Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Młoda studentka, Kaja jest nianią jednej z rodzin mieszkającej na ekskluzywnym osiedlu, Forest Hill. Pewnego dnia, wracając z pracy, dziewczyna znika. Wkrótce jej ciało zostaje odnalezione pod skutą lodem taflą pobliskiego jeziora… Co się wydarzyło? Nieszczęśliwy wypadek, a może ktoś maczał w tym palce?

Narracja prowadzona jest w taki sposób, że my, czytelnicy, od samego początku wiemy, co się stało z Kają. Dla nas jedyną zagadką jest pytanie - kto za tym stoi? Forest Hill to zamknięte, strzeżone osiedle, więc podejrzenia padają na jego bogatych mieszkańców. Każdy kogoś podejrzewa, każdy skrywa jakiś sekret. Pojawia się jeszcze zrozpaczony narzeczony Kai, Leon - może to on? W końcu, jak to się mówi, pierwszym podejrzanym zawsze jest mąż, narzeczony, chłopak… ;)

To, co bardzo lubię w takich książkach to kilku narratorów. Głównie są to żony z Forest Hill - Dagmara (pracodawczyni Kai), Ilona i Karolina. Autorka w genialny sposób nakreśliła tło akcji, pokazała, że z pozoru idealne osiedle wcale takie nie jest. Jak to wśród sąsiadów bywa, mnóstwo jest konfliktów, wzajemnej niechęci i uprzedzeń. Wisienka na torcie to klimat tej historii - mroźna zima, mnóstwo śniegu, lód na drogach i święta, których spokój został zakłócony.

“Żony z Forest Hill” to świetny thriller, który trzyma czytelnika w ciągłym napięciu. To historia pełna intryg, kłamstw, sekretów i zdrad. Przeczytałam już tyle thrillerów, że udało mi się przewidzieć, w jakim stylu będzie zakończenie, ale mimo to, świetnie się bawiłam podczas całej lektury i z ciekawością śledziłam losy bohaterów.

Młoda studentka, Kaja jest nianią jednej z rodzin mieszkającej na ekskluzywnym osiedlu, Forest Hill. Pewnego dnia, wracając z pracy, dziewczyna znika. Wkrótce jej ciało zostaje odnalezione pod skutą lodem taflą pobliskiego jeziora… Co się wydarzyło? Nieszczęśliwy wypadek, a może ktoś macza...

Rozwiń Zwiń

Książka “Przemiana. Podróż do siły i wolności” to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. To bardzo intymna książka, w której pani Agnieszka dzieli się z czytelniczkami swoimi osobistymi doświadczeniami.

Często słyszy się powiedzenie, że “ jedyną pewną rzeczą w życiu jest zmiana”. Zmiana to coś, co dokonuje się ciągle, niezależnie czy tego chcemy, czy nie. Ważne jest natomiast, aby po drodze nie zgubić siebie i dokonywać wyborów w zgodzie z samym sobą.

W książce znajdziemy 17 rozdziałów, a każdy z nich skupia się na innym aspekcie życia. Autorka otwiera oczy na wiele ważnych kwestii, które jedynie z pozoru wydają się oczywiste. Zwraca uwagę na to, jak skłonność do samokrytyki niszczy poczucie własnej wartości, a niestety, często taka negatywna samoocena przychodzi nam odruchowo. Nie przejmujemy się samokrytyką, jednocześnie panicznie bojąc się negatywnej oceny innych osób. A to nasze zdanie powinno być dla nas najważniejsze, warto skupić się na sobie, bo tak naprawdę jesteśmy jedyną osobą, z którą spędzimy całe życie. Warto myśleć o sobie jak najlepiej. Relacja ze sobą jest najważniejszą relacją w życiu.

Żyjemy w ciągłym biegu, w wiecznym “niedoczasie”, mając poczucie, że nie nadążamy za pędzącym światem. Autorka zachęca do zwolnienia, zatrzymania się. Podkreśla jak istotna jest uważność i koncentrowanie się na tym, co tu i teraz. W rozdziale poświęconym temu zagadnieniu znajdziemy przykłady pomocne w praktykowaniu uważności.

