Emocjonalna podróż przez wojnę i życie.

Kristin Hannah po raz kolejny udowadnia, że jest mistrzynią tworzenia głębokich, poruszających historii. "Kobiety" to powieść, która przenosi nas w sam środek dramatycznych wydarzeń wojny w Wietnamie, widzianych oczami młodej i idealistycznej Frankie McGrath. Jako kobieta, szczególnie poruszył mnie intymny portret dorastania i transformacji bohaterki, która z naiwnie optymistycznej studentki staje się doświadczoną życiem wolontariuszką. Hannah świetnie oddaje chaos i brutalność wojny, a jednocześnie pokazuje niesamowitą siłę i odwagę kobiet, które w tych trudnych czasach potrafiły nieść pomoc i wsparcie innym.

To powieść, która długo zostanie w mojej pamięci i sercu.

Emocjonalna podróż przez wojnę i życie.

Kristin Hannah po raz kolejny udowadnia, że jest mistrzynią tworzenia głębokich, poruszających historii. "Kobiety" to powieść, która przenosi nas w sam środek dramatycznych wydarzeń wojny w Wietnamie, widzianych oczami młodej i idealistycznej Frankie McGrath. Jako kobieta, szczególnie poruszył mnie intymny portret dorastania i...

„Kobiety” to powieść obrazująca wojnę w Wietnamie z perspektywy kobiet. To historia tak silnie nacechowana emocjami, że jej lektura niejednokrotnie niosła za sobą łzy. W końcu to powieść o miłości, o kobiecej przyjaźni i o braku zrozumienia ze strony najbliższych…

Frances wychowywana w cieniu opowieści o heroizmie w czasie II wojny światowej podejmuje decyzję, aby jako pielęgniarka pomagać rannym w Wietnamie. Wyrusza na wojnę gdzie bardzo szybko jej umiejętności nabyte w Ameryce zostają skonfrontowane z rzeczywistością. Chaos, zniszczenia, wszechobecna śmierć obnażają realizm w którym się znalazła… To tutaj przeżywa pierwszą miłość, tutaj zawiązuje kobiece przyjaźnie i tutaj nieustannie balansuje między cienką granicą życia i śmierci.

Kristinn Hannah nakreśliła historię mocno obrazującą ludzką bezradność wobec wojny, wobec honorowej służby ojczyźnie, obarczonej traumami i doświadczeniem wręcz wyniszczającym psychikę człowieka. Autorka wykreowała historię kobiety, która wracając w wojny dla swoich bliskich nie była bohaterką. Co więcej rodzice ukryli ów fakt przed znajomymi, opowiadając, że córka wyjechała do Florencji…

Kristin Hannah kolejny już raz w niebywały sposób porusza w swoich powieściach struny czytelniczej wrażliwości. Tylko ona potrafi naszpikować serce nutami goryczy jednocześnie dając nadzieję na lepsze jutro, odkrywać przed nami przejmującą historię. Prezentuje fabułę nieco bolesną, ale zanurzoną w refleksji. Taką, która uwydatnia nam dojrzałość głównej bohaterki i stanowi świadectwo jej niezłomności.

Bardzo mocno polecam. To książka, która z pewnością znajdzie w zestawieniu moich top tego roku. Planujecie przeczytać? A może jesteście już po lekturze tej książki?

„Kobiety” to powieść obrazująca wojnę w Wietnamie z perspektywy kobiet. To historia tak silnie nacechowana emocjami, że jej lektura niejednokrotnie niosła za sobą łzy. W końcu to powieść o miłości, o kobiecej przyjaźni i o braku zrozumienia ze strony najbliższych…

Frances wychowywana w cieniu opowieści o heroizmie w czasie II wojny światowej podejmuje decyzję, aby jako...

