Krzysztof Jóźwik

"Śmiertelny żart" Mesa Hans Zimmer Kamila, którą znacie (mam nadzieję) z konta @Kabaretka pod ostatnim postem pytała czy żartować można ze wszystkiego. Odpowiedź wydawała mi się prosta. Jasne, że tak! Choć trzeba wiedzieć przy kim można na co sobie pozwolić... Jednak muszę przyznać, że byłam w błędzie, a może mój umysł zwyczajnie nie kwalifikuje pewnych sytuacji jako Moja relacja z twórczością Pana Jóźwiaka jest dziwna i w sumie nieokreślona. To druga książka spod jego ręki, którą przeczytałam i tak jak w przypadku poprzedniej, tak jak i w tej, w sumie sama nie wiem co o niej myślę. Autor ponownie zrobił mi sieczkę w głowie i być może jestem trochę dziwna, ale uważam to za plus. Jestem zaintrygowana jego kunsztem literackim bo choć styl poznałam już w poprzedniej książce to wszystko inne było zupełnie nowe. Brutalność z serii Warszawskiej uleciała. Zagościła jednak intryga, spisek i wszechobecna tajemnica. Książka napisana jest prostym, prawie że banalnym językiem, a wszystko zostało wręcz "łopatologicznie" wyjaśnione. W mojej głowie zaświtał nawet na chwilę obraz Pana Mana, który prowadząc Śpiewające fortepiany tłumaczył w jednej z konkurencji obrazki co mniej więcej wyglądało następująco: Jest las, w lesie są drzewa, z drzewa robi się meble, krzesło to mebel, a na krześle siada człowiek itd. Tak samo w "Śmiertelnym Żarcie" mamy ukazany przebieg zdarzeń przyczynowo - skutkowy, który powoli odkrywamy. Powieść napisana jest w pierwszej formie przez co mamy wrażenie jakbyśmy czytali czyjś dziennik, ale również może to pozwolić nam się wczuć w rolę głównego bohatera. Może, ale nie musi. Mi się nie udało, bo za nic nie mogłam pojąć podejmowanych przez niego decyzji. Niby rozumiałam ciekawość, zawziętość, czy chęć zagłuszenia wyrzutów sumienia, ale Radek wykazywał się przy tym również niebywałą głupotą i chyba tylko ogromne szczęście, które mu towarzyszyło uchroniło go przed tragicznym losem. Muszę przyznać, że było ono przesądzone w mojej ocenie, bo dziwnymi zbiegami okoliczności akurat, a to szukano kogoś do pracy, a to to, a to tamto. Dziwne i nienaturalne to było a podobnym fartem w życiu może się pochwalić chyba tylko inna fikcyjna postać, jaką jest Komendant Lassard z "Akademii Policyjnej". Niemniej tak jak wspomniałam jestem pod wrażeniem twórczości autora i powiem Wam, że zaczęłam już czytać kolejną jego książkę. Nie mogłam się oprzeć.