Warto zwrócić uwagę na aspekty wizualne - twarda oprawa, gruby papier, kolorowa czcionka, fotografie, przejrzystość. Sposób narracji jest bardzo empatyczny, czuć, że autorka chce nawiązać z czytelnikiem ciepłą, serdeczną więź.

“Przemiana. Podróż do siły i wolności” to pozycja, która otula ciepłem i wprowadza wewnętrzny spokój. Zmusza też do refleksji, zatrzymania się i spojrzenia na niektóre aspekty życia z innej perspektywy. To idealna pozycja dla tych, którzy chcą wprowadzić zmiany w swoim życiu, a przede wszystkim myśleniu. Dla tych, którzy chcą odkryć siebie na nowo.

Książka “Przemiana. Podróż do siły i wolności” to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. To bardzo intymna książka, w której pani Agnieszka dzieli się z czytelniczkami swoimi osobistymi doświadczeniami.

Często słyszy się powiedzenie, że “ jedyną pewną rzeczą w życiu jest zmiana”. ...

Rozwiń Zwiń

Każdy człowiek chce czuć się ważny, kochany, potrzebny i bezpieczny. Poczucie przynależności jest niezwykle istotne. Niestety, nie każdy ma tyle szczęścia, by wychowywać się w kochającej, wspierającej rodzinie. Zdarza się, że dorośli zawodzą, a to małe zranione dziecko żyje w dorosłych już nas i często daje o sobie znać. Dzieciństwo ma ogromny wpływ na jakość naszego dorosłego życia, na budowane przez nas relacje.

Vienna Pharaon, doświadczona terapeutka rodzinna, w swojej książce pomaga zrozumieć zranienia wyniesione z rodziny. Autorka opisuje prawdziwe historie swoich pacjentów, dbając przy tym o ich prywatność. Na ich przykładach przybliża najczęstsze zranienia, takie jak brak przynależności, zaufania, poczucia bezpieczeństwa czy uczucie bycia bezwartościowym. To wszystko człowiek wynosi z wczesnych lat swojego życia i przenosi na relacje w związku czy w pracy już w dorosłym życiu. Często robi to nieświadomie, w obronie przed kolejnym zranieniem. Osoba zraniona rani innych. Dlatego tak ważne jest, aby przyjrzeć się swoim traumom, przepracować je, aby móc tworzyć wartościowe relacje z innymi ludźmi, a przede wszystkim z samym sobą.

To wcale nie muszą być wielkie traumy wynikające z patologicznego zachowania rodziców czy opiekunów. Pacjenci autorki często przyznawali, że mieli szczęśliwe dzieciństwo, kochających rodziców. Przykład Andreia: jego samotna mama ciężko pracowała na dwa etaty, aby zadbać o wszystkie jego potrzeby i zapewnić mu lepszą przyszłość. Spędzała czas z synem jedynie w niedzielę. Chłopiec bardzo kochał swoją mamę i był jej wdzięczny za to, że się dla niego poświęcała, jednak to, czego najbardziej pragnął jako dziecko, to móc spędzać z nią czas. Mimo dobrych intencji matki, powstało w nim zranienie. Do zranień nie dochodzi tylko w wyniku zaniedbań czy niewłaściwego postępowania. Autorka właśnie na to otwiera oczy.

“Traumy dzieciństwa” to dawka merytorycznej wiedzy w bardzo przystępnej formie. To książka, z którą się pracuje, krok po kroku. Praca nad sobą to najlepsze, co można dla samego siebie zrobić.

Każdy człowiek chce czuć się ważny, kochany, potrzebny i bezpieczny. Poczucie przynależności jest niezwykle istotne. Niestety, nie każdy ma tyle szczęścia, by wychowywać się w kochającej, wspierającej rodzinie. Zdarza się, że dorośli zawodzą, a to małe zranione dziecko żyje w dorosłych już...

