Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kończąc Ogrody Księżyca cieszyłem się, że teraz, kiedy mam już za sobą przydługie wprowadzenie z pierwszego tomu, nie będę musiał tak dużo męczyć się z rozszyfrowywaniem, kto jest kim i gdzie się znajduje. Otóż nic bardziej mylnego. Bramy Domu Umarłych to prawie zupełnie nowa opowieść, która ponownie zmusza czytelnika do zapamiętywania lawiny nowych nazw i imion, opisując swój fikcyjny świat ze szczegółowością i entuzjazmem godnymi szkolnego podręcznika do historii. Takie podejście do pisania sprawdza się może przy tworzeniu scenariuszy filmowych, ale jest kompletnie nietrafione w przypadku beletrystyki. Autor ewidentnie nie czuje równowagi między wprowadzaniem do historii nowych informacji, a budowaniem u czytelnika zainteresowania tym, co zostało już przedstawione wcześniej. Czarę goryczy przelewa ciągłe wykorzystywanie magii i innych nadprzyrodzonych interwencji w celu wyciągania bohaterów z nawet najbardziej beznadziejnych sytuacji. Ciężko jest wierzyć, że kiedykolwiek grozi im realne niebezpieczeństwo, kiedy co chwilę przychodzi im z pomocą jakiś bóg albo inne mityczne stworzenie.

Gdyby odchudzić tę książkę o połowę, to może byłaby nawet niezła, ale w swojej obecnej postaci jest po prostu nużąca.

Kończąc Ogrody Księżyca cieszyłem się, że teraz, kiedy mam już za sobą przydługie wprowadzenie z pierwszego tomu, nie będę musiał tak dużo męczyć się z rozszyfrowywaniem, kto jest kim i gdzie się znajduje. Otóż nic bardziej mylnego. Bramy Domu Umarłych to prawie zupełnie nowa opowieść, która ponownie zmusza czytelnika do zapamiętywania lawiny nowych nazw i imion, opisując...

Japonia Utracona budzi w czytelniku uczucie melancholii wobec przemijającego świata orientalnych tradycji i unikalnej kultury Kraju Kwitnącej Wiśni. Uczucie to jest jednak przez większość czasu przyćmiewane przez suchy, wykładowy ton, w jakim autor przedstawia historie opisywanych przez siebie miejsc i zwyczajów. Nie zliczę, ile razy musiałem powtarzać ten sam akapit, bo moje myśli zaczynały błądzić, gdy po raz kolejny czytałem opis jakiegoś grobowca czy górskiej ścieżki. Najciekawsze w tym wszystkim były chyba anegdoty, które autor od czasu do czasu wplatał w swoje historie, ale one niestety kończyły się zbyt szybko, by mogły uczynić tę książkę naprawdę interesującą. Ogólnie raczej nie polecam.

Japonia Utracona budzi w czytelniku uczucie melancholii wobec przemijającego świata orientalnych tradycji i unikalnej kultury Kraju Kwitnącej Wiśni. Uczucie to jest jednak przez większość czasu przyćmiewane przez suchy, wykładowy ton, w jakim autor przedstawia historie opisywanych przez siebie miejsc i zwyczajów. Nie zliczę, ile razy musiałem powtarzać ten sam akapit, bo...

Pierwsze 2/3 książki były odrobinę męczące, z uwagi na konieczność zapamiętania masy różnych nazw i imion, ale akcja pozostałej 1/3 zrekompensowała mi to z nawiązką. Naprawdę podziwiam zręczność, z jaką autor połączył w finale wątki kilkudziesięciu różnych bohaterów, bawiąc mnie przy okazji niespodziewanymi interakcjami postaci pochodzących z kompletnie różnych środowisk, a czasem nawet epok. Jedyny poważny zarzut, jaki mam na razie wobec tej historii, dotyczy zasypywania czytelnika górami enigmatycznego kontekstu - urywkami historii przedwiecznych ras, zapomnianej magii czy dawnych bogów. Domyślam się, że miało to na celu budowanie klimatu, ale w moim odczuciu utrudniało tylko niepotrzebnie odbiór książki. To powiedziawszy, historia Malazańskiej Księgi Poległych okazała się być całkiem wciągająca, więc biorę się od razu za czytanie kolejnej części.

Pierwsze 2/3 książki były odrobinę męczące, z uwagi na konieczność zapamiętania masy różnych nazw i imion, ale akcja pozostałej 1/3 zrekompensowała mi to z nawiązką. Naprawdę podziwiam zręczność, z jaką autor połączył w finale wątki kilkudziesięciu różnych bohaterów, bawiąc mnie przy okazji niespodziewanymi interakcjami postaci pochodzących z kompletnie różnych środowisk, a...