Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Może na początek kilka zaskoczeń. Autor jest Polakiem, mieszkającym w Holandii, wykładającym europeistykę na Uniwersytecie Oksfordzkim oraz…od 2015 wchodzi w skład Narodowej Rady Rozwoju powołanej przez prezydenta Andrzeja Dudę. I to pierwsze zaskoczenie, bo mając tego rodzaju osoby w radzie wydawałoby się, że można być znacznie lepszym prezydentem. Na marginesie, z uczestnictwa w radzie w grudniu 2015 zrezygnował Piotr Buras na wyraz protestu przeciw zaprzysiężeniu sędziów Trybunału Konstytucyjnego.

Nie jestem w stanie sobie wyobrazić jakiejkolwiek dyskusji pomiędzy Janem Zielonką, a prezydentem. To zupełnie nie ta klasa. A jeszcze bardziej nie rozumiem, po co w takim razie istnienie takiej rady.

O czym pisze Zielonka? O kryzysie demokracji, o kryzysie polityki i polityków, o nieumiejętności polityków, o zmierzchu państw narodowych w świetle szybkich transnarodowych zmian, które wymusiła globalizacja. I oczywiście mógłby powtórzyć ten wyświechtany banał przypisywany Churchilowi “demokracja to fatalny system, ale niczego lepszego nie wymyślono”, ale on próbuje przekonać nas do tego, że demokracja po prostu wymaga zmian. Dostosowania do zmieniającego się świata. Do tego, że nie liczą się już tak bardzo państwa narodowe, granice tylko swego rodzaju sieci. Dla niego “sieci” to pewne formalne i nieformalne struktury, dzięki któremu świetnie funkcjonują pewne obszary – to społeczności – mniejsze lokalne i większe skupione wokół jakichś idei, organizacje pozarządowe, samorządy, a także organizacje międzynarodowe. Nie, państwa ze swoim scentralizowanym zarządzaniem oderwanym od potrzeb mieszkańców. Przy czym Zielonka nie opisuje jakiejś wyobrażonej, mitycznej cywilizacji, tylko bazuje na dotychczasowych doświadczeniach świata demokratycznego. Co więcej, nie jest jakimś zaślepionym optymistą, który stwierdza – to rozwiązanie wszystkich problemów. Pokazuje wady takich rozwiązań, możliwe patologie i nadużycia. Miałem wrażenie, że w konsekwencji swoich wywodów, autor zaproponuje powrót do jakiegoś rodzaju greckich polis – wspólnot obywateli zamieszkujących pewne terytoria. Wiele się nie pomyliłem.

[...] całość:
https://www.speculatio.pl/stracona-przyszlosc/

Może na początek kilka zaskoczeń. Autor jest Polakiem, mieszkającym w Holandii, wykładającym europeistykę na Uniwersytecie Oksfordzkim oraz…od 2015 wchodzi w skład Narodowej Rady Rozwoju powołanej przez prezydenta Andrzeja Dudę. I to pierwsze zaskoczenie, bo mając tego rodzaju osoby w radz...

Rozwiń Zwiń

Ptak dobrego Boga był jedną z najciekawszych książek, jakie przeczytałem w 2016 roku. Pomysł, opowieść, tłumaczenie – wszystko świetne i wciągające. Jakiś czas temu kupiłem kolejną powieść Jamesa McBride’a – Diakon kontra King Kong i w zasadzie, mam mieszane uczucia. Autor znów sięga do świata czarnych Amerykanów, tym razem czasy bardziej współczesne. Brooklyn lat 60. XX wieku. Mieszkania komunalne, bieda, alkohol i kiełkujący właśnie handel narkotykami, który zmienia wszystko w dotychczasowej rzeczywistości.

Znów mamy slang, tym razem tłumacz jest inny niż w poprzedniej powieści – Tomasz Gałązka. Język mocno czerpie z naszych rodzimych skojarzeń i porównań. Ksywki bohaterów są spolszczone. Rozmowy między bohaterami przypominają te u Wiecha. Prości bohaterowie, ale potoczyste porównania, naciąganie rzeczywistości i cytatów, choćby biblijnych. Wszechobecna kreacja. Sama powieść to coś w rodzaju komedii pomyłek, nieco taki Killer (reż J. Machulski).
[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/diakon-kontra-king-kong/

Ptak dobrego Boga był jedną z najciekawszych książek, jakie przeczytałem w 2016 roku. Pomysł, opowieść, tłumaczenie – wszystko świetne i wciągające. Jakiś czas temu kupiłem kolejną powieść Jamesa McBride’a – Diakon kontra King Kong i w zasadzie, mam mieszane uczucia. Autor znów sięga do św...