Rozwiń Zwiń

“Esesmanka” to reportaż przedstawiający historię jednej z najbardziej znanych niemieckich nadzorczyń obozów koncentracyjnych. Hidegard Lächert, nazywana przez więźniarki Krwawą Brygidą to zło w czystej postaci. Karierę w obozie koncentracyjnym rozpoczęła jako młoda kobieta, zaledwie dwudziestokilkuletnia, matka dwójki małych dzieci. Przerażające jest to, że jej ofiarami były głównie kobiety i dzieci. Często bez żadnego powodu biła, kopała i szczuła psa na więźniarki. Potrafiła zamordować z zimną krwią, a następnie otrzepać ręce i pójść dalej. Krwawa Brygida prezentowała pełnię swoich sadystycznych możliwości, siejąc postrach wśród więźniów.

Autor nie skupił się jedynie na życiu obozowym, ale też przedstawił dalsze losy okrutnej esesmanki. Przeczytamy o jej współpracy z CIA i startowaniu do Parlamentu Europejskiego. Możemy przyglądać się procesowi sądowemu przeciwko niej i innym oprawcom. Krwawa Brygida nawet na sali sądowej wzbudzała niewyobrażalny strach wśród byłych więźniarek. Oskarżona, nawet po 30 latach nie potrafiła przyznać się do popełnionych czynów, zgrywając ofiarę. Czy dosięgła ją sprawiedliwość? Co prawda nigdy nie została skazana na karę śmierci, ale została ukarana w inny sposób. Przekonajcie się sami.

“Esesmanka” to książka, która nie należy do łatwych i przyjemnych. Jest to solidny reportaż, wzbogacony o liczne fotografie i przytoczone wypowiedzi świadków. Zło wyrządzone przez Hildegard Lächert jest nie do pojęcia. Jeszcze bardziej zdumiewa zaprzeczanie, zrzucanie winy na innych, oskarżanie świadków o kłamstwo i kompletny brak poczucia winy. Czy można być człowiekiem pozbawionym jakichkolwiek uczuć? Krwawa Brygida, znana w Gries-Bolzano jako Tygrysica, jest tego idealnym przykładem.

“Esesmanka” to reportaż przedstawiający historię jednej z najbardziej znanych niemieckich nadzorczyń obozów koncentracyjnych. Hidegard Lächert, nazywana przez więźniarki Krwawą Brygidą to zło w czystej postaci. Karierę w obozie koncentracyjnym rozpoczęła jako młoda kobieta, zaledwie dwudzi...

Rozwiń Zwiń

Jane, Sophie, Kath i Hils to zgrana grupa przyjaciółek, które mają swoje rytuały, np. piątkowe drinki. Pewnego razu zjawia się na nich Lexie - młoda dziewczyna, piękna, przebojowa, pewna siebie. Jane od razu nabiera co do niej podejrzeń, nie ufa jej i bacznie jej się przygląda. Sophie ulega jej urokowi, im bardziej zbliża się do nowo poznanej dziewczyny, tym bardziej odsuwa się od swojej wieloletniej przyjaciółki, Jane. To, co najbardziej zbliża do siebie Sophie i Lexie - obie w tym samym czasie są w ciąży. Tylko że…Jane zauważa sztuczny brzuch u Lexie.

Jeśli mam być szczera, to średnio podobała mi się ta książka. Było tutaj zdecydowanie zbyt dużo opisów i męczących przemyśleń głównej bohaterki. Naiwność Sophie doprowadzała mnie do szału, to dorosła kobieta, a zachowywała się jak typowa nastolatka. Pozostałe dziewczyny, Kath i Hils jakoś ratowały sytuację. Relacja Jane i jej męża Frankie’go również pozostawia wiele do życzenia. Zatajanie prawdy, niedopowiedzenia, ukrywanie przed sobą mniej i bardziej istotnych faktów.

