Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jest to może, przez nadmiar szczególików, lektura porywająca. Nie zgodzę się natomiast jakoby styl autora był suchy, przeciwnie, włada piórem swobodnie. Na pewno należy docenić iście benedyktyńską pracę, czyli przekopanie się przez przedwojenną prasę w poszukiwaniu relacji z większych i mniejszych afer sądowych. Dobrze, że ktoś zadał sobie trud uwiecznienia tytułowych "ciemnych spraw międzywojnia".
Milewski opisuje m.in procesy "w obronie czci" Piłsudskiego i Stefana Starzyńskiego, sprawy sądowe pojedynkujących się (głównie wojskowych i studentów), zamachy (na przykład na Naruszewicza i - przez ukraińskich bandytów pod przywództwem Bandery - ministra Pierackiego). Przy okazji poznajemy słynnych międzywojennych prawników, jak slynący z temperamentu mecenas Hofmokl-Ostrowski, który nawet pewnego razu strzelał do adwersarza... na sali sądowej. Autor pochyla się zarówno nad zapomnianymi zbrodniami, przestępstwami, czy wręcz wykroczeniami, jak i opisuje procesy z pierwszych stron gazet- Gorgonowej czy Maliszów.
Podsumowując, lektura przyjemna, choć nie ukrywam, że niektóre rozdziały przekartkowałam - przebrnąć przez całość będzie w stanie tylko prawdziwy pasjonat dawnych kronik sądowych.

Solidne 6/10

Nie jest to może, przez nadmiar szczególików, lektura porywająca. Nie zgodzę się natomiast jakoby styl autora był suchy, przeciwnie, włada piórem swobodnie. Na pewno należy docenić iście benedyktyńską pracę, czyli przekopanie się przez przedwojenną prasę w poszukiwaniu relacji z większych i mniejszych afer sądowych. Dobrze, że ktoś zadał sobie trud uwiecznienia tytułowych...

Lekko i powierzchownie przedstawione głośne sprawy kryminalne PRL-u. Na zasadzie "znacie? Znamy! No to sobie przypomnijcie". Tylko jednej historii nie znałam, o bandytach i złodziejach z bandy Wałachowskich. Zabijali między innymi milicjantow i żołnierzy, więc zostali ikonami "walki z komuną" środowisk okoloIPNowych. Nie oni pierwsi i nie ostatni.
Poza tym mamy tu Mazurkiewicza, Karola Kota, wampira z Zagłębia - w sumie kilkanaście historii.
Spodoba się raczej tylko osobom kompletnie nie znającym tematu, jako rodzaj lakonicznego zestawienia, niezbyt porywającego stylem.

Nihil novi i 5/10

Lekko i powierzchownie przedstawione głośne sprawy kryminalne PRL-u. Na zasadzie "znacie? Znamy! No to sobie przypomnijcie". Tylko jednej historii nie znałam, o bandytach i złodziejach z bandy Wałachowskich. Zabijali między innymi milicjantow i żołnierzy, więc zostali ikonami "walki z komuną" środowisk okoloIPNowych. Nie oni pierwsi i nie ostatni.
Poza tym mamy tu...

Historię Ursynka przeczytałam zatrważająco wcześnie, jeszcze w podstawówce znalazłszy ją w domowej biblioteczce. Zrobiła na mnie duże wrażenie. Chciałabym jeszcze kiedyś sięgnąć po te książkę i sprawdzić, jak ja odbiorę po latach. Wspominam ją jako surrealistyczny Bildungsroman. Skoro przykuła uwagę młodszej nastolatki, to musi być sprawnie napisana.

Historię Ursynka przeczytałam zatrważająco wcześnie, jeszcze w podstawówce znalazłszy ją w domowej biblioteczce. Zrobiła na mnie duże wrażenie. Chciałabym jeszcze kiedyś sięgnąć po te książkę i sprawdzić, jak ja odbiorę po latach. Wspominam ją jako surrealistyczny Bildungsroman. Skoro przykuła uwagę młodszej nastolatki, to musi być sprawnie napisana.

