Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szósty tom o córkach Oscara Bafoura.

Anne jest uznawana za najrozsądniejszą z sióstr, ale to właśnie ona wywołała największy skandal - spędziła noc z obcym mężczyzną i zaszła w ciążę. Później nie spotkała swojego kochanka.

Na konferencji w Lake Garda, Anne poznaje Luca de Salvatore, który... okazuje się być ojcem jej dziecka! Na początku mężczyzna jej nie poznaje, ale potem kojarzy skąd ją zna.

Luca uważa, że Anne powinna zostać jego żoną, bo wtedy nie będą musieli walczyć o dziecko. Jednak Anne nie uważa tego za dobry pomysł -jej matka z rozsądku poślubiła jej ojca. Luca jednak ma nadzieję przekonać ją do zmiany zdania... Tylko jak to zrobić, skoro cały czas się kłócą, a w seksie dochodzą do porozumienia?

Anne jest drugą z sióstr Balfour, która bardzo mi się spodobała. Może to trochę dlatego, że przypomina mi siebie samą. Luca też polubiłam, podobnie jak Marca z "Rezydencji na Sycylii".

Najbardziej dotychczas podobały mi się "Rezydencja na Sycylii" i "Konferencja we Włoszech" i sądzę, że moja słabość do wszystkiego co włoskie ma w tym swój udział. Tak czy owak, polecam szybko się czyta.

Szósty tom o córkach Oscara Bafoura.

Anne jest uznawana za najrozsądniejszą z sióstr, ale to właśnie ona wywołała największy skandal - spędziła noc z obcym mężczyzną i zaszła w ciążę. Później nie spotkała swojego kochanka.

Na konferencji w Lake Garda, Anne poznaje Luca de Salvatore, któr...

Rozwiń

Zwiń

"Lady Susan"
Główną bohaterką jest Lady Susan, która jest wdową i poszukuje swojej córce męża. Frederica jednak nie chce wychodzić za mąż i ucieka z pensji. Tymczasem w Susan zakochuje się brat żony Vernona. Siostrze nie podoba się, że Susan przekabaciła go na swoją stronę.

"Watsonowie"
Kto czytał "Emmę" ten wie, że tak nazywała się główna bohaterka. Mamy tutaj opis balu na którym była Emma i wizytę siostry Emmy. Poza tym mamy też opisywane relacje między siostrami, a Emma miała ich trzy.

"Sandition"
Patrick Parker trafia na wieś w wyniku wypadku. Tam poznaje rodzinę Charlotte, którą zaprasza do kurortu w Sandition. Z Parkerami jedzie Charlotte, gdzie poznaje wspólniczkę Parkera, jego rodzinę oraz sir Edwarda, który kocha się w innej dziewczynie.

Najbardziej podobała mi się "Lady Susan" i wiem, że jest film na podstawie tej książki. "Sandition" też mi się podobało i jestem ciekawa jak dalej rozwinęłaby się ta książka, gdyby Austen nie umarła. "Wastonowie" też mi się podobało, ale nie tak bardzo jak dwie wcześniej wymienione, ale to pewnie dlatego, że czytałam wcześniej "Emmę".

Książki Jane Austen są dobre i aktualne i później również będą aktualne.

"Lady Susan"
Główną bohaterką jest Lady Susan, która jest wdową i poszukuje swojej córce męża. Frederica jednak nie chce wychodzić za mąż i ucieka z pensji. Tymczasem w Susan zakochuje się brat żony Vernona. Siostrze nie podoba się, że Susan przekabaciła go na swoją stronę.

&q...

Rozwiń

Zwiń

Piąty tom o Balfourach.

Bohaterką tej części jest Zoe, która dowiaduje się, że jej ojcem jest kochanek jej matki. Dziewczyna popada w depresję i traci sens życia a Oscar, którego uważała za ojca wysyła ją do Nowego Jorku.
Max dowiaduje się o swojej chorobie i wie, że stopniowo traci wzrok. Uznaje, że życie dla niego nie ma już sensu, ponadto zmaga się z wydarzeniami z przeszłości, które są traumatyczne i z którymi nigdy się nie pogodził.
Na wernisażu spotyka się z Zoe, która podobnie jak Max przechodzi w życiu ciężki okres. I choć Max i Zoe starają się izolować od cierpienia to jednak im to nie wychodzi. Oboje okazują się być dla siebie lekarstwem.

