Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Ucieczka z zamku Falaise” to 16 tom serii „Zwiadowcy” Johna Flanagana i tak naprawdę niewiele mam o nim do powiedzenia, bo ta seria od wielu tomów nie zaskakuje niczym nowym. Uważam, że trzeba mieć w życiu chociaż jedną taką serię, po której wiadomo, czego się spodziewać, bo daje to taki komfort, gdy się po nią sięga i dla mnie są to właśnie „Zwiadowcy”. Bohaterów uwielbiam, więc cokolwiek robią, ja jestem zadowolona, chociaż fajerwerków nie ma.

„Ucieczka z zamku Falaise” to 16 tom serii „Zwiadowcy” Johna Flanagana i tak naprawdę niewiele mam o nim do powiedzenia, bo ta seria od wielu tomów nie zaskakuje niczym nowym. Uważam, że trzeba mieć w życiu chociaż jedną taką serię, po której wiadomo, czego się spodziewać, bo daje to taki komfort, gdy się po nią sięga i dla mnie są to właśnie „Zwiadowcy”. Bohaterów...

„Historynka” to książka, którą w głowie wsadziłam do kategorii „do przesłuchania przy sprzątaniu”, czyli jest lekką, niewymagającą historią, ale też bardzo przyjemną, zabawną i ciepłą, jak większość książek Montgomery.

Widzimy w niej przygody Historynki, czyli dziewczynki mającej talent do snucia opowieści i jej przyjaciół i kuzynostwa. Bardzo lubię to jak Montgomery pod płaszczykiem dziecięcych historii potrafi przemycić sporo prawd o ludzkich zachowaniach. „Historynka” nie utknie mi dłużej w pamięci, bo nie ma w sobie żadnego elementu wzruszającego, jak to mają niektóre z książek Montgomery, ale w momencie czytania sprawiła mi sporo radości.

„Historynka” to książka, którą w głowie wsadziłam do kategorii „do przesłuchania przy sprzątaniu”, czyli jest lekką, niewymagającą historią, ale też bardzo przyjemną, zabawną i ciepłą, jak większość książek Montgomery.

Widzimy w niej przygody Historynki, czyli dziewczynki mającej talent do snucia opowieści i jej przyjaciół i kuzynostwa. Bardzo lubię to jak Montgomery pod...

„Cztery żywioły magii” to kolejny po „Czterech porach magii” zbiór czterech opowiadań, których autorkami są Milena Wójtowicz, Marta Kisiel, Aneta Jadowska i Magdalena Kubasiewicz. Tamten zbiór był naprawdę przyjemną lekturą, więc chętnie sięgnęłam też po ten najnowszy. W tym zbiorze każda autorka pisała fantastyczne, magiczne opowiadanie inspirowane jednym z żywiołów.

„Zawieje zamiecie” - Milena Wójtowicz

To opowiadanie, w którym wietrzyca Maja niepokoi się z powodu wielkiej wichury, która pod jej nieobecność miała miejsce w mieście. Od tamtej pory dziewczyna czuje się śledzona i już sama nie wie, czy to dzieje się naprawdę czy popada w paranoję. Bardzo przyjemne opowiadanie!

„Jak długo żyje motyl?” - Marta Kisiel

To opowiadanie jest w sumie kontynuacją tego, które było w poprzednim zbiorze opowiadań i wtedy tamto było dla mnie najsłabsze z całego zbioru i teraz to też jest. Przygody trzech nadprzyrodzonych przyjaciółek na nawiedzonym ryneczku mają spory potencjał, a jednak jakoś bardzo mnie nie porwały.

„Wspomnienie ognia” - Magdalena Kubasiewicz

Opowiadanie o serii magicznych pożarów i czarownicy, która zajmuje się gaszeniem takich właśnie pożarów, i która próbuje rozwikłać, kto tych podpaleń dokonał, ponieważ łączą się one z innymi sprzed lat, które ona również gasiła.

