Opowiadania

Drugie podejście do twórczości E.A. Poe, a co więcej, drugie nieudane podejście. Rozumiem, że jest to klasyka, ale czasami tę klasykę warto zostawić na przykurzonej półce i ruszyć do przodu. Bardzo prawdopodobne, że jest to osąd dość kontrowersyjny ale uważam, że E.A. Poe daleko do "współczesnych klasyków" (jak, na przykład, Frank Herbert w gatunku science fiction). Rozczarowujące - rozwleczone historie, często banalne, często o niczym, często z mało interesującą puętą. Kolejnej szansy nie będzie.

Drugie podejście do twórczości E.A. Poe, a co więcej, drugie nieudane podejście. Rozumiem, że jest to klasyka, ale czasami tę klasykę warto zostawić na przykurzonej półce i ruszyć do przodu. Bardzo prawdopodobne, że jest to osąd dość kontrowersyjny ale uważam, że E.A. Poe daleko do "współczesnych klasyków" (jak, na przykład, Frank Herbert w gatunku science fiction)....

Edgar Allan Poe kilkunastoma opowiadaniami wszedł do grona moich ulubionych pisarzy. Uważam, że miał ogromny talent do pisania horrorów. Subtelne straszenie, to jest to co najbardziej preferuję, a nie wyskakujące mordy które krzyczą i powodują, że wyłączamy ekran komputera lub telewizora. Zabrakło mi mojego ulubionego "Kruka", ale i tak czytało się bardzo ciekawie. Poza "Krukiem" największe wrażenie zrobiły na mnie "Zagłada domu Usherów", "Ligeia" lub chociażby "Czarny kot", który przebiegł drogę jak to w przysłowiu. Dzisiejsze horrory nie mają nawet 3/4 tego, czego miały Nosferatu, Frankenstein lub chociażby "Lśnienie" Stephena Kinga.

Edgar Allan Poe kilkunastoma opowiadaniami wszedł do grona moich ulubionych pisarzy. Uważam, że miał ogromny talent do pisania horrorów. Subtelne straszenie, to jest to co najbardziej preferuję, a nie wyskakujące mordy które krzyczą i powodują, że wyłączamy ekran komputera lub telewizora. Zabrakło mi mojego ulubionego "Kruka", ale i tak czytało się bardzo ciekawie. Poza...

Edgar Allan Poe to, jasna sprawa, nie tylko twórca horrorów - za opowiadania grozy cenię go jednak najbardziej.

Poe pokazał w swoich opowiadaniach, że istnieją zbrodnie doskonałe, ale nie ma człowieka, który byłby w stanie udźwignąć ciężar popełnionego morderstwa.

Prędzej czy później każdego zbrodniarza dopada sumienie.

Edgar Allan Poe to, jasna sprawa, nie tylko twórca horrorów - za opowiadania grozy cenię go jednak najbardziej.

Poe pokazał w swoich opowiadaniach, że istnieją zbrodnie doskonałe, ale nie ma człowieka, który byłby w stanie udźwignąć ciężar popełnionego morderstwa.

Prędzej czy później każdego zbrodniarza dopada sumienie.

Jedna z najgorszych książek, jakie czytałam. Narracja - koszmarna, ciężko jest się zmusić do czytania całości, bez omijania kilku kolejnych linijek. Ani to straszne, ani wciągające, grozy jest tam tyle, co w Strasznym Filmie. Cieszę się, że przebrnęłam przez calutki zbiór opowiadań i nie skuszę się nigdy na powrót do twórczości tego autora.

Jedna z najgorszych książek, jakie czytałam. Narracja - koszmarna, ciężko jest się zmusić do czytania całości, bez omijania kilku kolejnych linijek. Ani to straszne, ani wciągające, grozy jest tam tyle, co w Strasznym Filmie. Cieszę się, że przebrnęłam przez calutki zbiór opowiadań i nie skuszę się nigdy na powrót do twórczości tego autora.

O Edgarze Allanie Poe słyszałam wiele: niedościgniony mistrz horroru, prekursor noweli kryminalnej, twórca pierwszego detektywa w literaturze – C.Auguste’a Dupina. Postanowiłam więc sprawdzić na własnej skórze na czym polega fenomen tego autora i czy naprawdę jest się kim zachwycać.

