Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak tu ocenić księgę, którą niektórzy uznają za świętą? Gdybym zrobiła to szczerze, to mogłoby to zostać uznane za obrazę uczuć religijnych. Kłamać zaś nie zamierzam. Przeczytałam Koran, bo uparłam się, że przeczytam wszystkie święte księgi - Biblię cały czas męczę (kilkanaście razy dłuższa niż Koran, zwyczajnie oryginalna, a także po prostu posiadająca fabułę, czego w Koranie brak). Chyba tej opinii już dość, bo gdy zagłębię się w szczegóły, to suchej nitki nie zostawię.

Jak tu ocenić księgę, którą niektórzy uznają za świętą? Gdybym zrobiła to szczerze, to mogłoby to zostać uznane za obrazę uczuć religijnych. Kłamać zaś nie zamierzam. Przeczytałam Koran, bo uparłam się, że przeczytam wszystkie święte księgi - Biblię cały czas męczę (kilkanaście razy dłuższa niż Koran, zwyczajnie oryginalna, a także po prostu posiadająca fabułę, czego w...

Niesamowite, jak wszystkie wątki i szczególiki, drobne wstawki ostatecznie na końcu się łączą. Podziwiam autora za to, w jaki sposób rozwiązuje zarysowane problemy - i jak (często) niespodziewane są te rozwiązania. Świat w tej powieści jest niezwykle barwny, pełen przeróżnych postaci, charakterów, zbudowanych często w sposób skomplikowany (czy Pannioński Jasnowidz jest przeżarty złem, czy też może jest to tragiczna postać?).
Powieść wciąga mocno, a to niebezpieczne, bowiem ponad 1000 stron historii może wyrzucić z rzeczywistości na długie godziny. Malazańska seria jest zdecydowanie jedną z moich ulubionych serii fantasy - i choć wymaga od czytelnika porządnego skupienia (żeby nie pogubić się w tych drobnych wątkach, które mają na koniec niebagatelne jednak znaczenie), to ja ją wręcz połykam i nie mogę się oderwać.
Mam jednak jedno "ale" do tej części, ale może je zachowam dla siebie (bo to byłby duży spoiler).

Niesamowite, jak wszystkie wątki i szczególiki, drobne wstawki ostatecznie na końcu się łączą. Podziwiam autora za to, w jaki sposób rozwiązuje zarysowane problemy - i jak (często) niespodziewane są te rozwiązania. Świat w tej powieści jest niezwykle barwny, pełen przeróżnych postaci, charakterów, zbudowanych często w sposób skomplikowany (czy Pannioński Jasnowidz jest...

Autorka powinna najpierw zapoznać się z gatunkiem literackim, jakim jest biografia (czym się charakteryzuje, co się w niej powinno znaleźć), potem zaś zebrać wartościowy materiał i dopiero zacząć pisać. Bo widać, że nie ma ona pojęcia o pisaniu biografii.

Zbieranina informacji, które można znaleźć w książkach do historii, biografią nie jest. Przytaczanie dat bitew, tego, kto zwyciężył i co się stało później - biografią nie jest. Opowieści o innych (nie zaś bohaterach biografii) - biografią nie jest. A ta, pożal się boże, biografia - to ogromna strata czasu. O Hitlerze nie dowiadujemy się właściwie nic. Większość już była na lekcjach historii. Jak ktoś brał udział w olimpiadzie albo zdawał na maturze historię rozszerzoną, to nawet i bym powiedziała, że może mieć wiedzę szerszą niż to, co jest w tej beznadziejnej książce. O rodzinie Hitlera, jego dzieciństwie, szkołach, wczesnej młodości - tyle, co kot napłakał. Rozumiem, że takie informacje może być ciężko znaleźć - ale wtedy nie zaczyna się pisać biografii.

Liczyłam, że dowiem się czegoś o Hitlerze. Skąd u niego taka nienawiść do Żydów? Skąd to dążenie do władzy? Jak właściwie do niej dotarł? (Książka o tym mówi niewiele, podaje kilka dat, ale jak to wszystko było możliwe - no, cóż, autorka chyba sama nie ma pojęcia, a książkę napisać się uparła).

Czytałam kilka biografii. I każda była fantastyczna. Ta o Hitlerze - jest jedną z najgorszych książek, przez jakie w moim życiu miałam nieprzyjemność przebrnąć. Zdecydowane NIE polecam.

Autorka powinna najpierw zapoznać się z gatunkiem literackim, jakim jest biografia (czym się charakteryzuje, co się w niej powinno znaleźć), potem zaś zebrać wartościowy materiał i dopiero zacząć pisać. Bo widać, że nie ma ona pojęcia o pisaniu biografii.

Zbieranina informacji, które można znaleźć w książkach do historii, biografią nie jest. Przytaczanie dat bitew, tego,...