Sophie Anderson

Zima z lekkością i ulotnością płatków śniegu jawi się jako czas radości. Lecz pod tym lekkim płaszczykiem kryje podszycie utkane srogich wichrów, trzaskającego mrozu, głębokich zasp i podążające za nimi głód i niebezpieczeństwo. Iskrząca i kusząca śnieżną bielą okładka zaprasza do świata skutego lodem i zasypanego śniegiem. Sroga zima jest tu tłem do baśniowej opowieści o samotności, od której drży serce, o tęsknocie za bliskością i jednoczesnym paraliżującym lęku przed zaufaniem drugiemu człowiekowi, o przyjaźni ponad granicami i umiejętności pogodzenia się ze stratą, w wyniku wyboru pomiędzy egoistycznymi pragnieniami, a dobrem ogółu. W opowieści snutej przez Sophie Anderson nie ma wyraźnego podziału na dobro i zło. Świat realny i magiczny równie silnie oddziałują na główną bohaterkę Taszę, a granice pomiędzy nimi nieustannie przesłania gęsta zasłona śniegowych chmur. Czy Aliana, tytułowa śnieżna dziewczynka, jest dobra, bo zaopiekowała się tętniącą tęsknotą za przyjaźnią duszą Taszy, czy zła, bo dopóki nie odejdzie świat spowija śnieżna zamieć niosąc strach i niebezpieczeństwo dla mieszkańców doliny? Autorka nie stawia jednoznacznych odpowiedzi obligując czytelnika do osobistego rozstrzygania kłębiących się w trakcie lektury wątpliwości. Głęboka niczym przepastna zaspa, trzymająca w napięciu, powodująca drżenie serca niczym ściskający mróz, a jednocześnie ciepła niczym trzaskający w kominku ogień. Piękna, porywająca i pozostająca w pamięci. Po "Śnieżną dziewczynkę" warto sięgnąć i dać się otulić jej baśniową, zimową aurą.