Frances nie potrafi rozstać się z ukochanym bratem. Kiedy ten wyrusza walczyć na wojnie, ona decyduje się zostać wolontariuszką. Nie wie jednak, że będzie musiała sama zmierzyć się z przerażającym obrazem wojny, bólem, cierpieniem i niesprawiedliwością, która dotyka niewinnych ludzi. Wojna całkowicie zmieni jej życie. Jednak najgorsze będzie zachowanie jej bliskich w obliczu największych tragedii…

Ta książka ma w sobie tyle emocji, od podziwu dla Frances i niebywałej odwagi głównej bohaterki, po wiele przerażających momentów, a także tych najbardziej bolesnych. Nie spodziewałam się, że od strony najbliższych kobieta dozna takiego odrzucenia, braku zrozumienia… Za każdym razem kiedy Frances zostawała sama, współczułam jej całym sercem. Dobrze, że zawsze mogła liczyć na swoje przyjaciółki, na inne kobiety, które wyczuwały jej gorsze nastroje i zawsze starały się pomóc.

Obraz wojny, przestawiony w tej powieści, jest przerażający. Już sam początek, kiedy Frances miała wyruszyć na wojnę, złamał mi serce. To, co się wtedy wydarzyło wywołało pierwszy potok łez, a później kilkakrotnie było jeszcze gorzej. Ciężko się czyta takie książki, nie są łatwe. Za to dają człowiekowi niezwykłą siłę i sprawiają, że czytelnik docenia dzisiejszy dzień, każdą najdrobniejszą rzecz, która oddziela nas od przerażonych niewinnych ludzi, którzy giną na wojnie.

Takie bohaterki jak Frances są dla mnie niezwykłą siłą i sprawiają, że nie przestanę podziwiać osób, które są w stanie tak wiele poświęcić dla innych. O tej książce mogłabym pisać długo, mam jeszcze tyle do przekazania… najlepiej jednak sięgnijcie po nią sami. Jestem pewna, że nikogo nie zawiedzie, przeciwnie- u wielu wywoła łzy i masę trudnych emocji. Polecam!

Frances nie potrafi rozstać się z ukochanym bratem. Kiedy ten wyrusza walczyć na wojnie, ona decyduje się zostać wolontariuszką. Nie wie jednak, że będzie musiała sama zmierzyć się z przerażającym obrazem wojny, bólem, cierpieniem i niesprawiedliwością, która dotyka niewinnych ludzi. Wojna całkowicie zmieni jej życie. Jednak najgorsze będzie zachowanie jej bliskich w...