Dwójka bohaterów, poraniona przez życie w dość trudnym momencie swojego życia. Podobał mi się fakt, że oboje bali się zaryzykować i chcieli się uchronić przez zranieniem, ale jednak ich miłość wygrała.
Zarówno Max jak i Zoe mają za sobą niełatwą historię. Zoe, próbująca odnaleźć siebie, staje się dojrzałą kobietą i zaczyna rozumieć, że więzy krwi to nie wszystko, że liczy się coś więcej (Zoe rozumie, że pomimo iż Oscar nie dał jej życia to tak naprawdę ją wychował i dlatego zasługuje na miano jej ojca) natomiast Max uświadamia sobie, że kocha Zoe i nie może jej stracić i chce z nią stworzyć rodzinę.

Pozostaje mi przeczytać kolejne części.

Piąty tom o Balfourach.

Bohaterką tej części jest Zoe, która dowiaduje się, że jej ojcem jest kochanek jej matki. Dziewczyna popada w depresję i traci sens życia a Oscar, którego uważała za ojca wysyła ją do Nowego Jorku.
Max dowiaduje się o swojej chorobie i wie, że stopniowo traci wzrok...

Rozwiń

Zwiń

Czwarty tom o siostrach Balfour.

Sophie jak każde jej poprzednie siostry, musi nauczyć się radzić sobie w normalnym życiu i pracować. Dziewczyna dostaje pracę w firmie architektonicznej i dostaje zlecenie odrestaurowania posiadłości markiza we Włoszech.

Marco Speranza po nieudanym małżeństwie postanawia ograniczyć kontakty z kobietami do seksu. Kiedy jednak w swoim gabinecie, zastaje śpiącą, uroczą dziewczynę, nie podejrzewa jak odmieni się jego życie.

Sophie przypomina mi siebie sprzed lat, dlatego tak łatwo się z nią utożsamiłam. To jaką ona przeszła przemianę przy Marco i nabrała pewności siebie... Zresztą mamy tutaj dziewczynę, która nie jest płaska jak decha, tylko ma trochę kształtów co rzadko się zdarza w harlequinach.

Natomiast Marco wydaje się być typowym playboyem, jednak to jest maska, która się zasłania. Dopiero spotkanie Sophie, zwróci mu wiarę w to, że istnieją lepsze kobiety od jego byłej żony.

Sycylia, dwójka ludzi otaczająca się maskami i burząca swoje wzajemne mury - to są zdecydowane plusy tej książki. Polecam.

Czwarty tom o siostrach Balfour.

Sophie jak każde jej poprzednie siostry, musi nauczyć się radzić sobie w normalnym życiu i pracować. Dziewczyna dostaje pracę w firmie architektonicznej i dostaje zlecenie odrestaurowania posiadłości markiza we Włoszech.

Marco Speranza po nieudanym małżeń...

Rozwiń

Zwiń

Tym razem książka opowiada o losach Emily, która po skandalu urządzonym przez ojca - odnalezienie siódmej córki i śmierci żony Oscara, Emily postanawia uciec z domu.

Emily odnajduje mężczyzna o którym chciałaby zapomnieć. Jest to sam książę z Santosy, który kiedyś skradł jej pocałunek. Teraz pojawia się w życiu Emily i proponuje jej wyjazd do jego królestwa,aby uczyć jego bratanicę baletu.

Bardzo przyjemnie i szybko czytało mi się te książkę. Mamy tutaj Emily, która nie umie
poradzić sobie po śmierci Oscara oraz żal do niego oraz Luisa, który nie chce zostać królem,ale nie ma wyboru.

Pozostaje mi przeczytać kolejne części.

Tym razem książka opowiada o losach Emily, która po skandalu urządzonym przez ojca - odnalezienie siódmej córki i śmierci żony Oscara, Emily postanawia uciec z domu.

Emily odnajduje mężczyzna o którym chciałaby zapomnieć. Jest to sam książę z Santosy, który kiedyś skradł jej pocałunek. T...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom Córek Oscara Balfoura.

Kat jest bohaterką tego tomu. Jest to dziewczyna, która ma za sobą trudną przeszłość, ale ukrywa ją pod bogatymi ciuchami i toną kosmetyków. Ojciec postanawia, że córka musi nauczyć się pracować.

Szefem Kat, ma być Hiszpan Carlos Guerrero, który spodobał się kiedyś Kat. Oboje nie są zadowoleni z tego faktu, że Carlos jest właścicielem jachtu, a Kat z tego, że będzie musiała pracować.

Zarówno Kat jak i Carlos mają za sobą trudną przeszłość, ona obwinia się o śmierć ojczyma, a on nienawidzi swojego ojca, bo źle go traktował i kazał mu być torreadorem. Właśnie te wspólne złe doświadczenia połączyły obojga i sprawiły, że oboje poznali uczucie jakim jest miłość.

