Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Debiutancka obyczajówka o matce-alkoholiczce i jej dzieciach radzących sobie na różne sposoby z niszczącym życie rodzinne nałogiem, z wysuwającym się na pierwszy plan najmłodszym synkiem przejmującym funkcję opiekuńczą. Trzeba przyznać, że świetnie napisana: prosta, szczera, bezpretensjonalna i bardzo autentyczna, nie siląca się na absolutnie żadne artystyczne eksperymenty, ale tym wprawniej malująca klimat ponurego deszczowego Glasgow i dusznej beznadziei szkockiego osiedla górniczego, z mistrzowsko przedstawionymi relacjami rodzinnymi i międzyludzkimi zapiekłej w sztywnych wzorcach tożsamościowych klasy robotniczej. Bardzo dobrze rozplanowana, nieco rozwlekła tylko punktowo, ale trzymająca w napięciu i budząca głębokie emocje. Rzeczywiście świetny, dojrzały debiut odrzucony podobno przez dwadzieścia kilka wydawnictw (!). Moje uznanie dla autora rosło z każdą stroną. Warta sprawdzenia pozycja, zwłaszcza dla fanów nasyconych autentyzmem powieści obyczajowych i koneserów tematyki.

Debiutancka obyczajówka o matce-alkoholiczce i jej dzieciach radzących sobie na różne sposoby z niszczącym życie rodzinne nałogiem, z wysuwającym się na pierwszy plan najmłodszym synkiem przejmującym funkcję opiekuńczą. Trzeba przyznać, że świetnie napisana: prosta, szczera, bezpretensjona...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo niesatysfakcjonujący tekst. Pomysł jest niby atrakcyjny (trochę rewolucja francuska i wojny napoleońskie, trochę steampunk i dziewiętnastowieczne miasta przemysłowe) ale realizacja łączy wszystkie chyba wady miernego fantasy.

Osadzenie świata pozwalałaby na piękne i bogate (nawet niekoniecznie długie, po prostu JAKKOLWIEK pomysłowe i finezyjne), inspirowane historią opisy, ale wyobraźnia i wiedza autora nie sięga ponad napisanie jaki kolor ciuchów kto miał na sobie. Postaci są scharakteryzowane bardzo, bardzo ubogo, różnią się właściwie tylko imionami, płcią i wiekiem, no i typem zarostu może, jeśli dotyczy. Relacje między nimi praktycznie nie istnieją. Dialogi są marne i bez polotu, czyta się je jakby się oglądało aktorów-amatorów czytających swoje kwestie z kartki. Drewno jest zresztą wszędzie: jest to świat, w którym w czynnym użyciu są tak dwudziestowieczne pojęcia jak alergia i psychologia, ale poczucia humoru najwyraźniej jeszcze w nim nie wynaleziono. Typowo dla fantasy wszyscy tu cierpią na Nadmiar Zaj*bistości, która nie jest zrównoważona absolutnie żadnymi kosztami czy negatywnymi konsekwencjami. Bohaterowie popisują się swoimi umiejętnościami i zachowują się jak przedszkolaki wymachujące strzelbami z patyków - dają się prowokować jak dzieci, wchodzą w konflikty którym zapobiegłoby dosłownie jedno słowo, a ich działania są czasem tak nieadekwatne do charakterystyki odautorskiej, że aż się gorzej robi (moim antyfaworytem jest "GeNiAlNy" według autora strateg który daje się robić jak dziecko). Pomysły i rozwiązania fabularne są naiwne i nieprzekonujące, typowe nagłe i nieprawdopodobne zwroty akcji z jeszcze naglejszymi i jeszcze bardziej nieprawdopodobnymi rozwiązaniami. Sprawia to wrażenie, jakby autor niczego w swojej fabule z góry nie planował, tylko produkował co mu akurat fantazja podsunie danego dnia. Tak to sobie można pisać opowiadania blogowe.

Są za to bitwy, pościgi, wybuchy i raczej wartka akcja, no i relatywnie oryginalny pomysł. Książka może się ewentualnie nadać komuś kto ma ochotę na szybkie sceny akcji i jest zmęczony high fantasy w którym jest "wszędzie to samo", a nie mają dla niego znaczenia realizm i jakość prozy.

Jeśli chodzi o wykonanie to nie jest to nic bardzo złego, ale też nic powyżej smętną przeciętną, a o wieloaspektowo wyśmienitej rozrywce w ogóle można zapomnieć. Mam inne standardy bardzo dobrych debiutów.

Ja bym tego nie czytała, ale co kto lubi.

Bardzo niesatysfakcjonujący tekst. Pomysł jest niby atrakcyjny (trochę rewolucja francuska i wojny napoleońskie, trochę steampunk i dziewiętnastowieczne miasta przemysłowe) ale realizacja łączy wszystkie chyba wady miernego fantasy.

