Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka napisana językiem podporządkowany wydarzeniom, komunikatywnym i nie zwracającym na siebie uwagi. Opowieść o trudnych czasach dla społeczności gejowskiej w latach 80-tych w USA, gdy nowa choroba dziesiątkowała młodych ludzi. Przebija się głównie motyw przywiązania oraz tęsknoty za czułością i bliskością. Ważne jest uczucie, które pielęgnowane może stać się najwartościowszym dziełem sztuki.

Książka napisana językiem podporządkowany wydarzeniom, komunikatywnym i nie zwracającym na siebie uwagi. Opowieść o trudnych czasach dla społeczności gejowskiej w latach 80-tych w USA, gdy nowa choroba dziesiątkowała młodych ludzi. Przebija się głównie motyw przywiązania oraz tęsknoty za czułością i bliskością. Ważne jest uczucie, które pielęgnowane może stać się...

Dwie równoległe fabuły, druga w głowach bohaterów. Bogaty język, wciągający w opowieść z bardzo wnikliwymi spostrzeżeniami. Gundar-Goshen pisze obrazami wnętrz bohaterów, każda myśl, każde wspomnienie ich określa. Cała powieść to mapowanie charakterów i osobowości trójki głównych bohaterów.

Dwie równoległe fabuły, druga w głowach bohaterów. Bogaty język, wciągający w opowieść z bardzo wnikliwymi spostrzeżeniami. Gundar-Goshen pisze obrazami wnętrz bohaterów, każda myśl, każde wspomnienie ich określa. Cała powieść to mapowanie charakterów i osobowości trójki głównych bohaterów.

Prosty, piękny język, mnóstwo fantazyjnych porównań: "Jego umysł, leniwiec przemieszczający się powoli wśród tropikalnych zarośli konieczności,..." . Bohaterem jest piecdziesieciolatek w podróży, który wreszcie poznaje siebie do końca. Trochę Odyseusz, trochę Piotruś Pan. Nie jest dobry w tym co myślał że jest jednocześnie jest dobrym pisarzem w co wątpił, "jest kiepski w byciu sobą". Świetnie się czyta tą podróż do wnętrza pięćdziesięciolatka.
Czas rzeczywisty przeplatany jest nostalgicznymi wspomnieniami za byłymi związkami. Świetnie odmalowane charaktery bohaterów, wystarczy zdanie opisu i parę zdań wypowiedziach przez bohatera i mamy żywą, barwną osobę. W gruncie rzeczy poruszająca i wzruszająca przypowieść o wieku dojrzałym, nostalgii i jednocześnie potrzebie wyzwolenia się ze wspomnień. Nie brakuje porównań do Prousta.

Prosty, piękny język, mnóstwo fantazyjnych porównań: "Jego umysł, leniwiec przemieszczający się powoli wśród tropikalnych zarośli konieczności,..." . Bohaterem jest piecdziesieciolatek w podróży, który wreszcie poznaje siebie do końca. Trochę Odyseusz, trochę Piotruś Pan. Nie jest dobry w tym co myślał że jest jednocześnie jest dobrym pisarzem w co wątpił, "jest...