Krzysztof A. Zajas

Wyobraźcie sobie, że jesteście miernym pisarzyną powieści grozy. Na jednym z nielicznych spotkań autorskich stajecie oko w oko z fanem, który w podzięce za niesamowitą lekturę postanawia podarować Wam dom. Tak, dobrze przeczytaliście, chodzi o utrzymaną w nie najgorszym (jak to się teraz pisze?) stanie posiadłość w zabitej dechami dziurze na południu Polski. Wyobraźcie sobie jeszcze, że w tym samym momencie dowiadujecie się, że Wasza druga połówka od dłuższego czasu uprawia z trenerem personalnym nie tylko sport. Całe Wasze życie wywraca się do góry nogami. Macie to? No to teraz wprowadzacie się do dziwnego domu na końcu jeszcze dziwniejszej wsi i próbujecie poukładać puzzle od nowa. Przeszkadza Wam w tym nocne szuranie na strychu, niepokojące dźwięki dochodzące z piwnicy, dziwne sylwetki, jakby dzieci, pojawiające się w połaciowych oknach i nieprzystępni mieszkańcy tego wiejskiego zadupia. Naturalną koleją rzeczy zaczynacie zastanawiać się, jakie motywy kierowały fanem Waszego pisarstwa przy dokonywaniu darowizny. Powoli zaznajamiacie się z mroczną historią Podborza, która od niemal osiemdziesięciu lat nie daje tutaj nikomu o sobie zapomnieć. "Taniec piżmowych szczurów" Krzysztofa A. Zajasa z założenia miał być pewnie horrorem. I po części nim jest. Ale znajdziemy tu również sporo elementów kryminału, obyczajówki i (o zgrozo!) romansu. Ten ostatni wpleciony jest tu trochę na siłę i w tak drewniany sposób, że od razu widać, iż to facet pisał o miłości. Czyta się to fajnie, grozą może nie wieje, ale wątek kryminalny jest zdecydowanie wciągający. Trochę nie do końca poskładały się wszystkie wątki, być może dlatego, że było ich za dużo. No i Autor, mimo że profesor nadzwyczajny, nie ustrzegł się przed kilkoma błędami językowymi. Generalnie, jest to powieść, którą najchętniej czytałoby się w mroźny, zimowy wieczór, przy lampce wina, pod kocykiem. Klimatycznie i fabularnie - super, logicznie i językowo - średnio. Chyba dam 7/10.