Dylogia Nadziei

Uśmiechamy się, jednocześnie umierając wewnętrznie. Robimy dobrą minę do złej gry, bo nie chcemy litości, bo się wstydzimy, bo nie chcemy zrzucać na niczyje barki ciężaru swoich doświadczeń. Kiedyś przeszło mi przez myśl, że bardzo odstaję od Luke'a, Briana, Patricka, Lucy oraz Haydena - że oni żyją beztrosko, wykorzystują czas młodości w stu procentach. Myliłam się. Oni uciekają. Każdy z nas ucieka. Przed bólem, smutkiem, samotnością, problemami i miejscem, które powinno być dla każdego schronieniem.

Uśmiechamy się, jednocześnie umierając wewnętrznie. Robimy dobrą minę do złej gry, bo nie chcemy litości, bo się wstydzimy, bo nie chcemy zr...

Zrozumiałam, że dom nie jest miejscem. Dom to ludzie, przy których czujemy się bezpiecznie. Którzy wesprą nas w każdej chwili i nie zostawią na polu bitwy. Którzy będą z tobą walczyć nawet bez broni. Którzy założą ci okulary pływackie, żebyś nie płakała od cebuli; zrobią maraton Harry'ego Pottera i będzie ich interesowało twoje samopoczucie; będą z tobą tańczyć i pozwolą być sobą; zetną włosy dla chorego chłopca i staną przed twoją pijaną mamą, byś ty nie musiał się z nią mierzyć. By oszczędzić ci cierpienia.

Zrozumiałam, że dom nie jest miejscem. Dom to ludzie, przy których czujemy się bezpiecznie. Którzy wesprą nas w każdej chwili i nie zostawią...