Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Barbara O'Neal w swojej najnowszej książce Miejsce Cudów opisuje historię czterech niezwykłych kobiet, które muszą zmierzyć się z nagłą śmiercią charyzmatycznego Augustusa Beauvaisa. Meadow, jego była żona, ma ciągły żal do losu oraz mężczyzny, że mimo zbudowania wspólnego imperium kulinarnego oraz szczęśliwej rodziny, ten nie umiał docenić jej oddania, ciągle szukając podziwu u innych kobiet. Nora, jego kolejna kochanka nieoczekiwanie odnalazła przy nim upragniony spokój ducha, doceniając wygody, jakie jej zapewniał, zapominając przy tym nieco o swojej misji. Córka Maya zerwała kontakty z ojcem, po tym, jak ten potraktował Meadow, dziewczyna wychodzi właśnie z odwyku i od razu musi zmierzyć się z tym że nie zdążyła się z nim pożegnać. Na szczęście u jej boku jak zawsze stoi siostra Rory, która jest dla niej oparciem i opoką. Tylko czy bycie oazą spokoju nie ma zbyt wysokiej ceny?

Miejsce cudów porwało mnie od pierwszych stron. O'Neal stworzyła przepiękną historię o tym, że życie miewa słodko-gorzki smak i nie zawsze bywa sprawiedliwe. Meadow, Maya, Nora, Rory kompletnie mnie zauroczyły. Każda z nich była całkowicie inna, miała swoją niezależną historię, rys, osobowość. Wszystkie musiały mierzyć się z przeróżnymi uczuciami, emocjami po tym, gdy zrozumiały, że ich dotychczasowe życie już nigdy nie będzie takie same i nadszedł czas zmierzenia się z przeszłością która, choć wydawała się pozostać w uśpieniu, to jednak znów zaczęła o sobie przypominać i upominać o należytą uwagę. Nad nimi zaś unosił się duch Augustusa, który okazał się bardzo niejednoznaczną postacią.

O'Neal przedstawia świat po śmierci kogoś ważnego, tego jak rodzina na nowo musi poukładać swoje relacje, zająć się przyziemnymi sprawunkami, kiedy świat przyśpiesza i zwalnia jednocześnie. Wskazuje, że ten ciężki czas, może stać się jednak okazją do stworzenia nowych fundamentów, które mogą dać szansę na rozpoczęcie nowego rozdziału we wzajemnych relacjach. Choć ten proces dla wszystkich musi być łatwy i przyjemny.

O'Neal moim zdaniem świetnie oddała emocje, jakie często towarzyszą skrajnym zdarzeniom, jakie spotykają nas w życiu. W ogóle autorka to bardzo dobra obserwatorka ludzkich zachowań. To, w jaki sposób stworzyła swoje bohaterki... Naprawdę dawno nie czytałam tak dobrze wykreowanych postaci, tak różnorodnych, autentycznych i przykuwających uwagę. Każda z kobiet na swój sposób przeżywała żałobę, musiała poradzić sobie z eksplozją emocji, potrzebowała na nowo spojrzeć na najbliższe jej osoby, zrozumieć nie tylko swój ból, ale również uczucia innych.

Bez wątpienia zatopiłam się w świecie O'Neal i choć nie był on różowy i puchaty to jednak ciężko było mi z niego wyjść. To jedna z tych książek, przy której się wzruszasz, jednak chcesz więcej i więcej. Choć temat pożegnania bliskiego nie jest łatwy, to jednak autorce udało się stworzyć książkę naładowaną emocjami, która pozostawiła mnie z nadzieją, że za najciemniejszymi chmurami jest słońce. To piękna czytelnicza podróż, do której serdecznie Was zapraszam!

Współpraca barterowa Wydawnictwo Muza

Barbara O'Neal w swojej najnowszej książce Miejsce Cudów opisuje historię czterech niezwykłych kobiet, które muszą zmierzyć się z nagłą śmiercią charyzmatycznego Augustusa Beauvaisa. Meadow, jego była żona, ma ciągły żal do losu oraz mężczyzny, że mimo zbudowania wspólnego imperium kulinar...

