Brzytwa

Nie potrafię znaleźć w tej książce ani jednego pozytywnego punktu zaczepienia. A szkoda...

Nie potrafię znaleźć w tej książce ani jednego pozytywnego punktu zaczepienia. A szkoda...

Jedyna dotąd opinia na “lubimy czytać”, autorstwa „Bogdana” jest bardzo dobrze napisana, eo ipso zwolniony się czuję z potrzeby wszechstronnej analizy. Proszę przeczytac tekst „Bogdana”, gdyż ja ograniczam się do riposty.
1. Autor recenzji zauważa „tonację minorową”, co jest zrozumiałe, bo w gruncie rzeczy życie zwykłych ludzi /a o nich jest książka/ jest jak nie smutne to ponure. ZGODA, TYLKO JA NIE CHCĘ O TYM CZYTAĆ. Własnych „smutkow” i „smętków” mam „enough”, a książki czytam, by zmądrzeć lub dobrze się bawić. W „minorowej” aurze mogę czytać, ale o WIELKICH PROBLEMACH, a nie o problemikach wynikających w większości z indywidualnej niezaradności.
2. Autor recenzji słusznie porównuje Chmielewskiego do Munro, tylko, że ja należę do nielicznych ktorzy czytali ją przed Noblem i żadna nagroda nie jest w stanie zmienić negatywnej opinii o twórczości tej pani. Prowincjonalna nuda. „Bogdan” pisze:
„..komplementy odnoszące się do utworów Noblistki równie dobrze można skierować pod jego /tj Chmielewskiego- przyp.mój/ adresem”
OK, tylko, że „komplementy” ja zastępuję „mankamentami”
3. Autor recenzji porównuje Chmielewskiego do Orłosia, notabene polecajacego omawianą książkę na jej okładce. Wierzę, że „Bogdan” ma rację, bo ja o Orłosiu wiem ino, że to siostrzeniec CATa-Mackiewicza i ojciec popularnego prezentera TV. Nie mogę być w tej materii kompetentny, gdyż przekartkowałem tylko Orłosia zbiór opowiadań i mnie nie leżały. Ale nic straconego; w końcu swego znajomego, a i autora drugiej notki na okładce doceniłem w pełni na starość. Następny punkt właśnie o nim.
4. Autor recenzji słusznie porównuje Chmielewskiego do Nowakowskiego, którego ja cenię jako twórcę „realizmu peryferyjnego”.
No i, uczciwy jestem, zabraklo mnie pary, a nie posunę się do małostkowych argumentów, że to o niczym nie świadczy.... bla, bla, bla..
Ergo, pod wpływem „Bogdana” podnoszę ocenę do 6 gwiazdek, a autorowi książki życzę zerwania z ponuractwem, czytaj pesymizmem.

Jedyna dotąd opinia na “lubimy czytać”, autorstwa „Bogdana” jest bardzo dobrze napisana, eo ipso zwolniony się czuję z potrzeby wszechstronnej analizy. Proszę przeczytac tekst „Bogdana”, gdyż ja ograniczam się do riposty.
1. Autor recenzji zauważa „tonację minorową”, co jest zrozumiałe, bo w gruncie rzeczy życie zwykłych ludzi /a...

Cudze chwalicie... Ogromne powodzenie opowiadań Alice Munro, rozsławionej trafnie przyznanym literackim Noblem, pozwoliło wielu czytelnikom docenić styl i tematykę nie tak często spotykane, przynajmniej na naszym literackim podwórku. Prosty, przejrzysty styl tych opowiadań służy do relacjonowania równie prostych, wręcz ulotnych historii. Bohaterowie Munro to ludzie najczęściej przeciętni, nieraz przegrani, niczym szczególnym się nie wyróżniający. A jednak opowiadania Kanadyjki są jak haiku czy rysunki ołówkiem: skromne, wyciszone, ujmujące. Dlaczego piszę o tym w kontekście "Brzytwy" Wojciecha Chmielewskiego? Ano dlatego, że komplementy odnoszące się do utworów Noblistki równie dobrze można skierować pod jego adresem.

Proza Chmielewskiego to przeciwieństwo tak popularnego postmodernizmu. Styl takiej prozy, reprezentowanej m.in. przez Kazimierza Orłosia czy Marka Nowakowskiego, bywa nazywany "stylem zero", jako pozbawiony rzekomo oryginalności i znaków szczególnych. I bardzo dobrze. Każdy, kto męczył się czytając np. "Wojnę polsko – ruską..." Masłowskiej (ja się męczyłem) doceni narrację Chmielewskiego - uważnego i wrażliwego obserwatora codzienności. Jego bohaterowie to ludzie tacy jak ci, których codziennie mijamy na ulicy. Autor z wielką empatią opisuje ich perypetie, dla reszty świata banalne, dla nich samych – najważniejsze. Każde z opowiadań to inna perspektywa, inna postać (chłopak z bazarku, szkoleniowiec z dużej firmy, starzejąca się malarka). Tonacja tych historii jest najczęściej minorowa. Osobiste dramaty bohaterów, ich frustracje, poczucie przegranej nie czynią z nich nieudaczników. Jedynie dodają wiarygodności. Mała wielka proza.

Cudze chwalicie... Ogromne powodzenie opowiadań Alice Munro, rozsławionej trafnie przyznanym literackim Noblem, pozwoliło wielu czytelnikom docenić styl i tematykę nie tak często spotykane, przynajmniej na naszym literackim podwórku. Prosty, przejrzysty styl tych opowiadań służy do relacjonowania równie prostych, wręcz ulotnych historii. Bohaterowie Munro to ludzie...