Jesteśmy społecznością, która kocha książki

'Leśniczówka' ma w sobie ten sam urok, co poprzedni tom.
Choć autorka ponawia pewien schemat znany z pierwszej części, w niczym to nie przeszkadza.

Tym razem przyglądamy się losom Marii i Gabrysia.
Dawna miłość powraca a wraz z nią niepokój i obawa.
Dobro synka okazuje się najistotniejsze.

Z książek pani Panasiuk emanuje swoiste ciepło, którego tak brakuje w naszym codziennym życiu.
Pisarka pisze o rzeczach na pozór zwykłych, ale pisze w taki sposób, że nie można się od powieści oderwać.
Oczywiście, znów można czynić zarzuty, że to taka niby literatura dla pensjonarek, ale jakże potrzebne są takie właśnie książki.
Książki o zwykłych ludziach, o łączących ich głębokich więzach, o przyjaźni, która pomaga przetrwać najtrudniejsze chwile.
A że czasami słodko ?
Może właśnie takie powinno być życie.

Piękna książka.

8/10.

'Leśniczówka' ma w sobie ten sam urok, co poprzedni tom.
Choć autorka ponawia pewien schemat znany z pierwszej części, w niczym to nie przeszkadza.

Tym razem przyglądamy się losom Marii i Gabrysia.
Dawna miłość powraca a wraz z nią niepokój i obawa.
Dobro synka okazuje się najistotniejsze...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo urokliwa książka.

Tak, wiem, że naiwna, że cukierkowa, że....
Ale co z tego ?

Kochająca swój region autorka wplata w jego historię losy czterech przyjaciółek z dzieciństwa.
I o tym przede wszystkim jest, moim zdaniem, ta książka.
O przyjaźni.
A w tle także pokazanie okrutnego czasu wojny i zwykłej ludzkiej przyzwoitości, choć groziła za nią kara śmierci.

Można się czasem uśmiechnąć słysząc odzywki Zuzy, ale jej osoba wnosi do powieści humor i ogromny optymizm.

Bardzo potrzebne są takie książki.
Książki o zwykłych ludziach, ich troskach i radościach, o tajemnicach z przeszłości, powolnym ich odkrywaniu, o popełnionych błędach i próbach ich naprawiania.

Nigdy nie byłem w Białej Podlaskiej a teraz zapragnąłem, aby tam kiedyś pojechać.

Warto, naprawdę warto przeczytać.

7/10.

Bardzo urokliwa książka.

Tak, wiem, że naiwna, że cukierkowa, że....
Ale co z tego ?

Kochająca swój region autorka wplata w jego historię losy czterech przyjaciółek z dzieciństwa.
I o tym przede wszystkim jest, moim zdaniem, ta książka.
O przyjaźni.
A w tle także pokazanie okrutnego czas...

Rozwiń

Zwiń

Juan Gomex-Jurado potwierdza swoją klasę.

Autora poznałem podczas lektury trylogii z Antonią Scott i już wtedy jego opowieść wywarła na mnie ogromne wrażenie.

Tajemniczy algorytm, który może na nowo zdefiniować przyszłość internetu.
Twórca - mizantrop i jego niepełnosprawny umysłowo braciszek.
Afgańczyk.
I wreszcie Ona.
Irina.

To jest opowieść o zemście.

Straszne doświadczenie z dzieciństwa ukształtowały świadomość i psychikę bohaterki.
Dokonuje nieprawdopodobnych wręcz rzeczy, aby stać się prawdziwą Nemezis dla tych, którzy ją skrzywdzili.
Jest nieubłagana.
Bezlitosna.

Nie chcę wdawać się w rozważania na ile cała historia mogłaby być prawdopodobna w realu.
Bardziej fascynowała mnie kreacja zarówno postaci Iriny jak i pozostałych bohaterów powieści.

Doskonały styl, świetne opisy, barwny język, rewelacyjne przedstawienie wszystkich bohaterów, akcja niezwalniająca ani na moment, czegóż więcej trzeba, aby być w pełni usatysfakcjonowanym z lektury.

Doskonała książka !!

8/10.

Juan Gomex-Jurado potwierdza swoją klasę.

Autora poznałem podczas lektury trylogii z Antonią Scott i już wtedy jego opowieść wywarła na mnie ogromne wrażenie.

Tajemniczy algorytm, który może na nowo zdefiniować przyszłość internetu.
Twórca - mizantrop i jego niepełnosprawny umysłowo brac...

Rozwiń

Zwiń