Osadzenie świata pozwalałaby na piękne i bogate (nawet n...

Rozwiń

Zwiń

"The Dutch House" to solidna obyczajówka o więzach rodzinnych, niepozbawiona mocnych zalet: nie tylko jest bezpretensjonalna, sprawnie napisana i szczera, ale też kompletnie stroni od uwielbianych przez autorów pop-lit ckliwych hollywoodzkich rozwiązań, co jest zupełnie odświeżające. Bohaterowie są przekonujący, żywi i pozwalają w siebie uwierzyć. To plusów niemało, ale, jak się okazało ostatecznie, za mało.

To nie była ani fabularnie porywająca, ani urzekająca świetną prozą książka. Styl autorki nie jest co prawda sztucznym produktem topornego rzemieślnictwa blendującego banalne internetowe mądrości z nieprawdopodobną fabułą a'la opera mydlana jak u autorów z top 10 kolportera, ale też nie odznacza się niczym, co pozwalałoby go wyróżnić spośród innych czy nazwać wybitnym. Nie ma tu nic, co nazwałabym - za recenzją - "dystyngowaną prozą". Narracja jest płaska i raczej monotonna, a tekst jest prosty, z jakimś tam śladem cienia finezji jedynie w cienkiej warstwie humoru obecnego w dawce aptecznej. Przekonująca charakterystyka bohaterów żyjących w ciekawej epoce i w ciekawym miejscu (Nowy Jork i okolice, połowa dwudziestego wieku) wystarczyła, żeby mnie zaintrygować na jakiś czas, ale stopniowo letnia i przewidywalna formuła wyczerpywała swoją atrakcyjność i robiło się coraz nudniej, a kolejne wspomnienia narratora nieurozmaicone niczym więcej jak przeskokami w chronologii zaczęły coraz bardziej przypominać beznamiętną wyliczankę o wątpliwej celowości. Dojechałam do ostatniej strony w stanie sporego znużenia, potęgowanego właściwie z każdym rozdziałem.

Zważając na plusy nie mogę powiedzieć, że czas na lekturę był stracony, ale jednak nieprędko (o ile w ogóle) sięgnę po kolejną książkę Ann Patchett. Lubię powieści obyczajowe, ale nie wbiło mnie w fotel.

"The Dutch House" to solidna obyczajówka o więzach rodzinnych, niepozbawiona mocnych zalet: nie tylko jest bezpretensjonalna, sprawnie napisana i szczera, ale też kompletnie stroni od uwielbianych przez autorów pop-lit ckliwych hollywoodzkich rozwiązań, co jest zupełnie odświeżaj...

Rozwiń

Zwiń

Obawiałam się, że to nie będzie mój ulubiony Abercrombie, bo najbardziej ze świata Pierwszego Prawa interesuje mnie Unia, polityka, jakaś taka szersza perspektywa, a tu jest jedna bitwa pod szkłem powiększającym.

W porównaniu z trylogiami powieść jest w rzeczy samej jakby prostsza: jest mniej wciągająca, główni bohaterowie nie są tak wielowymiarowi, piki napięć fabularnych rozwiązują się czasem zbyt gwałtownie i od strzała, no i jest obowiązkowe odtwarzanie znanych numerów, bo jak by nie było pojedynku w kręgu to tak jakby Scorpionsi nie zagrali Wind of Change. I co, i to jest nadal świetna rozrywka! Sceny bitewne są po prostu epickie, kojarzą mi się ze scenami z blockbustera kręconymi jednym ujęciem kamery. Do tego jest tu to, co bardzo doceniam u Abercrombiego, a co kojarzy mi się ze Stephenem Kingiem z jego najlepszych lat: niezależnie od tego, czy postać jest pierwszo-, drugo-, czy n-planowa, zawsze ma się wrażenie, jakby się czytało o prawdziwych ludziach. Ostatecznie wyszło na to, że mimo pewnej niekompatybilności z osobistymi preferencjami i tak mi się podobało, jak zwykle, nic na to nie poradzę!

Czyli: jeśli ktoś ma ochotę na bardzo dobrą rąbankę (miecze, topory i narzędzia tępokrawędziste) z komponentem emocjonalnym (żonglerka punktami widzenia jest miejscami pierwszorzędna) przy poluzowaniu złożoności fabularnych dla lżejszych rozrywkowych wrażeń, to polecam tę pozycję z pełnym przekonaniem, jest zupełnie super!

Obawiałam się, że to nie będzie mój ulubiony Abercrombie, bo najbardziej ze świata Pierwszego Prawa interesuje mnie Unia, polityka, jakaś taka szersza perspektywa, a tu jest jedna bitwa pod szkłem powiększającym.

W porównaniu z trylogiami powieść jest w rzeczy samej jakby prostsza: jest ...

Rozwiń

Zwiń