Jesteśmy społecznością, która kocha książki

https://www.instagram.com/books_holic/
Jak tylko się dowiedziałam, że wychodzi ta książka to wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Nie ukrywam, że historia Donovana i Sabriny może nie wpasować się w wasz gust, bo ta para jest dość… wyjątkowa, bym powiedziała. Aczkolwiek „Kincaid” to dość spokojna część, w porównaniu do poprzednich, ale mnie wciągnęła i bardzo szybko ją przeczytałam – biorąc pod uwagę, że ostatnio mam jakiś zastój czytelniczy.
Przyjemne było to, że mogłam zapoznać się z tą częścią jeszcze przed jej premierą, za co jestem wdzięczna wydawnictwu, że otrzymałam taką możliwość.
„Kincaid” to zdecydowanie lektura dla tych, którzy są już zapoznani z losami Sabriny i Donovana. Ten tom jest uzupełnieniem ich historii i nie dzieje się nic spektakularnego czy wbijającego w fotel, ale ta dwójka musi zmierzyć się z nowymi sprawami. Nie zawsze jest łatwo i przed nimi pewne wyzwania, które położą cień na ich małżeństwo i to, co udało im się zbudować do tej pory. A to, jaki Donovan jest, w tym przypadku może nie być pomocne i dla niego samego z kolei trudne, bo potrzebuje wszystko kontrolować, a tym razem kontrola wymyka mu się z rąk.
Czytało mi się szybko i przyjemnie, choć bez żadnych wstrząsów. Lubię pióro autorki, jest naprawdę lekkie i proste. No i co trzeba zauważyć, potrafi tworzyć różne powieści, nadając bohaterom innego charakteru, nadając historii innego kształtu.

Jeżeli czytaliście poprzednie tomy, to „Kincaid” myślę, że będzie dla was odpowiednią lekturą, choć już nie tak perwersyjną. Zresztą, najlepiej będzie jeśli przeczytacie i przekonacie się sami.

https://www.instagram.com/books_holic/
Jak tylko się dowiedziałam, że wychodzi ta książka to wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Nie ukrywam, że historia Donovana i Sabriny może nie wpasować się w wasz gust, bo ta para jest dość… wyjątkowa, bym powiedziała. Aczkolwiek „Kincaid” to dość spo...

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/books_holic/
Z książkami Vi mam już tak, że sięgam po nie w ciemno, nie czytając opisu. Wiem, że się nie zawiodę, bo uwielbiam historie, które tworzy. Tym razem nie powtarza się schemat, jaki często panuje w jej powieściach i nie mamy do czynienia z romansem biurowym. Głównych bohaterów w ogóle nie łączą kwestie zawodowe, a Louise – starsza, zadziorna i rezolutna kobieta. Ależ ją uwielbiam! Sprawiała wrażenie, że to choroba powinna się bać jej, a nie na odwrót. Można śmiało powiedzieć, że również była główną postacią w tej powieści, bo odegrała tu niemałą rolę.
Autorka w tej książce pokazuje nam, jak kruche może być życie i próbuje nam przekazać, że nie powinniśmy go marnować, a czerpać z niego garściami. Nigdy nie wiadomo, co nas czeka następnego dnia i należy wykorzystywać każdą daną nam dobę w pełni. Mam wrażenie, że „Nieplanowana miłość” to jedna z poważniejszych historii, jakie stworzyła Vi. W końcu mamy do czynienia z nieleczoną chorobą, a więc również ze zbliżającą się stratą, jaką będą musieli ponieść bohaterowie. Louise jest babcią Becka, ale dla Nory również jest ważną osobą, przyjaciółką.
Naturalnie, nie zabrakło tutaj też dawki humoru, a między głównymi postaciami aż iskrzy od gromadzonego napięcia. Od pierwszych stron ich do siebie ciągnie, nawet gdy jeszcze nie wiedzieli, kim są. Później jednak nic się w tej chemii nie zmienia, a może wręcz się ona nasila. Nie brakuje też przekomarzanek pomiędzy nimi, co potrafiło rozluźnić i zabawić czytelnika, bo dobrze się bawiłam czytając ich docinki. Oczywiście nie zawsze jest zabawnie, bo tych dwoje ma już za sobą przeżytą historię i doświadczyli co nieco. A czeka ich jeszcze więcej. Przede wszystkim uczucie, którego nie planowali.

