Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W tej książce wszyscy faceci kochają Sookie, a ona żadnego z nich, ale z połową się chociaż całuje. Pojawia się nowe ciacho do schrupania, jakby było jeszcze zbyt mało potencjalnych kochanków. W dodatku wszyscy czegoś chcą od głównej bohaterki, a ona jest tym zmęczona i wkurzona, ale im wszystkim pomaga (nadal wkurzona). To w wielkim skrócie.

SPOJLERY:

W końcu dowiadujemy się, że Sookie nie jest z Billem (od jakiś dwóch poprzednich tomów). Nadal nie wrócili do sprawy zdrady Billa i nic sobie nie wyjaśnili (ja nadal czekam, może się doczekam). Dlaczego Bill nie zajął się Debbie Pelt, nie wiemy i już nigdy się nie dowiemy, bo Sookie jest zbyt zajęta swoimi wyrzutami sumienia.

Erikowi wróciła pamięć, ale nie pamięta wszystkiego co wydarzyło się w poprzednim tomie xD Okazuje się, że wiekowego wampira można załatwić... kamieniem.

Sprawa kryminalna zostaje przyćmiona przez wyznawanie miłości do Sookie przez wszystkich facetów. Każdy chce jej pomóc, a na końcu jak zwykle musi radzić sobie sama. Napada ją wampir barman na tyłach baru i Sookie pomagają go zabić ludzie, podczas gdy chwilę temu Bill był w barze z inną kobietą i martwił się o Sookie. No ale wyszedł, więc tym razem (mimo, że przez całą książkę jej dogląda i sprawdza czy jest bezpieczna) zapomniał sprawdzić jak się miewa. Przybywa Eric jak zwykle po fakcie i mówi, że Bill sprawdził dla niego tego wampira i wyszło, że to on jest mordercą, dlatego Eric próbował Sookie ostrzec, a Bill dostał chyba amnezji będąc niedawno w barze, w dodatku mając okazję do zabicia wampira 10 razy, bo przecież spał u niego w domu xD

W tej książce wszyscy faceci kochają Sookie, a ona żadnego z nich, ale z połową się chociaż całuje. Pojawia się nowe ciacho do schrupania, jakby było jeszcze zbyt mało potencjalnych kochanków. W dodatku wszyscy czegoś chcą od głównej bohaterki, a ona jest tym zmęczona i wkurzona, ale im ws...

Rozwiń

Zwiń

Dalszy ciąg mody na sukces o Sookie Stackhouse. Poziom zgodnie z oczekiwaniami spada, ale nawet mnie to bawi, a nawet budzi wiele emocji.

Wątek główny położony totalnie. Akcja nieźle się na początku zawiązuje, potem buduje napięcie aż do ostatnich rozdziałów, gdzie nagle pęka jak balonik, w dodatku słabo napompowany. Opisy miłosnych igraszek są słabą rekompensatą za szybkie i łatwe zakończenie, które zgodnie z budowanym napięciem, powinno być spektakularne. W dodatku niewiele spraw tak naprawdę się wyjaśnia i znowu zostajemy z jakimś idiotycznym niedosytem.

TERAZ SPOJLERY:

Wątek miłosny Billa i Sookie w tej części nie istnieje. Nadal mają niedokończone sprawy z poprzedniej części książki, czyli nic sobie nie wyjaśnili w związku ze zdradą wampira. Na początku umawiają się, że pogadają o przyszłości swojej relacji, jak Bill wróci z podróży, w której jest przez całą książkę. Czy na końcu udało im się porozmawiać? Oczywiście, że nie xD Co więcej zmienia się postrzeganie Sookie na sprawy finansowe, bo choć w poprzednich książkach zarzekała się, że nic nie chce od Billa, żeby nie wyjśc na utrzymankę, mimo że jej coś niecoś oferował, to teraz już o tym zapomniała, skończyła jej się kasa i ma pretensje do świata, że nikt nie chce jej wspomóc finansowo, żali się więc chociaż Erikowi xD

Wątek amnezji Erika został stworzony chyba tylko po to, żeby wreszcie mógł się przespać z Sookie (ale ja nadal nie wiem czy ona jest jeszcze w związku z Billem czy nie). Co do wątku czarownic, z którymi była wojna i do ich przywódczyni Hallow, to aż do bitwy wydawała się być potężna i niepokonana, a po przegranej bitwie nagle pyk pyk, nie taki diabeł straszny jak go malują. Po co zatem była ta cała otoczka, że mamy do czynienia z mocnym przeciwnikiem? Nie wiem.

