Źródło: By Bain News Service, publisher - Ten image pochodzący z zasobów Biblioteki Kongresu Stanów Zjednoczonych, oddziału Prints and Photographs division jest dostępny pod numerem ggbain.13585.Ten szablon nie wskazuje stanu prawnego pliku. Standardowy szablon licencji jest nadal wymagany. Aby dowiedzieć się więcej zajrzyj na stronę Commons:Licencja., Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=9558889
Thomas Hardy OM (ur. 2 czerwca 1840 w Higher Bockhampton, blisko Dorchester, w hrabstwie Dorset, Anglia, zm. 11 stycznia 1928 w Dorchester) – angielski pisarz i poeta, przedstawiciel nurtu naturalistycznego. Jego postaci literackie zmagają się ze swoimi pasjami i sytuacjami życiowymi. Utwory Hardy'ego, których akcja w większości rozgrywa się w półmitycznym hrabstwie Wessex, odznaczają się swoistymi poetyckimi opisami i nasycone są fatalizmem. Pochodził z klasy średniej; jego ojciec był architektem i zajmował się budowaniem kościołów z cegieł. Sam Thomas Hardy był zagorzałym ateistą. Napisał m.in. powieści Far from the Madding Crowd (Z dala od zgiełku, 1874),Tess of the d'Urbervilles (Tessa d'Urberville, 1891),Jude the Obscure (Juda nieznany, 1895),jak i tomy wierszy Wessex Poems (1898),Collected Poems (1919) i Human Shows (1925). W swoich utworach kontrastował dwie rzeczywistości – miasta i wsi. Miasto utożsamiał ze złem, przestępczością, zatraceniem wartości. O wsi natomiast pisał z nostalgią, idealizując i przedstawiając idylliczne wizje. Opisywał społeczeństwo pre-industrialne i dramat ludzi zmuszonych do migracji do miasta. W 1910 został odznaczony przez Króla Wielkiej Brytanii wyróżnieniem Członka Order of Merit, dzięki czemu formalnie za jego imieniem i nazwiskiem figuruje skrót OM.
W kwietniowym wyzwaniu #czytamxixwiek czytaliśmy klasykę autorów z cykli pisarskich @victorian_fiveoclock. Mój wybór padł na Thomasa Hardy'ego i o jaki to był fenomenalny traf. Już sam styl autora i jego podejście do świata zawładnęło mym literackim sercem. Krytycyzm w stosunku do wiktoriańskiej moralności, ról społecznych, małżeństwa, edukacji czy religii oraz uwielbiany przez niego motyw przeznaczenia.
Książką, jaką czytałam w kwietniu było " Z dala od zgiełku". To historia Betsaby Everdene i trzech dżentelmenów, którzy pałają do niej wielkim uczuciem. Gabriel Oak- poczciwy farmer, dla mnie idealny bohater i mężczyzna, właściciel ziemski William Boldwood ( Och, jak mnie ta postać irytowała. Ta jego namolność) oraz Franciszek Troy-sierżant królewskich dragonów, kobieciarz i hulaka. "Z dala od zgiełku" można nazwać na pierwszy rzut oka epopeją miłosną. Historią o sile miłości, zaślepieniu, sercowych rozterkach. To także nieoczywiste wybory oraz to ukochane przez autora fatum. Fatum, które czuć od pierwszych stron powieści. Przeznaczenie i ogromne niedopowiedzenia kierują losy bohaterów do cierpienia, marazmu, tragedii. Los się z nich naigrywa, a zaczynało się tak pięknie, tak lekko.
Motyw emancypacji kobiet jest przedstawiony na przykładzie Betsaby. Bohaterka dziedziczy po wuju farmę, zamierza sama nią zarządzać, więc zwalnia ekonoma, który notabene okrada ją. Jest przykładem silnej bohaterki, niezależnej jak na tamte czasy. Stara się odnaleźć w siebie, gdzie rządzą mężczyźni. Próbuje być autorytetem dla swoich pracowników, a zarazem odnaleźć miłość i pocieszenie. To szukanie męża przysłania jej oczy na jego wady. Odtrąca jednego, dając nadzieję drugiemu, by omamił ją trzeci. Rozdarta bohaterka jest niejedną nieszczęśliwą kobietą, drugą jest Fany. Naiwnie kochająca, tragiczna postać, którą szczerze żałowałam. Bohaterka tragiczna pod względem wyborów.
"Z dala od zgiełku" to nie tylko wiktoriański romans. To obraz wsi, jej pracy oraz świętowania i odpoczynku. Klas społecznych, religijnych tradycji, jak pogrzeb czy wesele. Ta znana brytyjska powieść jest uznawana za najbardziej optymistyczna w jego dorobku. Pomimo przejmującego środka, dziękowałam autorowi za jego zakończenie. W kolejce czeka na mnie "Tessa d'Uberville", w której zdecydowanie mocniej czuć cierpienie bohaterki i zamiłowanie autora do takich zabiegów.
"Wyszli razem z namiotu [...] ale niechętni sobie i w nastroju wzajemnych pretensji zwyczajnym u przeciętnych chrześcijańskich małżonków"
O żeż, jak mnie ta książka wkurzała, a właściwie nie książka, tylko jej główni bohaterowie. Ciapowaty Juda, wiecznie z głową w chmurach, dający sobą manipulować jak jakiś nierozgarnięty dzieciak. Oraz jego neurotyczna żona - nie żona Zuzanna, zwana Sue. Sue, która najpierw przekabaca Judę na swoje, a potem ma o to do niego żal. Oraz ta druga żona - nie żona, która potrafiła swoim maleńkim jednak jakże cwanym móżdżkiem wymyślić sposób, by dopiąć swego chciejstwa.
A może po prostu ludzie, którzy wyprzedzili swoją epokę i za to zostali ukarani, biedni poczciwcy, których rozjechały koła ówczesnego ogólnego światopoglądu. Ja wiem, że te postacie takie musiały być, by książka była tak świetna. Jednak nie zmienia to faktu, że mnie wkurzały
Zresztą, jak się okazuje nie tylko mnie. Wkurzyły tak wszystkich dostojników ówczesnych mających posłuch i władzę i spowodowały takie zmasowane ataki na autora, że aż biedak stwierdził, że rzuca powieściopisarstwo w diabły.
I niestety tak też zrobił, uważam, że z ogromną stratą dla normalnie myślących potomnych. Mógł napisać jeszcze wiele świetnych powieści, takich jak "Juda nieznany", a może i lepszych. Polecam.