Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Drugie spotkanie z twórczością Magdaleny Szponar było nieporównywalnie lepsze niż pierwsze. "Milestones" to w sumie dość standardowy romans z, jakby nie patrzeć, pewna intrygą w tle. Co prawda, czasem pojawiały się jakieś nieścisłości a w pewnym momencie na widok zdania "przylegało do ciała we wszystkich strategicznych miejscach" dostawałam ciarek żenady (autorka nagminnie stosowała to zdanie). Niestety, w pewnym miejscu miałam wrażenie stagnacji w akcji, jednak jest to przyjemna i szybka lektura. Wyższą ocenę zabrały dwa dodatkowe rozdziały po epilogu, które mają chyba za cel przedstawić jak bardzo Kane wielbi naszą Veronice, ale dla mnie nie wprowadzają nic ważnego ani nowego. Jest to po prostu zmarnowanie 9 kartek papieru.

Drugie spotkanie z twórczością Magdaleny Szponar było nieporównywalnie lepsze niż pierwsze. "Milestones" to w sumie dość standardowy romans z, jakby nie patrzeć, pewna intrygą w tle. Co prawda, czasem pojawiały się jakieś nieścisłości a w pewnym momencie na widok zdania "prz...

Rozwiń

Zwiń

Było to moje pierwsze spotkanie z Magdaleną Szponar podyktowane wysoką oceną na Lubimy Czytać. Do tego zaciekawili mnie polscy bikersi. I szczerze powiem, że dobrze, że seria o motycklistach jak na razie ma tylko jedną część (i może niech tak zostanie). Książka niby nie długa, a od połowy wlekła mi się niemiłosiernie. Do tego bohaterowie... rozumiem, że są różni ludzie i różne hostorie, ale Sara jest tak ciapowata, a jednocześnie w swoim mniemaniu bystra i przebiegła, że na piśmie i w historii się to kupy nie trzyma. Do tego biker Ares... niby trzydziestoletni chłop a jego narracja brzmi bardziej jak jakiegoś nastolatka. Do tego całe sedno, dlaczego Ares w ogóle zaczął zwracać uwagę na Sarę i jak zmieniło mu się nie wybrzmiewa. I cała ta historia, która doprowadziła do tego jest tak grubymi nićmi szyta... No niestety, jak dla mnie polscy bikerzy się nie sprawdzili. Za mało niegrzeczności, za mało interesów, wszystko pod pierzynką nieudolnej tajemniczości. Jak pisałam, jak na razie jest to jedna część i może lepiej żeby tak zostało.

Było to moje pierwsze spotkanie z Magdaleną Szponar podyktowane wysoką oceną na Lubimy Czytać. Do tego zaciekawili mnie polscy bikersi. I szczerze powiem, że dobrze, że seria o motycklistach jak na razie ma tylko jedną część (i może niech tak zostanie). Książka niby nie długa, a od połowy ...

Rozwiń

Zwiń

"Miłość, pies i czekolada" to przyjemna lektura, która dawała mi nadzieję na lekką lekturę, oderwanie od codzienności. Miałam dać wyższą ocenę, bo pomijając wieczne wynajdywanie sobie problemów przez główna bohaterkę, była całkiem fajną babeczką (pomimo wtrąceń o jej religijności, które trochę przypominały kwiatek przy kożuchu). Niestety, moment kiedy była gotowa zaprzepaścić swoje szczęście, ponieważ jej ukochany, mimo rozwodu, mógł mieć ślub kościelny! Tutaj padłam i już nie powstałam, tak samo jak gwiazdki ode mnie. Dodatkowo konstrukcja postaci Rafała była deczko wkurzająca (i w sumie brat bliźniak pojawiający się w sumie niewiadomo po co, chyba tylko, żeby podkreślić pierdołowatość Beaty w miłości) i ciągle przeciąganie liny i wątpliwosci: jaki Rafał jest piękny i wspaniały, a jednocześnie na pewni coś chachmęci, swoje za uszami ma i chce wykorzystać Beatkę. No niestety, zapowiadało się fajnie a skończyło się tandetnie.

"Miłość, pies i czekolada" to przyjemna lektura, która dawała mi nadzieję na lekką lekturę, oderwanie od codzienności. Miałam dać wyższą ocenę, bo pomijając wieczne wynajdywanie sobie problemów przez główna bohaterkę, była całkiem fajną babeczką (pomimo wtrąceń o jej religijności...

Rozwiń

Zwiń