Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Seria o Mercedes Thompson należy do tych, do których bardzo lubię wracać.
Każdy kolejny tom daje mi gwarancję dobrze spędzonego czasu, w świecie alternatywnym, gdzie spotkać można wilkołaki, wampiry, nieludzi, a magia nie zawsze bywa bezpieczna.
Ale to nie świat przedstawiony, choć bardzo bogaty, stanowi główną siłę nośną serii.
Spoiwem, który scala wszystko w tak interesującą całość jest sama Mercedes.
Jest to postać bardzo dobrze zbudowana i konsekwentnie prowadzona przez autorkę. Kobieta, potrafiąca zmieniać się w kojota, co jest umiejętnością nietypową, nawet w tym świecie. Ta nietypowość jest zresztą bardzo ważnym elementem osobowości Mercedes.
Jest w niej siła, ale są i słabości. Przez co jest tak bardzo autentyczna. To nie żadna superwoman, choć posiada umiejętności, które niekiedy nawet dla niej samej są zaskakujące.

Życie emocjonalne Mercedes i swoisty trójkąt miłosny, którego jest częścią dostarczają wielu wrażeń. Zarówno Adam jak i Samuel są jej bliscy, ale przychodzi chwila, gdy musi wybrać jednego z nich. Bardzo umiejętnie autorka oddała zapętlenie emocjonalne, dylematy i rozterki Mercy, połączone z siłą wzajemnego oddziaływania na siebie i przyciąganiem. W jej relacjach z dwoma wilkołakami jest chemia i to faktycznie czuć.

Jeśli chodzi o samą intrygę tego tomu, to jak zwykle zresztą, było ciekawie, tajemniczo i groźnie.
Zagadkowe morderstwa w rezerwacie nieludzi, o które zostaje posądzony Zee, przyjaciel Mercedes, sprawiają, że angażuje się ona w rozwikłanie sprawy mimo zakazów, ostrzeżeń, a nawet gróźb. Dla przyjaciół jest bowiem gotowa na wszystko.

Przystępny styl i wciągająca fabuła sprawiają, że całość jest niezwykle lekka w odbiorze.
Cieszę się, że jeszcze tak wiele części przede mną i niejedno jeszcze z Mercedes przeżyję 😊

Seria o Mercedes Thompson należy do tych, do których bardzo lubię wracać.
Każdy kolejny tom daje mi gwarancję dobrze spędzonego czasu, w świecie alternatywnym, gdzie spotkać można wilkołaki, wampiry, nieludzi, a magia nie zawsze bywa bezpieczna.
Ale to nie świat przedstawiony, choć bardzo bogaty, stanowi główną siłę nośną serii.
Spoiwem, który scala wszystko w tak...

Historia osadzona w cieniu latarni morskiej.
Latarnie morskie mają dla mnie ogromny urok. Czarują i wabią. Ich widok niesie ukojenie, a jednocześnie intryguje.
I taka jest również ta powieść.
Dobrze osadzona w realiach, a jednocześnie w jakiś sposób magiczna, niemal eteryczna w klimacie. Niczym fotografia zrobiona w sepii.

W małym nadmorskim australijskim miasteczku łączą się losy trzech kobiet.
Isabelli, z przeszłości.
Libby i Juliet, sióstr z teraźniejszości.
Ich życiorysy są nierozerwalnie ze sobą splecione, choć początkowo nie jest to oczywiste.
Co do bohaterek, to jedynie Juliet wzbudziła moją stuprocentową sympatię, jednak Libby i Isabella zostały równie umiejętnie przez autorkę wykreowane, w związku z tym potrafiłam wczuć się w ich sytuację i zrozumieć emocje.
A, że każda z trzech kobiet uwikłana jest w skomplikowane relacje rodzinne, które dodatkowo komplikują się w wyniku dramatycznych wydarzeń, wachlarz tych emocji jest naprawdę duży.
Bardziej interesujący był dla mnie wątek z przeszłości, chociaż teraźniejszy wcale nie był zły.
Moim zdaniem obydwa te wątki są tak samo dobrze poprowadzone i wiarygodne od strony emocjonalnej. Tylko od osobistych preferencji zależy, który z nich bardziej do czytelnika ‘przemówi’.
W przeszłości mamy więc nieudane małżeństwo, katastrofę statku, walkę o przetrwanie, niepewność jutra i rodzące się nowe uczucie, które jest jednocześnie bardzo kruche.
W teraźniejszości mamy za to skomplikowane relacje siostrzane, zadawnione urazy, u których podstaw leży tragiczne wydarzenie, a poza tym jest też ból spowodowany stratą, którego obie siostry doświadczają.