Rozwiń

Zwiń

Mira zbliża się do trzydziestki, co powoduje u niej natłok myśli, o tym, czego w życiu nie zdążyła jeszcze zrobić. Postanawia stworzyć więc listę marzeń oraz celów, które chciałaby spełnić w ciągu najbliższych miesięcy. Obok chęci spędzania więcej czasu z córką Manią, babskiego wypadu z przyjaciółką Luśką, wykonania kontrolnych badań, Mira marzy po cichu o zapisaniu się na kurs cukierniczy. Tworzenie wypieków to zajęcie, które sprawia jej najwięcej przyjemności. Z pewną dozą rezerwy, w ostatnim punkcie wspomina o znalezieniu normalnego faceta. A nóż widelec jakiś się akurat trafi?

Bez wątpienia, po zapoznaniu się z sylwetką Jacka, byłego partnera Miry i ojca Mani, dość szybko można zrozumieć, dlaczego bohaterka kładła nacisk na to, aby jej przyszły partner był stabilny. Nie wiedzieć czemu, po kilku latach dość oschłych kontaktów, skupionych wyłącznie wokół córki, Jacek zaczyna znów interesować się Mirą, zabiegać o jej względy. Kobieta jednak nauczona przeszłością nie widzi szans na ich wspólną przyszłość. Zwłaszcza po tym, gdy w jej życiu niespodziewanie pojawia się tajemniczy kelner.

Przyznam, że nie do końca przypadł mi do gustu pomysł, aby historię Miry przedstawić w formie pamiętnika. Krótkie opisy, niekiedy powielające się przemyślenia, sprawiły, że ciężko było mi się do końca utożsamić z bohaterką i jej emocjami. W dodatku okazało się, że Mira to mała maruda. Nie wiem ile razy w ciągu lektury, czytałam jej wywody o tym, że trzydziestka to już początek starości, że nie lubi swojej pracy w szkole. Zwłaszcza ten drugi wątek w pewnym momencie stał się męczący.

Bohaterowie w moim odczuciu zostali zbyt mocno przerysowani, mamy okropnego Jacka, na drugiej szali mieni się zaś nieskazitelny nowy facet (przynajmniej początkowo). W dodatku Weronika Psiuk poruszyła sporo wątków, które teoretycznie miały urozmaicić fabułę, ale w większości miałam poczucie, że zostały dodane do tytułu trochę na siłę. Przez co niestety, te ciekawsze motywy nie miały czasu na rozwinięcie i były omawiane nieco po macoszemu. A szkoda.

"Szczęście ma smak szarlotki" czytało mi się naprawdę szybko. Myślę, że może być to dobry wybór na luźniejszą lekturę. O ile całość historii wydawała mi się dość przewidywalna, o tyle końcowe zdarzenie naprawdę mnie zaskoczyło i zaintrygowało. Prawdopodobnie szykuje się drugi tom przygód Miry. Z chęcią przekonam się, jak autorka będzie rozwijać swoją historię, bohaterów. Pomimo kilku wpadek, niedociągnięć, myślę, że warto książce dać szansę, jeżeli akurat szukacie lekkiej lektury na wiosnę.

Współpraca barterowa @wydawnictwomuza

Mira zbliża się do trzydziestki, co powoduje u niej natłok myśli, o tym, czego w życiu nie zdążyła jeszcze zrobić. Postanawia stworzyć więc listę marzeń oraz celów, które chciałaby spełnić w ciągu najbliższych miesięcy. Obok chęci spędzania więcej czasu z córką Manią, babskiego wypadu z pr...

Rozwiń

Zwiń

Zmiany klimatyczne są faktem. Ostatnie anomalie pogodowe, które mogliśmy zaobserwować w Polsce, tylko potwierdzają to, że otaczający nas świat zmienia się w tempie, który może budzić obawy. Temat suszy i życia z niedoborami wody jako tło fabuły postanowił wykorzystać Emil Szweda w swoim debiucie kryminalnym W czasie suszy płynie krew.