Najsłabsza jak do tej pory część przygód Cormorana Strike'a, i chyba ostatnia, na którą sie skusiłam. Rowling poszła tą samą drogą, co w Potterze - każdy kolejny tom jest o połowę grubszy od poprzedniego. "Wartka śmierć" to ceglisko liczące niemal tysiąc (sic!) stron. Zresztą już w "Sercu jak smoła" redaktor powinien był wziąć symboliczne nożyczki i wyciąć połowę zbędnych słów. Przypuszczam, że Rowling ma taką pozycję na rynku wydawniczym, że nie ma osoby, która by się odważyła powiedzieć jej w oczy: "kobiecino, po co tak rozdmuchujesz te historie, wykreśl 2/3, a będzie super". Jako że zdecydowanie wolę minimalistyczne podejście do słów, umęczyła mnie psychicznie rozwlekłość tego tomu.
Oczywiście, Rowling pisze zgrabnie, więc lektura jest przyjemna. Kiedy już przysiadałam, to czytałam pol godziny czy godzinę. A potem zapomniałam o książce na dzień czy dwa. Temat sekt (sam w sobie interesujący) przez to rozwleczenie i wracanie po kilka razy do jednego wątku był nużący. Zaś Cormoran i Robin - no cóż, ewidentnie autorka boi się ich sparować, bo spadłoby napięcie, ale z drugiej strony te podchody przez 7 tomów są idiotyczne. W zasadzie to już mi wszystko jedno, czy będą razem. Zresztą i tak nie wyobrażam sobie ich jako pary, to raczej nie może się udać.

Zieew i 4/10 (sporo stron przekartkowałam)

Najsłabsza jak do tej pory część przygód Cormorana Strike'a, i chyba ostatnia, na którą sie skusiłam. Rowling poszła tą samą drogą, co w Potterze - każdy kolejny tom jest o połowę grubszy od poprzedniego. "Wartka śmierć" to ceglisko liczące niemal tysiąc (sic!) stron. Zresztą już w "Sercu jak smoła" redaktor powinien był wziąć symboliczne nożyczki i wyciąć połowę zbędnych...

Jak to mówią Niemcy - "naja"...
Sprawy ani najciekawsze, ani najgłośniejsze, opisane sztampowo - jeśli ktoś się interesuje dwudziestoleciem i ówczesną kryminalistyką, nie dowie się niczego nowego. To samo znajdziemy w innych książkach o tamtych czasach.
Natomiast może się spodobać osobom nieobeznanym z tematyką - tym mogę ją polecić, bo jest przystępnie napisana i dobrze się ja czyta. Przy okazji można poznać mechanizmy działania prasy brukowej jeszcze nie skrępowanej poprawnością polityczną.

Jak to mówią Niemcy - "naja"...
Sprawy ani najciekawsze, ani najgłośniejsze, opisane sztampowo - jeśli ktoś się interesuje dwudziestoleciem i ówczesną kryminalistyką, nie dowie się niczego nowego. To samo znajdziemy w innych książkach o tamtych czasach.
Natomiast może się spodobać osobom nieobeznanym z tematyką - tym mogę ją polecić, bo jest przystępnie napisana i dobrze...

Autorka, Agata Szydłowska (która mieszkania PRL pamięta jedynie z wczesnego dzieciństwa) kupiła mnie zapewnieniem, że nie będzie ani się natrząsała nad "rozklekotanymi meblościankami" ani rozpływała nad "wysmakowanymi meblami ze spółdzielni Ład". Pierwszego szczerze nie znoszę,  podobnie jak lamentów - zazwyczaj w wykonaniu ludzi urodzonych grubo po 1989 roku - nad rzekomą szarością i beznadzieją peerelu zapijaną octem i zagryzaną wyrobami czekoladopodobnymi. Drugie jest zaś zakłamaniem, bo (wychowana w PRL i bywająca w dziesiątkach domów - miejskich, malomiasteczkowych i wiejskich) nie kojarzę ani jednego mieszkania urządzonego wytworami awangardowego dizajnu. Ba, o kultowych meblach dowiedziałam się już jako dorosła i w innym ustroju;)

Chylę czoła przed imponująco starannym i wszechstronnym researchem autorki, która teksty źródłowe z pamiętników, dokumentów, artykułów prasowych uzupełnia ciekawostkami z książek, kronik filmowych czy seriali. Ubarwia to opowieść, od której trudno mi było się oderwać. Jednocześnie w ten sposób zachęca Agata Szydłowska do bacznego śledzenia peerelowskich dizajnu na przykład podczas oglądania "Czterdziestolatka" (specjalnie obejrzałam sobie odcinek, o którym pisze, ten z "łukiem Karwowskiego") czy lektury Jeżycjady Musierowicz.
Dość dużą objętościowo książkę niemal połknęłam. Jest nie tylko ciekawa merytorycznie, ale i dobrze napisana, co niestety w polskim reportażu stanowi raczej wyjątek niż regułę. Bardzo polecam (i już szukam innych książek tej autorki).