Gdzieś w połowie domyśliłam się o co mniej więcej chodzi. Czytałam do końca, bo chciałam poznać motywy działania Lexie. Ta historia pokazuje jedno - nie warto powierzać wszystkich swoich sekretów jednej osobie, bo nigdy nie wiemy, czy nie wykorzysta naszych słabości przeciwko nam. Przykre, ale prawdziwe ;)

“Prawdziwe przyjaciółki” to nie kryminał ani tym bardziej thriller, dlatego miłośnicy tych gatunków niech się na to nie nastawiają. Zdecydowanie więcej tutaj dramatu, ot, zwyczajna obyczajówka. Ja się nastawiłam na thriller, może stąd moje rozczarowanie. Nie polecam, nie odradzam, bo może komuś bardziej przypaść do gustu :)

Jane, Sophie, Kath i Hils to zgrana grupa przyjaciółek, które mają swoje rytuały, np. piątkowe drinki. Pewnego razu zjawia się na nich Lexie - młoda dziewczyna, piękna, przebojowa, pewna siebie. Jane od razu nabiera co do niej podejrzeń, nie ufa jej i bacznie jej się przygląda. Sophie uleg...

Rozwiń Zwiń

“Osiem dni maja. Ostateczny upadek III Rzeszy” to niezwykle rzetelna publikacja przedstawiająca wydarzenia obejmujące dni 30 kwietnia - 8 maja 1945 r. To okres dramatycznych wydarzeń, które rozegrały się w ostatnich dniach nazistowskiego reżimu.

Wydawać by się mogło, że samobójstwo Hitlera było równoznaczne z końcem wojny, jednak nic bardziej mylnego. Śmierć dyktatora III Rzeszy wywołała ogromny chaos polityczny i dezorientację wśród narodu. Niegdyś uwielbiany Fuhrer został ogłoszony diabłem w ludzkiej postaci. Niemiecka ludność nie chciała słuchać o nazistowskich potwornościach, a zwolennicy reżimu szybko zmienili swoje poglądy. Nikt nie czuł się odpowiedzialny, słowa “O niczym nie wiedzieliśmy!” były powtarzane niczym mantra. Pokonani czuli się ofiarami, a nie sprawcami.

Autor niezwykle dokładnie przedstawił wydarzenia dzień po dniu. Przeczytamy m.in. o działalności Grupy Ulbrichta, poddaniu bez walki Hamburga, powstaniu w Pradze, czy dymisji Heinricha Himmlera. Mnie jednak najbardziej zaciekawiły fragmenty opisujące przeżycia ludności cywilnej. Masowe samobójstwa, brutalne gwałty na niemieckich kobietach, często na oczach mężów i dzieci, a także morderstwa czynione przez Armię Czerwoną. Najbardziej mrożące krew w żyłach opisy dotyczą marszów śmierci więźniów obozów koncentracyjnych. Ten krwawy finał rządów narodowych socjalistów dotykał nie tylko Żydów, ale też przymusowych robotników, jeńców wojennych i więźniów politycznych. Tylko nieliczni spośród obserwujących marsze mieszkańców okazywało więźniom współczucie. Większość patrzyła z obojętnością lub strachem. Bali się nie tylko esesmanów, ale też więźniów, którzy przez swój nędzny stan wydawali się być “szkodnikami narodu”.

Volker Ullrich w swojej książce przedstawił upadek hitlerowskiej potęgi, pozostając przy tym obiektywnym. Niejednokrotnie skłania czytelnika do własnych przemyśleń. Publikację wzbogacają liczne zdjęcia i przytoczone osobiste relacje świadków. To obowiązkowa pozycja dla wszystkich tych, którzy choć trochę interesują się historią II wojny światowej.

“Osiem dni maja. Ostateczny upadek III Rzeszy” to niezwykle rzetelna publikacja przedstawiająca wydarzenia obejmujące dni 30 kwietnia - 8 maja 1945 r. To okres dramatycznych wydarzeń, które rozegrały się w ostatnich dniach nazistowskiego reżimu.

Wydawać by się mogło, że samobójstwo Hitler...

Rozwiń Zwiń

Bardzo lubię, gdy w książce przeszłość przeplata się z teraźniejszością. Tutaj na dodatek przyglądamy się dwóm różnym historiom - Georgia i Noah - w teraźniejszości oraz Scarlett i Jameson w czasach II wojny światowej. O ile wątek tej pierwszej pary nieco mnie irytował, tak przepadłam bez reszty dla Scarlett i Jamesona.