Kornel Kraus powinien być zadowolony. Akcja, do której dołączył nieco z przypadku, okazała się sukcesem. Udało mu się aresztować mordercę. I to nie byle jakiego, bo znanego stołecznego policjanta. Mając przed sobą zabójcę, Kraus zamiast poczucia satysfakcji z dobrze wykonanej pracy, ogarnia dziwny niepokój. Coś mu w tej całej scenerii oraz sprawie nie do końca pasuje, wszystko wydaje się zbyt łatwe, oczywiste. Podążając za swoim przeczuciem, trafia na intryge która może wpłynąć na życie milionów ludzi.

Warszawa, jak i cała Polska mierząca się z koszmarnymi skutkami Wielkiej Suszy, dodatkowo dobijana przez szalejącą inflację stała się świetnym tłem dla krwawej zbrodni. Mam jednak lekki problem z tym tytułem. Uważam, że pomysł Szwedy na książkę był naprawdę dobry i o ile fragmenty nawiązujące do klimatu i tła społecznego obroniły się, o tyle wątek kryminalny trochę kulał. Choć początek okazał się naprawdę intrygujący, złapanie mordercy na pierwszych kartach nie zdarza się często, o tyle potem tempo akcji zaczynało spowalniać. Myślę, że główna wina tkwiła tutaj w zbyt długich opisach, tak naprawdę często mało istotnych wątków i wtrąceń. Przez to napięcie nie miało kiedy się zbudować. Autor chciał włączyć do historii zbyt wiele elementów, co niestety się zemściło. Jestem pewna, że gdyby pozbyto się części przydługich opisów, niektórych postaci, książka tylko by na tym zyskała.

Podobał mi się jednak tok myślenia, którym kierował się Szweda tworząc fabułę, jak niesztampowo podszedł do zbudowania swojej historii. Widać, że poświęcił wiele czasu na to, aby dobrze przemyśleć plan akcji, naszkicować nastroje społeczne, logicznie połączyć wiele elementów. Tym bardziej szkoda mi, że całości zabrakło pazura, dynamiki. Biorąc pod uwagę, że debiuty rządzą się swoimi prawami, mam ogromną nadzieję, na to, że w kolejnych odsłonach przygód sierżanta Krausa te niedociągnięcia zostaną już wyeliminowane. Szweda pokazał, że umie tkać kryminalne intrygi w oryginalnej scenerii, więc z dużą ciekawością czekam na kolejny tytuł autora.

Współpraca barterowa z:
@wydawnictwobukowylas

Zmiany klimatyczne są faktem. Ostatnie anomalie pogodowe, które mogliśmy zaobserwować w Polsce, tylko potwierdzają to, że otaczający nas świat zmienia się w tempie, który może budzić obawy. Temat suszy i życia z niedoborami wody jako tło fabuły postanowił wykorzystać Emil Szweda w swoim de...

Rozwiń

Zwiń

Mila jest zakochana w Szklarskiej Porębie. Uwielbia otaczającą ją przyrodę, architekturę, ludzi. Praca w księgarni u najlepszej przyjaciółki Ali daje jej możliwość obcowania z książkami, turystami, lokalsami. Te spotkania napędzają ją i dodają energii. Nic więc dziwnego, że na wieść o sprzedaży warszawskiemu deweloperowi okolicznej perełki architektonicznej, Mila wpada w furię i przysięga sobie, że nie pozwoli na dewastację takiego zabytku. Spotkanie z bucowatym Alexem, który na polecenie ojca ma przypilnować inwestycji, uruchamia ciąg zdarzeń, które zaskoczą tę dwójkę silnych osobowości.

