Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Solidny kawał romansu przygodowego (także dosłownie – bo to ponad 500 stron), którego przeczytania nie trzeba się wstydzić. Treść lekka i przyjemna, a jednocześnie pisana barwnym, bogatym językiem. Każda z postaci – od głównych bohaterów aż po pokojówki – ma wyrazisty charakter i odróżniający się od pozostałych styl wypowiedzi. Jeśli szukacie czegoś lekkiego, a jednocześnie na przyzwoitym poziomie, polecam. To nie jest kolejna książka, gdzie autorka upodobała sobie jakiś jeden zwrot i na okrągło go powtarza, jak w paru, tfu, bestsellerach z ostatnich lat. Romans, jak to romans, w jakimś stopniu ma oczywiście przewidywalną akcję, ale losy „rudej szelmy” Dre i dumnego kapitana Haldane’a śledzi się z przyjemnością.

Solidny kawał romansu przygodowego (także dosłownie – bo to ponad 500 stron), którego przeczytania nie trzeba się wstydzić. Treść lekka i przyjemna, a jednocześnie pisana barwnym, bogatym językiem. Każda z postaci – od głównych bohaterów aż po pokojówki – ma wyrazisty charakter i odróżniający się od pozostałych styl wypowiedzi. Jeśli szukacie czegoś lekkiego, a...

Bardzo ciekawe spojrzenie na stereotyp (a zarazem model wychowania) tzw. "prawdziwego mężczyzny". Od chłopców niezmiennie wymaga się wykazywania określonych cech, nie tylko charakteru, ale nawet wyglądu. Chłopiec nie może "płakać jak baba" czy nosić "pedalskich" ciuchów. Jeśli nie wpoi mu tych cech własny ojciec, z pewnością szybko "naprostują" go koledzy. I tak, z pokolenia na pokolenie, społeczną akceptacją nagradzane jest nader często zachowanie troglodyty, a wrażliwość i oryginalność - piętnowane. Czy można wyrwać się z tego zaklętego kręgu? Autor na własnym przykładzie pokazuje, że tak. Choć książka poświęcona jest głównie tematyce związanej z wychowaniem i oczekiwaniami odnośnie chłopców, jak najbardziej polecam również paniom. Pewne prawdy są bowiem uniwersalne - choćby ta, że nie można żyć tylko po to, by na okrągło ubiegać się o akceptację wszystkich wokół, lecz każdy z nas ma prawo budować własne szczęście po swojemu.

Bardzo ciekawe spojrzenie na stereotyp (a zarazem model wychowania) tzw. "prawdziwego mężczyzny". Od chłopców niezmiennie wymaga się wykazywania określonych cech, nie tylko charakteru, ale nawet wyglądu. Chłopiec nie może "płakać jak baba" czy nosić "pedalskich" ciuchów. Jeśli nie wpoi mu tych cech własny ojciec, z pewnością szybko "naprostują" go koledzy. I tak, z...

Autor „Niedźwiedziego sadła“ dokonał moim zdaniem rzeczy niezwykłej, oderwał bowiem temat Syberii i zesłanych tam Polaków od klimatów martyrologicznych. Rejon ten nie jest wszak bezludną lodową pustynią, a nasi rodacy trafiali nie tylko do łagrów, ale i do syberyjskich osad zamieszkałych przez miejscowych. I choć dokuczała tęsknota za ojczyzną i surowe warunki, trzeba było jakoś się przystosować. Zesłańcy powoli się zagospodarowywali, wtapiali w otoczenie. I tak jak wszędzie tam, gdzie egzystuje ludzka społeczność, czasem zwykła codzienność zostaje zakłócona przez jakieś niezwykłe wydarzenie.
Pewnego dnia przepada bez wieści córka miejscowego sekretarza partii, dwunastoletnia Lena Skorajewa. Podejrzenia padają na kapitana Mordaczowa – i tu brawa dla autora za stworzenie imponująco udanego bohatera negatywnego. Mordaczow to opój i tak parszywa kanalia, że nienawidzą go nawet współpracownicy z NKWD. Ma jednak jakieś tajemnicze i niewątpliwie mocne „plecy“, które pozwalają mu niewygodne dla siebie osoby jednym kiwnięciem palca zesłać do łagru. Jest to postać tak obrzydliwa, że przez całą książkę towarzyszy nam nadzieja, że ktoś wreszcie dobierze mu się do skóry. Niestety, wciąż wydaje się nie do ruszenia. Do czasu…
I więcej nie da się powiedzieć, by nie zdradzić zbyt wiele z fabuły. Dodam tylko, że autor sam mając sybiraków w rodzinie, dysponował rzetelnymi informacjami na temat warunków zarówno transportu na Syberię, jak i życia w tamtym rejonie, a losy niektórych postaci książki bazują na autentycznych przeżyciach zesłańców.

Autor „Niedźwiedziego sadła“ dokonał moim zdaniem rzeczy niezwykłej, oderwał bowiem temat Syberii i zesłanych tam Polaków od klimatów martyrologicznych. Rejon ten nie jest wszak bezludną lodową pustynią, a nasi rodacy trafiali nie tylko do łagrów, ale i do syberyjskich osad zamieszkałych przez miejscowych. I choć dokuczała tęsknota za ojczyzną i surowe warunki, trzeba było...