Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To była bardzo klimatyczna książka, przede wszystkim mroźna, krwawa i nieco surowa. Została całkiem nieźle napisana i widać że autorka miała na nią konkretny pomysł. Fabuła toczyła się konsekwentnie, wątki ładnie, chociaż momentami za bardzo naiwnie, splatały się w końcu w całość. Bohaterów wykreowano wielowymiarowo, aczkolwiek nie do końca wiarygodnie, można powiedzieć trochę na siłę. Na pewno na siłę stworzono relacje głównych bohaterów tak, aby w kolejnych tomach wyszedł z tego romans, którego ja nie kupuję. Trochę za dużo było tutaj cudownych zbiegów okoliczności, trochę za dużo poświęceń i wyniosłości. Zabrakło trochę więcej nieprzewidywalności i prawdziwości. Biorąc jednak pod uwagę to, że jest to raczej książka skierowana do młodzieży i wręcz porównywana do "Szklanego tronu" to śmiało mogę przyznać, że na jej tle stworzyła bardziej arcydzieło niż marną kopię ;)

To była bardzo klimatyczna książka, przede wszystkim mroźna, krwawa i nieco surowa. Została całkiem nieźle napisana i widać że autorka miała na nią konkretny pomysł. Fabuła toczyła się konsekwentnie, wątki ładnie, chociaż momentami za bardzo naiwnie, splatały się w końcu w całość. Bohaterów wykreowano wielowymiarowo, aczkolwiek nie do końca wiarygodnie, można powiedzieć...

"Między mną a czereśnią" to opowieść o 9-letniej Mafaldzie, która przez "obecną w oczach mgiełkę" powoli traci wzrok. Książka ta pisana jest z perspektywy dziewczynki i pełno w niej dziecięcej naiwności, ale też mądrości. Chwyta za serce i trudno jest czytelnikowi pogodzić się z tym, co ją spotyka. Oprócz ukazania jej choroby i próby pogodzenia się z obecnym stanem, książka ta pokazuje również drugą stronę medalu, czyli to, że mimo przeciwności losu można żyć dalej i mimo że świat nie zawsze będzie dla nas sprawiedliwy, to trzeba tylko znaleźć to, co będzie dla nas "istotne" i tego życia warte.

Nie jest to książka idealna, ale warta poznania.

"Między mną a czereśnią" to opowieść o 9-letniej Mafaldzie, która przez "obecną w oczach mgiełkę" powoli traci wzrok. Książka ta pisana jest z perspektywy dziewczynki i pełno w niej dziecięcej naiwności, ale też mądrości. Chwyta za serce i trudno jest czytelnikowi pogodzić się z tym, co ją spotyka. Oprócz ukazania jej choroby i próby pogodzenia się z obecnym stanem, książka...

Ciężko jest ocenić książkę, po której skończeniu wie się, że była ona bardzo prywatnym i wziętym z życia wyznaniem. Czuję, że po części nie mam prawa oceniać tego, w jaki sposób historia w niej zawarta została nam przedstawiona i, że jakoś tak niestosowanie jest powiedzieć, że mnie ta historia nie usatysfakcjonowała. Życie jest życiem, a powiedzieć, że czyjaś doznana tragedia była mało angażująca... No trochę nie wypada. Z drugiej jednak strony jestem czytelnikiem, a Pan Małecki autorem, On książki pisze, ja je czytam i poddaję ocenie - nawet mimowolnie. Potraktuję więc "Saturnina" bez tej całej otoczki i bez ogródek napiszę, że było warto książkę przeczytać, ale żeby do niej wracać - to już chyba niekoniecznie.

Przyznam, że podobał mi się bezpośredni i momentami dosadny styl, a także bardzo autentyczne i "życiowe" przemyślenia bohaterów, które i mnie nie raz nawiedzały, a inne dały po prostu do myślenia, ale jakby na tym cała magia się zaczęła i skończyła. Fabularnie spodziewałam się czegoś lepszego, książka była utrzymana w dosyć tajemniczym klimacie i byłam przekonana, że zakończenie mnie zszokuje. Stworzyłam sobie nawet w głowie wiele różnych zaskakujących scenariuszy i bardzo się rozczarowałam po poznaniu tajemnicy dziadka. Myślę, że zawiniło to, iż autor z tak naprawdę dosyć prostej historii, zrobił wielkie halo, bo moim zdaniem to zakończenie naprawdę nie pasowało do tego, na jak bardzo niezwykłą starano się tę historię wykreować. Nawet nie wiem, jak odpowiednio to nazwać, ale to trochę tak, jakby cały temat wyolbrzymić. Nie ujmuję jednak tej historii, bo gdyby przedstawić ją w trochę innym świetle - pewnie wydałaby się bardziej emocjonująca i kompletna. Tutaj znacznie lepiej zostało ukazanie życia Saturnina i jego perspektywa przemówiła do mnie bardziej, a i w tym przypadku styl autora lepiej wybrzmiał.

Taki więc z tej książki dziwny twór i jestem w stanie docenić jej przekaz, ale jednocześnie muszę przyznać, że nie do końca do mnie trafiła. Dlatego też taka ocena, bo warto się zapoznać z twórczością autora, dla mnie to też coś nowego, ale nie wiem czy będę chciała jeszcze kiedyś z czymś podobnym obcować.

Ciężko jest ocenić książkę, po której skończeniu wie się, że była ona bardzo prywatnym i wziętym z życia wyznaniem. Czuję, że po części nie mam prawa oceniać tego, w jaki sposób historia w niej zawarta została nam przedstawiona i, że jakoś tak niestosowanie jest powiedzieć, że mnie ta historia nie usatysfakcjonowała. Życie jest życiem, a powiedzieć, że czyjaś doznana...