Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka głównie o traumie, żałobie i pogodzeniu się ze światem. Czasem Nick brzmi jak nawiedzony kaznodzieja, czasem jak lider sekty. Sporo ciekawych przemyśleń, szczególnie interesujące jest jego podejście do religii oraz niemal mistyczne rozumienie tego, czym jest muzyka.
Na minus momentami koślawe tłumaczenie (jest np fragment dot. Sad Waters gdzie tłumacz ewidentnie się pogubił) oraz jednak O'Hagan jako rozmowca. IMO nie do końca zapanował nad materiałem - mamy tu powtórzenia i wątki, które dla nas są zupełnie obce i niezrozumiałe (np ich wspólni znajomi) albo wręcz nudne (ceramika, suknie żony). OHagan powinien momentami to przyciąć. Chciałbym też więcej rozmowy o muzyce Cave'a sprzed 2015 roku, ale rozumiem że nie takie były założenia książki, więc nie czepiam się.

Książka głównie o traumie, żałobie i pogodzeniu się ze światem. Czasem Nick brzmi jak nawiedzony kaznodzieja, czasem jak lider sekty. Sporo ciekawych przemyśleń, szczególnie interesujące jest jego podejście do religii oraz niemal mistyczne rozumienie tego, czym jest muzyka.
Na minus momentami koślawe tłumaczenie (jest np fragment dot. Sad Waters gdzie tłumacz ewidentnie...

Duża wiedza, dużo informacji i mało... obiektywizmu. Niestety widać, że autor sympatyzuje z opcją lewicowych radykałów, których opisuje bardzo dokładnie i jednoczenie manipuluje na temat formacji narodowych demokratów. Gdyby o endecji autor potrafił pisać z takim przejęciem jak o lewicy, to mielibyśmy książkę wybitną. A tak mamy książkę po prostu ważną aczkolwiek w pewnej częściej nieprawdziwą. Duża szkoda, bo potencjał był na coś wielkiego.

Duża wiedza, dużo informacji i mało... obiektywizmu. Niestety widać, że autor sympatyzuje z opcją lewicowych radykałów, których opisuje bardzo dokładnie i jednoczenie manipuluje na temat formacji narodowych demokratów. Gdyby o endecji autor potrafił pisać z takim przejęciem jak o lewicy, to mielibyśmy książkę wybitną. A tak mamy książkę po prostu ważną aczkolwiek w pewnej...

Okropnie napisana. Już dawno nie czytałem książki, która byłaby prowadzona w tak złym stylu. Do tego to jest praca o niczym. Nie licząc głównego bohatera, dla którego 500 stron służy jedynie ukazaniu samego siebie, jako wielkiego eksperta. Wydmuszka.

Okropnie napisana. Już dawno nie czytałem książki, która byłaby prowadzona w tak złym stylu. Do tego to jest praca o niczym. Nie licząc głównego bohatera, dla którego 500 stron służy jedynie ukazaniu samego siebie, jako wielkiego eksperta. Wydmuszka.