Bardzo lubię takie powieści. Gdzie teraźniejszość i przyszłość mają ze sobą wspólny mianownik, który mogę odkrywać z każdą kolejną stroną.
Autorce udało się mnie zaciekawić i urzec stylem narracji, tworząc klimatyczną opowieść, którą na pewno zapamiętam na dłużej.

Polecam 😊

Historia osadzona w cieniu latarni morskiej.
Latarnie morskie mają dla mnie ogromny urok. Czarują i wabią. Ich widok niesie ukojenie, a jednocześnie intryguje.
I taka jest również ta powieść.
Dobrze osadzona w realiach, a jednocześnie w jakiś sposób magiczna, niemal eteryczna w klimacie. Niczym fotografia zrobiona w sepii.

W małym nadmorskim australijskim miasteczku...

Niesio to abstrakcyjny byt, który może przybrać każdą możliwą postać.
Najczęściej jest uroczym, blondwłosym chłopcem.
Podróżuje po świecie i zgłębia istotę człowieczeństwa, w rezultacie przejawiając często więcej ludzkich zachowań niż ludzie, których spotyka.
Jednocześnie poznaje też siłę uczuć, które pozornie są mu całkowicie obce.

Powracam do Niesia po raz czwarty i byłam pewna, że wiem już czego się po nim spodziewać.
A on po raz kolejny mnie zaskoczył.
Jego nieporadność w ‘byciu człowiekiem’ i prostolinijność zachowań wzruszają i skłaniają do refleksji.

Niesio znajduje szczęśliwą przystań w domu Bimbrowego Dziadka i staje się częścią niezwykłej rodziny, wraz z Gugu, chłopcem w masce, który stał się dla Niesia bratem.
I właśnie o Gugu w dużym stopniu traktuje ten tomik. Jego smutna historia głęboko porusza.
Natomiast Niesio, zaznając stabilizacji i spokoju, nie doznaje żadnych transformacji, dzięki czemu jego ludzka forma dojrzewa. Dorasta, na zewnątrz i w środku.
Doskonale oddane jest to w kresce. Traci dziecięce rysy twarzy, na rzecz dojrzalszej wersji siebie.
Ale dramatyczne wydarzenia kończą, niestety ten szczególny dla niego etap.

Bardzo sobie cenię cały cykl.
Abstrakcyjność postaci Niesia, pozwala w niezwykle oryginalny, a jednocześnie trafiający prosto w serce, sposób, opowiedzieć autorce o sile przyjaźni, miłości, a przede wszystkim o istocie człowieczeństwa.
Połączenie subtelnej, delikatnej kreski i emocjonalnego scenariusza, sprawia, że każdy kolejny tom jest dla mnie ucztą, którą się delektuję.

Niesio to abstrakcyjny byt, który może przybrać każdą możliwą postać.
Najczęściej jest uroczym, blondwłosym chłopcem.
Podróżuje po świecie i zgłębia istotę człowieczeństwa, w rezultacie przejawiając często więcej ludzkich zachowań niż ludzie, których spotyka.
Jednocześnie poznaje też siłę uczuć, które pozornie są mu całkowicie obce.

Powracam do Niesia po raz czwarty i...