Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zacznijmy od tego, że większość historii przesłuchałam w audiobooku. Zauważyłam, że dużo lepiej chłonę fabułę podczas słuchania, a zaczynam gubić wątek podczas czytania. I wydaję mi się, że jest to w dużej mierze kwestia języka. Poetycki styl autorki mnie oczarował, ale i zmęczył. Męczyło mnie czytanie tych pięknych słów, które dużo prościej było po prostu słuchać - zamknąć oczy i chłonąć to, co zawarte jest w “Dewocjach”. Kiedy natomiast odłożymy kwestię języka (który w zasadzie stanowi moje jedyne ALE tej książki), poznajemy historię wiary ewoluującej w sercach i umysłach ludzi z pewnej polskiej wsi. Forma spowiedzi głównej bohaterki zaintrygowała mnie od pierwszej strony. Znalazłam w niej wiele prawdy uniwersalnej, która wcale nie musi być elementem świata przedstawionego, ponieważ dotyczy każdego człowieka definiującego się jako osoba wierząca. Fragmenty fabuły są fragmentami życia wielu ludzi których znamy (a może nawet i naszego?) i to jest chyba najlepsze w tej książce. Autentyczność i uniwersalność zaskakuje, ale i przeraża, bo “Dewocje” to historia o jasnych i ciemnych stronach wiary.
•
Autorka w bardzo trafny sposób pokazuje jak religia może określać nasze życie i wybory jakich dokonujemy. Jej obecność (lub brak) może być zarówno sposobem na wytłumaczenie tego, co nas spotyka, jak i odpowiedzią na wiele pytań, które towarzyszą nam każdego dnia. Bo przecież codziennie mamy przed sobą masę znaków, które próbujemy odczytać. Tylko czy są to znaki od Boga, losu, wszechświata, czy zaledwie fragmentem przypadku, który rządzi światem?

Zacznijmy od tego, że większość historii przesłuchałam w audiobooku. Zauważyłam, że dużo lepiej chłonę fabułę podczas słuchania, a zaczynam gubić wątek podczas czytania. I wydaję mi się, że jest to w dużej mierze kwestia języka. Poetycki styl autorki mnie oczarował, ale i zmęczył. Męczyło mnie czytanie tych pięknych słów, które dużo prościej było po prostu słuchać - zamknąć...

Świat wykreowany przez autorkę, jest niebywale barwny i ciekawy. Magia rządzi się zupełnie nowymi dla mnie prawami, a główna bohaterka - Kordelia (z rodu tytułowych Kapeluszników) mierzy się z takimi przygodami, że niejeden (nawet starszy!) czytelnik nie będzie mógł się od nich oderwać! Dziewczynka musi skonfrontować się z tajemnicami swojej rodziny, a także uchronić Anglię przed wojną! Jak się okazuje, konstruowanie magicznych kapeluszy nie będzie jedynym zadaniem bohaterki, jak mogłoby się nam początkowo wydawać. Skrupulatnie i szczegółowo skonstruowaną fabułę umilają piękne ilustracje, pozwalające nam w pełni wyobrazić sobie te fantastyczne miejsca! Ja bardzo polecam - jest to historia nie tylko dla dzieci!

Świat wykreowany przez autorkę, jest niebywale barwny i ciekawy. Magia rządzi się zupełnie nowymi dla mnie prawami, a główna bohaterka - Kordelia (z rodu tytułowych Kapeluszników) mierzy się z takimi przygodami, że niejeden (nawet starszy!) czytelnik nie będzie mógł się od nich oderwać! Dziewczynka musi skonfrontować się z tajemnicami swojej rodziny, a także uchronić Anglię...

Zdecydowałam się na “Kobiety z Klasą", ponieważ brakowało mi ostatnio literatury pięknej/prozy, a jednocześnie miałam ochotę na coś nowego, świeżego. Miałam nadzieję, że dostanę innowacyjną historię z feministycznym wątkiem, a dostałam stek bzdur. Niestety nie potrafię inaczej nazwać tego, co ledwo udało mi się przeczytać. Zacznijmy od tego, że fabuła jest wyjątkowo chaotyczna i absurdalna. Główna bohaterka (wykreowana na niebywale rozsądną i wykształconą) spotyka w samolocie tajemniczą kobietę, której obecność w tej historii definiuje kolejne wydarzenia nie mające większego sensu. Podążanie ślepo za nieznajomą, przelotny romans czy rozprawy o “feminizmie” (tak fanatycznym, że przedstawione myśli mnie przeraziły) to tylko część rewelacji, które funduje nam autorka. Poznajemy fragment życia Marii, który może i jest dla niej punktem kulminacyjnym ponad 40-sto letniej egzystencji, ale dla czytelnika jest tylko skrawkiem, fragmentem całości, której koniec końców nie poznajemy. Od samego początku historii byłam zagubiona i nie rozumiałam ani dialogów, ani przesłania, ani fabuły. Po przeczytaniu całości mam w głowie jedno wielkie: “O co właściwie chodziło? Jaki był cel tworzenia tej historii?”. Gdyby tego było mało, autorka używa zamiennie pierwszej i trzeciej osoby w formie narratora, co było tylko wisienką na torcie chaosu. Jest to książka kompletnie dla mnie niezrozumiała, a co więcej, może być również krzywdząca dla osób, które zdecydują się na nią ze względu na zawartą z tyłu okładki obietnicę : “Pełnej humoru i lodowatej ironii rozprawy o feminizmie i wolności seksualnej”. Nie zauważyłam tam humoru i ironii, tylko wypaczone idee i skrajne poglądy głoszące światową dominację kobiet. Jako kobieta (i feministka!) mówię stanowcze NIE.

Zdecydowałam się na “Kobiety z Klasą", ponieważ brakowało mi ostatnio literatury pięknej/prozy, a jednocześnie miałam ochotę na coś nowego, świeżego. Miałam nadzieję, że dostanę innowacyjną historię z feministycznym wątkiem, a dostałam stek bzdur. Niestety nie potrafię inaczej nazwać tego, co ledwo udało mi się przeczytać. Zacznijmy od tego, że fabuła jest wyjątkowo...