To, co zasługuje na uwagę to rozpoczynające każdy rozdział listy pisane przez Scarlett i Jamesona. Wprowadziły one niepowtarzalny klimat. Miłość tej dwójki nie była typową relacją, jakich dziś wiele. Łączyła ich wielka miłość (mimo krótkiego stażu) i ogromna tęsknota, którą bardzo wyraźnie widać właśnie w tych listach. Wraz z Georgią i Noah odkrywamy największy sekret Scarlett, jaki nosiła w sercu przez całe swoje życie i nigdy z nikim się tym nie podzieliła. Muszę szczerze przyznać, że nie spodziewałam się takiego zakończenia i totalnie mnie ono zaskoczyło. Dopiero pod koniec dowiadujemy się, dlaczego Scarlett, nazywana pieszczotliwie przez Georgię “babunią” nigdy nie dokończyła swojej książki…

“Rzeczy, których nie dokończyliśmy” to historia przepełniona miłością, tęsknotą i bólem. To powieść, której kartki wypełnione są emocjami. Czytając o losach Scarlett i Jamesona, czułam się jakbym patrzyła na nich z boku. Polecam wszystkim miłośnikom romansów.

Bardzo lubię, gdy w książce przeszłość przeplata się z teraźniejszością. Tutaj na dodatek przyglądamy się dwóm różnym historiom - Georgia i Noah - w teraźniejszości oraz Scarlett i Jameson w czasach II wojny światowej. O ile wątek tej pierwszej pary nieco mnie irytował, tak przepadłam bez ...

Rozwiń Zwiń

Najnowsza książka Niny Zawadzkiej poruszyła mnie do głębi. Piekło, które przeżyły polskie dzieci jest nie do opisania. W moim odczuciu - mamy dwójki maluchów - nie ma większego bólu i niesprawiedliwości.

W “Zrabowanych nadziejach” poznajemy historię rodziny Antoszewskich. To prosta rodzina z podkieleckiej wsi: rodzice, trójka dorosłych już dzieci i czwarta, najmłodsza pociecha - Adelka. Spokój zaburza wybuch wojny i pojawienie się w okolicy Niemców. Starsza siostra nie może siedzieć bezczynnie i wbrew matce rozpoczyna działalność konspiracyjną. Wkrótce pod dom podjeżdża niemiecki samochód, który zabiera młodszą siostrę Magdy - Adelę i dwoje jej bratanków. Matka za zabranie dzieci obarcza winą Magdę - to kara za jej działalność. Antoszewska robi wszystko co może, aby odnaleźć dzieci.

Adela trafia do Kinder-KL Litzmannstadt, obozu znajdującego się na terenie wydzielonego z łódzkiego getta. To miejsce z najgorszych koszmarów, gdzie panowały potworne warunki, a przemoc psychiczna i fizyczna była na porządku dziennym. Dzieci były zmuszane do ciężkiej pracy, chodziły głodne i brudne. Niektóre były katowane na śmierć…Nawet teraz przed oczami mam te brutalne sceny. Słyszę te małe istotki płaczące za mamą, szlochające cicho, aż wreszcie milczące, bojące się podnieść wzrok…

Dzięki temu, że autorka podzieliła powieść na trzy części, możemy towarzyszyć zarówno Magdzie, jak i Adeli. Obóz w Łodzi był pierwszym przystankiem mającym na celu germanizację. Zrabowane polskie dzieci trafiały do niemieckich rodzin. Niektóre były zbyt małe żeby pamiętać swoich prawdziwych rodziców…

Trzecia część przedstawia wydarzenia po wojnie. Koniec wojny nie był wcale równoznaczny z końcem dramatu wielu rodzin. Obserwujemy tutaj rozterki zarówno Magdy, jak i Adeli. Dorosła już Adela musiała podjąć najcięższą decyzję w jej życiu. Czy dokonała słusznego wyboru? To musicie ocenić już sami.

