Obca

Mam z tą książką niejaki problem: ogromnie nastawiałam się na wielkie przeżycia i wzruszenia, ba, wyglądałam jej wydania polskiego, bo zagraniczne miały taką świetną recepcję, a tymczasem lektura "Obcej" jakoś po mnie spłynęła, nie dotknęła mnie. I nie mogę dociec czemu...
Chwilami było w niej coś chaotycznego czy fałszywego; sama nie wiem, czy nie jakaś mistyfikacja? Niewątpliwie rodziców narratorki (=autorki) nie można uznać za tuzinkowych, zaś jej dzieciństwa za banalne, ale sposób opowiadania: mieszanie planów czasowych, ciągłe przeskoki z Włoch do Stanów i z powrotem (a pomiędzy nimi jeszcze wpleciono Indie i Londyn),wybijały mnie z rytmu i mieszało mi czytelniczo szyki. Być może był to zabieg celowy, ale mam wrażenie, że jakoś płytko odebrałam tę książkę. A szkoda.

Bardzo cenię kunszt translatorki Tomasza Kwietnia, ale zastanawiam się, czy w przypadku tej książki nie lepiej byłoby, gdyby tłumaczyła ją jednak kobieta.

Mam z tą książką niejaki problem: ogromnie nastawiałam się na wielkie przeżycia i wzruszenia, ba, wyglądałam jej wydania polskiego, bo zagraniczne miały taką świetną recepcję, a tymczasem lektura "Obcej" jakoś po mnie spłynęła, nie dotknęła mnie. I nie mogę dociec czemu...
Chwilami było w niej coś chaotycznego czy fałszywego; sama nie wiem, czy nie jakaś mistyfikacja?...

Trzeba powiedzieć, że książka Claudii jest napisana niesamowicie poetyckim i pięknym językiem. Mimo iż, nie wszystkie jej wspomnienia czy obrazy z życia są zachwycające, ubiera je w piekne słowa. Przytacza wiele postaci, książek, filmów, które były jej inspiracją, a niekiedy pomagały jej zrozumieć samą siebie. Co ciekawe pojawia się tu również wiele wątków związanych z Polską.
Claudia zaprasza nas do siebie I pokazuje bez owijania w bawełnę, co znaczy być córką dwóch osób, które posiadają skomplikowaną osobowość, a na dodatek są głusi i wręcz nie chcą żeby dzieci uczyły się języka migowego. Komunikacja jest więc wielopoziomowa i bardzo skomplikowana. Nie pomaga również fakt ciągłych przeprowadzek, które utrudniają autorce zakorzenienie. Mówi o swoich lapsusach językowych w rodzimym języku - z jednej strony jej to przezkadza np. jako tłumaczce, z drugiej strony pozwala jej na więcej wolności i kreatywności jako pisarce.
Książka ciekawa, niejedna osoba może się przejrzeć w niej jak w lustrze, a szczególnie ci, którym dane było żyć w rodzinach dysfunkcyjnych lub takich, które nie zagrzeawają jednego miejsca na dłużej.

Trzeba powiedzieć, że książka Claudii jest napisana niesamowicie poetyckim i pięknym językiem. Mimo iż, nie wszystkie jej wspomnienia czy obrazy z życia są zachwycające, ubiera je w piekne słowa. Przytacza wiele postaci, książek, filmów, które były jej inspiracją, a niekiedy pomagały jej zrozumieć samą siebie. Co ciekawe pojawia się tu również wiele wątków związanych z...

Wydawnictwo Czarne trafia w mój gust literacki, niemal ze stuprocentową celnością. Nie inaczej jest w przypadku książki "Obca" Claudii Durastanti. Już po okładce wiedziałam, że czas spędzony na lekturze tego dzieła, nie będzie stracony.

Matka ogłuchła w wieku kilku lat, ojciec urodził się głuchy. Ona i jej brat słyszą, ale dorosłe życie pokazuje, jak głębokie bruzdy mają w psychice. Powstały w wyniku wychowania w dysfuncyjnej rodzinie. I nie chodzi o to, że rodzice są niesłyszący, ani o to, że oboje nie chcą posługiwać się językiem migowym. Chodzi o coś, co ociera się o patologię... ociera się bardzo mocno. W tym wszystkim ona - dziewczynka, nastolatka, kobieta, córka, siostra, partnerka. Jej życie nie jest usłane różami.

"Obca" nie jest debiutem literackim Claudii Durastanti, ale pierwszą książką wydaną w Polsce. Autorka w swoim autobiograficznym dziele, opisała wydarzenia z życia, wzbogacone głęboką analizą psychologiczną. Dlaczego nie ma miejsca, w którym czułaby się jak w domu? Wszędzie jest obca. Wpływ na to na pewno ma wychowanie, ale również przeprowadzka z Nowego Jorku na głęboką prowincję południa Włoch.