Drugi tom Córek Oscara Balfoura.

Kat jest bohaterką tego tomu. Jest to dziewczyna, która ma za sobą trudną przeszłość, ale ukrywa ją pod bogatymi ciuchami i toną kosmetyków. Ojciec postanawia, że córka musi nauczyć się pracować.

Szefem Kat, ma być Hiszpan Carlos Guerrero, który spodobał...

Rozwiń

Zwiń

Moja pierwsza styczność z Anne Bronte.

"Agnes Grey" jest powieścią autobiograficzną opowiadającą o losach autorki, która nie miała urody ani dużego statusu społecznego. Była tylko córką duchownego, jej matka pochodziła z bogatej rodziny, która się jej wyrzekła.

Czytając te książkę, odniosłam wrażenie, że styl pisania autorki przypomina mi Jane Austen, którą Charlotte Bronte krytykowała. Podobnie jak Austen jest dobrą obserwatorką, powoli buduje akcje powieści, skupia się na bohaterach i na ich motywacjach. Możliwe, że w książkach Austen było więcej akcji.

Minusem zdecydowanie jest postać bohaterki. Jest ona do bólu dobra, miła łagodna. Ja wiem, że była guwernantką, ale mimo wszystko nie powinna tak sobą dać pomiatać. Jej uczucie do duchownego było przewidywalne dość spokojne (czyli nudne!) choć to zależy od punktu widzenia. Możliwe, że autorka specjalnie wykreowała taką postać. Wszystko to jest jasno określone - Ci są źli, Ci są dobrzy, to jest źle, to jest dobre... Mogłabym tak jeszcze wymieniać.

Zamierzam przeczytać drugą książkę tej autorki i wtedy dopiero opowiem ostatecznie o swoich odczuciach.

Moja pierwsza styczność z Anne Bronte.

"Agnes Grey" jest powieścią autobiograficzną opowiadającą o losach autorki, która nie miała urody ani dużego statusu społecznego. Była tylko córką duchownego, jej matka pochodziła z bogatej rodziny, która się jej wyrzekła.

Czytając te ksi...

Rozwiń

Zwiń

Rodzina Balfourów jest znana ze skandali. Jednym z nich jest nieślubna córka Oscara, Mia, która przyjeżdża do Londynu. Tam poznaje Nikosa, który przyjaźni się z jej ojcem i jest biznesmenem u którego ma pracować.

Relacja Nikosa i Mii odzwierciedla przysłowie "Kto się czubi, ten się lubi", oboje mają za sobą trudną przeszłość i brak rodziny. Choć próbują ignorować swoje uczucia to im się to nie udaje.

Jest to pierwsza część tego cyklu. Polecam, szybko się czyta.

Rodzina Balfourów jest znana ze skandali. Jednym z nich jest nieślubna córka Oscara, Mia, która przyjeżdża do Londynu. Tam poznaje Nikosa, który przyjaźni się z jej ojcem i jest biznesmenem u którego ma pracować.

Relacja Nikosa i Mii odzwierciedla przysłowie "Kto się czubi, ten się l...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiam klimaty magii od czasów "Harry'ego Pottera" a jako, że jest tu przywołana ta książka, postanowiłam przekonać się ile jest w tym prawdy. Książkę przeczytałam szybko, była ciekawa - szczególnie główny wątek tej książki. Autor zdecydowanie inspirował się słynnym czarodziejem i Hogwartem, tyle, że w drugą stronę!

Milena dowiaduje się, że jest magiem. Jest podekscytowana faktem, że pójdzie do nowej szkoły. Ma swoje wyobrażenia jak będą wyglądać lekcje - spodziewa się tam tego co widzi na filmach. Rzeczywistość wygląda jednak inaczej!

W szkole magia jest uczona w teorii, jeden nauczyciel na paru naprawdę czegoś uczy przydatnego, praktyki magicznej nie ma, więc uczniowie sami się jej uczą. Jednak najciekawszym wątkiem jest tu podział na czarodziejów z magicznych rodzin i niemagicznych rodzin - w Potterze byli to Czystokrwiści i Mugolacy mający magiczne moce.

Drugim wątkiem jest torturowanie słabszych przez silniejszych. Mordechaj to taki James Potter i Syriusz Black tylko tyle, że w jednym ze swoją bandą. A inni są ich ofiarami, a Patryk no cóż zdecydowanie jest kreowany na Severusa Snape'a! Co do Mileny to możemy ją porównać do Lily Evans, a jej związek z Andrzejem to porównanie do związku Lily Evans i Jamesa Pottera! Aż same te fakty mogą uszczęśliwić fanów Harry'ego Pottera!

