Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mariusz jest trzeźwo myślącym facetem, sceptykiem, dla którego nie istnieje coś takiego jak przeznaczenie. Dla niego to bzdura, wymysł i chwyt marketingowy, bo przecież ludzie sami kreują swój los, a nic z góry nie jest zaplanowane.
Kiedy więc jego dziewczyna zadaje mu pytanie na temat przeznaczenia, dochodzi do kłótni, po której chłopak wychodzi z baru. Wybierając trasę przez most nie spodziewa się, że będzie świadkiem próby samobójczej. Dzięki nieznajomej nie dochodzi do tragedii, a Mariusz jest świadkiem magii. Pewne słowa, kierowane przez kobietę do zdesperowanego mężczyzny stają się dla chłopaka drogowskazem, mottem, które zaczyna go prowadzić przez życie.

Młody mężczyzna sparaliżowany po wypadku motocyklowym, kobieta czekająca na operację męża, panna młoda w dniu ślubu, niezadowolony student… Czy łączy ich tajemniczy Anioł z mostu? Czy Mariuszowi uda się ją odnaleźć?

Autorka w piękny sposób pokazuje nam, że każdego z nas stać na altruizm, bo czymże jest chwila poświęcona potrzebującemu człowiekowi? Jedno dobre słowo jest jak powiew świeżości, jak ręka wyciągnięta w kierunku tonącego. Czy bylibyśmy zdolni do poświęceń i umielibyśmy kierować się w swym postępowaniu dobrem innych? Czy taki gest, chwila rozmowy, jakaś wskazówka, która naprowadziła by nas na dalsze działania, przygarnięcie do serca mogłoby wywołać efekt kuli śnieżnej? Możliwe. Tylko od nas zależy, co z tym zrobimy.

Już sama dedykacja wydaje się być magiczna. "𝘛𝘰𝘣𝘪𝘦, 𝘣𝘺ś 𝘳ó𝘸𝘯𝘪𝘦ż 𝘣𝘺ł 𝘢𝘯𝘪𝘰ł𝘦𝘮, 𝘬𝘵ó𝘳𝘺 𝘱𝘰𝘻𝘰𝘴𝘵𝘢𝘸𝘪 ś𝘭𝘢𝘥 𝘸 ż𝘺𝘤𝘪𝘶 𝘪𝘯𝘯𝘺𝘤𝘩". I o tym właśnie jest ta historia. Że nie potrzeba wielkiego heroizmu, bo to właśnie pozornie błahe momenty które są jak kropla, która drąży skałę.

O ile piękniejszy byłby świat, gdybyśmy umieli być tylko, albo aż człowiekiem dla innego człowieka. Zapewne moje myślenie jest naiwne, ale "Ślad anioła" uświadamia, że to możliwe, tylko wymaga odrobinę poświęcenia i czasu.

Kocham tę historię całym sercem, i chcę byście i Wy ją pokochali.

Mariusz jest trzeźwo myślącym facetem, sceptykiem, dla którego nie istnieje coś takiego jak przeznaczenie. Dla niego to bzdura, wymysł i chwyt marketingowy, bo przecież ludzie sami kreują swój los, a nic z góry nie jest zaplanowane.
Kiedy więc jego dziewczyna zadaje mu pytanie na temat pr...

Rozwiń

Zwiń

Pierwszy raz trafiłam na książkę, opisującą życie w okupowanym Londynie. Pomimo że historia jest fikcją literacką, to jednak niektóre fakty w niej przedstawione są autentyczne.

@siobhancurhamauthor prowadzi historię dwutorowo. W 1940 roku jesteśmy świadkami, kiedy niemieckie Luftwaffe przypuściło zmasowany nalot na serce Wielkiej Brytanii, Londyn. W tym czasie Ruby żyje się całkiem znośnie. Ma własną kamienicę, w której wynajmuje mieszkania lokatorom. Jednym z nich jest Joseph, który nie nosi munduru i brzydzi się wszelką przemocą. Mimo to chce być potrzebny, nie chce stać bezczynnie. Joseph i Ruby zostają przydzieleni do jednej karetki.
2019, rozwiedziona Edi przeprowadza się do Londynu i wprowadza się do kamienicy, w której większość mieszkańców przyjmuje ją życzliwie. Na strychu pod luźną deską dziewczyna znajduje coś, co ujawnia tajemnicę o ludziach mieszkających w tej kamienicy w latach 40.

