Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niezamierzenie w tym roku dość często czytam zbiory opowiadań. Co miesiąc trafia mi się z jeden lub dwa. Wychodzę z założenia, że trudniejsze jest przekazanie wszystkiego co powinno znajdować się w historii za pomocą krótszej formy i jest to dobry sprawdzian dla umiejętności danego autora/ki.

Pamiętam, że w jednym zbiorze, które łączyło twórczość kilku autorów przeczytałam opowiadanie Edgara Allana Poe, ale było to za mało, by stwierdzić, że poznałam jego twórczość. Teraz miałam do dyspozycji całą książkę z jego opowiadaniami, a i nawet trafiły się wiersze co dało mi już większy ogląd na to co tworzył Poe.

Bardzo podobał mi się język jakim posługiwał się autor i podziwiam przekład, który musiał być trudny dla tłumacza, by jak najwierniej oddać melodyjność przekazu. Są tutaj takie opowiadania, w tym tytułowa „Zagłada domu Usherów”, które czyta się niczym wiersze, chociaż w pisowni są jak najbardziej opowiadaniami. Co do prawowitych wierszy w tym zbiorze to nie mam dużego doświadczenia w tej formie, ale mogę stwierdzić, że mi się podobały.

Opowiadanie, które najbardziej zapamiętałam i odczułam przez swój klaustrofobiczny wydźwięk to „Studnia i wahadło”, coś co mnie osobiście przeraża zawsze mocniej na mnie oddziałuje. 😱 Podobał mi się bardziej przygodowy „Złoty żuk”, a słynna „Zagłada domu Usherów” nie zrobiła na mnie takiego wrażenia jak oczekiwałam. Problem miałam z dwoma najdłuższymi opowiadaniami „Zabójstwo przy Rue Morgue” i „Tajemnica Marii Roget”, w których występuje postać Dupina, który jest takim nieoficjalnym detektywem polegającym mocno na sile dedukcji. Bardzo wciągająca fabuła, ale nie przemawiały do mnie zakończenia, bo przy pierwszym ciężko mi było w nie uwierzyć, tak przy drugim wśród końcowego chaosu informacyjnego osobiście go nie zrozumiałam, a autor nie pomógł mi tego rozjaśnić.

Język świetny, mroczny i brutalny klimat też, pomysły nietuzinkowe, ale na końcu nie zawsze czułam satysfakcję, więc moje odczucia są na poziomie 6/10.

Niezamierzenie w tym roku dość często czytam zbiory opowiadań. Co miesiąc trafia mi się z jeden lub dwa. Wychodzę z założenia, że trudniejsze jest przekazanie wszystkiego co powinno znajdować się w historii za pomocą krótszej formy i jest to dobry sprawdzian dla umiejętności danego autora/...

Rozwiń

Zwiń

Siłą autobiografii Mayi Angelou jest styl pisania, którym operuje i który w mistrzowski sposób przełożyła Elżbieta Janota. Nie spotyka się prawie nigdy, a jednak jest właśnie ten wyjątkowy wyjątek, by ktoś podzielił swoją autobiograficzną opowieść na siedem części, a niedawno na rynku polskim ukazała się część trzecia.

Znając już dzieciństwo i nastoletnie czasy z życia Mayi chronologicznie poznajemy jej bardzo wczesne dorosłe lata, bo książka zaczyna się w momencie, gdy autorka ma 21 lat. Dygresja, która mi towarzyszy przez całą tę książkę jest taka, że łapię się na tym jak młoda była Angelou w stosunku do tego co zdążyła już przeżyć.

Jej historia nie jest łatwa pod względem doświadczeń, z którymi się mierzy, a wszystko to utrudnia jeszcze fakt bycia ciemnoskórą osobą w latach 50. XX wieku w Ameryce, gdy raptem pokolenie dziadków zmagało się z niewolnictwem. Nosi ze sobą brzemię przodków, ale i powoli zmieniającego się świata pod tym względem.