W "Liceum Ogólnomagicznym", autor ukazuje nam jak wygląda system edukacji w szkole bohaterów co w zasadzie wcale nie odbiega od naszego normalnego. A to, że ktoś jest gnębiony a nauczyciele nic z tym nie robią... A to, że ktoś ma wpływy... no cóż życie...

Zakończenie mnie zaskoczyło i chętnie jeszcze poczytałabym o Milenie i jej paczce. Może autor jeszcze o nich napisze.

Uwielbiam klimaty magii od czasów "Harry'ego Pottera" a jako, że jest tu przywołana ta książka, postanowiłam przekonać się ile jest w tym prawdy. Książkę przeczytałam szybko, była ciekawa - szczególnie główny wątek tej książki. Autor zdecydowanie inspirował się słynnym czarodziej...

Rozwiń

Zwiń

Norwegia jest piękna i przyciąga imigrantów, jednak ma swój minus, którym jest Barnevet. Jest to organ, który odbiera rodzicom dzieci. Czy słusznie i czy interwencja Barnevetu jest uzasadniona? Odpowiedź znajdziecie poniżej.

Fakt faktem, Polacy mają inną mentalność niż Norwedzy. My jesteśmy zabiegani, cały czas się śpieszymy, mamy mało czasu na wszystko - Norwegowie wprost przeciwnie. W przeciwieństwie do Polaków są spokojni i nie przepracowują się. W tym reportażu mentalność i kultura będzie odgrywała ogromną rolę.

Kiedy dziewczynka została uderzona zabawką przez brata, powiedziała, że rodzice ją biją. Instytucja wzięła dzieci i trzymała je dość długo w rodzinie zastępczej. Dzieci wróciły do domu, bo okazało się, że do żadnego bicia nie doszło. Innym przykładem może być ostatnia historia. Ojciec wykorzystuje seksualnie córkę a Barnevet nic z tym nie robi. Przecież to nie jest normalne, że dziewczynka rysuje penisy! I mówią, że matka zwariowała a jej partner do niczego się nie przyznaje! Była też historia o dziewczynie, która sama zadzwoniła do Barnevetu, bo chciała mieć lepsze życie niż miała w domu - bez kar, żadnych zasad, na luzie. Nie wyszło to najlepiej, a matka cały czas za nią jeździła. Ponadto była uzależniona od narkotyków!

Norwedzy są spokojni i do niczego się nie śpieszą. W stosunku do dzieci nie podnoszą głosu, nie biją. Dla Polaka to jest niepojęte, bo przecież w Polsce głośne wołanie jest czymś normalnym! A kto nigdy nie oberwał pasem od taty czy mamy? U nas klapsy czy pas na tyłku to nie jest nic dziwnego! A tam jest to nie do pomyślenia! Jak oni radzą sobie z dziećmi? Zastanawia mnie to. Polacy mają inną mentalność i dlatego nie mogą zrozumieć Norwegów.

Jednak zabieranie dziecka od razu bez badania jest kompletnym absurdem! U nas się mówi "niewinny, dopóki mu się nie udowodni winy", a tam nawet dobrze nie przesłuchają rodziców, tylko od razu takie oskarżenia! Co też Ci rodzice czuli, mogę sobie tylko wyobrazić, ponieważ nie mam dzieci. Podniesiesz lekko głos i już sąsiadka dzwoni złożyć donos na Ciebie! A potem dziecko powie, że mama krzyczała!

Pojawia się w książce Rutkowski, znany detektyw, który pracował przy śledztwie Iwony Wieczorek czy innych zaginionych dziewcząt. Nazywany Rambo, zajmuje się zabieraniem dzieci do Polski wraz z rodzicami. I wcale tego nie ukrywa! A dla zdesperowanych rodziców to jedyne wyjście.

Bavernet powinien się zmienić. Nie powinien pochopnie oskarżać rodziców tylko dlatego, że się głośno zawołało dziecko. Skoro rodzice mają problem to powinien im pomóc i ograniczyć zabieranie dzieci. Zrozumieć, że ktoś ma inną mentalność niż oni.

Tym, którzy jadą tam z rodzinami, radzę się dobrze zastanowić i sięgnąć po reportaż a dopiero później podejmować decyzję.

Norwegia jest piękna i przyciąga imigrantów, jednak ma swój minus, którym jest Barnevet. Jest to organ, który odbiera rodzicom dzieci. Czy słusznie i czy interwencja Barnevetu jest uzasadniona? Odpowiedź znajdziecie poniżej.

Fakt faktem, Polacy mają inną mentalność niż Norwedzy. My jesteś...

Rozwiń

Zwiń