W swoim gatunku perełka i 8/10

Autorka, Agata Szydłowska (która mieszkania PRL pamięta jedynie z wczesnego dzieciństwa) kupiła mnie zapewnieniem, że nie będzie ani się natrząsała nad "rozklekotanymi meblościankami" ani rozpływała nad "wysmakowanymi meblami ze spółdzielni Ład". Pierwszego szczerze nie znoszę,  podobnie jak lamentów - zazwyczaj w wykonaniu ludzi urodzonych grubo po 1989 roku - nad rzekomą...

Uwielbiałam tę książkę jako dziecko, była taka... inna, niepoprawna, zwariowana. Oto dwóch całkiem zwyczajnych panów dowiaduje się, że będą (wspólnie!) władcami pewnego królestwa. I to jest właśnie opowieść o tym, jak zmienia się ich (i ich rodzin) życie. Cudowna, surrealistyczna bajka.

Książki Ewy Ostrowskiej są niebanalne i - szczególnie te dla dzieci i młodzieży- jak najdalsze od schematu. Kiedy całkiem niedawno przez przypadek odkryłam tę niezwykłą pisarkę, dopiero po pewnym czasie zorientowałam się, że to właśnie ona napisała tak ważną dla mnie przed laty książkę o królach Guciu i Maciusiu.

Polecam nie tylko dzieciom 9/10

Uwielbiałam tę książkę jako dziecko, była taka... inna, niepoprawna, zwariowana. Oto dwóch całkiem zwyczajnych panów dowiaduje się, że będą (wspólnie!) władcami pewnego królestwa. I to jest właśnie opowieść o tym, jak zmienia się ich (i ich rodzin) życie. Cudowna, surrealistyczna bajka.

Książki Ewy Ostrowskiej są niebanalne i - szczególnie te dla dzieci i młodzieży- jak...

"Maliną " byłam zafascynowana, kilkakrotnie czytałam ją i po niemiecku, i po polsku. A teraz boję się do niej wrócić. Bo tym razem coś bardzo nie pykło z Bachmann. Ze zbiorku pięciu opowiadań spodobało mi się tak naprawdę tylko "Szczekanie". Jedno przerzuciłam, a trzy były takie sobie. I nie wiem, czy to ja się zmieniłam (w końcu pół życia minęło od ostatniego spotkania z tą pisarką) czy powieść Bachmann jest lepsza od krótszych form?

Jak w "Malinie", tu także bohaterkami są kobiety - niepoukładane i nieszczęśliwe w miłości wiedenki. Jednak zabrakło czegoś, opowieści pozostawiły mnie obojętną, szczerze mówiąc męczyłam tę niewielką książkę skandalicznie dlugo.

Naciągane 3/10

"Maliną " byłam zafascynowana, kilkakrotnie czytałam ją i po niemiecku, i po polsku. A teraz boję się do niej wrócić. Bo tym razem coś bardzo nie pykło z Bachmann. Ze zbiorku pięciu opowiadań spodobało mi się tak naprawdę tylko "Szczekanie". Jedno przerzuciłam, a trzy były takie sobie. I nie wiem, czy to ja się zmieniłam (w końcu pół życia minęło od ostatniego spotkania z...

Książka zdecydowanie bardziej "popularna" niż "naukowa", ewidentnie skierowana do zachodniego czytelnika,  który nie zwróci uwagi na oczywiste uproszczenia i błędy merytoryczne (w polskim wydaniu na bieżąco korygowane przez tłumacza; choć, jak już inni recenzenci zauważyli, nie wszystkie. Np. Aleksandra Helphanda [człowieka, który finansował Lenina] trudno uznać za Rosjanina - był Żydem urodzonym na Białorusi, wychowanym w Odessie, żyjącym w Niemczech; zresztą niemieckim szpiegiem). Do szału doprowadzało mnie używanie przez Cooka (albo raczej tłumacza) w kółko słowa "sowiet", które jest rysycyzmem - chodzi oczywiście o rady ludowe.