Gdy w książkach trafiam na wątki związane z muzyką i tańcem to jestem usatysfakcjonowana, więc jakie było moje zdziwienie, gdy spora większość tej książki dotyczy właśnie tego wycinka z życia Mayi Angelou, gdy była świetną piosenkarką i tancerką. Oczywiście Maya nie byłaby sobą, gdyby nie przekazała tego momentu z odpowiednią dozą nie tylko radości z bycia na scenie i robienia co się kocha, ale i udręki, która wiążę się z tym, że wyjeżdżając na zagraniczne tournée musi zostawić syna. Uczucia, które jej towarzyszą nie są takie oczywiste i za to też z wielką chęcią oddaję się przygodzie jakim jest poznawanie jej życia, bo potrafi przyznać się do swoich niedoskonałości, które przecież każdemu się zdarzają.

Szczerość tej książki obok stylu przekazu jest jej największym atutem. Fascynujący świat muzyki i amerykańskiego musicalu lat 50. XX wieku będzie gratką dla wszystkich, których taki temat interesuje.

Siłą autobiografii Mayi Angelou jest styl pisania, którym operuje i który w mistrzowski sposób przełożyła Elżbieta Janota. Nie spotyka się prawie nigdy, a jednak jest właśnie ten wyjątkowy wyjątek, by ktoś podzielił swoją autobiograficzną opowieść na siedem części, a niedawno na rynku pols...

Rozwiń

Zwiń

Nieraz pisząc o komediach wysnuwałam tezę, że łatwiej większe grono zasmucić niż rozśmieszyć, bo jakby się nie patrzeć to smuci nas w sporej większości to samo, ale śmieszą nas przeróżne sytuacje.

Paweł Piliszko w swoim debiucie „Przepraszam, bo ja pierwszy raz” postanowił z przymrużeniem oka przedstawić swój własny pobyt w sanatorium. Autor w zabawny sposób określił ten fakt w postaci wyprawy jak na obcą planetę Sanatorię, a ludzi, którzy tam przebywali Sanatorianinami. Jakbyście się zastanawiali w jakiej galaktyce znajduję się ta planeta to daję znać, że galaktyka Dom Zdrojowy. 😉 Brzmi abstrakcyjnie, prawda?

Jednak w moich oczach ten pomysł się broni, bo jego całościowe wykonanie było naprawdę błyskotliwe. Autor świetnie odnalazł się w tej konwencji i ubarwił wszystkie sytuacje, które spotkały go podczas trzytygodniowego turnusu sanatoryjnego. Czuć, że spisanie tej historii sprawiło radość i samemu twórcy, bo zabawne słowotwórstwa, które znajduję się w tekście brzmią tak, jakby same cisnęły się na usta.

Tak sobie myślę po lekturze tej książki, że można, by ją ustawić na półce z poradnikami survivalowymi, bo przetrwanie na Sanatorii takie łatwe nie jest. 🤣

Uśmiałam się czytając fragmenty z trafnym określeniem charakteru pewnych ludzi, bo akurat tutaj to nie trzeba mnie przekonywać, że tak się zachowują. 🫣

Ja bawiłam się świetnie, chociaż nic nie wiem o pobycie w sanatorium, ale jak znacie kogoś kto był w sanatorium i chcielibyście go ubawić takim spostrzeżeniem (może też być, że przywołacie jakąś sanatoryjną traumę, ale za to nie biorę odpowiedzialności 😉) to polecam sięgnąć po tę książkę. I pamiętajcie w razie czego, gdybyście trafili na Sanatorię to asekuracyjnie możecie mówić: przepraszam, bo ja pierwszy raz... 🤭

Nieraz pisząc o komediach wysnuwałam tezę, że łatwiej większe grono zasmucić niż rozśmieszyć, bo jakby się nie patrzeć to smuci nas w sporej większości to samo, ale śmieszą nas przeróżne sytuacje.

Paweł Piliszko w swoim debiucie „Przepraszam, bo ja pierwszy raz” postanowił z przymrużenie...

