Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dosyć długo zabierałam się za tę lekturę i dopiero deadline w postaci spotkania BookClubu zmusił mnie, żeby w końcu po nią sięgnąć. Książka ta jest bardzo dobrym kawałkiem (i tu wahanie) literatury non-fiction. Jest to z pewnością powieść, ale oparta o prawdziwe wydarzenia i opisująca rzeczywistych bohaterów.
Ale od początku - za co warto poświęcić tej pozycji dłuższą chwilę?
1. "Zawsze piękne..." to opis codziennego funkcjonowania jednego ze slumsów(Annawadi) w Bombaju. Możemy poznać ten mikroświat ze wszystkimi szczegółami: hierarchię ludzi mieszkających w slumsach, ich próby polepszenia swójego bytu (głównie poprzez różne formy zatrudnienia przy zbieraniu śmieci), czy też codzienne radości/smutki głównych bohaterów.
2. Poznajemy podstawową zasadę funkcjonującą w tym społeczeństwie: każdy aspekt Twojego życia zależy od pieniędzy i umiejętności przekupstwa, albo wręczenia łapówki akurat tej konkretnej osobie (a nie kolejnym pięciu, którzy też bardzo chcą pomóc Ci w rozwiązaniu problemu,który najpewniej sami na Ciebie skierowali).
3. Przez takie funkcjonowanie okazuje się, że mieszkańcy wyrobili swój własny kodeks moralny. Nie są to ludzie broń Boże bezduszni, ale akceptujący codzienną tragedię (przemoc, śmierć, krew, choroby) w stopniu, który nas - ludzi północy może z początku szokować. Jednocześnie będąc na ich miejscu - jakbyśmy się zachowali?
4. Autorka dużo miejsca poświęciła na ukazaniu codziennego życia w slumsach z punktu widzenia dzieci. Dzięki czemu lepiej możemy zrozumieć codzienne mechanizmy rządzone tą tkanką społeczną, kibicować bohaterom w ich marzeniach polepszeniu statusu społecznego oraz współczuć widząc nieuchronność mechanizmów silniejszych od ich marzeń.
5. Dobry kubeł zimnej wody dla wszystkich maruderów i krytyków naszej rzeczywistości. Tylko co dalej z tą zimną wodą, skoro po przeczytaniu tej książki dowiadujemy się, iż zdecydowana większość pomocy jest defraudowana na każdym etapie funkcjonowania miasta i slumsów?
Kolejna ważna książka w dyskusji o koszty globalizacji i wolnego rynku. Książkę stawiam na półce obok "No logo" Naomi Klein i "To ja, Malala" Malalai Yousafzai oraz Christiny Lamb. Jednocześnie zaznaczając, że
"Zawsze piękne" jest ona najmniej polityczna, a najbardziej (mikro)społeczna spośród nich wszystkich.

Dosyć długo zabierałam się za tę lekturę i dopiero deadline w postaci spotkania BookClubu zmusił mnie, żeby w końcu po nią sięgnąć. Książka ta jest bardzo dobrym kawałkiem (i tu wahanie) literatury non-fiction. Jest to z pewnością powieść, ale oparta o prawdziwe wydarzenia i opisująca rzeczywistych bohaterów.
Ale od początku - za co warto poświęcić tej pozycji dłuższą...

"Stulecie" to moje pierwsze spotkanie z Herbjorg Wassmo, raczej nie ostatnie. Książka mnie bardzo pozytywnie zaskoczyła. Siegając po nią, liczyłam na całkiem niezłe czytadło o sadze rodu z nutą Skandynawii, a dostałam bardzo dobrze napisaną powieść obyczajową. Jedna z niewielu pozycji, o których mogę powiedzieć, że wielokrotnie wieczorami nie mogłam się od niej oderwać.
Czym "Stulecie" tak urzeka?
1. Bardzo dobrze napisana, z prostą kompozycją, a jednak płynnie zapętlającą się narracją na temat głównych bohaterów. Mimo ich mnogości - postaci nam się nie mylą.
2. Poprzez pryzmat historycznych stosunków społecznych bardzo dobrze zobrazowany został rys psychologiczny bohaterów, ale również dużo miejsca autorka poświęca relacjom i życiu w związkach. Uczy pokory takiego współczesnego, zachłysnętego hedonizmem i konsumpcją człowieka.
3. Tło społecznych przemian w Norwegii, zarówno przemiany wsi na północy kraju, jak i rozwój obecnej stolicy kraju - Oslo.
4. Wątek autobiograficzny połączony - przynajmniej tak odbierany przeze mnie - od pewnego momentu z poczuciem zagrożenia tego świata. Coś więcej się dzieje w tym świecie i historii rodu.
Podsumowując - książka godna polecenia.

"Stulecie" to moje pierwsze spotkanie z Herbjorg Wassmo, raczej nie ostatnie. Książka mnie bardzo pozytywnie zaskoczyła. Siegając po nią, liczyłam na całkiem niezłe czytadło o sadze rodu z nutą Skandynawii, a dostałam bardzo dobrze napisaną powieść obyczajową. Jedna z niewielu pozycji, o których mogę powiedzieć, że wielokrotnie wieczorami nie mogłam się od niej...

Sięgając po tę książkę miałam nadzieję na dosyć lekki kryminał a tutaj dosyć spore zaskoczenie. Nie wiem, czy na lepsze - po prostu książka jest inna, niż się spodziewałam.
Przede wszystkim jest to głównie powieść obyczajowa z bardzo silnie rozpisanym tłem społecznym małej miejscowości w Szkocji. "Czarny dom" to opowieść o policjancie, który będąc na zakręcie życiowym, dostaje sprawę zmuszającą go do powrotu do rodzinnej, małej wyspy w Szkocji.
To też historia o dojrzewaniu w męskim świecie, o poszukiwaniu własnej tożsamości w małej społeczności.
Dużo książce dodaje świetnie odwzorowany klimat współczesnej Szkocji.
Do zarzucenia mam fakt, iż temat zbrodni pojawia się na początku książki, by powrócić gdzieś w jej połowie, a kompozycja książki to przeplatające się wątki z przeszłości głównego bohatera oraz spotkania, zmuszające do zderzenia ze współczesną rzeczywistością. Czasami dla mnie zbyt rozwarstwiona kompozycja zmuszała do przerywania książki i wracania do niej raz po raz.

Sięgając po tę książkę miałam nadzieję na dosyć lekki kryminał a tutaj dosyć spore zaskoczenie. Nie wiem, czy na lepsze - po prostu książka jest inna, niż się spodziewałam.
Przede wszystkim jest to głównie powieść obyczajowa z bardzo silnie rozpisanym tłem społecznym małej miejscowości w Szkocji. "Czarny dom" to opowieść o policjancie, który będąc na zakręcie życiowym,...