“Zrabowane nadzieje” to chwytająca za serce powieść, przepełniona bólem i cierpieniem. Przeczytałam już wiele książek o tematyce obozowej, ale jeszcze żadna nie przedstawiała obozów dla dzieci. Mimo poruszenia przez autorkę tak trudnego tematu, książkę czyta się błyskawicznie, choć z małymi przerwami na ochłonięcie po najbardziej bolesnych scenach.

Najnowsza książka Niny Zawadzkiej poruszyła mnie do głębi. Piekło, które przeżyły polskie dzieci jest nie do opisania. W moim odczuciu - mamy dwójki maluchów - nie ma większego bólu i niesprawiedliwości.

W “Zrabowanych nadziejach” poznajemy historię rodziny Antoszewskich. To prosta rodzi...

Rozwiń Zwiń

Historie napisane przez Kate Hewitt za każdym razem chwytają mnie za serce i tak było również w przypadku książki “Mój ojciec nazista”.

Libby Trent wiedzie spokojne życie. Ma męża, dwójkę dzieci i pracę, którą lubi. Opiekuje się swoim 96-letnim tatą, który jak na swój wiek, całkiem dobrze funkcjonuje. Ojciec jest jej bardzo bliski i zajmuje ważne miejsce w jej sercu - to on samotnie ją wychowywał, kiedy matka odeszła. Jej świat zostaje wywrócony do góry nogami, gdy w jej domu pewnego dnia zjawia się Simon Baum, pracownik Departamentu Sprawiedliwości. Mężczyzna oskarża jej ojca o nazizm. Mało tego, prosi ją o pomoc w znalezieniu dowodów przeciwko własnemu tacie. Kolejny szok kobieta przeżywa, gdy dowiaduje się, że ojciec wyemigrował do Stanów, posługując się skradzioną tożsamością. Daniel Weiss to tak naprawdę Hans Brenner - pracownik obozu zagłady w Sobiborze.

W książce mamy to, co bardzo lubię, a mianowicie dwie płaszczyzny czasowe, dzięki czemu historia tworzy spójną całość. Pierwsza płaszczyzna to ta z perspektywy Libby, natomiast w drugiej autorka przeniosła nas do roku 1942, do obozu w Sobiborze, gdzie oczami Hansa Brennera możemy zobaczyć, co tam się wydarzyło. Mną ta część bardzo wstrząsnęła, niektóre opisy były niezwykle bolesne.

Libby została postawiona przed ogromnym dylematem. Z jednej strony chciała chronić ojca, który przez całe jej życie był delikatnym, troskliwym i czułym mężczyzną. Z drugiej strony pragnęła sprawiedliwości i wyroku dla każdego nazisty. Każda próba rozmowy z ojcem kończy się niepowodzeniem. Mężczyzna nie chce o tym wspominać i dobrowolnie staje przed sądem. Czy człowiek w tak sędziwym wieku może zostać ukarany za coś, co działo się 70 lat temu? A może całe jego życie było pewnym rodzajem kary?

“Mój ojciec nazista” to niezwykle emocjonująca lektura, która poruszyła moje serce. To historia, która skłania do głębokiej refleksji. Pokazuje, że nawet najgłębiej skrywany przez wiele lat sekret, kiedyś ujrzy światło dzienne. Wydaje nam się, że doskonale znamy swoich bliskich. Ale czy na pewno tak właśnie jest?

Najnowsza powieść Kate Hewitt to zdecydowanie obowiązkowa pozycja dla miłośników historii osadzonych w czasach drugiej wojny światowej. To książka, którą ciężko odłożyć, a przedstawiona historia na długo pozostaje w głowie.

Historie napisane przez Kate Hewitt za każdym razem chwytają mnie za serce i tak było również w przypadku książki “Mój ojciec nazista”.

Libby Trent wiedzie spokojne życie. Ma męża, dwójkę dzieci i pracę, którą lubi. Opiekuje się swoim 96-letnim tatą, który jak na swój wiek, całkiem dobrz...

Rozwiń Zwiń