Rozwiń

Zwiń

Akcja książki umieszczona została w Nowym Jorku w 1950 roku. To tam po przeżyciu II Wojny Światowej w Polsce, osiada fotograf Konrad Rogowski wraz z córką i szwagierką. W trakcie wojny był żołnierzem Armii Krajowej i wykorzystując najlepiej jak potrafił swój zawód wykonywał zdjęcia dokumentujące okrucieństwo nazistów i sowietów. Wyjazd z kraju miał mu umożliwić ich publikację, ale głównym powodem była jego córka, której chciał pomóc. Przyświecał mu jeszcze jeden cel, którym było znalezienie nazisty Rudolfa Schultego, który mocno wpłynął na losy jego rodziny.

Poszukiwania Schultego połączyły go z aktorką Lauren Evans, ponieważ dostał informację, że ona może wiedzieć, gdzie Schulte się ukrywa. Za sprawą Lauren dostajemy obraz nowojorskiej socjety, która pod fasadą świetności i popularności kryje zepsucie. Sama Lauren kryje w sobie tajemnicę własnej przeszłości, którą skrzętnie ukrywa przed blaskiem fleszy i kamer.

Trochę nie wiem co myśleć o tej książce, bo zabrakło mi więcej momentów ze świata kina. Życie Konrada jak i Lauren obfituje w przykre, a wręcz mogę napisać tragiczne momenty. Autorka stworzyła nieidealne postacie, którym pozwoliła powoli dojrzeć i dojść do ujrzenia swoich błędów z przeszłości. I ja to doceniam, bo mam poczucie ich warstwowości, ale jednocześnie nie potrafiłam wczuć się w ich kreację. Też były momenty, gdzie trochę mnie zniechęcali do siebie swoimi decyzjami i chociaż wiem skąd to się bierze to nie zmienia faktu, że brała mnie lekka irytacja.

Co do ich relacji uczuciowej to rozgrywa się bardzo powoli i nawet mi to pasowało do nich, bo dzięki temu najpierw można było ujrzeć każde z nich z osobna. Ważną postacią jest Helena, szwagierka Konrada, która też niesie ze sobą wojenne brzemię i jej decyzje rzucają cień na innych bohaterów, ale to właśnie jej mimo wszystko potrafiłam najbardziej współczuć.

Sięgnęłam po twórczość autorki, bo słyszałam wiele dobrego i widzę skąd się to bierze, ale akurat przy tej historii nie poczułam nic więcej ponad to co przyswoiłam w fabule.

Akcja książki umieszczona została w Nowym Jorku w 1950 roku. To tam po przeżyciu II Wojny Światowej w Polsce, osiada fotograf Konrad Rogowski wraz z córką i szwagierką. W trakcie wojny był żołnierzem Armii Krajowej i wykorzystując najlepiej jak potrafił swój zawód wykonywał zdjęcia dokumen...

Rozwiń

Zwiń

Budowa ludzkiego ciała jest niesamowita i to jest niezaprzeczalny fakt. Od najmniejszej komórki, której sama budowa już jest niezwykle złożona po układ kostny, który trzyma wszystko w ryzach i ochrania narządy, które w dużej mierze pracują bez naszego świadomego udziału. Z resztą centrum nas, czyli mózg, który odpowiada za tak wiele: od odbierania bodźców ze środka i zewnątrz ciała, koordynacji ruchów czy od tego, że właśnie piszę do was te słowa, sprawia, że mam poczucie takiej mocarności całości naszego organizmu. I po skończeniu tej książki czuję, że nasze ciało imponuje mi pod każdym względem (wiadomo, że choroby, które mogą zaistnieć dobre nie są, ale jednocześnie to i tak niezwykłe, że chociaż istnieje tyle systemów obronnych w naszym ciele, to i tak samo ciało może się zbuntować i niszczyć siebie).

Jednak sama książka nie spełniła do końca moich oczekiwań. Też się zastanawiam czy to nie jest po prostu zbyt obszerny temat, by na niecałych 300 stronach przedstawić pokrótce anatomię i fizjologię całego ludzkiego ciała. Wszystko jest tak upchnięte i przedstawione w bardzo podręcznikowym stylu. Patrząc się na podtytuł myślałam, że będzie to pozycja bardziej popularnonaukowa i będą towarzyszyły temu jakieś łatwiejsze do skojarzenia przykłady, a oprócz trochę zabawnych podtytułów rozdziałów dalej są tylko same definicje. Znajduję się w niej kilka ilustracji, ale spokojnie mogłoby być ich więcej po czasami ciężko ogarnąć dane zagadnienie bez grafiki.