Początkowo kompletnie nie polubiłam Ruby, nazbyt bezpośredniej i szczerej, z ostrym jak brzytwa językiem. Wydawała mi się głupiutkim dziewczęciem, trzpiotką, myślącą tylko o zabawie, podczas gdy dookoła świat płonął. Kiedy jednak dziewczyna podjęła decyzję, że chce pomagać, zmienia się jej zachowanie i poglądy.

"Pod wojennym niebem" to niesamowicie wciągająca historia o bezinteresownej pomocy, kojącej przyjaźni, poświęceniu, odwadze i woli życia. Autorka rewelacyjnie pokazała podział społeczeństwa na biednych i bogatych, a także wątpliwe przygotowanie miasta do walki i obrony cywili. Nawet w takiej chwili jak przydział schronów istniały podziały klasowe. Dla mnie wstrząsające było zachowanie władz miasta, które dopiero pod naporem wydarzeń z września 1940 roku zmieniły politykę miasta, co do dostępu do londyńskiego metra podczas nalotów.

Wojna pokazuje do czego zdolny jest człowiek. Do czynienia zła. Ale także czasami wydobywa z nas to co najlepsze. Ruby i Joseph są tego doskonałym przykłądem.

Jeśli tak wygląda debiut, to z niecierpliwością będę wypatrywać kolejnej powieści.

Polecam!!

Pierwszy raz trafiłam na książkę, opisującą życie w okupowanym Londynie. Pomimo że historia jest fikcją literacką, to jednak niektóre fakty w niej przedstawione są autentyczne.

@siobhancurhamauthor prowadzi historię dwutorowo. W 1940 roku jesteśmy świadkami, kiedy niemieckie Luftwaffe pr...

Rozwiń

Zwiń

Rodzina Antoszewskich mieszka w Ocięsekach, małej wsi pod Kielcami. Kiedy wybucha wojna, ojciec, mąż i bracia Magdy Antoszewskiej zostają wysłani na front, a dziewczyna, wbrew obawom matki wstępuje do konspiracji.

Kiedy na rozkaz Himmlera Niemcy wykradają młodszą siostrę Magdy, Adelę i jej maleńkiego bratanka i bratanicę, Magda przysięga sobie i matce, że zrobi wszystko, żeby odnaleźć dzieci.

@nina_zawadzka opisuje realia obozu dla dzieci KL Litzmanstadt w sposób, który łamie serce. Dla nazistów życie dzieci nie przedstawiało żadnej wartości. Dzieci nie rozumiały języka, nie wiedziały czego się od nich wymaga, dlaczego zostały zabrane od rodziców i kiedy wrócą do domu. Były głodzone, bite, katowane na śmierć. Te, które spełniały nazistowskie kryteria rasowe przeznaczane były do zniemczenia i wywożone w głąb Niemiec. Tej części książki, która opisywała losy Adeli nie byłam w stanie czytać ze spokojem. Patrzyłam na swoje dzieci i pękało mi serce. Ten ogrom strachu, cierpienia, głodu, tęsknoty mnie przygniótł. Z drugiej strony te wszystkie matki, którym wydarto z ramion ich dzieci, ich przyszłość. Żyły w niewiedzy, a obezwładniająca tęsknota towarzyszyła im na każdym kroku.

Pomimo że "Zrabowane nadzieje" to fikcja literacka, to jednak inspirowana jest prawdziwymi losami wykradzionych dzieci, których liczbę teraz nawet trudno określić. W obozach niszczono oryginalne metryki urodzenia, zmieniano nazwiska dzieci na niemieckie i dokonywano wstępnej germanizacji. Ślad po nich ginął.
Mam nadzieję, że po przeczytaniu my będziemy pamiętać o tych dzieciach, które zapomniały, że kiedyś były Polakami.

Historia o utraconej tożsamości, zrabowanych nadziejach, zniszczonym dzieciństwie i tęsknocie, która odbiera oddech.
Polecam!!

