Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co za dziwna książka to była. Na początku zupełnie zbił mnie z tropy wątek śledztwa, bo kompletnie nie pasował mi autora, ale w pewnym momencie on kompletnie znika i ciągnie się wątek choroby psychicznej głównej bohaterki. Jakby... No dobra, ale o czym właściwie miała być ta książka? I co do całej reszty ma tytuł? Nie umiem powiedzieć, czy mi się podobała, czy nie, bo ja po prostu nie mam pojęcia, co ja właściwie przesłuchałam, nie przywiązałam się do bohaterów i trudno mi uwierzyć, że napisał to ten sam człowiek, który podarował nam "Gwiazd Naszych Wina". Wtf?

Co za dziwna książka to była. Na początku zupełnie zbił mnie z tropy wątek śledztwa, bo kompletnie nie pasował mi autora, ale w pewnym momencie on kompletnie znika i ciągnie się wątek choroby psychicznej głównej bohaterki. Jakby... No dobra, ale o czym właściwie miała być ta książka? I co ...

Rozwiń

Zwiń

3.75 ⭐ // To było dobre, ale ilość i zawiłość intryg politycznych trochę mnie przerosła. Do tego zrobiłam błąd, bo w tym samym czasie zaczęłam dwie równie grube książki, ale ta była o niebo lepsza! I choć na początku byłam sceptycznie nastawiona, bo jednak Kroniki Ambhy wspominam źle, to na szczęście jest o wiele lepiej i bardzo chętnie wracałam do książki, żeby poznać kolejne losy bohaterów. Momentami sprawia wrażenie przegadanej, ale jest sporo rzeczy, które trzeba wyjaśnić, opowiedzieć o nich i nawet te spokojniejsze momenty są interesujące. Nie do końca też przywiązałam się do bohaterów, nie zrobili na mnie niewiadomo jakiego wrażenia i trochę się ze sobą zlali, ale całość oceniam bardzo dobrze i wiem, że szybko będę musiała wskoczyć w drugi tom, bo boję się, że po czasie będę mieć problem, żeby się wgryźć.

3.75 ⭐ // To było dobre, ale ilość i zawiłość intryg politycznych trochę mnie przerosła. Do tego zrobiłam błąd, bo w tym samym czasie zaczęłam dwie równie grube książki, ale ta była o niebo lepsza! I choć na początku byłam sceptycznie nastawiona, bo jednak Kroniki Ambhy wspominam źle, to ...

Rozwiń

Zwiń

Spodziewałam się czegoś lepszego i o ile początek faktycznie uderzył mocno, tak im dalej, tym byłam coraz bardziej znużona. Reportaż choć pokazuje różne oblicza polskiego więziennictwa, robi to bardzo chaotycznie i próbuje dotknąć wszystkich tematów na raz, a przez to ja osobiście pogubiłam się kilka razy i dowiedziałam się po troszku u wszystkim. Wolałabym albo krótki reportaż o jednym-dwóch zagadnieniach albo rozbudowany o wszystkim, a nie takie powierzchowne ruszenie kilkunastu tematów.

Wielokrotnie nie podobały mi się rozmowy, a raczej to jak zostały przedstawione, bo odniosłam wrażenie, że odsiadka to nic takiego, nie wpływa na większość ludzi i każdemu może się zdarzyć (doby żart, serio). W kilku momentach poczułam, że autorka wybiela przewinienia rozmówców, usprawiedliwiając je: ciężkim dzieciństwem, alkoholem i czymś tam jeszcze, co było mega słabe.

Ciekawa rzecz, ale jak dla mnie mocno niedopracowana.

Spodziewałam się czegoś lepszego i o ile początek faktycznie uderzył mocno, tak im dalej, tym byłam coraz bardziej znużona. Reportaż choć pokazuje różne oblicza polskiego więziennictwa, robi to bardzo chaotycznie i próbuje dotknąć wszystkich tematów na raz, a przez to ja osobiście pogubiła...

Rozwiń

Zwiń

Jest dokładnie tak, jak w tytule - krótka, nawet bardzo historia piwa. Traktowałbym jako broszurkę zachęcającą do zapoznania się z tematem, bo porusza temat bardzo powierzchniowo i przypomina mi raczej zbiór najważniejszych informacji, aniżeli książkę.

Jest dokładnie tak, jak w tytule - krótka, nawet bardzo historia piwa. Traktowałbym jako broszurkę zachęcającą do zapoznania się z tematem, bo porusza temat bardzo powierzchniowo i przypomina mi raczej zbiór najważniejszych informacji, aniżeli książkę.

Pierwsza książka Natashy, której nie polubiłam, ale chyba tylko dlatego, że ta książka ma w sobie wszystko to, czego nie znoszę. Już sam fakt, że krąży wokół schematu: grupa przyjaciół, dom na końcu świata, jedno z nich jest mordercą. Nienawidzę tego schematu, nie cierpię filmów, które idą tym tropem i od samego początku było to dla mnie po prostu głupie. Główna bohaterka i jej: ja nie sypiam z chłopakami, nie jestem taka jak wszyscy, ale ten jeden sprawia, że myślę jajnikami sprawiła, że chciałam walić głową w ścianę. Także nieważne, co by się tu wydarzyło, jak i tak bym jej nie polubiła + wczoraj zasnęłam w trakcie słuchania. Wciąż uwielbiam pióra autorki i szybko wskoczę w kolejną książkę, ale tych schematów i motywów chyba nikt nie jest w stanie obronić i sprawić, żebym je polubiła.

Pierwsza książka Natashy, której nie polubiłam, ale chyba tylko dlatego, że ta książka ma w sobie wszystko to, czego nie znoszę. Już sam fakt, że krąży wokół schematu: grupa przyjaciół, dom na końcu świata, jedno z nich jest mordercą. Nienawidzę tego schematu, nie cierpię filmów, które idą...

Rozwiń

Zwiń