Autor - skupiając się na schyłkowym okresie panowania Romanowów, głównie już po wybuchu I wojny światowej - zaczyna od nośnej historii Anny Anderson, rzekomo cudem ocalałej najmlodszej córki Mikołaja II  Anastazji Romanowej. Pierwszej z całego tłumu pojawiających sie to tu, to tam fałszywych "carówien". Dzięki badaniom DNA wiemy już na pewno, że nie była to córka cara, a prawdopodobnie polska robotnica Szankowska. Pamiętam jednak swoją nastoletnią ekscytację filmem czy serialem o ocalałej Anastazji, byłam wtedy przekonana, że jej historia jest prawdziwa;) Mamy też oczywiście barwną opowieść o Rasputinie, który omotal carycę "lecząc" jej chorego na hemofilię syna i o jego żałosnym końcu dokonanym rękami przerażonych wpływami "cuchnącego wieśniaka" petersburskich elit. Oraz drobiazgowo opisana końcówka życia Romanowów, aż do wstrząsającej egzekucji w Jekaterynburgu. Czyli w to, co wszyscy doskonale o Romanowych wiedzą, przynajmniej w zarysie.

Mimo wszystko nieco sie o ostatniej rosyjskiej dynastii dowiedziałam, choć zabrakło przedstawienia Romanowów jako ludzi, opisu ich codziennego życia. Nie poznajemy bliżej żadnego z piątki carskich dzieci. Autor skupia się na przyczynach upadku dynastii, czyli głównie na polityce wewnętrznej Mikołaja II tuż przed i w trakcie wojny. Ten zacofany, słaby psychicznie autokrata ignorujący rosnące niezadowolenie chłopów i robotników, tkwiący w "klaustrofobicznym małżeństwie" i tolerujący "obecność na dworze niedomytego, postękującego Rasputina", w zasadzie sam sobie zgotował tragiczny koniec - współcześni bali sie go lub nim gardzili, a historykom trudno znaleźć jakiś pozytywny aspekt jego rządów.

Co zaskakujące (biorąc pod uwagę dosyć niski poziom merytoryczny publikacji) autor zamieszcza nie tylko rozbudowaną bibliografię, ale i dokumenty takie jak wyniki badań DNA z 2007 roku częściowo spalonych zwłok, które po porównaniu z materiałem pobranym z grobów krewnych okazały się szczątkami zamordowanej rodziny Romanowów. Plusem książki są także zdjęcia carskiej rodziny.

Książkę dobrze się czyta, należy ją jednak traktować jako lekką pozycję rozrywkową, a nie rzetelne dzieło historyczne.

I w takiej roli mogę ocenić na 5/10

Książka zdecydowanie bardziej "popularna" niż "naukowa", ewidentnie skierowana do zachodniego czytelnika,  który nie zwróci uwagi na oczywiste uproszczenia i błędy merytoryczne (w polskim wydaniu na bieżąco korygowane przez tłumacza; choć, jak już inni recenzenci zauważyli, nie wszystkie. Np. Aleksandra Helphanda [człowieka, który finansował Lenina] trudno uznać za...

Czy naprawdę pierwszy raz czytam tę książkę, czy tylko zapomniałam ją odnotować na LC?

Tak czy inaczej to mój powrót do Hanny Krall po - ilu to już, 30, 25? - latach. Mistrzyni lapidarności zafiksowana na wojennych losach polskich Żydów. Bez pudrowania nieprzyjemnej niekiedy prawdy, ale i bez, charakterystycznej dla współczesnych książek o podobnej tematyce, agresji i - tak, właśnie tak - antypolskości. Nie ma tu zbędnych słów, jest to proza minimalistyczna, dzięki temu tym bardziej poruszająca.
Dowody na istnienie - Boga czy Szatana? Jednego bez drugiego nie ma.

Poruszające bez egzaltacji, zawstydzające dla współczesnej "literatury Holokaustu" 8/10

Czy naprawdę pierwszy raz czytam tę książkę, czy tylko zapomniałam ją odnotować na LC?

Tak czy inaczej to mój powrót do Hanny Krall po - ilu to już, 30, 25? - latach. Mistrzyni lapidarności zafiksowana na wojennych losach polskich Żydów. Bez pudrowania nieprzyjemnej niekiedy prawdy, ale i bez, charakterystycznej dla współczesnych książek o podobnej tematyce, agresji i -...

Jedno wydarzenie może zniszczyć rodzinę, a traumy dzieciństwa tkwią w nas na zawsze...
Już pierwsze akapity walą obuchem prosto w serce. Ta książka jest trochę jak jej bohater/narrator nastoletni Alex: pulsująca wściekłym rytmem, rozedrgana, kipiąca emocjami. Bardzo prawdziwa powieść, świetnie napisana. Nieprzegadana, nieprzesłodzona, ale też i w całej tej swojej ekspresji nie popadającą w brutalny naturalizm. Przepiękna i bez grama ckliwości opowieść o miłości matki i syna.
Autorka jest Rumunką, akcja toczy się we Francji, bohaterowie są pochodzenia polskiego, ale mieszkają w Anglii; ta niedookreślona "europejskość" powieści to dodatkowy atut - jest uniwersalna.
Bardzo polecam.