Do tej pory przeczytałam tylko jedną książkę autorstwa Hannah. Był to „Słowik”, który zniszczył mnie emocjonalnie i rozniósł moje małe serduszko w pył. Książka była świetna, czytałam z wypiekami na twarzy, nie mogłam się oderwać, nawet w momencie, gdy z powodu nieprzerwanie płynących łez, ledwo co widziałam litery na stronach. Tusz się rozmazywał, kapało mi z nosa – wszystko było nieważne, liczyło się tylko przetrwanie do ostatniej strony. I późniejsze poradzenie sobie z tą historią, dlatego też dałam sobie bana na Kristin, żeby przypadkiem nie przeżywać tego na nowo tego huraganu emocji, którym nie potrafiłam sobie do końca poradzić. Jednak dla jej nowego tytułu „Kobiety” zrobiłam wyjątek. I sama nie wiem dlaczego, po prostu miałam przeczucie, że nie mogę ominąć tej książki. Moja intuicja kolejny raz mnie nie zawiodła – „Kobiety” to arcydzieło. I mówię poważnie, z pełną odpowiedzialnością za to słowo.
O wojnie w Wietnamie wiemy stosunkowo niewiele, w szkole praktycznie nie poruszamy tego tematu, jednak w sercach Amerykanów ten okres ciągle stanowi bolesną ranę. Niewiele w literaturze mamy powieści osadzonych w tamtych czasach, które porażały (i dalej to czynią) swoim okrucieństwem i bezmyślnością. Ciężko jest napisać coś pięknego, gdy temat jest skrajnie trudny, ale Hannah poradziła sobie doskonale z tą wymagającą historią. Jej „Kobiety” są piękne.
Hannah perfekcyjnie sobie radzi z tworzeniem niepowtarzalnego klimatu, porusza się w wyjątkowo trudnej materii z gracją i delikatnością, pokazując, że piekło wojny nadal nim jest, ale przydarzają się w nim również dobre rzeczy. Można spotkać tu jedyną w swoim rodzaju miłość (chociaż w różnych natężeniach i odcieniach) i można również zaprzyjaźnić się na całe życie. Na tle tych wydarzeń razem z główną bohaterką Frances przeżywamy gwałtowny proces dojrzewania, gdy z rozpieszczonej kalifornijskiej dziewczynki u progu dorosłości wiedziona impulsem zaciąga się do wojska i jako wojenna pielęgniarka trafia w samo serce wietnamskiej puszczy. Szybko i boleśnie konfrontuje swoje umiejętności nabyte w Ameryce z brutalną bezwzględnością wojennych warunków, gdy trzeba działać szybko i można liczyć tylko na siebie. Na szczęście ten stan nie trwa długo, bowiem ekstremalne warunki sprzyjają nawiązywaniu niezwykle silnych więzi.
Książka jest podzielona na dwie części – pierwsza wojenna i druga, o tym co działo się później. Koniec wojny i powrót do domu wydaje się być spełnieniem marzeń, tylko jak wrócić do przerwanego życia, gdy wszystko w nas uległo przemianie. Czas powojenny okazuje się być tym zdecydowanie trudniejszym, radzenie sobie z rzeczywistością nie jest proste, zwłaszcza gdy nie otrzymuje się żadnego wsparcia. Osobiście dla mnie ta druga część książki była zdecydowanie cięższa w odbiorze. Osamotnienie, brak zrozumienia, brak wsparcia (szczególnie gdy dowiaduje się od rodziny, że wg ich oficjalnej wersji wyjechała na studia do Florencji),radzenie sobie (a raczej nieradzenie) z kłębiącymi się emocjami, ze strachem, z lękiem, z koszmarami – z tym właśnie musi się mierzyć Frances ze swoimi przyjaciółkami, które również nie mają łatwo. Te lata to także czas wielkich przemian w Stanach Zjednoczonych, gdy społeczeństwo staje się podzielone jak nigdy wcześniej, a nastroje społeczne szorują po dnie. Jest to czas radzenia sobie z traumą wojenną, z potężnymi stratami, które dotknęły całe pokolenie.
Czy można wrócić z piekła i udawać, że wszystko jest po staremu? Czy można zapomnieć te wszystkie okropieństwa i zbrodnie, których świadkami się było i po prostu żyć dalej? I jak radzić sobie w społeczeństwie, które w ogóle nie przyjmuje do wiadomości, że byłaś tam, gdzie byłaś i jesteś z tego dumna, że przetrwałaś, że pomogłaś, że ratowałaś życia? Wszystkie te niepewności przeżywamy razem z Frances i razem z nią cierpimy. Nie wiem na czym polega talent Kristin Hannah, że potrafi w kilku prostych, zwykłych przecież słowach, zawrzeć taki ocean emocji, jaki przeżywamy razem z bohaterkami jej najnowszej książki. Wiem jednak, że ta książka, ta historia to jest coś, co musicie poznać. Bo takie kobiety jak Frances żyły naprawdę, chociaż niewiele osób o tym wie. Bo przecież kobiet w Wietnamie nie było…

recenzja pochodzi z bloga: poprostumadusia.pl

Do tej pory przeczytałam tylko jedną książkę autorstwa Hannah. Był to „Słowik”, który zniszczył mnie emocjonalnie i rozniósł moje małe serduszko w pył. Książka była świetna, czytałam z wypiekami na twarzy, nie mogłam się oderwać, nawet w momencie, gdy z powodu nieprzerwanie płynących łez, ledwo co widziałam litery na stronach. Tusz się rozmazywał, kapało mi z nosa –...