Sprawa ze śmiercią Debbie Pelt. Przed bitwą Bill wyznaje, że Debbie była wśród oprawców, którzy go torturowali, gdy został porwany. Ponadto wreszcie wprost dostajemy potwierdzenie, że to ona zamknęła Sookie z Billem w bagażniku, bo chciała się jej pozbyć (wow jakiś wątek został wyjaśniony). Zostaje wyrzucona ze stada, a Bill ma jej pilnować. W razie gdy będzie coś kombinować, może ją zabić. Rozpoczyna się bitwa, Debbie miała nie brać w niej udziału, ale jednak się pojawia (zatem gdzie jest Bill?). Co więcej próbuje w trakcie walki zabić Sookie, ratuje ją Eric (gdzie jest Bill?). Bitwa się kończy, jest Bill, nie ma Debbie, co się dzieje? Po Billu to spływa widocznie, ale nie powinno, bo miał jej przecież pilnować, ale co ja się znam na takich rzeczach. No więc wszystko się uspokaja, Sookie wraca do domu z Erikiem i tam czeka na nią kto? Debbie Pelt. Gdzie jest Bill, który miał jej pilnować? Nie wiadomo, może zapomniał, że miał coś ważnego do zrobienia. Sookie zatem doprowadza sprawy do końca sama, Eric jej trochę pomaga i koniec. Totalnie tego nie kumam, Bill powinien zająć się Debbie od razu i byłoby po sprawie, ale sprawa została sztucznie skomplikowana.

Dalszy ciąg mody na sukces o Sookie Stackhouse. Poziom zgodnie z oczekiwaniami spada, ale nawet mnie to bawi, a nawet budzi wiele emocji.

Wątek główny położony totalnie. Akcja nieźle się na początku zawiązuje, potem buduje napięcie aż do ostatnich rozdziałów, gdzie nagle pęka jak balonik,...

Rozwiń

Zwiń

Bez zbędnego wstępu stwierdzam, że to było dziwne. Będą spoilery, ponieważ nie rozumiem logiki w niektórych aspektach.

Początek książki nastawił mnie dokładnie tak jak Bill przygotowywał Sookie na swoje zniknięcie, czyli że robi jakiś tajny projekt, musi wyjechać i jeśli nie wróci po jakimś czasie, to ona ma zabrać wszystkie materiały, w tym jego komputer iść do Erica ujawnić o co chodzi. No to Bill wyjeżdża, upływa jakiś czas i Eric oznajmia Sookie, że Bill wpadł w kłopoty i trzeba go ratować. Ona tych materiałów nie ujawnia, jakby zapomniała o całej sprawie, a najbardziej przejęta jest tym, że Eric jej mówi, że Bill ją zdradził i chciał zniknąć z inną, a jej zostawić jakieś pieniądze na przeprosiny (przypominam, że na początku książki Bill mówi jej, że może wpaść w tarapaty, ale skleroza nie boli).

Tak więc ona od razu bierze tę zdradę na serio i jest wkurzona, że ze złamanym serduszkiem musi jechać ratować swojego niewiernego wampira. W międzyczasie poznaje kolejnego potencjalnego ruchacza, całuje się z nim, nie do końca wiedząc czy jest w związku czy już jest wolna i jak ma to odbierać, zwłaszcza że tamten jest zakochany w strasznej zołzie, ale sumienie jej wcale jakoś szczególnie nie rusza. Poza tym pomaga jej również Eric, ale słabo, bo zostaje poważnie ranna, więc ten przynajmniej rekompensuje jej cierpienie pomagając w uzdrowieniu (i przy okazji robi sobie tym dobrze, ale Sookie też nie widzi w tym problemu, są ważniejsze sprawy niż orgazmy Erica).

