Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Seria o Sławku Kruku to jakość rzadko spotykana w polskiej literaturze kryminalnej. Także ta część napisana jest doskonale. Wszytko jest logicznie spójne, czasem oczywiście też lekko naciągane, ale na pewno nie obraża inteligencji czytelnika. Tym razem dostajemy mocną opowieść umiejscowioną w sercu służb specjalnych. Jest to zdecydowanie najbardziej mroczna część cyklu.

Seria o Sławku Kruku to jakość rzadko spotykana w polskiej literaturze kryminalnej. Także ta część napisana jest doskonale. Wszytko jest logicznie spójne, czasem oczywiście też lekko naciągane, ale na pewno nie obraża inteligencji czytelnika. Tym razem dostajemy mocną opowieść umiejscowion...

Rozwiń

Zwiń

Zakończenie trzyma poziom całego cyklu, czyli nadal jest bardzo średnio. Wątek ojca zakończony nieprzekonująco, bo nowe informacje są mocno sprzeczne z wcześniejszymi zdarzeniami, wyciągnięte z kapelusza. Od jakiegoś czasu wszyscy nasi detektywi zachowują się bardzo emocjonalnie, mdleją, drżą, popadają w skrajne nastroje i to w sytuacjach zupełnie tego nieuzasadniających. Gdyby to dotyczyło jednej postaci, mógłbym zaakceptować, ale wszyscy? Najlepiej tym razem wypada wątek historii rodzinnej Wandy i to on trochę ratuje całość. Przeczytałem cały cykl, bo był pod ręką, na Legimi, ale od zachwytu jestem daleki.

Zakończenie trzyma poziom całego cyklu, czyli nadal jest bardzo średnio. Wątek ojca zakończony nieprzekonująco, bo nowe informacje są mocno sprzeczne z wcześniejszymi zdarzeniami, wyciągnięte z kapelusza. Od jakiegoś czasu wszyscy nasi detektywi zachowują się bardzo emocjonalnie, mdleją, d...

Rozwiń

Zwiń

Ciekawa, ale ciągnąca się w sposób serialowy sprawa rodzinna wydaje się zmierzać do finału. Dodajmy, że trochę pospiesznie, bo choćby udział w polowaniach tak krótko po operacji guza mózgu, czy sposób wprowadzania wnuka w swoje interesy dalekie są o realizmu. Do tego dostajemy jak zwykle dość sztampowy wątek kryminalny, który tym razem jest trochę bardziej rozbudowany, ale ani odrobinę lepiej poprowadzony czy rozwiązany. Wszystko to w sosie nadmiernie histerycznych reakcji głównej bohaterki (i nie tylko jej).

Ciekawa, ale ciągnąca się w sposób serialowy sprawa rodzinna wydaje się zmierzać do finału. Dodajmy, że trochę pospiesznie, bo choćby udział w polowaniach tak krótko po operacji guza mózgu, czy sposób wprowadzania wnuka w swoje interesy dalekie są o realizmu. Do tego dostajemy jak zwykle d...

Rozwiń

Zwiń

Trzecie podejście i znów sporo zastrzeżeń. Temat porwań dzieci został niestety potraktowany bardzo powierzchownie i zakończony pospiesznie. Sprawy rodzinne stopniowo dominują narrację i to one skłaniają czytelnika do kontynuowania lektury, jednak zwrotu akcji łatwo się domyślić. Wszystko to podane w sosie niedojrzałych, przesadzonych momentami emocji. Najciekawsza jest historia ojca, którą na tym etapie trudno jednoznacznie ocenić, bo zawiera sporo sprzeczności. Ciekawe, czy autorka sobie z nimi poradzi, czy będzie kolejne rozczarowanie.

Trzecie podejście i znów sporo zastrzeżeń. Temat porwań dzieci został niestety potraktowany bardzo powierzchownie i zakończony pospiesznie. Sprawy rodzinne stopniowo dominują narrację i to one skłaniają czytelnika do kontynuowania lektury, jednak zwrotu akcji łatwo się domyślić. Wszystko t...

Rozwiń

Zwiń

Kolejny spotkanie z grupą barwnych przyjaciół. Tak już jest, że co drugi tom podoba mi się trochę bardziej, a co drugi nieco mniej. Nadal mamy niezłą historię i sporo się dzieje, ale tym razem za bardzo powiało pesymizmem i trochę mnie uwierała nie do końca spójna chronologia zdarzeń. Nieco słabszy element świetnej serii.

Kolejny spotkanie z grupą barwnych przyjaciół. Tak już jest, że co drugi tom podoba mi się trochę bardziej, a co drugi nieco mniej. Nadal mamy niezłą historię i sporo się dzieje, ale tym razem za bardzo powiało pesymizmem i trochę mnie uwierała nie do końca spójna chronologia zdarzeń. Niec...

Rozwiń

Zwiń

Maj rozpoczynam od udanej lektury, bo bardzo się już polubiłem z bohaterami Czwartkowego klubu zbrodni. Trzecia historia to znów niepowtarzalna atmosfera, sarkazm i angielska flegma oraz przyzwoita, chociaż nie nadzwyczajna zagadka kryminalna. Zadowolony z lektury przechodzę płynnie do tomu czwartego. Swoją drogą, ciekawe, który to polski biatlonista ma na imię Jerzy, bo kojarzę tylko Tomasza Sikorę:).

Maj rozpoczynam od udanej lektury, bo bardzo się już polubiłem z bohaterami Czwartkowego klubu zbrodni. Trzecia historia to znów niepowtarzalna atmosfera, sarkazm i angielska flegma oraz przyzwoita, chociaż nie nadzwyczajna zagadka kryminalna. Zadowolony z lektury przechodzę płynnie do tom...

Rozwiń

Zwiń