Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyjemna treść, która maluje uśmiech na mojej twarzy, gdyż Bolesław Prus pisze z poczuciem humoru. Autor ośmiesza zachowania i przywary szlachty. Tytułowa Anielka jest sympatyczna i dobra – lubię ją. Chcę w przyszłości wrócić do tej powieści obyczajowej.

Nie rozumiem tak niskich ocen czytelników – być może pozostaje w nich uraz z lat szkolnych, gdy połączone siły nauczycieli i rodziców przymuszały do czytania niechcianych, nieciekawych w tak młodym wieku staroświeckich lektur – a przecież tutaj warsztat pisarski Bolesława Prusa jest bardzo dobry.

Przyjemna treść, która maluje uśmiech na mojej twarzy, gdyż Bolesław Prus pisze z poczuciem humoru. Autor ośmiesza zachowania i przywary szlachty. Tytułowa Anielka jest sympatyczna i dobra – lubię ją. Chcę w przyszłości wrócić do tej powieści obyczajowej.

Nie rozumiem tak niskich ocen czytelników – być może pozostaje w nich uraz z lat szkolnych, gdy połączone siły...

Już na początku opowiadania jest podana szczególna data – 1863 rok – bardzo ważna dla Polaków znających historię swojego narodu i będących patriotami. Treść jest wspomnieniem o zrywie wyzwoleńczym Polaków. Eliza Orzeszkowa pisze to prawie pięćdziesiąt lat po tym zbiorowym wydarzeniu, w którym wtedy osobiście uczestniczyła. Zaczyna opisem przyrody w sposób poetycki i baśniowy. Bardzo często czytelnikowi towarzyszą personifikacje lub antropomorfizacje flory i żywiołów natury. Autorka uwzniośla motywacje ówczesnych Polaków i ofiarę składaną przez powstańców styczniowych. Utrwala związane z tym emocje – stanowiące jej wyobrażenie, a czyni to, by nie zatarła się pamięć potomnych o przypominanym przez nią powstaniu.

Już na początku opowiadania jest podana szczególna data – 1863 rok – bardzo ważna dla Polaków znających historię swojego narodu i będących patriotami. Treść jest wspomnieniem o zrywie wyzwoleńczym Polaków. Eliza Orzeszkowa pisze to prawie pięćdziesiąt lat po tym zbiorowym wydarzeniu, w którym wtedy osobiście uczestniczyła. Zaczyna opisem przyrody w sposób poetycki i...

Niektórzy bohaterowie są przesiąknięci złem – określam ich mianem "wykolejeńców". Stąd wynikają ich brutalne zachowania, które zajmują dominującą pozycję w tekście. Najbardziej normalną i moralną osobą jest śmiała i cechująca się rozsądkiem służąca nazywająca się Ellen Dean (jednocześnie narratorka powieści). Przedstawione jest ponure życie na odludziu wśród zdemoralizowanych dziwaków w wiejskiej posiadłości o nazwie Wichrowe Wzgórza. Od początku książki czytelnikowi towarzyszy poczucie humoru autorki (obecne w dialogach i myślach bohaterów). "Wichrowe Wzgórza" uważam za dość oryginalne dzieło na tle innych z ówczesnej epoki literackiej. W opisie obyczajowości angielskiej prowincji (z końca XVIII wieku i pierwszej połowy XIX wieku) zawarte są: świeżość i odważna innowacyjność. Stwierdzam, że powieść jest godna uwagi.

Niektórzy bohaterowie są przesiąknięci złem – określam ich mianem "wykolejeńców". Stąd wynikają ich brutalne zachowania, które zajmują dominującą pozycję w tekście. Najbardziej normalną i moralną osobą jest śmiała i cechująca się rozsądkiem służąca nazywająca się Ellen Dean (jednocześnie narratorka powieści). Przedstawione jest ponure życie na odludziu wśród...