No to Sookie odnajduje Billa, dowiaduje się, że on musiał przybyć na wezwanie swojej kochanki, która jest jego stworzycielką, więc NIE MIAŁ WYBORU i musiał być posłuszny. Podczas tortur nie zdradza Sookie, nie wyjawia kim ona jest, ani jak się nazywa, ale on jest be, bo przecież ją ZDRADZIŁ. Ich relacji nie pomaga fakt, że słaby wygłodniały wampir ląduje z nią bagażniku i instynktownie ją atakuje, nie dość że wypijając krew, to jeszcze seksualnie. To chyba miał być moment dodający dramaturgii i komplikujący ich relację, ale zostaje szybko przeniesiony na dalszy plan, bo jest za dużo do zrobienia.

Tak więc ja czytam to i cały czas mam w głowie, że na końcu pewnie porozmawiają i wyjaśnią sobie wszystko. Nagle dostaje z plaskacza, bo Bill przyznaje się, że zdradził Sookie, sam wyjawia czego dotyczył jego tajny projekt Ericowi i kurtyna. Co tu się wydarzyło, to ja nie wiem.

Wątek z pozbywaniem się ciała truposza z szafy chyba miał być humorystyczny, bo nic nie wniósł do sprawy, więc boki zrywać. Kto zamknął Sookie w bagażniku z Billem niewiadomo, domyślamy się tylko tego.

Poziom mojej irytacji był dosyć wysoki, ale skończę tę serię, jak już zaczęłam xD

Bez zbędnego wstępu stwierdzam, że to było dziwne. Będą spoilery, ponieważ nie rozumiem logiki w niektórych aspektach.

Początek książki nastawił mnie dokładnie tak jak Bill przygotowywał Sookie na swoje zniknięcie, czyli że robi jakiś tajny projekt, musi wyjechać i jeśli nie wróci po jaki...

Rozwiń

Zwiń

Druga część nie przebiła pierwszej, ale oczekiwania były raczej niskie z mojej strony. Poziom określiłabym jednak za w miarę wyrównany.

Mamy jednocześnie prowadzone dwa wątki kryminalne - jeden dzieje się w społeczności wampirów, drugi w mieścinie głównej bohaterki. Ten pierwszy wątek dzieje w środku książki od początku do końca, drugi zaś mamy na początku i na końcu książki. O ile ten pierwszy rozumiem, tak ten drugi wydaje mi się zupełnie niepotrzebny i stworzony jedynie po to, żeby wprowadzić tylko więcej nadprzyrodzonych postaci.

Główna bohaterka dostaje nieźle po dupie już od pierwszych stron i mając wokół siebie tylu ludzi, którym na niej zależy, nikt nie potrafi zapewnić jej bezpieczeństwa, więc chodzi zła i poirytowana na wszystko i wszystkich. Największą wagę przywiązuje do swoich stylizacji, które ostatecznie zawsze później okazują się być mało praktyczne.

Wątek miłosny raczkuje i zszedł na dalszy plan, na rzecz akcji. Sookie nie wie czego chce, jest z jednym facetem, drugiego amanta nie chce, ale na tego pierwszego się non stop wkurza o jakieś pierdoły. Zachowuje się w tej swojej miłości jak niedojrzała nastolatka, w dodatku zakompleksiona, bo non stop powtarza, że mimo życia na zadupiu i braku wykształcenia, nie jest taka głupia, odpowiada jej praca w barze, jest niezależna kobietą itd. Po częstotliwości powtarzania tych informacji wnioskuję, że sama siebie próbuje okłamywać, zwłaszcza że potem zwykle postępuję jak idiotka.