Glass Hills to książka, która wywołała we mnie przyjemne ciepło, które z każdym rozdziałem pulsowało coraz mocniej. Mila ze swoją energią i pozytywną aurą, lokalna patriotka, natychmiast podbiła moje serce. Rozumiałam doskonale jej bunt przeciwko bezdusznym deweloperom dewastującymi otaczający ją świat. Alex, choć ochrzczony został mianem warszawskiego buca, to jednak okazał się bohaterem, który skrywał wiele emocji i pragnień. Chomik, Ala, dziadek Mili oraz inne poboczne postacie świetnie dopełniały fabułę, podbijając jej koloryt, pięknie dopełniając obraz Szklarskiej Poręby jako miejsca, w którym chce się przebywać, żyć, kochać.
Anna Szczypczyńska stworzyła świat, w którym zatopiłam się bez reszty. Poczułam się w nim bezpiecznie, swojsko, choć nie obeszło się również bez wzruszeń. Autorka bardzo subtelnie poruszała cięższe wątki, robiła to tak naturalnie, że sama nie wiem wiem kiedy oczy mi się szkliły. Dawno tak bardzo nie uwierzyłam w bohaterów i ich uczucia. Szczypczyńska ma piękny dar narracji, kreowania miejsc, do których chciałoby się pojechać i ludzi, których chciałoby się na swojej życiowej drodze spotkać. Do tego jej zabawny, momentami zgryźliwy język bohaterów tylko umacniał moje zauroczenie tą historią.

Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się, że aż tak polubię historię Mili i Alexa. Dzięki temu, że autorka dała czas i przestrzeń na rozwój ich relacji, naprawdę im kibicowałam, niczym dobrym znajomym, którym życzy się wszystkiego, co najlepsze. Świat w Glass Hills, choć nie pozbawiony smutku, trosk i łez dał jednak nadzieję, że lepsze jutro jest możliwe. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo potrzebowałam takiej dawki śmiechu, wzruszenia, siły przyjaźni, ukojenia obaw i pięknych opisów Karkonoszy. Po skończonej lekturze poczułam smutek, że to koniec i czas rozstania z magiczną Szklarska Porębą. Ogromnie liczę na kontynuację historii!

Współpraca barterowa @wydawnictwoluna

Mila jest zakochana w Szklarskiej Porębie. Uwielbia otaczającą ją przyrodę, architekturę, ludzi. Praca w księgarni u najlepszej przyjaciółki Ali daje jej możliwość obcowania z książkami, turystami, lokalsami. Te spotkania napędzają ją i dodają energii. Nic więc dziwnego, że na wieść o sprz...

Rozwiń

Zwiń

Właściwie czym jest glistlighting? Najprościej ujmując to podważanie rzeczywistości. Jak zauważa psychoterapeutka dr. Stephanie Moulton Sarkisw swojej książce "Nie daj sobą manipulować" "celem gaslightera jest zamącenie ci w głowie do tego stopnia, że zaczynasz kwestionować swoją rzeczywistość." Mam wrażenie, że w Polsce temat ten jest ciągle mało popularny, szybciej możemy się spotkać ze stwierdzeniem, że ktoś chce zrobić z nas wariata, podważając nasze kompetencje, wspomnienia, uczucia. Kwestia ta jednak jest o wiele bardziej skomplikowana i niebezpieczna. Gaslighting może spotkać nas w przeróżnych sytuacjach i skutecznie zniszczyć nasze życie. 

Choć sama nazwa nie wydaje się szczególnie groźna, to jednak konsekwencje przebywania blisko gaslightera mogą okazać się tragiczne. Jak wspomina Moulton Sarkis w ciągu swojej wieloletniej praktyki, spotkała się z wieloma ofiarami tej manipulacji emocjonalnej. Postanowiła więc na kanwie swojej wiedzy i doświadczeń stworzyć poradnik, który ma być drogowskazem dla osób, które podejrzewają, że uwikłane są w taką niezdrową relację, nie wiedzą jak sobie z nią poradzić. W książce sporo miejsca poświęcono na wytłumaczenie zawiłości gaslightingu, rozłożono zachowanie i prawdopodobne manipulacje takich osób, na drobne elementy. Publikacja zawiera kontrolne pytania, które mają pomóc czytelnikowi w weryfikacji czy faktycznie może być on ofiarą tej przemocy.