Fantastyczny debiut, zasłużone 9/10

Jedno wydarzenie może zniszczyć rodzinę, a traumy dzieciństwa tkwią w nas na zawsze...
Już pierwsze akapity walą obuchem prosto w serce. Ta książka jest trochę jak jej bohater/narrator nastoletni Alex: pulsująca wściekłym rytmem, rozedrgana, kipiąca emocjami. Bardzo prawdziwa powieść, świetnie napisana. Nieprzegadana, nieprzesłodzona, ale też i w całej tej swojej ekspresji...

Już dawno żadna książka mnie tak nie wyssała. Gdyby ją streścić trudno by było to zrozumieć, akcja toczy się leniwie i w zasadzie nic spektakularnego się nie wydarza. Leda, kobieta pod pięćdziesiątkę wyjeżdża na urlop, siedzi na plaży, obserwuje hałaśliwą neapolitańską rodzinę. Jest wykształcona, elegancka, a jej dorosłe córki właśnie wyfrunęly w świat i zamieszkały w Kanadzie z ojcem. Czuje ulgę, ale i niepokój, wspomina przeszłość. A potem robi coś irracjonalnego, błahostkę, którą później trudno jej odkręcić.

Myślę, że urodę tej świetnie napisanej - bardzo sprawnie i lekko - powieści mogę w pełni docenić, bo jesteśmy na podobnym etapie życia i chyba jesteśmy dosyć podobne. Dużo z Ledy we mnie;), odkrywałam to ze zdumieniem, czasem trochę z przerażeniem.

Bardzo dobra 9/10

Już dawno żadna książka mnie tak nie wyssała. Gdyby ją streścić trudno by było to zrozumieć, akcja toczy się leniwie i w zasadzie nic spektakularnego się nie wydarza. Leda, kobieta pod pięćdziesiątkę wyjeżdża na urlop, siedzi na plaży, obserwuje hałaśliwą neapolitańską rodzinę. Jest wykształcona, elegancka, a jej dorosłe córki właśnie wyfrunęly w świat i zamieszkały w...

Przeczytałam po angielsku. Sama idea dzielenia roku na ćwiartki i wyznaczania sobie trzymiesięcznych celów jest bardzo fajna. Niestety, jest to typowy kiepsko napisany amerykański podręcznik, w którym konkrernych treści jest góra na jeden rozdzial, a reszta to powtarzanie w kółko tego samego.

Przeczytałam po angielsku. Sama idea dzielenia roku na ćwiartki i wyznaczania sobie trzymiesięcznych celów jest bardzo fajna. Niestety, jest to typowy kiepsko napisany amerykański podręcznik, w którym konkrernych treści jest góra na jeden rozdzial, a reszta to powtarzanie w kółko tego samego.

O przytłaczającej samotności - tak naprawdę zawsze jesteśmy sami i skazani tylko na siebie, choć nie wszyscy chcą to przyznać. Bohaterowie "Serca..." różnią sie niemal wszystkim poza samotnością, która ich dławi. Jest wśród nich nastolatka z ubogiej rodziny, Janko Muzykant w spodnicy (a raczej w szortach, bo Mick to typowy tomboy), której marzenia o rozwijaniu talentu mają małe szanse na spełnienie. Przyglądający się wszystkim z boku świeżo owdowiały właściciel gospody. Czarnoskóry lekarz, który na tyle poświęcił się pomaganiu innym, że stracił rodzinę. Wędrowny agitator, wielbiciel Karola Marksa i wróg Stalina, alkoholik. Wszyscy ci ludzie rozpaczliwie chcą podzielić się z kimś swoimi myślami, problemami, tajemnicami, marzeniami. Tym kimś staje się dla nich głuchoniemy Singer. Sympatyczny, spokojny i zawsze gotowy ich "wysłuchać". Szukają jego towarzystwa i zwierzają mu się. On nie komentuje, nie doradza, może nawet nie rozumie - ale jest. Zajęci sobą nie zauważają, że to on najbardziej ze wszystkich potrzebuje bratniej duszy.

To zadziwiające, jak wciąż aktualne jest "Serce...". Jesteśmy nie mniej samotni niż Mick czy doktor Copeland, tyle że współcześnie rolę Singera przejęli "znajomi" z Facebooka, instagramowi pseudocoache albo terapeuci, którym trzeba płacić, żeby udawali zainteresowanie naszymi problemami...