W opisie z tyłu jest napisane, że znajdziemy tutaj fakty, o których nigdzie indziej wcześniej nie słyszeliśmy, a ja takich wcale tu nie widziałam, bo w sporej większości, a może i nawet w całości kojarzę te fakty z lekcji biologii. I po części dzięki temu nie poczułam się zagubiona w tej książce, ale jak ktoś jest mniej zorientowany to nie wiem czy do końca się tutaj odnajdzie. Nie odczułam, by ta pozycja była napisana bardziej przystępnie od innych podręczników.

Mam dysonans poznawczy, bo temat sam w sobie jest fascynujący i naprawdę z zaangażowaniem czytałam kolejne rozdziały, ale forma przedstawienia nie była tak komfortowa i wyróżniająca się jak mi się zdawało, że będzie.

Budowa ludzkiego ciała jest niesamowita i to jest niezaprzeczalny fakt. Od najmniejszej komórki, której sama budowa już jest niezwykle złożona po układ kostny, który trzyma wszystko w ryzach i ochrania narządy, które w dużej mierze pracują bez naszego świadomego udziału. Z resztą centrum n...

Rozwiń

Zwiń

Nemezis w mitologii greckiej była boginią zemsty, sprawiedliwości i przeznaczenia. Tytuł tej książki ma dwojakie znaczenie, bo raz, że samo nasuwa się skojarzenie panny Marple z Nemezis jako poszukującej sprawiedliwości, a dwa jest to nawiązanie do książki „Karaibska tajemnica”, w której to sama panna Marple w rozmowie z panem Rafielem tak siebie określa.

I tu też kryje się największy smaczek tej książki, że jest połączona właśnie z „Karaibską tajemnicą” za sprawą postaci pana Rafiela, którego panna Marple poznała tam, a który teraz po swojej śmierci przysyła jej list o zagadkowej treści. Oczywiście sama sprawa kryminalna tutaj i tam jest w pełni zamknięta, ale dla ciągłości i szerszego kontekstu polecam najpierw udać się na książkowe Karaiby.

Kolejnym ciekawym elementem jest fakt, że list jest bardzo tajemniczy, bo pan Rafiel chce, by to sama panna Marple wpadła na trop sprawy sprzed lat. Tworzy się z tego ciekawy motyw błądzenia po omacku i dopatrywania się w każdym elemencie czegoś ważnego dla późniejszych wydarzeń. Jednocześnie pan Rafiel tak przed śmiercią wszystko przygotował, że kieruje panną Marple w potrzebne dla sprawy miejsca. Niby po omacku, a jednak prosto do celu. 😆

Jest to jedna z ostatnich książek napisana przez autorkę w latach 70. XX wieku, co sprawia, że jak na Christie widzę tu większą śmiałość w opisywaniu mocniej obrazowo zbrodni. Widziałam kilka opinii, w których osoby pisały, że się domyśliły co się wydarzyło i niby u mnie to też była jedna z opcji, ale do samego końca miałam jeszcze inną opcję, bo jeszcze jedna osoba wydawała mi się podejrzana.

Christie zbudowała tu naprawdę tragicznie morderczą postać i myślę, że w czasie publikacji było to niemałe poruszenie dla czytelników. Schematy autorki są w jakimś stopniu powtarzalne, ale o jej pisarskiej wielkości niech świadczy fakt, że do końca swojego życia potrafiła tworzyć nowe dla czytelników i siebie elementy, także kłaniam się przed nią w pas.

Nemezis w mitologii greckiej była boginią zemsty, sprawiedliwości i przeznaczenia. Tytuł tej książki ma dwojakie znaczenie, bo raz, że samo nasuwa się skojarzenie panny Marple z Nemezis jako poszukującej sprawiedliwości, a dwa jest to nawiązanie do książki „Karaibska tajemnica”, w której t...

Rozwiń

Zwiń