Łukasz Krukowski

Pomyślane, jako kontynuacja dla 3 tomów „Tarnowskich Gór Fantastycznie" okraszonych tomem opowieści miejskich (jest jeszcze tarnowsko-górski tomik opowiadań romantycznych, ale to inny rejon kosmosu wyobraźni). Inicjatywa zacna, jak każda promująca lokalną Ojczyznę (na przykład Poznań ma kilka tomików fantastycznych, a Śląski Klub Fantastyki wydaje swoje śląskie). Tyle jednak dobrego. Groza wiodąca nas przez ten zbiór ma różne odcienie, ale tylko nieliczne z opowieści nie wymagają istotnego samozaparcia w doczytaniu do końca. Zasadniczo problemy są dwa i to powszechnie identyfikowane w licznie pojawiającej się od kilku lat rodzimej twórczości opowiadaniowej. Po pierwsze primo, to ambicja oryginalizowania narracji i fabuł aż do migotania stron świadomości czytelnika uskokami czasu i wątków. Po drugie primo bezdech zakończeń, bo opowiadania jakby się urywały i nie chodzi o łopatologię objaśniania o co chodziło. Po prostu akcja zaczyna się zgrabnie domykać i... następne opowiadanie. To tyle jeśli idzie o warsztat. Fantastycznie wybrzmiewa wśród opowiadań srebrotransmutacja, przerażającymi są tarnogórskie domy, odrażająco czyta się o grzybni, kusi naszą wyobraźnię myślomaszynka. Opowieść kryminalna jest smakowita, ale to właśnie jej brak końca, jaki zazwyczaj w historiach kryminalnych powinien być. Klimatycznie ciepłą jest opowieść o drugiej szansie dla chłopca zwanego żukiem. Przewrotnie wciągającym jest to, co robi wizerunek busa na polu nawłoci. Te i pozostałe w tym tomie pomysły intrygująco eksploatują grozę i niesamowitości. Gdybyż tylko mniej było egzaltacji przestrzeniami wewnętrznymi, to dałbym * pewnie z 8, a może i z 9. Tymczasem jednak wyrok to surowe 6.