewodnika w wycieczce po chujowych, blokowych mieszkaniach tamtych czasów.
Patrzymy dziś ze sporą dozą czułości i wyrozumiałości na wysiłki swoich rodziców chcących rozpaczliwie utrzymać siebie i nas na powierzchni. Jesteśmy także skłonni wykazać jakiś rodzaj grupowego zrozumienia i empatii dla tych którym się to do końca nie udało.
Upływ czasu i mamy nadzieję przyrost zdrowego rozsądku wyleczył nas ostatecznie z nietzcheńskiego podziwu dla radykalnej kontestacji zwyczajów i norm społecznych. Skutkiem czego powieść-reportaż pana Orbitowskiego serc nam jednak nie skradła.

Nie było łatwo wystawić ocenę, bo szóstka wydaje się być skromna za tak sprawny literacko, do pewnego stopnia urzekający spacer po latach 90 ubiegłego wieku i pewnie stanęłoby na 7 gdyby Orbitowskiemu nie puściły nerwy i nie zakończył wszystkiego tradycyjnym dla młodych, rodzimych literatów (co już wielokrotnie na tych łamach podkreślaliśmy) sprowadzeniem polskości do...