Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Może ktoś się oburzy, że pozycji czysto rozrywkowej daję 10/10, ale to jest książka idealna – jak często udaje się znaleźć swoje niemal stuprocentowe alter ego wśród postaci literackich? :D Lektura poprawia samopoczucie skuteczniej niż wino i czekoladki... a nie, w sumie najlepiej skonsumować wszystko w pakiecie.

Może ktoś się oburzy, że pozycji czysto rozrywkowej daję 10/10, ale to jest książka idealna – jak często udaje się znaleźć swoje niemal stuprocentowe alter ego wśród postaci literackich? :D Lektura poprawia samopoczucie skuteczniej niż wino i czekoladki... a nie, w sumie najlepiej skonsumować wszystko w pakiecie.

Podróż do świata bohaterów Homera, którzy nie są ze spiżu wykuci, tylko stworzeni z krwi i kości jak my. Cierpią, krwawią, giną; przeklinają, kochają [się]; są chciwi, mściwi albo spolegliwi i życzliwi (ach, ci Argiwi... ekhm, przepraszam). A mimo to opowieść niespłycona, niepozbawiona walorów literackich, narracyjnych, historycznych. Bardzo przypadła mi do gustu – mimo że bohaterowie żyli dawno temu (jeśli mówimy o pewnych ludach, plemionach)... a właściwie to nawet zazwyczaj nie żyli wcale (ale to chyba bywa normalne w przypadku postaci literackich), to ich bezlitosne wojenne zmagania i ulotne, skryte miłostki każą pytać: co dalej? Będzie więcej? Bajarzu, bajaj!

Podróż do świata bohaterów Homera, którzy nie są ze spiżu wykuci, tylko stworzeni z krwi i kości jak my. Cierpią, krwawią, giną; przeklinają, kochają [się]; są chciwi, mściwi albo spolegliwi i życzliwi (ach, ci Argiwi... ekhm, przepraszam). A mimo to opowieść niespłycona, niepozbawiona walorów literackich, narracyjnych, historycznych. Bardzo przypadła mi do gustu – mimo że...

Kolejny debiut polskiej autorki kryminałów, jaki ostatnio wpadł mi w ręce – tym razem klasycznie za bohaterów robią policjanci (gdybym miała szukać jakichś analogii, to przychodzą mi na myśl Chmielarz czy z nowszych nazwisk Szczygielski). Największym plusem jest tu konstrukcja postaci, wszystkie są dopieszczone, nie tylko pierwszoplanowy team policyjny, ale też te epizodyczne. Do moich ulubieńców należą nawijający warszawską gwarą komisarz Madyjak i barwni archeolodzy (od cynicznego i skwaszonego sekretarza po cnotliwą panią profesor). Ale najlepszą dynamikę ma policyjny duet Mirskiej i Budrysia, którzy dzięki Bogu nie zapowiadają się na romansującą parę (mam nadzieję, że tak zostanie – trochę mi się ostatnio takie wątki w kryminałach przejadły), tylko docinają sobie i odwalają normalną policyjną robotę. Humor i ironia są tu w odpowiedniej dawce, jest też trochę wtrętów – obserwacji rzeczywistości, ludzi, miasta – które uwiarygodniają scenerię i bohaterów. A temat i miejsce akcji akurat mnie kupiły całkowicie, bo studiowałam na UW, więc doceniam liczne smaczki uniwersyteckie. Co do samego wątku kryminalnego – jest to powieść spod znaku „każdy z nas może stać się mordercą”, a nie przekombinowana pogoń za demonicznym geniuszem zbrodni, więc da się w tę historię uwierzyć. Śledztwo z początku toczy się może zbyt spokojnie, ale w drugiej części opowieść nabiera rumieńców. A ponieważ to pierwszy tom, wprowadzający bohaterów (zakładam, że na jednym się nie skończy), to obstawiam, że w kolejnych będzie odpowiednio więcej akcji. Ciekawa jestem, gdzie będą się zabijać następni bohaterowie serii, skoro sacrum uniwersytetu zostało już zbrukane... No, chyba że tym razem sam rektor ma się czuć zagrożony ;)

Kolejny debiut polskiej autorki kryminałów, jaki ostatnio wpadł mi w ręce – tym razem klasycznie za bohaterów robią policjanci (gdybym miała szukać jakichś analogii, to przychodzą mi na myśl Chmielarz czy z nowszych nazwisk Szczygielski). Największym plusem jest tu konstrukcja postaci, wszystkie są dopieszczone, nie tylko pierwszoplanowy team policyjny, ale też te...