Jacek Dukaj

Kolejna książka, którą nie wiem, jak mam ocenić. Dużo słyszałam o książkach Pana Dukaja. Czytałam do tej pory „Katedrę”, więc miałam już jakieś wyobrażenie o stylu i możliwościach autora, dlatego „Lód” mnie przerażał. Wiedziałam bowiem, że autor pisze wymagające książki, które może i są dobre, może nawet wybitne, ale wcale nie czyta się ich łatwo. A jeszcze świadomość, że „Lód” ma ponad 1000 str.! 🙈… Zdecydowałam się na audiobooka, bo doszłam do wniosku, że inaczej nigdy się za nią nie zabiorę, choć podejrzewałam, że w tym wypadku lepiej byłoby jednak mieć tekst przed oczami. Faktycznie – to jest taka literatura, przy której warto mieć czas na refleksję i pod tym względem na pewno lepiej ją przeczytać w tradycyjnej formie. Styl Pana Dukaja, język, którym się posługuje (bohater wyraża się w specyficzny, archaizowany sposób, pojawiają się liczne neologizmy) wymaga skupienia. Przytoczę Wam niżej fabułę, ale jak możecie się domyślić, to jest ten typ książki, w którym nie jest najważniejszy pomysł (choć ten sam w sobie jest ciekawy),lecz chodzi o pewne „wyzwanie intelektualne”, które jest po drodze. To jest lektura dla wprawionych czytelników (nie, że się za takiego uważam 😅),którzy nie tyle szukają tzw. „funu” z książki, lecz lubią trochę pomęczyć swoje szare komórki 😉. W alternatywnej rzeczywistości, przypominającej belle époque, gdzie nigdy nie doszło do I wojny światowej a w Rosji nadal panuje car, w wyniku tajemniczej katastrofy (związanej z uderzeniem w Ziemię meteorytu) na świecie pojawiły się lute – istoty obniżające temperaturę i powodujące wieczną zimę (tam, gdzie występują). Benedykt Gierosławski (matematyk i hazardzista) otrzymuje misję odnalezienia na Syberii swojego ojca, zesłańca politycznego, który potrafi komunikować się z lutymi. W tym celu wyrusza w podróż koleją transsyberyjską, gdzie spotyka m.im. Teslę… Nie da się napisać o "Lodzie" w skrócie – jest to faktycznie pozycja do, której pasuje określenie „powieść totalna”, bo jest ona naprawdę wielowarstwowa (jest w niej mnogość niełatwych tematów) przez co też (trzeba przyznać) jest momentami męcząca (i usypiająca). Trzeba też przyznać, że chyba nikt w Polsce nie pisze tak, jak Dukaj. Ja w dalszym ciągu nie wyrobiłam sobie jeszcze do końca swojego zdania o tym autorze. Ostatecznie ocena 6, bo gdyby nie audiobook, nie byłabym w stanie przeczytać tej książki (pokonała by mnie zapewne swoją długością i formą, niezależnie jakie ma wartości, czy przesłanie),więc trudno ocenić ją wyżej.