Cały poradnik podzielony został na 12 rozdziałów, które omawiają gaslighting pod różnymi kątami m.in. co zrobić gdy okaże się, że gaslighterem jest np. nasz rodzic, rodzeństwo, były partner, koleżanka syna, dziecko, sąsiadka itp. Tych przykładów i co najważniejsze przydatnych porad znajduje się w publikacji naprawdę dużo. Moulton Sarkis wiele miejsca poświęciła również psychice ofiar gaslighterów, motywuje czytelników do walki o swoje lepsze jutro. Przyznam, że zaskoczyło mnie jak momentami ostro i bardzo kategorycznie wypowiadała się w pewnych kwestiach np. ucinania kontaktów. 

Autorka przybliżyła metodykę działania gaslighterów, którzy często z bardzo kochającej i zasypującej miłością osoby, nagle stają się zimne, wyrachowanie zaczynają podważać zdolności psychiczne oraz uczuciowe swojej ofiary. Wmawiają jej, że bez nich nie są nic warte, nikt ich nie zechce, jest z nimi coś nie tak. Gdy jednak poczują, że manipulowana osoba zaczyna się od nich dystansować, atakują ją na nowo, jeszcze bardziej wpływając na jej zdrowie psychiczne. Byłam w szoku jak wiele tego typu związków kończy się przemocą nie tylko psychiczną ale również fizyczną. Na gaslighterów możemy natknąć się również w pracy, gdzie możemy stać się ofiarą ich manipulacji. Negowanie naszych osiągnięć, przypisywanie ich sobie, obgadywanie za plecami, donosy do szefostwa, kwestionowanie naszych zawodowych kompetencji, wmawianie nam zdań, których nigdy nie powiedzieliśmy. To zachowania,  które powinny bez wątpienia wzbudzić w nas ogromny niepokój i szybkie działanie. 

Moulton Sarkis zauważa, że w czasach internetu niestety jeszcze łatwiej jest im działać i szukać nowych ofiar. Weźmy takie portale randkowe - to idealne miejsce do wyszukania osoby, która np. jest w gorszym okresie życia. Niestety wiele z nas, nieświadomie samo informuje potencjalnego manipulatora o tym np. swoim opisem. "Jestem gotowa by ktoś o mnie zadbał" jak zauważa autorka może być sygnałem, że w przeszłości źle nas traktowano, co gaslighter może próbować wykorzystać. 

Nie mam wątpliwości, że o gaslightingu będzie w naszym społeczeństwie coraz głośniej. Jeżeli macie podejrzenia, że może wśród Waszego otoczenia jest osoba, która nie do końca zachowuje się wobec Was odpowiednio, wykorzystuje Waszą dobroć lub przy której zaczynacie kwestionować swoją inteligencję, słuszność uczuć, to koniecznie sięgnijcie po ten poradnik. Autorka to specjalistka od tematu gaslightingu, ma wieloletnie doświadczenie jako psychoterapeuta co naprawdę daje się odczuć podczas lektury. Przyznam szczerze, że nie spodziewałam się aż takiej dawki konkretnej, popartej życiowymi przykładami dawki wiedzy.

Współpraca barterowa @wydawnictwobukowylas

Właściwie czym jest glistlighting? Najprościej ujmując to podważanie rzeczywistości. Jak zauważa psychoterapeutka dr. Stephanie Moulton Sarkisw swojej książce "Nie daj sobą manipulować" "celem gaslightera jest zamącenie ci w głowie do tego stopnia, że zaczynasz kwestionować ...

Rozwiń

Zwiń

Armin van Lander uchodzi za nudnego, poukładanego faceta, który skupiony jest głównie na swoim biznesie. Choć na jego widok, nie jednej kobiecie uginają się kolana, to mężczyzna woli być sam. Ma poczucie, że jego skomplikowana psychika nie pozwalałaby mu wejść w normalną, szczęśliwą relację. Choć coraz ciężej patrzeć mu na szczęście brata bliźniaka, który po wielu perypetiach życiowych, znalazł miłość u boku niegdyś znienawidzonej dziewczyny. Cieszy się ich szczęściem, ale podskórnie czuje, że czegoś w życiu mu brakuje. To uczucie niespodziewanie zaczyna potęgować się, kiedy coraz częściej wpada na najbliższą przyjaciółkę przyszłej szwagierki. Natalia Grońska to prawniczka z krwi i kości, która oczekuje od życia czegoś więcej niż tylko monotonnych rozmów z klientami i rozwiązywania ich problemów. Armin wpada jej w oko, ale uważa go za zbyt spokojnego. Nieoczekiwanie ich drogi zaczynają krzyżować się nie tylko podczas koleżeńskich spotkań, ale także w tajemniczym klubie.