„Nieplanowana miłość” jest warta zapoznania, jeśli lubicie romanse w których nie brakuje trudniejszych momentów, ale też jest sporo humoru. Przede wszystkim jednak muszę zauważyć, że jest to naprawdę dobra historia, w której nie zabraknie pewnych zwrotów akcji, ale nie mogę wam nic więcej na ten temat powiedzieć. Szczerze polecam tę lekturę i liczę na to, że jeśli już zdecydujecie się na jej przeczytanie, to tego nie pożałujecie!

https://www.instagram.com/books_holic/
Z książkami Vi mam już tak, że sięgam po nie w ciemno, nie czytając opisu. Wiem, że się nie zawiodę, bo uwielbiam historie, które tworzy. Tym razem nie powtarza się schemat, jaki często panuje w jej powieściach i nie mamy do czynienia z romansem biuro...

Rozwiń

Zwiń

Po raz kolejny Vi i Penelope udowodniły, że są duetem niezawodnym. Stworzyły historię zabawną, z nutką pikanterii, ale też nie zabrakło akcji i jakiegoś przekazu. Wykreowały swoich bohaterów na silne osobowości, ale nie postawiły przed nimi łatwej sytuacji, bo to co zaczyna się pomiędzy Presley a Levim jest kompletnie zakazane. Dlaczego? A no dlatego, że mężczyzna jest bratem jej ex i wujkiem jej syna. Tak. To wszystko jest bardzo pogmatwane, ale jak walczyć z tak silnym przyciąganiem, jakie daje się wyczuć między tą dwójką?
Cóż. Nic nie powiem.
„Well played. Zakład o więcej niż wszystko” to naprawdę dobry romans i widać, że autorki sobie wszystko dobrze przemyślały. Stworzyły nam tutaj perspektywę dwuosobową, dzięki czemu wiemy, co dzieje się w danym momencie u obojga bohaterów i co kieruje ich działaniami. Ja zawsze wolę, gdy mamy wzgląd w obie strony, że tak się wyrażę.
Na pewno jest to powieść dla fanów romansów, w których występuje seksowny sportowiec, choć od razu zaznaczę, że tego tematu jest tu dość mało. Akcja wokół zawodu Leviego się nie kręci. Bardziej Vi i Penelope skupiają się na renowacji zajazdu, no i przede wszystkim relacji pomiędzy Presley oraz Levim, która na początku nie zaczyna się zbyt pozytywnie. Obserwujemy jednak, jak ich niechęć przemienia się w sojusz, a potem coś więcej. Tych dwoje, mimo że ich życia na swój mniejszy czy większy sposób były splecione, dopiero teraz ma okazję poznać się tak naprawdę. Wtedy Presley dla Leviego była tylko dziewczyną brata. Teraz… cóż. Sytuacja się zmieniła. No i nie mogę też zapomnieć o Alexie, który jest tak uroczy, że skradł mi serce tak samo, jak jego wujek. I pomimo tego, co działo się aktualnie w życiach Presley czy Leviego, oboje zawsze pamiętali, że to jego dobro jest najważniejsze.

Polecam wam tę książkę, naprawdę. Jest warta zapoznania i zdecydowanie dobrze się ją czyta, potrafi też wciągnąć i zaciekawić czytelnika, bo tak naprawdę nie wiadomo, czego tu się można spodziewać, a autorki trochę tu zakręcą sytuacją! I podgrzeją atmosferę.
Mam nadzieję, że na polskim rynku pojawi się prędko jakaś premiera spod pióra tego duetu, bo naprawdę uwielbiam te pisarki. Wspólnie tworzą zabawne, dobre romanse i polecam wam je wszystkie.

Po raz kolejny Vi i Penelope udowodniły, że są duetem niezawodnym. Stworzyły historię zabawną, z nutką pikanterii, ale też nie zabrakło akcji i jakiegoś przekazu. Wykreowały swoich bohaterów na silne osobowości, ale nie postawiły przed nimi łatwej sytuacji, bo to co zaczyna się pomiędzy Pr...