Świetne opowiadanie! Bardzo chętnie przeczytałabym szerszą wersję tej historii w powieści!😀

„Wnuczka morza” - Aneta Jadowska

Mara nic nie wie o swoich korzeniach. Wie tylko, że jej ojciec nie żyje, a morze przyzywa ją we snach. Po skończeniu szkoły postanawia przeprowadzić się nad morze, co jest początkiem odkrywania jej rodzinnych tajemnic.

Dość smutna, lekko baśniowa opowieść o tęsknocie i żałobie, której również należy się kontynuacja! Najlepsze opowiadanie z tego zbioru.😀

Tak krótko podsumowując - był to naprawdę przyjemny zbiór. Bardzo lubię wszystkie te autorki, bo każda na swój sposób robi naprawdę dobrą robotę i wciąga do swojego fantastycznego świata.

„Cztery żywioły magii” to kolejny po „Czterech porach magii” zbiór czterech opowiadań, których autorkami są Milena Wójtowicz, Marta Kisiel, Aneta Jadowska i Magdalena Kubasiewicz. Tamten zbiór był naprawdę przyjemną lekturą, więc chętnie sięgnęłam też po ten najnowszy. W tym zbiorze każda autorka pisała fantastyczne, magiczne opowiadanie inspirowane jednym z żywiołów....

„Przeminęło z wiatrem” Margaret Mitchell to książka, która trochę na moim regale przeleżała i z jednej strony śmieję się z siebie, że miałam jakiekolwiek obawy przed czytaniem jej, a z drugiej jest mi przykro, że już nigdy więcej nie przeczytam jej po raz pierwszy. Książka ma dobrze ponad 1000 stron i z jakiegoś powodu ta objętość napawała mnie strachem. Zupełnie niepotrzebnie. Kiedy już wgryzłam się w tę książkę odkryłam, że mogłabym ją czytać bez przerwy i skończyć o wiele szybciej niż bym chciała skończyć. Dlatego dość kategorycznie dawkowałam ją sobie przez dłuższy czas, żeby się nie kończyła. Złamała mi serce sto pięćdziesiąt razy, ale i tak chciałabym ją zacząć od nowa od razu w momencie, w którym ją skończyłam.

O fabule nie będę pisać, bo mam łzy w oczach na samą myśl. Naprawdę ciężko w kilku zdaniach ująć co przedstawia, żeby zawrzeć całą głębię i wielowymiarowość postaci i ich losów, które opłakałam wiele razy. Książka nie obchodzi się z nami lekko i ukazuje błędy, za które płaci się ogromną cenę.

W żadnym momencie nie była to historia przegadana, a nawet chciałabym żeby była dłuższa. Żeby dowiedzieć się, jak życie Scarlett potoczyło się dalej. Niech najlepszą rekomendacją tej książki będzie to, że praktycznie od pierwszych stron wiedziałam, że będzie ona w topce mojego życia. I z każdą stroną tylko się w tym utwierdzałam.

Aktualnie jestem na świeżo po przeczytaniu i mam w sobie głęboki strach, czy jeszcze w życiu uda mi się natrafić na TAKĄ książkę.
https://www.instagram.com/p/C7tapDgtieX/?igsh=NzExYWlwbm5pbXdy

„Przeminęło z wiatrem” Margaret Mitchell to książka, która trochę na moim regale przeleżała i z jednej strony śmieję się z siebie, że miałam jakiekolwiek obawy przed czytaniem jej, a z drugiej jest mi przykro, że już nigdy więcej nie przeczytam jej po raz pierwszy. Książka ma dobrze ponad 1000 stron i z jakiegoś powodu ta objętość napawała mnie strachem. Zupełnie...

„Berło Serapisa i inne opowiadania” to zbiór opowiadań, który powiązany jest z seriami „Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy”, „Kroniki rodu Kane” i „Olimpijscy Herosi”. Wyrywkowo można pojedyncze opowiadania czytać gdzieś pomiędzy poszczególnymi tomami tych serii, chociaż ja dla własnego bezpieczeństwa wolałam czytać je po przeczytaniu tych wszystkich serii.

