Pisarz bułgarski. Studiował prawo w Odessie i tam też zetknął się z wielką literaturą rosyjską, zapoznał się m.in. z dziełami Puszkina, Lermontowa, Niekrasowa i innych pisarzy, co wpłynęło także na jego sposób odczuwania i postrzegania świata. Po powrocie do Bułgarii pracował jako sędzia i prokurator w sofijskim sądzie apelacyjnym, jednak ze względu na swój krytyczny stosunek do będącej u władzy partii konserwatywnej został odsunięty od pełnionych obowiązków. Poświęcił się pracy społecznej oraz literackiej, prowadząc przy tym własną kancelarię prawną. Był żarliwym krzewicielem turystyki i podróżowania; w 1895 założył pierwsze w Bułgarii towarzystwo turystyczne. Dużo tłumaczył, przede wszystkim z języka rosyjskiego, ale także francuskiego, sporo także pisał. Spośród jego pism z tego okresu warto wymienić notatki z licznych podróży, nowele oraz cięte felietony, demaskujące układy polityczne.
W roku 1889 zwiedził światową wystawę w Paryżu, a w 1893 – w Chicago, zaś doświadczenia z podróży opisał w książce Do Chicago i z powrotem. Dzieło to jest krytycznym spojrzeniem na Stany Zjednoczone, system polityczny tego kraju i zwyczaje jego mieszkańców. Książka zawiera także bardzo trafne obserwacje dotyczące demokracji amerykańskiej, a wiele spośród spostrzeżeń Konstantinowa nie straciło swej aktualności do dzisiaj.
Aleko Konstantinow był także znany jako humorysta i satyryk. W Bułgarii ogromną, nie gasnącą do dziś popularność zdobyła jego książka Baj Ganiu, w której autor kreśli żywą i wyrazistą postać podróżującego po Europie bułgarskiego parweniusza, który nie przebiera w środkach, pragnąc się wzbogacić.
W 1897 r. w czasie podróży powozem z Pesztery do Pazardżika z Michaiłem Takewem został zastrzelony przez mieszkańców wsi Radiłowo. Celem zabójców był Takew, a Konstantinow zginął przypadkowo.
Najsłynniejszą książkę Aleko Konstantinowa Baj Ganiu przełożył na polski Franciszek Korwin-Szymanowski (Warszawa 1986).
Jego imię upamiętnia Międzynarodowy Konkurs Literacki „Aleko” (Международния литературен конкурс „Алеко”),organizowany od 1966 przez redakcję satyrycznego tygodnika Styrszeł.
Tytułowy Baj Ganiu to podróżujący po europie handlarz olejkiem różanym, który w pewnym momencie rozpoczyna swoją karierę polityczną. Sama książka to genialna satyra ówczesnego bułgarskiego społeczeństwa, choć jej wymowa jest uniwersalna i wciąż aktualna. Książka to w dużej mierze opowieści ludzi którzy spotkali głównego bohatera, dzięki czemu książka zyskuje na gawędziarskim stylu.
Książka jest zbiorem opowiadań, mających na celu ukazanie w humorystyczny sposób typowego Bułgara. Tytułowy Baj Ganiu przedstawiony jest jako chciwy, bezpośredni, niewychowany (jego kulturą jest brak kultury) wyrusza w podróż po Europie w celach zarobkowych. Propaguje na Zachodzie znak rozpoznawczy Bułgarii - olejek różany. Baj Ganiu nie jest otwarty na poznawanie nowych ludzi i kultury - w każdym zakątku szuka swych rodaków. Często ucieka się do korupcji. O jego perypetiach dowiadujemy się podczas rozmowy kilku znajomych - po kolei opowiadają sobie oni nawzajem, w jakich okolicznościach spotkali się z tytułowym bohaterem. W książce poruszony jest motyw poczucia kulturowej odrębności Bułgarii od Zachodu (spowodowane niewolą turecką, islamizacją). Jest to wędrówka Bułgara po Europie w poszukiwaniu tożsamości. Następuje konfrontacja tego, co bułgarskie z innymi krajami słowiańskimi i zachodnimi.
Opowiastki te ciągną się mniej więcej do połowy książki - druga połowa dotyczy działań politycznych głównego bohatera już po powrocie do ojczyzny. Baj Ganiu odstępuje tu od wszelkich zasad moralnych - wszystko, co robi, opiera się na łapówkach, korupcji i kłamstwach.