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/books_holic/

„Fighting Hard for Me” to trzeci tom serii „Finding Back to Us” i tak samo jak poprzednie, również ten mam przyjemność patronować. Każda z części opowiada o innych bohaterach, ale są oni ze sobą w mniejszy bądź większy sposób związani i szczerze mówiąc, zachowałabym odpowiednią kolejność czytania. Tym bardziej, że tutaj pojawiają się maleńkie spojlery odnośnie Teagan i Parkera – tj. bohaterów „Feeling Close to You”.
W tej historii mamy motyw Friends to Lovers. Tym razem mamy to jednak w nieco innej formie, bo uczucia już się pojawiły i, uwaga, trzeba się ich pozbyć. Stąd program dwunastu kroków, autorstwa samej Sophie, który musi zadziałać, bo stawka jest zbyt wysoka – chodzi w końcu o silną przyjaźń dwójki współlokatorów. Tylko czy na pewno istnieje sposób, by pozbyć się uczuć? A może Sophie i Cole zdecydują się zaryzykować i zobaczyć, do czego ich to może zaprowadzić? No cóż. To się okaże.
Ta powieść jest napisana z perspektywy obojga bohaterów, dzięki czemu wiemy, co kieruje ich pobudkami, jakie uczucia w nich przodują. Autorka pokazuje nam tutaj, że często za naszymi decyzjami mogą stać równe obawy. Tylko jeśli pozwolimy, by strach nami kierował, to możemy powiedzieć, że żyjemy tak naprawdę?
Obserwujemy, jak zmiany zachodzą nie tylko w Cole’u, ale także w Sophie. Oni oboje mają pewne sprawy, które należy uporządkować. I wcale nie chodzi tu o ich relację, ale przede wszystkim o nich samych. Powiem tak: przed nimi pewne decyzje i przemyślenia. Są dla siebie naprawdę wspaniałymi przyjaciółmi, ale to wszystko, co się zaczęło dziać mogło na tę relację wpłynąć.

Cieszę się, że mogłam objąć tę powieść swoim patronatem i że mogę wam ją polecać, bo jest naprawdę warta uwagi. Jest to literatura New Adult, która wciąga. Akcja nie pędzi na łeb na szyję i autorka prowadzi bohaterów przez tę historię w odpowiednim tempie i tonie. Daje im czas na przepracowanie pewnych spraw, na ich zrozumienie. Uważam, że jeśli tylko macie możliwość, to powinniście przeczytać nie tylko ten tom, ale całą serię.

https://www.instagram.com/books_holic/

„Fighting Hard for Me” to trzeci tom serii „Finding Back to Us” i tak samo jak poprzednie, również ten mam przyjemność patronować. Każda z części opowiada o innych bohaterach, ale są oni ze sobą w mniejszy bądź większy sposób związani i szczerze mówi...

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/books_holic/
„Jet” jest drugą częścią serii „Naznaczeni mężczyźni” i opowiada losy innych bohaterów, ale te książki ze sobą są powiązane poprzez przyjaźnie. Czy unikniecie spojlerów jeśli zdecydowalibyście się na czytanie w ‘złej’ kolejności? Na pewno dużych tak, ale jednak zachowałabym chronologię.
Ayden i Jet są współlokatorami i mają ze sobą dobre relacje, ale nie da się ukryć, że między nimi jest chemia i przyciąganie, które czują oboje. Jednak Ayden spotyka się z chłopakami, którzy są przeciwieństwem Jeta: ułożonymi, z zaplanowaną i stabilną przyszłością, w wełnianej kamizelce. Z kolei Jet to typ niegrzecznego chłopca, który gra w kapeli, ma tatuaże i piercing. Jednakże tego, co się pomiędzy nimi dzieje, nie da się ciągle ignorować.
Rozwój ich relacji w coś więcej niż tylko współlokatorzy, nie dzieje się wcale szybko. Autorka buduje to wszystko powoli, podsyca napięcie pomiędzy nimi i sprawia, że dzieje się to w sposób naturalny. Ale nie ma co oczekiwać, że pomiędzy tym dwojgiem będzie spokojnie. Oj nie. Zarówno Ayden jak i Jet mają swoje bagaże emocjonalne, problemy i pewne tajemnice. Co więcej, akcja nie kręci się tylko wokół relacji tych dwoje. Są sprawy do rozwiązania. Jak się okazuje, przeszłość nie zawsze można zostawić za sobą, tak jak byśmy tego chcieli.
Czytając tę część i spotykając bohaterów z pierwszego tomu zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę nie bardzo pamiętam, o czym on był. I wiem też, że „Jet” nie zapadnie mi na zbyt długo w pamięć, nie będzie w mojej top dziesiątce. Jest to dobra książka, dobrze napisana, ale po prostu nie dla mnie. Nie potrafiłam się w nią wciągnąć, zainteresować. Czytało się ją płynnie, ale nie poczułam tego ‘czegoś’.