Rozwiń Zwiń

"Gdy przedstawia pan, jak zacofani jesteśmy w nauce i matematyce czy mógłby pan czynić to w bardziej grzeczny sposób. Trzeba mieć trochę dumy ze swojego kraju i możliwości. [cytat z listu studenta do C. Sagana]"

Ledwie skończyłem czytać, o tym, że Kornel Makuszyński w 1925 (Wycinanki) narzeka na brak zupełnego poszanowania dla nauki i naukowców oraz całkowitej nieobecności w mediach popularnych, a widzę zupełnie to samo w wydanej w 1995 roku książce Carla Sagana Świat nawiedzany przez demony. Amerykański astronom i popularyzator nauki próbuje zastanowić się nad tym, co dzieje się dookoła nas, że taką popularność zyskują wszelkie pseudonaukowe bzdury i brednie. Zwraca uwagę na brak sceptycyzmu, media nie sprawdzają informacji, tylko starające się dostarczać rozrywki, oraz zwykłych ludzi, którzy nie potrafią zweryfikować “przerażających doniesień”, “niewygodnych prawd” i innych tego typu haseł.
[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/swiat-nawiedzany-przez-demony/

"Gdy przedstawia pan, jak zacofani jesteśmy w nauce i matematyce czy mógłby pan czynić to w bardziej grzeczny sposób. Trzeba mieć trochę dumy ze swojego kraju i możliwości. [cytat z listu studenta do C. Sagana]"

Ledwie skończyłem czytać, o tym, że Kornel Makuszyński w 1925 (Wyci...

Rozwiń Zwiń

Dwa dni temu, 25. kwietnia obchodzony był Międzynarodowy Dzień Książki Praw Autorskich. Zupełnym przypadkiem sięgnąłem tego dnia po (kolejny) zbiór felietonów Kornela Makuszyńskiego, wydany w 1925 roku. Nie było chyba lepszego dnia, na rozpoczęcie tej lektury. W końcu nieustannie narzekamy na stan polskiego czytelnictwa, na to, że książka w Polsce ma się coraz gorzej, że wydaje się zbyt dużo chłamu, a ludzie wolą smartfonyy i streaming. Krótko mówiąc, kiedyś było lepiej. Trudno tylko powiedzieć, kiedy było to kiedyś, bo Makuszyński z kolei zauważa, że przed wojną było lepiej.

Cóż takiego pisarz ma do powiedzenia o książce i czytelnictwie?

"Książka polska dostała galopujących suchot i umiera powoli, smutno patrząc łzawemi oczyma, czy jej kto nie poratuje. Strach pomyśleć, co się dzieje! Nowe, grube i złe życie machnęło na książkę ręką, na której palcach tkwią brylantowe pierścienie bez blasku, bo jest na nich mgła ludzkiego potu i rdza ludzkich łez."
Przy drobnych zmianach, można by spokojnie uznać słowa Makuszyńskiego, za wcale aktualny manifest. W ogóle mam wrażenie, że wiele się przez te sto lat, które upłynęły od wydania książki, nie zmieniło.

Podobnie, jak w Ponurych igraszkach, autor wciąż dworuje sobie z naszej narodowej zgryzoty i smutku, choć wyjaśnienie jest całkiem proste – nie mamy wina.

"W Polsce niema winnic, dlatego jest smutno. Ludzie się gryzą i piją melancholję. Sztuki życia naucza nas Baczewski."
[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/wycinanki/

Dwa dni temu, 25. kwietnia obchodzony był Międzynarodowy Dzień Książki Praw Autorskich. Zupełnym przypadkiem sięgnąłem tego dnia po (kolejny) zbiór felietonów Kornela Makuszyńskiego, wydany w 1925 roku. Nie było chyba lepszego dnia, na rozpoczęcie tej lektury. W końcu nieustannie narzekamy...

Rozwiń Zwiń

"Ta książka pełna jest wyrywkowych faktów dotyczących zwierzęcych umysłów. Mam nadzieję, że dzięki nim zdołam was skłonić do innego spojrzenia na królestwo zwierząt."

Tak pisze w epilogu do książki Przekleństwo homo sapiens. Dlaczego myślenie zabija, jej autor Justin Gregg. Tak też ją odbierałem przez większość czasu i zżymałem się na clickbaitowy tytuł i próba przekonywania do tezy, że inteligencja człowieka prowadzi ostatecznie do tego, że sprowadzi na siebie zagładę. To było w zasadzie zupełnie niepotrzebne.