Okazało się, że trzy z tych opowiadań o Percym już znałam z jakichś innych dodatków do serii o nim, ale cała reszta była dla mnie bardzo przyjemną nowością! Szczególnie trzy pierwsze opowiadania, w których mieliśmy połączenie greckiej i egipskiej serii i mogliśmy zobaczyć jak Percy i Annabeth działają wspólnie z Sadie i Carterem, co okazało się naprawdę świetnym połączeniem! Polecam wszystkim fanom tych serii!😀

„Berło Serapisa i inne opowiadania” to zbiór opowiadań, który powiązany jest z seriami „Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy”, „Kroniki rodu Kane” i „Olimpijscy Herosi”. Wyrywkowo można pojedyncze opowiadania czytać gdzieś pomiędzy poszczególnymi tomami tych serii, chociaż ja dla własnego bezpieczeństwa wolałam czytać je po przeczytaniu tych wszystkich serii.

Okazało się,...

„Cień węża” to finałowy tom trylogii „Kroniki rodu Kane”, czy serii opartej na mitologii egipskiej autorstwa Ricka Riordana.

W tym tomie, podobnie jak w poprzednim, głównym złem jest Apopis, który chce połknąć słońce i zniszczyć świat, a rodzeństwo Kane i cały Dom Życia muszą go przed tym powstrzymać, używając wszystkich możliwych środków, nawet tych najbardziej niebezpiecznych.

Wielka, pełna emocji ostatnia bitwa w seriach fantastycznych jest czymś, co dobrze poprowadzone może wprawić mnie w zachwyt, nawet jeśli miałam zastrzeżenia do poprzednich tomów. Tutaj tego zachwytu nie ma. Wszystkie wątki się dobrze rozwiązały i naprawdę wszystko było tam poprawne, ale zabrakło tych emocji, które by sprawiły, że czytałabym ten finał z zapartym tchem. Miło będę wspominać tę serię, bo była angażująca i pokazała mi świat mitologii egipskiej w bardzo przystępny sposób, ale miłość w moim sercu zarezerwowana jest dla grecko-rzymskich klimatów Riordana.
https://www.instagram.com/p/C7eFlPltq5e/?igsh=MWdldGx5a2NlOTE2aA==

„Cień węża” to finałowy tom trylogii „Kroniki rodu Kane”, czy serii opartej na mitologii egipskiej autorstwa Ricka Riordana.

W tym tomie, podobnie jak w poprzednim, głównym złem jest Apopis, który chce połknąć słońce i zniszczyć świat, a rodzeństwo Kane i cały Dom Życia muszą go przed tym powstrzymać, używając wszystkich możliwych środków, nawet tych najbardziej...

Po twórczość Edgara Allana Poe chciałam sięgnąć od dawna, bo to taki klasyczny autor, z którego twórczości czerpało wielu twórców, których uwielbiam i teraz miałam w końcu okazję poznać jego „Zagładę domu Usherów”.

I to jest dobry sposób na poznanie autora, bo to zbiór opowiadań, w którym znajdują się zarówno opowieści grozy, jak i jego opowiadania detektywistyczne i poematy, więc jest dość szeroki przekrój jego twórczości. Sam język nie był łatwy, choć koniec końców był i tak prostszy niż myślałam, że będzie. Opowieści grozy były klimatyczne i sięgające głęboko w duszę i lęki człowieka, więc podobały mi się najbardziej, za to kryminalna odsłona podobała mi się średnio, chociaż spore wrażenie robi to, że Dupin był pierwszym w historii literatury detektywem i to na nim wzorowani byli wszyscy moi ulubieni detektywi. Czułam w niektórych historiach trochę chaosu, co sprawiało, że się gubiłam, chociaż nie wiem do końca, czy to nie wina tego, że nie wszystko zrozumiałam. Zdarzały się przypadki, że szukałam w Internecie interpretacji niektórych utworów, więc było to dla mnie trochę wyzwanie czytelnicze.

Po twórczość Edgara Allana Poe chciałam sięgnąć od dawna, bo to taki klasyczny autor, z którego twórczości czerpało wielu twórców, których uwielbiam i teraz miałam w końcu okazję poznać jego „Zagładę domu Usherów”.

I to jest dobry sposób na poznanie autora, bo to zbiór opowiadań, w którym znajdują się zarówno opowieści grozy, jak i jego opowiadania detektywistyczne i...