Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Długo zastanawiałam się co dokładnie napisać o tej książce gdyż nie należała do "łatwych i przyjemnych". Mam mieszane uczucia i mimo że chcę aby to była pozytywna opinia nie wiem czy recenzja taka będzie. Piper - 21- latka to nie do końca ogarnięta dziewczyna ale wszędzie i we wszystkich stara się widzieć coś dobrego. Pracuje w agencji reklamowej a każdą przerwę na lunch spędza w pobliskim parku. Tam spotyka Blue. Blue jest bezdomnym, zarabia na jedzienie grając na gitarze. Sam wybrał taki styl bycia a poznanie Piper było dla niego najpiękniejszą chwilą w dotychczasowym życiu. Zakochują się w sobie bez pamięci i spędzają ze sobą każdą możliwą chwilę. Po paru miesiącach Blue niespodziewanie znika, zostawiając Piper ze złamanym sercem. Wkrótce dziewczyna dowiaduje się że jest w ciąży. Mija parę lat. Piper nie odnalazła do tej pory Blue no bo jak znaleźć bezdomnego nie znając nawet jego nazwiska? Pracując nad ważnym projektem słyszy w radiu znajomą piosenkę i głos. Tak to Blue ale czy nadal to jest "jej" Blue? Dlaczego zniknął a teraz pojawia sie jako wielka gwiazda muzyczna? Czy to nadal ten sam człowiek który nazywał Piper biedroneczką? Czy ona wogóle jeszcze go zna? Dziewczyna pragnie się wszystkiego dowiedzieć więc razem z przyjaciółką wybiera się na koncert zespołu. Ciężko jest mi ocenić tą historię gdyż pochłonęła mnie ale również irytowała. A najbardziej postać Piper, która wręcz w idiotyczny sposób widziała w Blue same pozytywy i nie widziała w jakim toksycznym związku z nim jest i jak łatwo można zamydlić jej oczy. Dziewczyna była tak naiwna i ufna o czym świadczy scena pod mostem - kto czytał ten wie 😉 mimo to chciałam zobaczyć jak cała historia się potoczy. Podsumowując książka ukazuję że miłość nie jest tylko słodka, bywa gorzka i przytłaczająca. Jednak to ona, ta prawdziwa, pokona każdą przeszkodę do szczęścia i spełnienia!