Styl autorki, już po kilku stronach, zaczął mi przypominać sposób pisania noblistki Annie Ernaux. Zaliczam to oczywiście na plus. Drugi plus to odniesienia Claudii Durastanti do przeczytanych przez nią książek i obejrzanych filmów. Były też momenty, kiedy w "Obcej" przeglądałam się jak w lustrze. Przez całą lekturę czułam się bardzo związana z bohaterką. Dla mnie jest to wyznacznikiem tego, że mam do czynienia z naprawdę dobrą literaturą.

Czytajcie! Polecam!

Wydawnictwo Czarne trafia w mój gust literacki, niemal ze stuprocentową celnością. Nie inaczej jest w przypadku książki "Obca" Claudii Durastanti. Już po okładce wiedziałam, że czas spędzony na lekturze tego dzieła, nie będzie stracony.

Matka ogłuchła w wieku kilku lat, ojciec urodził się głuchy. Ona i jej brat słyszą, ale dorosłe życie pokazuje, jak głębokie bruzdy...

Życie Claudii z pewnością nie należało do najprostszych. Zarówno jej matka, jak i ojciec są głusi, a w dodatku są dosyć ekscentryczni i niestabilni emocjonalnie. W książce autorka pokrótce prowadzi nas przez dziesięciolecia, od dzieciństwa jej rodziców, ich poznanie, aż po własne doświadczenia, jakie z nimi zebrała. Widać wyraźnie, że przez lata wypracowuje ona własny system życia, który ma pozwolić jej uporać się z napotkanymi trudnościami. Stara ona odnaleźć siebie, bo jako córka osób z niepełnosprawnościami, od dzieciństwa odczuwała to czego nie odczuwa zbyt wiele osób. Jest to ciężar którego nie da się opisać, dlatego też tak trudne jest dla niej znalezienie własnej drogi.

Ta książka nie jest to opowieścią stricte o życiu ludzi głuchych. Całą rodzinę łączą niełatwe relacje, a trudy z jakimi musiała się zmierzać bohaterka i jej rodzice bywały zarówno łączące, jak i dzielące. Powiedziałabym, że przez swoje dzieciństwo, bohaterka przez lata szuka jakiegoś punktu zaczepienia, który da jej stałość. Wyraźnie widzi i czuje, że pojawia się w niej syndrom oszusta. Przez zmiany miejsca zamieszkania, ciężko jest jej wypracować przynależność do jakiegoś miejsca, jednak w dalszym ciągu poszukuje siebie. Zastanawia się nad pojęciem wolności, przytacza przykłady bohaterki ‘Cudzoziemki’ M.Kuncewiczowej, a także książki A.Camusa ‘Obcy’. Takie literackie porównania dają jej swoiste ukojenie i sprawiają, że być może nie czuje się tak samotna i może próbować budować własną tożsamość.

Wydaje mi się, że określenie dysfunkcyjna rodzina w tym przypadku, to zbyt niewiele by opisać tę historię. Czasem słowa nie wystarczają, tak też mam tym razem, więc jedyne lub też najlepsze, co mogę powiedzieć to warto przysiąść, przeczytać i po prostu zagłębić się w całą historię.

“Przechadzasz się po zgliszczach swojej rodziny i uświadamiasz sobie, że jedne słowa zostały wymazane, a drugie ocalały, niektóre zniknęły, a pozostałe zawsze będą w tobie rozbrzmiewać, aż w końcu dochodzisz na krawędź, do twojego ojca i matki, po latach, przez które wierzyłaś, że śmierć lub szaleństwo to jedyny sposób, by im dorównać. I tam uświadamiasz sobie, że wszystko w twojej krwi jest wołaniem, a ty sama jesteś tylko echem wcześniejszej mitologii.”

Życie Claudii z pewnością nie należało do najprostszych. Zarówno jej matka, jak i ojciec są głusi, a w dodatku są dosyć ekscentryczni i niestabilni emocjonalnie. W książce autorka pokrótce prowadzi nas przez dziesięciolecia, od dzieciństwa jej rodziców, ich poznanie, aż po własne doświadczenia, jakie z nimi zebrała. Widać wyraźnie, że przez lata wypracowuje ona własny...

Autobiograficzna i złożona opowieść o próbie odnalezienia swojego miejsca na ziemi - przestrzeni, w której można odetchnąć i zapuścić korzenie po latach wędrówki i poszukiwań - która wreszcie pozwoli ujrzeć autentyczną wersję samego siebie.