Armin to kontynuacja Tamtego lata, nie czytałam pierwszej części, jednak bez trudu odnalazłam się w fabule, która umówmy się, nie okazała się szczególnie skomplikowana. Właściwie to żałuję, że Agnieszka Lingas-Łoniewska dość pobieżnie naszkicowania fabułę. Dostajemy obietnicę poznania wielkiej tajemnicy Armina, przez którą nie widzi on szansy stworzenia normalnej relacji, czuje się przez nią wyobcowany, inny. Nie odniosłam jednak wrażenia, żeby kaliber jego dziwactwa był aż tak wielki. Poczułam wówczas pierwsze rozczarowanie tytułem. Drugie nastąpiło w momencie rozwiązania pobocznego wątku relacji Natalii z jej ojczymem. Sytuacja kreowana na ekstremalnie trudną dla bohaterki, rozegrana została nieco poza opowieścią, co nie wzbudziło we mnie zachwytu. Rozumiem, że autorka chciała się skupić głównie na relacji pomiędzy Arminem i Natalią, jednak szkoda, że dopilnowała tego, aby choć jeden z tych wątków poprowadzić bardziej spójnie.
Jeżeli chodzi o samych bohaterach, to muszę przyznać, że ich polubiłam. Spodobało mi się, to jak rozwijała się znajomość Natalii i Armina, stopniowe budowanie napięcia pomiędzy nimi.

To spowodowało, że Armin uniknął pułapki taniego romansu w moim odczuciu. Najbardziej podobały mi się fragmenty ich „prawdziwego” życia, nie zabrakło w nich docinek, złośliwości, czasami pikanterii, co nadawało książce pazura i charakteru. Lektura z rozdziału na rozdział nabierała tempa, dzięki czemu pod koniec historię czytało mi się już naprawdę dobrze, pomimo wspomnianych wad. Żałuję jednak, że autorka nie skupiła się bardziej na wątku nieobliczalnego ojczyma, mam wrażenie, że ten nieco sensacyjny motyw miał większy potencjał. Po romanse sięgam tak naprawdę sporadycznie, jednak ten pomimo kilku niedociągnięć, obronił się ostatecznie w mojej ocenie bohaterami i ich relacją, której kibicowalam. A to kluczowe, jeżeli chodzi o ten gatunek, tak więc Armina zaliczam do przyjemniej lektury na wiosenne dni.

Armin van Lander uchodzi za nudnego, poukładanego faceta, który skupiony jest głównie na swoim biznesie. Choć na jego widok, nie jednej kobiecie uginają się kolana, to mężczyzna woli być sam. Ma poczucie, że jego skomplikowana psychika nie pozwalałaby mu wejść w normalną, szczęśliwą relacj...

Rozwiń

Zwiń

Mieliście kiedyś tak, że po skończonej lekturze, odłożyliście książkę z poczuciem, że to była naprawdę wspaniała literacka podróż, której nie do końca się spodziewaliście?

Mnie właśnie takie uczucie złapało przy Ludziarach Jana Krzysztofa Piaseckiego. Tytuł poruszył mnie swoją prostotą, za którą kryło się jednak mnóstwo emocji, które sprawiły, że tę niewielką publikację będę długo wspominać.

Albert to szukający swojego miejsca, miotający się wewnętrznie mężczyzna, wiecznie w cieniu dominującej matki lekarki, powstańczyni warszawskiej. Betina jest bezkompromisowa, całe swoje życie podporządkowała swojej miłości do koni, w których widzi jedyny sens swojej egzystencji. Najbliżsi zostają postawieni przed faktem dokonanym wobec jej planów, marzeń. Jest kobietą, za którą się podąża lub zostaje się przez nią porzuconym.

