Najnowsze artykuły
- ArtykułyZawodne pamięci. „Księga luster” E.O. ChiroviciegoBartek Czartoryski1
- Artykuły„Cud w dolinie Poskoków”, czyli zabawna opowieść o tym, jak kobiety zmieniają światRemigiusz Koziński3
- ArtykułyUwaga, konkurs! Do wygrania książki „Times New Romans“ Julii Biel!LubimyCzytać7
- ArtykułyWygraj egzemplarz „Róż i fiołków” Gry Kappel Jensen. Akcja recenzenckaLubimyCzytać2
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Pierre Augustin Caron de Beaumarchais
5
6,9/10
Urodzony: 24.01.1732Zmarły: 18.05.1799
Francuski dramaturg i pisarz, zegarmistrz, harfista, śpiewak, kompozytor, dyplomata, finansista, wolnomularz, podejrzewany także o bycie szpiegiem. Był jednym z synów zegarmistrza, jednak mimo pewnych dokonań w tej dziedzinie (skonstruował miniaturowy zegarek w pierścionku),nie chciał wykonywać zawodu ojca. Zaczął pisać sztuki teatralne i zajmować się – według legend – iluzją i złodziejstwem. Po niefortunnej bójce trafił do więzienia, udało mu się uciec spod szafotu. Był członkiem tajnego wywiadu Ludwika XV i inspiratorem pomocy dla powstańców w koloniach brytyjskich w Ameryce. Ponadto uczył córki królewskie.
Nazwisko De Beaumarchais przybrał od nazwy folwarku swej pierwszej żony.
Z jego inicjatywy w 1777 roku powstała pierwsza w świecie organizacja chroniąca prawa autorskie (fr. Bureau de Legislation Dramatique). Po rewolucji doprowadził do uchwalenia pierwszego na świecie prawa pozwalającego na pobieranie tantiem za wystawianie dzieł scenicznych.
Pochowany został na Cmentarzu Père-Lachaise.
Najsłynniejszym jego dziełem jest komediowa „trylogia o Figarze". Cyrulik sewilski (wystawiony w 1775) oraz Wesele Figara (wystawione w 1784),nazwane były przez Napoleona „rewolucją w czynie”, a przez Marię Antoninę „okropną sztuką”. Obie komedie stały się tematami librett wielu słynnych kompozytorów, m.in. Mozarta – Wesele Figara (1786) i Rossiniego – Cyrulik sewilski (1816). Wesele Figara wywołało niespotykaną dotąd rewolucję w literaturze. Opowiada bowiem o starciu sługi-plebejusza z panem hrabią, co więcej – sługa właśnie okazuje się tu bardziej przebiegły i zaradny. Wywraca więc Beaumarchais cały ustrój społeczny ówczesnej Europy, pośrednio inspirując przy tym lud do wielkiej rewolucji francuskiej. Historia ujęta w dwóch sztukach znalazła kontynuację w późniejszej Występnej matce (wystawionej w 1792),generalnie uważanej za utwór znacznie słabszy od poprzednich.
Tytuł Cyrulika… w języku francuskim (Le Barbier de Séville) mógł być parodią hiszpańskiego tytułu sztuki Tirsa de Moliny (El burlador de Sevilla y convidado de piedra, tłum. na język polski jako Zwodziciel z Sewilli i kamienny gość).
Nazwisko De Beaumarchais przybrał od nazwy folwarku swej pierwszej żony.
Z jego inicjatywy w 1777 roku powstała pierwsza w świecie organizacja chroniąca prawa autorskie (fr. Bureau de Legislation Dramatique). Po rewolucji doprowadził do uchwalenia pierwszego na świecie prawa pozwalającego na pobieranie tantiem za wystawianie dzieł scenicznych.
Pochowany został na Cmentarzu Père-Lachaise.
Najsłynniejszym jego dziełem jest komediowa „trylogia o Figarze". Cyrulik sewilski (wystawiony w 1775) oraz Wesele Figara (wystawione w 1784),nazwane były przez Napoleona „rewolucją w czynie”, a przez Marię Antoninę „okropną sztuką”. Obie komedie stały się tematami librett wielu słynnych kompozytorów, m.in. Mozarta – Wesele Figara (1786) i Rossiniego – Cyrulik sewilski (1816). Wesele Figara wywołało niespotykaną dotąd rewolucję w literaturze. Opowiada bowiem o starciu sługi-plebejusza z panem hrabią, co więcej – sługa właśnie okazuje się tu bardziej przebiegły i zaradny. Wywraca więc Beaumarchais cały ustrój społeczny ówczesnej Europy, pośrednio inspirując przy tym lud do wielkiej rewolucji francuskiej. Historia ujęta w dwóch sztukach znalazła kontynuację w późniejszej Występnej matce (wystawionej w 1792),generalnie uważanej za utwór znacznie słabszy od poprzednich.