Mimo wszystko wam polecam sprawdzić i przekonać się na własnej skórze czy jest to lektura dla was, zwłaszcza jeśli lubicie niegrzecznych rockandrollowców i z pozoru grzeczne dziewczynki. Dzieje się tu sporo, nie ma co mówić o nudzie, a autorka też nie zapchała nas tutaj erotycznymi scenami – mimo, że się pojawiają, ale w takiej rozsądnej ilości i napisane z uczuciem. Bywa więc niegrzecznie, ale też zabawnie. Spróbujcie i po prostu przekonajcie się sami czy „Jet” to historia, która was wciągnie i zapadnie w pamięć. Tak może się stać – nie mówię, że nie.

https://www.instagram.com/books_holic/
„Jet” jest drugą częścią serii „Naznaczeni mężczyźni” i opowiada losy innych bohaterów, ale te książki ze sobą są powiązane poprzez przyjaźnie. Czy unikniecie spojlerów jeśli zdecydowalibyście się na czytanie w ‘złej’ kolejności? Na pewno dużych tak, ...

Rozwiń

Zwiń

https://www.instagram.com/books_holic/
„Ostatni dzwonek” to uroczy romans z motywem hate-love, który wiem, że ma wielu fanów – do tego grona należę również ja. Lucas i Izzy są zmuszeni pracować ze sobą bardzo często i oprócz tego, że tych dwoje się nienawidzi, to jeszcze zaczyna się pomiędzy nimi rywalizacja o stanowisko w hotelu. Powiem wam tak, z nimi nie da się nudzić. Jednak powoli coś zaczyna się między nimi zmieniać. Rodzi się coś, do czego oboje nie chcą się na początku przyznać. Ta granica zaciera się powoli, ale także w sposób naturalny. Uważam, że autorka naprawdę świetnie to rozegrała.
Ta lektura była jednym z tych ‘lżejszych’ romansów. Czytało się szybko, lekko i płynnie. Bywały zabawne momenty, które wywoływały uśmiech na twarzy, ale także urocze. Podobał mi się pomysł z misją Władcy Pierścionków, ale co najbardziej mnie urzekło to klimat, jaki Beth O’Leary zdecydowała się tu zachować. Ci ludzie z hotelu – oni byli dla siebie jak rodzina. Nie byli sobie obojętni, pomagali sobie. I nie mówię tu tylko o pracownikach Forest Manor, ale również o jego gościach.
Oczywiście pewnych akcji i zawiłości tu nie zabrakło, co nadało małego charakterku tej powieści i idealnie to zostało wpasowane. Podobała mi się też relacja Lucasa i Izzy. Nawet moment, w którym wzajemnie się nie znosili. Mimo to, wszystko między nimi było jasne i klarowne. No. Prócz jednej sytuacji, co do której nie mieli powracać, ale nie zdradzę nic więcej.

Podsumowując, jeśli szukacie lektury lekkiej i uroczej, zabawnej, ale też bez pikantnych scen, to „Ostatni dzwonek” jest jak najbardziej dla was. Ja dobrze się bawiłam, poznając historię głównych bohaterów, a także pierścionków, które nie miały właściciela. Jest to powieść z typu tych spokojnych, ale jak dla mnie jest na pewno warta uwagi.

https://www.instagram.com/books_holic/
„Ostatni dzwonek” to uroczy romans z motywem hate-love, który wiem, że ma wielu fanów – do tego grona należę również ja. Lucas i Izzy są zmuszeni pracować ze sobą bardzo często i oprócz tego, że tych dwoje się nienawidzi, to jeszcze zaczyna się pomięd...

Rozwiń

Zwiń