Książkę oceniałam na tym portalu na przestrzeni kilkunastu lat trzy razy - dałam jej kolejno jedną gwiazdkę, potem pięć, a teraz edytowałam i dostała sześć. W tej książce niewiele się dzieje, jej bohaterowie są bardzo zwyczajni, a ich problemy banalne. Wydźwięk jest gorzki, a po skończonej lekturze zostajemy z zaledwie odrobiną nadziei. Jednak warto dać jej na spokojnie szansę i się w nią zanurzyć, bo to kawał dobrej literatury poruszającej do głębi. I ma przepiękny tytuł;)

6/10, czytałam ze trzy tygodnie, powoli, sporo rozmyślając. Podziw dla autorki, która napisała tak dojrzałą powieść w wieku zaledwie 23 lat. Tym niemniej wymęczyłam tę lekturę, zabrakło czegoś, by się naprawdę wciągnąć...

O przytłaczającej samotności - tak naprawdę zawsze jesteśmy sami i skazani tylko na siebie, choć nie wszyscy chcą to przyznać. Bohaterowie "Serca..." różnią sie niemal wszystkim poza samotnością, która ich dławi. Jest wśród nich nastolatka z ubogiej rodziny, Janko Muzykant w spodnicy (a raczej w szortach, bo Mick to typowy tomboy), której marzenia o rozwijaniu talentu mają...

Pewnego dnia Wpływowi Panowie z Warszawki założyli się przy wódeczce, czy uda im się dla żartu wypromować randomowego nołnejma na gwiazdę literatury. Wydali wypociny pryszczatej nastolatki, poprosili zaprzyjaźnionych krytyków o entuzjastyczne recenzje (pamiętam żenujące wyczyny Leszczyńskiego na tym polu). Maszyna ruszyła, zakład wygrany. Lemingi łyknęły, a nieliczne głosy rozsądku zostały zakrzyczane.

Tak mniej więcej sobie wyobrażam okoliczności debiutu Masłowskiej, bo inaczej nie sposób to zrozumieć.

Doszukiwanie się w tym nieporadnie napisanym bełkocie jakiejś mitycznej głębi to dowód, że Panom z Warszawki zabawa się udała.

I doprawdy, nie w wulgaryzmach problem.


1/10 to i tak za dużo...

Pewnego dnia Wpływowi Panowie z Warszawki założyli się przy wódeczce, czy uda im się dla żartu wypromować randomowego nołnejma na gwiazdę literatury. Wydali wypociny pryszczatej nastolatki, poprosili zaprzyjaźnionych krytyków o entuzjastyczne recenzje (pamiętam żenujące wyczyny Leszczyńskiego na tym polu). Maszyna ruszyła, zakład wygrany. Lemingi łyknęły, a nieliczne głosy...

"Ksiązka Roku", really???
Darowałabym stronniczość i przeinaczenia, ale mój borze, jakże to jest pretensjonalnie napisane!
Już w Beksińskich drażniło mnie pisanie pod tezę i niedającą się ukryć niechęć do bohaterów. Tutaj ta antypatia Grzebałkowskiej jest jawna - ale nie do wszystkich. Niemcy, Ukraińcy i Żydzi są niewinnymi, krzywdzonymi bez powodu lelijami. Krwiożerczy, pazerni, a najczęściej po prostu głupi i okrutni są tylko Polacy. Żle, że wypędzeni z Kresów osiedlali się na ziemiach zachodnich, żle że organizowali tam szkoły. Nawet szukanie po piwnicach zburzonych warszawskich kamienic zakopanych przez ich mieszkańców kosztowności, pamiątek, rękopisów opisuje z pogardą i fochem.

Czytałam z dużym dyskomfortem nie dlatego, że autorka zburzyła mi jakieś mity - doskonale wiem, jak było, Ameryki nie odkrywa - ale dlatego, że wychowana jestem na starej dobrej polskiej szkole reportażu. Bo gdybyż to jeszcze było z pazurem napisane...

Ocenę nieco podwyższam za research* i pofatygowanie się na Ziemie Odzyskane (choć irytującą "Tośkę" i męża lepiej było zostawić w domu, ewentualnie nie epatowac czytelników zbędnymi opisami, co jedli i o czym mówili, strasznie to było żenujące). Sam pomysł książki o roku 1945, między wojną a (s)pokojem, bardzo dobry i z potencjałem, niestety zmarnowanym. Odniosłam też wrażenie, że niektóre rozdziały były wymęczone, byle dobić do większej liczby stron.