Znacznie bardziej autor koncentruje się na pokazaniu tego, co od lat postuluje wielu naukowców, w tym zmarły niedawno Frans de Waal – powinniśmy zweryfikować dotychczasowe przekonania o wyjątkowości człowieka, jeśli chodzi o inteligencję, świadomość, celowość zachowań, świadomość śmierci, doświadczoną przyjemność, zdolność do intencjonalnego kłamstwa. Z całą pewnością zwierzęta nie doświadczają tego, w taki sposób jak człowiek, ale to nie oznacza, że w ogóle nie doświadczają, a już zupełnie nie oznacza, że jest to w jakiś sposób gorsze czy bardziej ułomne. Gregg zresztą cytuje, nie tylko de Waala, ale wielu innych autorów, choćby Barbarę King, zajmującą się żałobą u zwierząt.
[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/przeklenstwo-homo-sapiens/

"Ta książka pełna jest wyrywkowych faktów dotyczących zwierzęcych umysłów. Mam nadzieję, że dzięki nim zdołam was skłonić do innego spojrzenia na królestwo zwierząt."

Tak pisze w epilogu do książki Przekleństwo homo sapiens. Dlaczego myślenie zabija, jej autor Justin Gregg. Tak ...

Rozwiń Zwiń

Gdy po latach ponownie sięgnąłem po Zamek Franza Kafki zdumiało mnie, jak bardzo dobrze opisuje współczesny korpoświat. Z tymi wszystkimi bezsensownymi i niepotrzebnymi procedurami, spotkaniami, które w wielu przypadkach zdają się uzasadniać istnienie różnego rodzaju działów, pionów i projektów. O Abe Kōbō wprost pisze się, że nawiązuje w swojej twórczości do Kafki. Tytuł Kobieta z wydm istniał w moim umyśle, ale chyba nie czytałem, a jeśli nawet to nie pozostał nawet ślad jakichkolwiek wrażeń.

Tak, to bardzo kafkowskie i tak, znów można się zastanowić, czy całość nie stanowi metafory w świecie, w którym człowiek uwikłany jest w jakąś pracę, której nienawidzi, ale nie potrafi, nie umie, nie chce z niej zrezygnować.
[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/kobieta-z-wydm/

Gdy po latach ponownie sięgnąłem po Zamek Franza Kafki zdumiało mnie, jak bardzo dobrze opisuje współczesny korpoświat. Z tymi wszystkimi bezsensownymi i niepotrzebnymi procedurami, spotkaniami, które w wielu przypadkach zdają się uzasadniać istnienie różnego rodzaju działów, pionów i proj...

Rozwiń Zwiń

To jest całkiem zgrabnie napisana opowieść. Niestety jedna z wielu o szkolnej młodości, pierwszych miłościach, pierwszym zespole muzycznym, przyjaźniach i życiu. Tym razem w Norwegii. Prawdopodobnie mocno czerpiąca z doświadczeń autora i zasłyszanych historii. Tylko, coraz bardziej mam przekonanie, że nic z tego nie wynika. Szkoda mi czasu. Gdzie się podziałeś Buzzie Aldrinie Johana Harstada.
[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/gdzie-sie-podziales-buzzie-aldrinie/

To jest całkiem zgrabnie napisana opowieść. Niestety jedna z wielu o szkolnej młodości, pierwszych miłościach, pierwszym zespole muzycznym, przyjaźniach i życiu. Tym razem w Norwegii. Prawdopodobnie mocno czerpiąca z doświadczeń autora i zasłyszanych historii. Tylko, coraz bardziej mam prz...

Rozwiń Zwiń

Bardzo dobra i potrzebna, choć irytująca książka. Tak w dużym skrócie mógłbym podsumować Wychowanie przy ekranie Magdaleny Bigaj. Nie mogę sobie przypomnieć, co skłoniło mnie do jej zakupu. Musiało to być jakieś dobre słowo, bo niestety takich pozycji się obawiam. W przypadku wielu autorów i autorek – zwłaszcza polskich – poradniki Jak przygotować dzieci do życia w sieci (tak brzmi podtytuł), są często zbiorem zasad i zaleceń nierealnych do wprowadzenia. “Zainstaluj program ochrony rodzicielskiej”, “Wprowadź limit maksymalnie godzina dziennie przy ekranie” i różnego rodzaju wskazówki, które często wykluczają fakt, że dzieci, a zwłaszcza nastolatki wchodzą z nami w interakcje. Złoszczą się, irytują, próbują nas oszukiwać, mają dostęp do smartfonów kolegów, a przede wszystkim zapominają, że w dzisiejszym świecie telefony komórkowe są ważnym elementem codziennego funkcjonowania.
[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/wychowanie-przy-ekranie/

Bardzo dobra i potrzebna, choć irytująca książka. Tak w dużym skrócie mógłbym podsumować Wychowanie przy ekranie Magdaleny Bigaj. Nie mogę sobie przypomnieć, co skłoniło mnie do jej zakupu. Musiało to być jakieś dobre słowo, bo niestety takich pozycji się obawiam. W przypadku wielu autorów...

Rozwiń Zwiń