Rodzina Antoszewskich mieszka w Ocięsekach, małej wsi pod Kielcami. Kiedy wybucha wojna, ojciec, mąż i bracia Magdy Antoszewskiej zostają wysłani na front, a dziewczyna, wbrew obawom matki wstępuje do konspiracji.

Kiedy na rozkaz Himmlera Niemcy wykradają młodszą siostrę Magdy, Adelę i je...

Rozwiń

Zwiń

Libby Trent całym sercem wierzy w sprawiedliwość. Jej zdaniem każda wina powinna pociągać za sobą karę, a każdy zły występek winien być rozliczony.
Zawsze była szczera i prawa, więc tym bardziej szokuje ją fakt, że policja szuka u niej nazistowskiego zbrodniarza Hansa Brennera, który po drugiej wojnie światowej uciekł do Stanów Zjednoczonych.

Tym mężczyzną, oskarżonym o popełnienie nazistowskich zbrodni wojennych, popełnionych w Polsce podczas drugiej wojny światowej, zdaje się być Daniel Weiss, ojciec Libby. Najmilszy, najłagodniejszy człowiek, jakiego zna. Kochany, troskliwy, opiekuńczy, który zabrał ją do Muzeum Holocaustu w Waszyngtonie, składał darowizny, ożenił się z Żydówką.
To nie może być prawda. To musi być pomyłka.

Jednak kiedy kobieta znajduje w sypialni ojca tajemnicze pudełko wie, że zawartość może zmienić wszystko.

Autorka prowadzi historię na dwóch płaszczyznach czasowych. Współcześnie, w Stananach Zjednoczonych i w 1942 roku w Sobiborze, niemieckim nazistowskim obozie zagłady. Obie dramatyczne i wstrząsające. Obie historie, Libby i Hansa/Daniela pochłonęły mnie bez reszty i od pierwszej strony zastanawiałam się, co ja bym zrobiła.

Czytając, zastanawiałam się, czy patrząc na zło, tkwiąc w piekle na ziemi sam przez to stajesz się zły? Czy nie robiąc nic godzisz się na wyrządzanie krzywdy innym? Ile jest w stanie znieść człowiek? Ile jesteśmy w stanie wybaczyć? Czy byłabym w stanie wydać ukochaną osobę, wiedząc, że dopuściła się złych rzeczy?

Te dylematy moralne były ze mną przez cały czas. Żeby zło zwyciężyło wystarczy, że dobry człowiek nie zrobi nic.

To moje pierwsze spotkanie z autorką i jestem zachwycona, zauroczona i poruszona.
Mimo że "Mój ojciec nazista" jest fikcją literacką, to jednak inspirowana jest prawdziwymi, tragicznymi wydarzeniami.
Koniecznie, ale to KONIECZNIE musicie poznać tę historię!!

Libby Trent całym sercem wierzy w sprawiedliwość. Jej zdaniem każda wina powinna pociągać za sobą karę, a każdy zły występek winien być rozliczony.
Zawsze była szczera i prawa, więc tym bardziej szokuje ją fakt, że policja szuka u niej nazistowskiego zbrodniarza Hansa Brennera, który po dr...

Rozwiń

Zwiń

Już na pierwszej stronie autor serwuje nam trzęsienie ziemi. Kolejne strony pokazują nam, jak do tego doszło.

Fern to dziewczyna z miasta. Kocha Manchester, gdzie się wychowała i spędziła większość dorosłego życia. Uwielbia gwar, tłok, nawet obijanie się w kolejkach.

Energię i dynamikę miasta zastępuje jednak spokój i sielskość małego miasteczka Arberness. To nie Fern chciała tej przeprowadzki. Wioska w samym środku niczego to była sugestia i pomysł męża Fern, doktora Drew Develina.

Dlaczego doktor Develin, który bardzo lubi podkreślać swój tytuł chciał tej zmiany? Czy faktycznie jedynym celem była chęć umocnienia związku?

Historię małżeństwa Develinów poznajemy z dwóch perspektyw, Fern i Drew. Zabieg ten pokazuje, że każde z nich ma tajemnice i każde z nich nie jest uczciwe w stosunku do drugiej połówki.

