Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powrót po latach do jednej z moich ulubionych książek z czasów gdy czytałem mało, w dodatku niezbyt wyszukanych rzeczy.

I broni się! Miłoszewski tworzy koktajl z ciekawych składników: trochę jakby Wołoszański i Pan Samochodzik spotkali Dana Browna na planie Ocean's Eleven. No i kolejka na Kasprowy - sam Miłoszewski śmiał się potem na spotkaniach z fanami, że przez ten motyw nigdy mu tej książki nie zekranizują :) A szkoda!

"Bezcennego" czyta się świetnie, choć pewnie nie każdemu spodoba się mnogość wątków, a co za tym idzie objętość książki. Co ciekawe, autor w zakończeniu robi to, czego współcześni pisarze zwykle unikają jak ognia, tj. dba o to, by wszystkie klocki wskoczyły na swoje miejsce - tak jakby zakładał, że już nic na podobny temat już nie napisze. Jak się okazało napisał. :) Niemniej przy lekturze dobrze się bawiłem i paru ciekawych rzeczy dowiedziałem, czyli dostałem aż z nawiązką to, czego szukam w tego rodzaju powieściach. Oj poszukam w tym roku swastyk na Kalatówkach. ;)

Powrót po latach do jednej z moich ulubionych książek z czasów gdy czytałem mało, w dodatku niezbyt wyszukanych rzeczy.

I broni się! Miłoszewski tworzy koktajl z ciekawych składników: trochę jakby Wołoszański i Pan Samochodzik spotkali Dana Browna na planie Ocean's Eleven. No i kolejka na...

Rozwiń

Zwiń

Niestety, tym razem słabiej.

Głównym problemem tej książki jest to, że...za dużo się tu dzieje, a autor niepotrzebnie rozdrabnia narrację porzucając w pewnym momencie niemal zupełnie głównych bohaterów na rzecz wprowadzania kolejnych epizodycznych postaci.

Parę pomysłów autora też zestarzało się słabo - Polacy ochraniający córkę rosyjskiego ministra? Rosjanie jako ofiary terrorystycznej agresji? - wiem, że autor powieści sensacyjnych w 2019 r. nie mógł być jasnowidzem, ale no cóż, kiepsko się zestarzało.

Pytanie co dalej - końcówka, w której autor rozbudowuje nasze oczekiwania wskazywałaby na powstanie kolejnych części cyklu - tymczasem Wolff porzucił "Armagedon" i skupił się na innych seriach - czy będzie kontynuacja?

Niestety, tym razem słabiej.

Głównym problemem tej książki jest to, że...za dużo się tu dzieje, a autor niepotrzebnie rozdrabnia narrację porzucając w pewnym momencie niemal zupełnie głównych bohaterów na rzecz wprowadzania kolejnych epizodycznych postaci.

Parę pomysłów autora też zestar...

Rozwiń

Zwiń

Robert Krasowski znów nie zawodzi. We właściwy sobie efektowny i miejscami wręcz brutalny sposób rozprawia się z kolejnym obszarem dziejów III RP.

Bo to de facto książka nie tyle o samym Jarosławie Kaczyńskim. Autor dużo więcej miejsca poświęca portretowi polskiej inteligencji - zwłaszcza ze środowiska "Gazety Wyborczej" - oj chyba nie będzie nominacji do Nike. :) Jednak żeby było jasne - sporo obrywa się także drugiej stronie.

Na minus niestety wiele powtórzeń ze wcześniejszych publikacji autora, zwłaszcza jeśli chodzi o "wojnę na górze" i wydarzenia z początku lat 90. Rozumiem, że autorowi było to potrzebne do zbudowania intelektualnych "korzeni" JK, niemniej skoro autor już otwarcie adresuje swoje książki do "stałych czytelników" mógłby nieco bardziej wziąć poprawkę na ich czas i portfele.

Robert Krasowski znów nie zawodzi. We właściwy sobie efektowny i miejscami wręcz brutalny sposób rozprawia się z kolejnym obszarem dziejów III RP.

Bo to de facto książka nie tyle o samym Jarosławie Kaczyńskim. Autor dużo więcej miejsca poświęca portretowi polskiej inteligencji - zwłaszcz...

Rozwiń

Zwiń

1200 stron, prawie 2 miesiące lektury, mózg rozwalony. Słowem, książka, przy której wszystkie typowe kryteria oceny tracą swój sens.

Na wstępnie ukłony dla pani Jolanty Kozak - przetłumaczenie tak potężnego tomiska naszpikowanego z jednej strony specjalistycznymi terminami z dziedziny medycyny czy tenisa, z drugiej - językiem potocznym - chylę czoła.

A sama książka? Cóż, najpierw mnie irytowała, bo też DFW wrzuca nas od razu w labirynt zdarzeń, postaci, miejsc - chyba dopiero w połowie (!) nauczyłem się czerpać przyjemność z lektury - gdy już wątki zaczęły się zazębiać, niektóre rzeczy wyjaśniać - choć było to złudzenie, bo znając autora wiedziałem, że na tej 1136 stronie zostawi nas na jakimś rozdrożu z uczuciem potężnego niedosytu. Podczas lektury nauczyłem się cieszyć pojedynczym zdaniem, zwrotem, obserwacją, przebłyskiem geniuszu pisarskiego DFW, a było ich wiele.

No właśnie, Wallace - jest to powieść zdecydowanie dla fanów autora, obeznanych dobrze z jego stylem. Nie jest to na pewno rzecz, którą polecicie znajomym z pracy przy ekspresie do kawy (tak, próbowałem).

"Niewyczerpany żart" wpłynął na mnie jak żadna inna książka - do tego stopnia, że...zacząłem postrzegać rzeczywistość jak narrator - obserwować najdrobniejsze gesty, zachowania ludzi, opisywać je w głowie - coś takiego zdarzyło mi się pierwszy raz w życiu - dlatego też nie miałem wątpliwości - jakakolwiek ocena inna niż 10/10 byłaby...żartem.

1200 stron, prawie 2 miesiące lektury, mózg rozwalony. Słowem, książka, przy której wszystkie typowe kryteria oceny tracą swój sens.

Na wstępnie ukłony dla pani Jolanty Kozak - przetłumaczenie tak potężnego tomiska naszpikowanego z jednej strony specjalistycznymi terminami z dziedziny me...

Rozwiń

Zwiń