Claudia Durastanti całe życie rozglądała się za czymś stałym, z czym będzie mogła się utożsamiać, co sprawi, że będzie gdzieś przynależeć. W młodości zawsze czuła się inna, obca, niepasująca do miejsca, w którym akurat się znajdowała, nieodpowiednia dla osób, które ją otaczały.
Przyszła na świat w rodzinie stworzonej przez dwojga głuchych - ludzi zbuntowanych i konfliktowych. Ich relacja była nietypowa, momentami wypełniona szaleństwem, ale jednak niezwykła i umożliwiająca utrzymania pewnej płaszczyzny porozumienia.
Autorka przybliża nam losy swoich krewnych. Dzięki opisowi życia i doświadczeń wcześniejszych pokoleń jesteśmy w stanie lepiej zrozumieć jej poczucie izolacji i rozszczepienia pomiędzy różnymi światami. Towarzyszymy jej w wędrówce pomiędzy włoskimi oraz amerykańskimi zwyczajami, a także w środowiskach osób głuchych i słyszących. Wypatrujemy stałości i tradycji, ale też czerpiemy inspiracje z niezależności, nieskrępowania, z różnych kultur i od różnych artystów.
Powieść warto docenić za inne spojrzenie na niepełnosprawność - opierające się na porzuceniu utartych schematów, poszukiwaniu wolności i potrzebie tworzenia.

,,Obca" jest pewnego rodzaju sposobem na rozliczenie się z przeszłością - analizą, która ma ułatwić zrozumienie siebie i innych. Podsumowaniem, które dzięki wszystkim składnikom zebranym razem, może ułatwić odnalezienie odrobiny sensu w tym wszystkim, co nas otacza.

Autobiograficzna i złożona opowieść o próbie odnalezienia swojego miejsca na ziemi - przestrzeni, w której można odetchnąć i zapuścić korzenie po latach wędrówki i poszukiwań - która wreszcie pozwoli ujrzeć autentyczną wersję samego siebie.

Claudia Durastanti całe życie rozglądała się za czymś stałym, z czym będzie mogła się utożsamiać, co sprawi, że będzie gdzieś...

Jest coś intoksykującego w czytaniu książek o zawiłościach relacji w podstawowych komórkach społecznych. Pewnie dlatego, tak chętnie po nie sięgam. Claudia Durastanti w „Obcej” pochyla się nad własnymi korzeniami. Wraca pamięcią do pacholęcych lat, nieutulonej tęsknoty za poczuciem bezpieczeństwa i wzrastaniem do życia w domu, w którym oboje rodziców było głuchych- każde w wyniku innych perturbacji. Zwraca uwagę na metody komunikacji w zdestabilizowanym systemie rodzinnym, potrzebę przynależności oraz efemeryczne chwile zapisane na ławce pamięci. Kreśli zdania o dorastaniu w Ameryce i we Włoszech, poczuciu wyobcowania oraz perturbacjach i doświadczeniach przodków mających determinujący wpływ na losy kolejnych pokoleń. Sporo miejsca poświęca dojrzewaniu, wspinaniu się na drabinie społecznej, roli języka w codzienności i selektywności pamięci, co jest w narracji najciekawsze. Okrasza wydarzenia tekstami kultury, trudami emigracji, artyzmem. Nie sposób opisywanych tu nielinearnie momentów dni zamknąć w ramach jednego gatunku. Należy z odłamków zbudować postać głównej protagonistki. Wielokrotnie zastanawiałam się nad tym, czy wszystko, co otrzymałam, miało miejsce w przeszłości. Tak wiele tu sprzecznych głosów, spojrzeń na fundamentalne sprawy, że zostają jedynie pytania. Autorka ciekawie punktuje przywary bliskich, wielokrotnie ucieka w dygresje. Za bardzo teoretyzuje. Wspomina przyjaciółkę będącą w szponach nałogu. Zwykle jest autorefleksyjna. Pragnie wolności. Potrafi korzystać z dobrodziejstw ciała i przygód, jakie niesie życie. A jednak odniosłam wrażenie, że jest rozszytą pogubioną, samotną wyspą... i pudruje przeżycia. Język prowadzenia czytelnika prosty, ale znalazłam kilka ciekawych spostrzeżeń, nad którymi zamierzam się we własnej orbicie pochylić. Parantela ukazana w „Obcej” jawi się jako bardzo poraniona, co ma przełożenie, chociażby w widoku na przekaz transgeneracyjny. Po wszystkim zostałam z refleksją, że każdy ma swoją prawdę.Powieść wyróżniona Nagrodą Strega Off oraz Nagrodą im. Luigiego Russo. Znalazła się także w finale Nagrody Stregi. Planowany jest serial zbudowany na jej kanwie, co warto nadmienić.

Przekł. Tomasz Kwiecień

Jest coś intoksykującego w czytaniu książek o zawiłościach relacji w podstawowych komórkach społecznych. Pewnie dlatego, tak chętnie po nie sięgam. Claudia Durastanti w „Obcej” pochyla się nad własnymi korzeniami. Wraca pamięcią do pacholęcych lat, nieutulonej tęsknoty za poczuciem bezpieczeństwa i wzrastaniem do życia w domu, w którym oboje rodziców było głuchych- każde w...