Nie będę opisywać tutaj każdego z tych opowiadań, bo nie ma to najmniejszego sensu. Postaram się za to wyłuskać najważniejsze wspólne cechy. Co łączy te opowiadania? Najczęściej ich głównym bohaterem jest śmierć – ludzie są tylko kukiełkami w jej rękach i zupełnie poddają się „sile wyższej”. Poe uśmierca swe postaci w przeróżny sposób: pewną kobietę dusi i wpycha do komina głową w dół, inną osobę zamurowuje żywcem w piwnicy a następnej – po prostu – podrzyna gardło. Każda ze zbrodni jest opisana w brutalny, plastyczny sposób. Nieraz aż dostawałam gęsiej skórki od nadmiaru wrażeń!

Poe bawił się moimi uczuciami, manipulował mną. Zazwyczaj powtarzał się jeden schemat odczuć: opowiadanie zaczynałam czytać z zainteresowaniem, później emocje na chwilę opadały, by znów gwałtownie wzrosnąć. Napędzona akcją pod koniec opowiadania nie potrafiłam się zatrzymać i bez przystanku rozpoczynałam kolejne opowiadanie. I tak w kółko, dlatego książkę przeczytałam dosyć szybko.

Zarówno ci, z którymi spotykam się na co dzień, jak i blogowicze wiedzą dobrze, że nie mam w zwyczaju zachwycać się klasyką tylko dlatego, że jest nią tak nazywana. Jednakże te opowiadania z czystym sercem mogę polecić każdemu, kto tęskni za mocnymi wrażeniami, napisanymi w inteligentny i psychologiczny sposób. Każdemu, kto lubi poddać się całkowicie woli pisarza i odczuwać skrajne emocje. Lub też po prostu każdemu, kto czasem lubi przeczytać naprawdę dobrą książkę.

O Edgarze Allanie Poe słyszałam wiele: niedościgniony mistrz horroru, prekursor noweli kryminalnej, twórca pierwszego detektywa w literaturze – C.Auguste’a Dupina. Postanowiłam więc sprawdzić na własnej skórze na czym polega fenomen tego autora i czy naprawdę jest się kim zachwycać.

Nie będę opisywać tutaj każdego z tych opowiadań, bo nie ma to najmniejszego sensu....

kryminały opowiedziane w swoisty sposób przez prekursora tego gatunku

kryminały opowiedziane w swoisty sposób przez prekursora tego gatunku

Kolejny raz poległam na klasyku. Opowiadania wydały mi się męczące, nieciekawe, najeżone długimi, nic nie wnoszącymi opisami i generalnie pozbawione klimatu.

Kolejny raz poległam na klasyku. Opowiadania wydały mi się męczące, nieciekawe, najeżone długimi, nic nie wnoszącymi opisami i generalnie pozbawione klimatu.

Mistrz grozy i suspensu, opowiadania z dreszczykiem. Pamiętam, że niektóre wzbudzały niekłamany lęk mojej 15 - letniej podówczas duszyczki. nie, nie przez dosadność opisu, ale raczej mistrzowsko budowaną atmosferę mroczną i duszną.

Mistrz grozy i suspensu, opowiadania z dreszczykiem. Pamiętam, że niektóre wzbudzały niekłamany lęk mojej 15 - letniej podówczas duszyczki. nie, nie przez dosadność opisu, ale raczej mistrzowsko budowaną atmosferę mroczną i duszną.

Na temat Poego powiedziano i napisano już tak dużo ze pisanie kolejnej marnej recenzji mija się z celem,dodam tylko ze zbiór jest wybitny a sama twórczość Egdara jest ponadczasowa mimo upływu lat.

Na temat Poego powiedziano i napisano już tak dużo ze pisanie kolejnej marnej recenzji mija się z celem,dodam tylko ze zbiór jest wybitny a sama twórczość Egdara jest ponadczasowa mimo upływu lat.

Bardzo bym chciała bardziej zachwycać się tym uznanym autorem, ale nie do końca ten styl narracji trafia w mój gust.
Nici z szpanowania wyrafinowanym gustem czytelniczym.

Bardzo bym chciała bardziej zachwycać się tym uznanym autorem, ale nie do końca ten styl narracji trafia w mój gust.
Nici z szpanowania wyrafinowanym gustem czytelniczym.