*poza rozdziałem o pierwszym prezydencie Wrocławia. Serio tak trudno doczytać, czemu przestał nim być, kto pobił Drobnera i kto odwołał???


Wymęczone 4/10

"Ksiązka Roku", really???
Darowałabym stronniczość i przeinaczenia, ale mój borze, jakże to jest pretensjonalnie napisane!
Już w Beksińskich drażniło mnie pisanie pod tezę i niedającą się ukryć niechęć do bohaterów. Tutaj ta antypatia Grzebałkowskiej jest jawna - ale nie do wszystkich. Niemcy, Ukraińcy i Żydzi są niewinnymi, krzywdzonymi bez powodu lelijami. Krwiożerczy,...

Przejmujące studium konformizmu ze śliskim, miałkim antybohaterem, niejakim Glebowem. Poznajemy go w dzieciństwie kiedy, sam mieszkając w marnej komunałce, koleguje się z grupką dzieci ze słynnego moskiewskiego domu na nabiereżnoj, eleganckiego apartamentowca dla wybrańców.
Po latach, już jako student, dostaje od losu szansę na sprytne urządzenie się dzięki związkowi z córką szanowanego profesora. Ale szaleje stalinizm i ten, kto dziś szanowany, jutro popada w niełaskę. Glebow musi wybrać, po której stronie się opowiedzieć...

Niełatwa lektura, jak to zwykle bywa, gdy główny bohater jest postacią antypatyczną. Kawał dobrej literatury.

Zasłużone 8/10

Przejmujące studium konformizmu ze śliskim, miałkim antybohaterem, niejakim Glebowem. Poznajemy go w dzieciństwie kiedy, sam mieszkając w marnej komunałce, koleguje się z grupką dzieci ze słynnego moskiewskiego domu na nabiereżnoj, eleganckiego apartamentowca dla wybrańców.
Po latach, już jako student, dostaje od losu szansę na sprytne urządzenie się dzięki związkowi z...

Trochę się początkowo nastroszyłam na tę "Stasię", nie lubię takiego infantylizmu u dorosłych i miałam złe przeczucia. Ale autorka szybko mnie "kupiła" - to bardzo dobrze napisana opowieść o Kaszubach. Dla mnie egzotyczna, bo moja rodzina pochodzi z zupełnie innych rejonów Polski.

Kaszuby, na pograniczu kultur polskiej i niemieckiej wykształciły i pielęgnowały własną odrębną tożsamość, lawirując między tamtymi dwoma. Budzisz podeszła do tematu bardzo osobiście, opowiedziala nie tylko o rodzinie, ale i o sobie samej: o ucieczce od wiejskiej, wyśmiewanej kaszubskości - i o powrocie do niej po latach. To bardzo ciekawe podejście, i (jak czytam w recenzjach) dla Kaszubów, i dla nas, mieszkańców innych części Polski, którzy o Kaszubach wiedzą tyle co nic (chociaż ja, tak się złożyło, akurat sporo wiem o małżeństwie Gulgowskich i kaszubskim hafcie). Dla mnie ta lektura była interesującą podróżą, czasem wzruszającą, częściej szokującą. Dla Kaszubów - być może okazją, by zmierzyć się z własnymi niełatwymi historiami rodzinnymi. Których nie zazdroszczę, strasznie to wszystko pokręcone i skomplikowane. To, co w przypadku Polaka ocenilibyśmy jako zdradę i zaprzaństwo, tu nie jest tak jednoznaczne. Z jednej strony to wygodne, tam przynależeć, gdzie trawa bardziej zielona. Z drugiej - pewnie nie tak czarno-białe jak się wydaje stojąc z boku.
I odwieczny dylemat mniejszości - asymilować się i rozpłynąć czy iść śladem diaspory żydowskiej, uparcie trwać przy swoim języku i kulturze pozostając obcym i podejrzanym.
Historia rodziny autorki przewija się przez całą książkę i jest jej najciekawszą częścią. Wiwisekcja Budzisz robi duże wrażenie, tym bardziej, ze przeprowadziła ją na sobie samej publicznie.

Znudziły mnie natomiast zupełnie obojętne dla nie-Kaszuba wywody o konfliktach między lokalnymi stowarzyszeniami tudzież opis dwukrotnej wizyty autorki w niezbyt udanym centrum kultury, "kaszubskim Disneylandzie" - ma się wrażenie jakiejś prywatnej wojenki i jest to strasznie nudne. A polityczne przytyki do PIS są żenująco zbędne.