Tytuł Cyrulika… w języku francuskim (Le Barbier de Séville) mógł być parodią hiszpańskiego tytułu sztuki Tirsa de Moliny (El burlador de Sevilla y convidado de piedra, tłum. na język polski jako Zwodziciel z Sewilli i kamienny gość).
6,9/10średnia ocena książek autora
322 przeczytało książki autora
381 chce przeczytać książki autora
3fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
La Folle Journée ou Le Mariage de Figaro. Edition avec analyse dramaturgique par Jacques Scherer
Pierre Augustin Caron de Beaumarchais
8,0 z 1 ocen
1 czytelnik 0 opinii
1966
Obraz literatury powszechnej w streszczeniach i przykładach. Tom II. Czasy nowożytne
7,0 z 1 ocen
3 czytelników 0 opinii
1895
Występna matka czyli Domowe troski familii Almawiwa : drama w pięciu aktach
Pierre Augustin Caron de Beaumarchais
6,0 z 1 ocen
8 czytelników 0 opinii
1827
Powiązane treści
Aktualności
2
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
ZUZANNA Kiedyż przestaniesz, nudziarzu, mówić mi o miłości od rana do wieczora? FIGARO Kiedy będę mógł ci jej dowodzić od wieczora do rana.
ZUZANNA Kiedyż przestaniesz, nudziarzu, mówić mi o miłości od rana do wieczora? FIGARO Kiedy będę mógł ci jej dowodzić od wieczora do rana.
8 osób to lubi
- (...) Nuda zabija mnie. - Bardzo wierzę; tuczy jedynie głupców.
1 osoba to lubiFIGARO O kobieto, kobieto, kobieto! Słaba i zwodnicza istoto!... Żadne żyjące stworzenie nie może chybiać swojemu instynktowi: twoim jest os...
FIGARO O kobieto, kobieto, kobieto! Słaba i zwodnicza istoto!... Żadne żyjące stworzenie nie może chybiać swojemu instynktowi: twoim jest oszukiwać!
1 osoba to lubi
Najnowsze opinie o książkach autora
Wesele Figara Pierre Augustin Caron de Beaumarchais
6,9
Fajna komedyjka. Choć dziś już niestety trąci myszką. W swoich czasach robiła furorę. I słusznie. Dziwi mnie tylko postawa hrabiny tak szybko wybaczającej mężowi zaloty o zdecydowanie seksualnym podtekście do innej, młodszej kobiety. Na szczęście i Zuzanna i Hrabina uknuły świetną intrygę. Figaro i Zuzannie życzę szczęścia, a dziadzio Hrabia niech znika, i pomyśleć, że od jego małżeństwa z Hrabiną upłynęły raptem trzy lata...
Cyrulik sewilski Pierre Augustin Caron de Beaumarchais
6,7
8,5/10
Po przeczytaniu kilku polskich komedii oświeceniowych, wszystkich z niemalże identycznymi postaciami piętnującymi te same przywary narodowe i podobnymi intrygami, "Cyrulik sewilski" przedstawia się jako sztuka na poziomie znacznie wyższym.
Co prawda, mniej tu charakterystycznego dla epoki dydaktyzmu, ale jest za to wartka fabuła z dynamiczną intrygą, wyśmienicie skonstruowanymi postaciami i jeszcze lepszymi dialogami, co robi znacznie większe wrażenie niż sztywne treści polityczno-społeczne. Beaumarchais mimo wszystko przemyca pewne treści, które godziły we francuską arystokrację i ancien regime, ale są one na tyle subtelne, że współczesnemu czytelnikowi ciężko byłoby je w ogóle zauważyć. Nawet przeczytawszy biogram pisarza i długaśną przedmowę napisaną przez Boya-Żeleńskiego znalazłem zaledwie kilka takich przytyków w stronę francuskiej monarchii. Były jednak widoczne w Wersalu, więc długo sprzeciwiano się wystawieniu "Cyrulika" - perypetie wokół premiery tej sztuki mogłyby same posłużyć jako wyśmienita komedia.
W samym "Cyruliku sewilskim" Figaro i Almawiwa prześcigają się cały czas do miana najbardziej przebiegłego bohatera, ale nawet antagonista, którym jest doktor Bartolo, wykazuje sporą ilość sprytu i przytomności umysłu. Właśnie dzięki żywej postaci antagonisty "Cyrulik sewilski" jest tak dobry - rzadko się zdarza, by czarny charakter, którego pozytywni bohaterowie próbują ciągle wykiwać, był tak świadomy zagęszczającej się wokół niego sieci intryg. Zakończenie jest oczywiście przewidywalne, ale nie przeszkadza to cieszyć się fabułą i niesamowitym humorem - to chyba najzabawniejsza sztuka, jaką dotychczas czytałem, bo nawet Molier rozśmiesza mnie średnio dwa razy rzadziej w ciągu jednego dramatu.