Szybko się czytało, jest jakiś plus ;)

Druga część nie przebiła pierwszej, ale oczekiwania były raczej niskie z mojej strony. Poziom określiłabym jednak za w miarę wyrównany.

Mamy jednocześnie prowadzone dwa wątki kryminalne - jeden dzieje się w społeczności wampirów, drugi w mieścinie głównej bohaterki. Ten pierwszy wątek dz...

Rozwiń

Zwiń

Sięgnęłam po tę serię bez szczególnych oczekiwań, liczyłam na luźną i prostą rozrywkę dla przewietrzenia trochę głowy i dokładnie to dostałam. Nie oglądałam też serialu, więc podeszłam do historii Sookie Stackhouse z otwartością, choć po przeczytaniu tej książki pomyślałam sobie, że wzięcie tej serii przez HBO było chyba jakimś szaleństwem, bo to nie jest jakaś wybitna literatura.

Podoba mi się pomysł i świat przedstawiony w tej serii, bo jest to fajny kontrast między światem fantastycznym z dostojnymi wampirami a światem ludzi na południu współczesnych Stanów Zjednoczonych z małej mieściny pełnej rednecków. Wydawałoby się to pasować do siebie jak pięść do nosa, ale to czyni tę serię w jakiś sposób oryginalną. Choć traktowanie kobiet jest w niej dość przykre.

Co do samej historii, to spodziewałam się wyłącznie romansu, ale fabuła została okraszona również wątkiem kryminalnym i to też całkiem spoko pomysł. Wątek romantyczny natomiast trochę kulał ze względu na to, że główna bohaterka wydawała mi się postępować irracjonalnie, ale nie tak jak to zwykle ma miejsce w tego typu romansach paranormalnych, tylko tak naprawdę głupio, naiwnie i lekkomyślnie. Zabrakło finezji i złudzenia prawdopodobieństwa w tym.

Kuleje najbardziej tutaj galopująca fabuła, która nie daje czasu bohaterom na przeżycie swoich emocji i na jakiekolwiek zastanowienie, bo tak dużo się dzieje i autorka chce nam tyle o tym świecie opowiedzieć, że ucina wątki jak serie z karabinu. Przez to wszystko się bardzo spłyca i ciężko się naprawdę wczuć w historię.

Niemniej jednak spoko się czytało, a raczej w moim przypadku słuchało jako coś lekkiego dla zabicia czasu. Niestety tak mam, że im gorsza/głupsza książka tym bardziej mnie wciąga i budzi większe emocje ;)

Sięgnęłam po tę serię bez szczególnych oczekiwań, liczyłam na luźną i prostą rozrywkę dla przewietrzenia trochę głowy i dokładnie to dostałam. Nie oglądałam też serialu, więc podeszłam do historii Sookie Stackhouse z otwartością, choć po przeczytaniu tej książki pomyślałam sobie, że wzięci...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo dobrze się czytało. Wartka akcja, ciekawa intryga, klimat cyberpunka jak najbardziej został tutaj oddany. Postacie nie są płaskie, zapadają w pamięć. Jedynie końcówka była dla mnie zbyt... gładka (żeby nie zaspojlerować). Jak dla mnie byłaby z tego też fajna seria.

Choć nie ocenia się książki po okładce, to wyjątkowo chciałabym pochwalić właśnie okładkę, bo jest super. W pełni oddaje klimat, a wystarczyły tylko 2 kolory, futurystyczny font i kilka prostych elementów, aby dostać piękną, oszczędną kompozycję. Miła odmiana od wielu brzydactw, na jakie trafiamy w księgarniach.

Bardzo dobrze się czytało. Wartka akcja, ciekawa intryga, klimat cyberpunka jak najbardziej został tutaj oddany. Postacie nie są płaskie, zapadają w pamięć. Jedynie końcówka była dla mnie zbyt... gładka (żeby nie zaspojlerować). Jak dla mnie byłaby z tego też fajna seria.

Choć nie oceni...

Rozwiń

Zwiń