Albert z roli syna często przeistacza się w pielęgniarza, stajennego, chłopca na posyłki. Matka, niedościgniony tytan pracy, z biegiem lat coraz mocniej musi polegać na innych. Betina jakby początkowo nie dostrzega oznak swojego słabnięcia, kolejne urazy, pobyty w szpitalu irytują ją i sprawiają, że jej myśli jeszcze intensywniej krążą wokół stadniny i zwierząt. Jest bezkompromisowa, umie ucinać relacje gdy uzna je za zbędne, otacza się ludźmi, którzy uznają jej autorytet, są skłonni słuchać jej opinii i z nimi nie dyskutować. Stajennym daje szanse, przymyka oczy na pijaństwo, dopóki dobrze opiekują się zwierzętami. Gdy jednak tym zaczyna dziać się im krzywda, pozbywa się pracowników bez żalu. Liczą się tylko jej podopieczni.

Porozrzucane na kartach książki, krótkie opisy zdarzeń, ludzi, zwierząt ukazywały kawałek po kawałku postać Betiny, jej sukcesy i porażki na przestrzeni wielu lat. O Albercie wiemy zdecydowanie mniej. Narrator wspomina o nim nieco oschle, bez wyrozumiałości. Mimochodem wspomina o jego życiowych tragediach, tak jakby i one były tylko tłem matczynego życiorysu.

Ludziary to oszczędna w słowa i bohaterów powieść, składająca się z króciutkich rozdzialow. A mimo to wywarła na mnie ogromne wrażenie, siłą w jaki sposób rezonowali bohaterowie. Autor przedstawił skomplikowaną relację między matką a synem, która momentami była bardzo oschła, mało życzliwa. Ciężko określić czy łączyła ich miłość czy wzajemne uzależnienie. Ta niejednoznaczność pozostawia wiele pytań i przemyśleń w czytelniku. To też dobre wyjście do zadania sobie pytania kiedy pozwolić dziecku oddalić się w celu samodzielnego rozwoju i życia na własnych zasadach. Książka porusza również temat spełniania marzeń, drodze i wyrzeczeniom jakie to ze sobą niesie.

Współpraca reklamowa Wydawnictwo Biblioteka Słów

Mieliście kiedyś tak, że po skończonej lekturze, odłożyliście książkę z poczuciem, że to była naprawdę wspaniała literacka podróż, której nie do końca się spodziewaliście?

Mnie właśnie takie uczucie złapało przy Ludziarach Jana Krzysztofa Piaseckiego. Tytuł poruszył mnie swoją prostotą, ...

Rozwiń

Zwiń

Kto z nas nie zna stresu wymieszanego ze strachem, gdy na dworcu kolejowym jest tłum, nasz peron jest oczywiście najdalej, jak tylko się da, jesteśmy zziajani, zmęczeni i obładowani walizkami, a do odjazdu pozostają szybko uciekające minuty?

Hannah, główna bohaterka Randki w Paryżu również modliła się w duchu, tylko o to, by złapać pociąg do Amsterdamu i nie martwić się choć przez chwilę niczym więcej. Biegnąć po Werońskim dworcu tuż za swoim chłopakiem Simonem klęła pod nosem, że ich romantyczny pobyt w tym niezwykłym mieście kończy się w takim pośpiechu i nerwach. Kiedy w końcu zmęczeni marzą tylko o tym, by wyciągnąć się w zarezerwowanym wagonie, okazuje się, że na ich miejscach siedzi już jakaś rodzina. Zniechęceni znajdują inne fotele, które mają zapewnić im kilkugodzinny odpoczynek przed wielkim wydarzeniem, jakie czeka na nich w Holandii – ślub siostry Simona. Hannah popełnia jednak błąd, odłączając się od swojego towarzysza na skutek czego, ląduje bez bagażu, biletu, z resztką pieniędzy w Paryżu, gdzie dość szybko jej telefon, jedyny łącznik z ukochanym zostaje ukradziony. Na domiar złego, na kolejny pociąg do Amsterdamu oczekuje również nieznośny Francuz, przez którego spotkały ją te wszystkie nieszczęsna. Do tego dziewczyna szczerze nie cierpi Paryża. Czy mogłoby być gorzej?