Tym niemniej zasłużone 7/10

Trochę się początkowo nastroszyłam na tę "Stasię", nie lubię takiego infantylizmu u dorosłych i miałam złe przeczucia. Ale autorka szybko mnie "kupiła" - to bardzo dobrze napisana opowieść o Kaszubach. Dla mnie egzotyczna, bo moja rodzina pochodzi z zupełnie innych rejonów Polski.

Kaszuby, na pograniczu kultur polskiej i niemieckiej wykształciły i pielęgnowały własną...

Moje pierwsze spotkanie z Atwood, niezbyt satysfakcjonujące. "Penelopiada" to feministyczna interpretacja historii Odyseusza opowiedziana z perspektywy - jak się okazuje nad podziw bystrej - Penelopy. Męzczyźni są oczywiście przedstawieni bardzo krytycznie: Odyseusz to krótkonogi blagier, a Telemach rozwydrzony nastolatek. Nie porwała mnie ta opowieść choć sam pomysł jest bardzo dobry - acz nie tyle autorstwa Atwood, co pomysłodawcy cyklu "Mity" (o ile wiem, to nie zrealizowanego do końca). Penelopa opowiada swoje życie z naszej dwudziestopierwszowiecznej perspektywy, co momentami jest zabawne. Komputery opisuje na przykład jako "rozświetlone tafle, które służą za domowe kapliczki".
Mitologię uwielbiam i znam całkiem dobrze, teoretycznie powinnam być zachwycona, ale czegoś mi zabrakło, by "kupić" to opowiadanie...

Doceniam talent, ale tym razem tylko 4/10

Moje pierwsze spotkanie z Atwood, niezbyt satysfakcjonujące. "Penelopiada" to feministyczna interpretacja historii Odyseusza opowiedziana z perspektywy - jak się okazuje nad podziw bystrej - Penelopy. Męzczyźni są oczywiście przedstawieni bardzo krytycznie: Odyseusz to krótkonogi blagier, a Telemach rozwydrzony nastolatek. Nie porwała mnie ta opowieść choć sam pomysł jest...

Rowling dobrze pisze, a ja wolę tę serię od Harry'ego. Mam też dużo sympatii do autorki i kibicowałam jej podczas kretyńskiej nagonki. Ale na litość boską, ile można czytać o podchodach Robin i Strike'a?? To było fajne przez 2-3 tomy, teraz stało się po prostu męczące. Czy autorka obawia się, że cykl "siądzie", kiedy oni wreszcie zostaną parą? Nie sądzę, by tak się stało, vide Tommy i Tuppence. Albo niech pokochają kogoś innego i pozostana zaprzyjaźnionymi wspólnikami. Tak czy siak te zabawy w kotka i myszkę są już nudne.
Druga sprawa to - analogicznie do Pottera - każdy tom jest dużo grubszy od poprzedniego. Dziesiątego juz pewnie nie udźwignę! Przydałby się redaktor z ostrymi nożyczkami - wywalić 1/4 i byłoby dużo lepiej.
Nie bardzo podobała mi się postać Cormorana w tej części, śledztwo ciągnęła Robin, on wciąż niedomagał, co było dość nieapetycznie opisane.

Z zalet - wciąga i pożarłam bodajże w 3 dni. Zupełnie mi nie przeszkadzały krytykowane zapisy czatów, szybko się przyzwyczaiłam. Być moze dlatego, że te 20-25 lat temu fora i czaty były moją codziennością. Dla kogoś niezorientowanego, jak to działa i jak się zachowują ludzie łudzący się, że są tam anonimowi, faktycznie może to być cięzkie w lekturze.

Ogólnie "Serce jak smoła" sprawiło mi przyjemność, stąd nieco zawyżona ocena. Tym niemniej wyczuwam kryzys i znudzenie autorki; zastanawiam się, czy jest sens ciągnąć ten cykl do obiecanych 10 części.

No niestety, tym razem tylko 6/10

Rowling dobrze pisze, a ja wolę tę serię od Harry'ego. Mam też dużo sympatii do autorki i kibicowałam jej podczas kretyńskiej nagonki. Ale na litość boską, ile można czytać o podchodach Robin i Strike'a?? To było fajne przez 2-3 tomy, teraz stało się po prostu męczące. Czy autorka obawia się, że cykl "siądzie", kiedy oni wreszcie zostaną parą? Nie sądzę, by tak się stało,...