Bartłomiej Baranowski

Lubię czytać książki dla dzieci, czy też młodszych nastolatków. To często miła odskocznia od thrillerów. Biorąc się za tę książkę liczyłam na fajną opowieść fantastyczną, która zabierze mnie w magiczny świat i razem z główną bohaterką będę przeżywać przygody. Natomiast to, co dostałam... Boże szumiący i jeżu kolczasty, jakie to było złe. Sam początek jeszcze dawał nadzieję. Która wyparowywała wraz z "rozwojem" akcji w samym dwuświecie. Niby trafiliśmy do innego świata pełnego magii, ale tego się prawie nie czuje. Mam wrażenie, że po pewnym czasie autorowi znudziło się opisywanie własnej krainy. Ja rozumiem, że nadmierne opisy mogą zabić książkę, ale raczej nie w magicznym świecie, w którym czytelnik jest pierwszy raz. Problemem jest też sama akcja. Książka jest raczej z tych mówiących, że coś się dzieje niż opisująca, jak coś się dzieje. Najprostszy przykład. Główni bohaterowie trafiają na szkolenie i uczą się tam zaklinać przedmioty. Fajnie by było dowiedzieć się w jaki sposób to robią, przejść z nimi choćby jedną lekcję (tak jak miało to miejsce w Harrym Potterze). Nie ma szans. O całym zaklinaniu dowiadujemy się tyle, że jedna z głównych bohaterek mówi czytelnikowi, że jej koleżanka cały czas zaklina przedmioty, żeby robiły coś konkretnego. Po prostu zaklina i już. O nauce walki też mamy dwa słowa i to w zasadzie wszystko, co wiemy o systemie magicznym dwuświata. Nie wiadomo, jak działa magia, co można z nią zrobić, jakie ma ograniczenia. Dzięki temu autor dał sobie możliwość wyjaśnienia dosłownie wszystkiego magią. Bardzo tanie zagranie. Samo szkolenie to też jakiś żart. Poszli, dowiedzieliśmy się, że nauczyli się tego i owego (bo nawet nam tego i owego nie pokazano) po czym wrócili do domu. Bohaterowie też są płascy jak wykres mojej chęci do pracy. Ania jeszcze się trzyma, chociaż też wydaje się bohaterką, która sama nie wie, czego chce. No, ale ma 14 lat więc mogę to zrzucić na jej wiek. Magda jest postacią naprawdę fatalną. Nie sposób jej polubić. Impulsywna aż za bardzo (szczytem było, jak pobiła Anię, bo coś sobie ubzdurała a po wszystkim okazało się, że Ania i tak uważała ją za super przyjaciółkę i się pogodziły. Cudowna lekcja dla dzieci! Po co rozmawiać! Najlepiej się pobić!). W dodatku z lekką obsesją na punkcie własnych piersi... Czternastolatka? No, ok... Możliwe... Ale chyba lepiej, żeby scen, gdzie dziewczynka właściwie, całuje swoje piersi i mówi, że to najlepsze co ma, nie było w książkach dla dzieci. Piotrek to NPC, dosłownie. Został wprowadzony chyba tylko po to, żeby wprowadzić konflikt na początku znajomości (Ania ma 14 lat. Serio nie wpadła, że spanie z nowo poznanym chłopakiem w jednym namiocie to raczej słaby pomysł??). I wyjaśniać zasady dwuświata, które powinniśmy poznać podczas szkolenia, ale autorowi nie chciało się tego pisać. A także być podstawą napięć seksualnych jednej z głównych bohaterek. I żeby powstało trio, przecież w Harrym Potterze to się sprawdziło. Niby twierdzi, że zrobi wszystko, żeby pozostać w dwuświecie i móc tam pracować. A już kilka kartek później nie ma problemu z łamaniem podstawowych zasad. I nie ma też żadnych obiekcji, co do tego, że jedna z osób z jego otoczenia należy do grupy terrorystycznej. No nie ma to, jak spójna postać. Sama fabuła też się kupy doopy nie trzyma. Na przykład nasze trio chce się dowiedzieć, co po wypadku stało się z ich przyjacielem Franciszkiem. Więc muszą iść do pewnego człowieka w wiosce (naprawdę nie pamiętam kim on był). Bo tylko on wie. Ale kilkanaście kartek dalej opiekun Ani, Tadeusz mówi jej, że mogą się spotkać z Franciszkiem bo przecież młody jest na zamku. A Tadeusz jako rycerz o tym wie. Więc po co cała wyprawa?? Żeby Ania dostała magiczny artefakt, który będzie potrzebny w dalszej części książki. W dodatku wszyscy tu chleją. Tak, nawet nasi nastoletni bohaterowie. Ale na te wszystkie głupoty i problemy można by przymknąć oko. Tym, co naprawdę sprawiło, że niemal znienawidziłam tę książkę było jedno zdanie. Dowiadujemy się, że Piotrek miał ojca alkoholika i ma w związku z tym bardzo niefajne doświadczenia. Na domiar złego jego mentorem w dwuświecie został burmistrz, który też za kołnierz nie wylewa i częściej jest pijany niż trzeźwy. I jak na to reaguje Magda?? Teoretycznie najlepsza przyjaciółka Piotrka?? "Musisz się tam czuć jak w domu" Z uśmiechem na twarzy. Przypominam! Przyjaciółka! W tym momencie chciałam tylko, żeby książka się skończyła i żebym mogła o niej zapomnieć. Dlatego na reszcie fabuły się nawet nie skupiałam. Dlatego jeśli się zastanawiasz czy dać tę książkę swojemu dziecku odpowiedź brzmi NIE! NIE! i jeszcze raz NIE!