Nic tak jednak nie zbliża ludzi, jak wspólne przeżycia, dlatego Hannah pomimo początkowej niechęci wdaje się w rozmowę z Leo, niechętnie przyznając sama przed sobą, że wykazuje on oznaki wyrzutów sumienia i chęć pomocy. Nieoczekiwanie dla samej siebie, dziewczyna przystaje na propozycję udania się z chłopakiem na motorze na posterunek policji w celu zgłoszenia kradzieży telefonu. Hannah nie wie, że ta zgoda, będzie początkiem jej niezwykłej podróży po Paryżu, gdzie w towarzystwie Leo będzie na nowo odkrywać uroki nielubianego miasta. Kolejne przystanki na ich trasie okraszone są coraz intymniejszymi rozmowami, poznawaniem nie tylko Paryża, bliskich Leo ale i samych siebie. Dla Hannah to również czas na nieoczekiwanie przemyślenia na temat jej relacji z Si, tego czy słusznie tak bezgranicznie mu ufała i uważała, za idealnego partnera.

„Randka w Paryżu” okazała się książką, która pod otoczą romantycznej historii tak naprawdę skupia się na motywacji, poszukiwaniu swojego szczęścia. Zarówno Leo, jak i Hannah mają swoje marzenia i pragnienia, które hamowane są przez różne czynniki. Dopiero to spotkanie kreuje przestrzeń do przemyśleń nad tym, czego naprawdę chcą. Oboje otwieraj się na przeszłość, która rzuca ciągle ciemny cień na ich teraźniejszość. Paryż i jego zwiedzanie stało się pretekstem do rozmów, śmiechu, otworzenia się na nowe wyzwania.

Lorraine Brown mogła pokusić się o mniejszą liczbę opisywanych miejsc, bardziej skupiając się na emocjach bohaterów, bo to one były najmocniejszym punktem całej powieści. Myślę, że nie trzeba nikogo przekonywać do tego, że Paryż to piękne miasto, a sama bohaterka dość szybko pozbywa się swojego negatywnego nastawienia. Dlatego, kiedy para wyruszała zobaczyć kolejną i kolejną atrakcję, zaczynałam czuć lekkie znudzenie tym motywem. W założeniu miało to popychać rozmowy bohaterów i ich relację do przodu, jednak moim zdaniem autorka trochę przesadziła. Nie jestem do końca usatysfakcjonowana, również tym jak potoczył się wątek Hannah z Si.

Jeżeli chodzi o pozytywy, na pewno ogromnym plusem książki jest to, że romantyczny lukier nie oblepia całej fabuły, a wręcz jest go jak na tego rodzaju tytuł zaskakująco mało. Obserwujemy, jak Hannah dostrzega, że jej marzenia o idealnym życiu, mężczyźnie, to narzucona iluzja, która niekoniecznie sprawi, że będzie faktycznie szczęśliwa. Doceniam, że autorka nie daje czytelnikom błędnego sygnału, że tylko w związku człowiek może być spełniony, jest coś wart. Dobrze, że postać Hannah nie została sprowadzona do roli naiwnej dziewczyny, która tylko w mężczyźnie widzi źródło swojego szczęścia. Dlatego choć to romans to jednak wątek motywacyjny odgrywa w nim główną rolę co uważam za miły powiew świeżości.

Współpraca reklamowa Wydawnictwo Kobiece

Kto z nas nie zna stresu wymieszanego ze strachem, gdy na dworcu kolejowym jest tłum, nasz peron jest oczywiście najdalej, jak tylko się da, jesteśmy zziajani, zmęczeni i obładowani walizkami, a do odjazdu pozostają szybko uciekające minuty?

Hannah, główna bohaterka Randki w Paryżu równie...

Rozwiń

Zwiń