Początkowo oboje wydali mi się mdli i pozbawieni charakteru, jednak z czasem to się zmieniło. Polubiłam Fern, która okazała się być błyskotliwa, przebiegła i niezwykle wyrachowana. Zakończenie, które moim zdaniem mogłoby być otwarte pokazuje, jaką transformację przeszła z cichej i uległej żony.
Myślę, że "Żonę lekarza" Daniel Hurst mogłabym zakwalifikować do stylu domestic noir, w którym nie gra się uczciwie, wszystkie chwyty są dozwolone, a swoistym polem bitwy jest małżeństwo. Jeżeli jednak lubicie thillery i często po nie sięgacie, to możecie się poczuć odrobinę rozczarowani.

Czy lektura trzymała mnie w napięciu? Nie do końca. Czy byłam zaskoczona? W sumie też nie, chociaż takiego zakończenia nie przewidziałam. Czy się wynudziłam? Też nie do końca.
Żeby zweryfikować, czy historia trafi w wasz gust, to musicie sami sięgnąć po tę pozycję i sprawdzić, czy i wy dacie się wciągnąć w te małżeńskie rozgrywki.

Dla mnie niestety czegoś zabrakło.

Już na pierwszej stronie autor serwuje nam trzęsienie ziemi. Kolejne strony pokazują nam, jak do tego doszło.

Fern to dziewczyna z miasta. Kocha Manchester, gdzie się wychowała i spędziła większość dorosłego życia. Uwielbia gwar, tłok, nawet obijanie się w kolejkach.

Energię i dynamikę...

Rozwiń

Zwiń

Lucy Hart dorastała bez rodziców. W dzieciństwie naznaczonym zaniedbaniem i samotnością ukojenie przynosiła jej seria Wyspa Zegarowa napisana przez Jacka Mastersona, a sam autor jawił się dziewczynce jako idealny kandydat na rodzica.

Teraz ma dwadzieścia sześć lat i jako pomocnica nauczyciela dzieli się swoją pasją czytania z dziećmi, a zwłaszcza z zalęknionym i osieroconym Christopherem. Lucy ma marzenie. Bardzo chciałaby adoptować chłopca, jednak bez pieniędzy, mieszkania i stabilizacji jest to niemożliwe. Ale od czego są marzenia.

Gdy Jack Masterson, autor ukochanej serii ogłasza, że napisał książkę i organizuje konkurs na swojej prywatnej wyspie, Lucy dostrzega w tym szansę dla siebie, ale przede wszystkim dla chłopca.

Niech Was nie zwiedzie bajkowa okładka. Ta historia naszpikowana jest bolesnymi tematami. Wychowywanie się bez rodziców, brak miłości i bezpieczeństwa, samotność, dziecięce traumy, niezwykle skomplikowane procesy adopcyjne, rywalizacja. A mimo to jest to piękna historia, bowiem znajdziemy w niej także miłość, nadzieję, marzenia, dążenie do celu, ale nie po trupach, bezinteresowność i wielkie gesty.

@Megshaffer thank you for reminding me why I like to read. You made me realize that my dreams are still able to come true.

Jeśli mogłabym mieć takie życzenie dla wszystkich, to bardzo chciałabym więcej takich historii. Pokazujących, że warto wierzyć w swoje siły, a także w siłę swoich marzeń. A kiedy wierzysz to nie ma rzeczy niemożliwych i niewykonalnych. Może tylko czasami potrzeba więcej czasu.

Nie sądziłam, że tak mnie ta historia wciągnie.
Absolutnie, niezaprzeczanie zachwycająca i fenomenalnie piękna. Dająca nadzieję i przypominająca, że trzeba wypowiadać na głos życzenia, bo zawsze ktoś słucha, a kiedy musisz krzyczeć, to musisz krzyczeć. I tyle. Taka prawda. Końcowe strony przepłakałam, ale czy ze smutku? ... Tego musicie sami się dowiedzieć.

Lucy Hart dorastała bez rodziców. W dzieciństwie naznaczonym zaniedbaniem i samotnością ukojenie przynosiła jej seria Wyspa Zegarowa napisana przez Jacka Mastersona, a sam autor jawił się dziewczynce jako idealny kandydat na rodzica.

Teraz ma dwadzieścia sześć lat i jako pomocnica nauczy...

Rozwiń

Zwiń