Pies Baskerville'ów

Nie trzeba dedukcji Sherlocka, by stwierdzić, że to najlepsza odsłona serii. Co jest paradoksalne, bo samego Sherlocka jest tu jak na lekarstwo. Przez większość część fabuły jego rola jest zmarginalizowana, na pierwszy plan wysnuwa się Watson, co jednak ma swoje bardzo logiczne uzasadnienie. Poczciwy doktor zawsze pełnił on rolę narratora, tu natomiast jest jednocześnie trzonem całej fabuły. Fabuły, co warto dodać, bardzo angażującej, trzymającej w poczuciu, że w każdej chwili któremuś z bohaterów może przytrafić się coś złego, bowiem Doyle nie pozwala na moment zapomnieć, że na owianym gęstą mgłą wrzosowisku czyha nieustannie niebezpieczeństwo.

Nie trzeba dedukcji Sherlocka, by stwierdzić, że to najlepsza odsłona serii. Co jest paradoksalne, bo samego Sherlocka jest tu jak na lekarstwo. Przez większość część fabuły jego rola jest zmarginalizowana, na pierwszy plan wysnuwa się Watson, co jednak ma swoje bardzo logiczne uzasadnienie. Poczciwy doktor zawsze pełnił on rolę narratora, tu natomiast jest jednocześnie...

Chyba najlepsza książka z tej serii. Pewien tekst na lektoracie z języka angielskiego będący spoilerem, zepsuł mi co prawda zakończenie, ale i tak przeczytałem z zainteresowaniem. Ten tytuł jest zbudowany nieco inaczej niż wcześniejsze powieści i pewnie dlatego mam do niego większą sympatię.

Chyba najlepsza książka z tej serii. Pewien tekst na lektoracie z języka angielskiego będący spoilerem, zepsuł mi co prawda zakończenie, ale i tak przeczytałem z zainteresowaniem. Ten tytuł jest zbudowany nieco inaczej niż wcześniejsze powieści i pewnie dlatego mam do niego większą sympatię.

Zdecydowanie najlepsza z czterech powieści z S. H.
Od niej zaczęła się moja miłość do kryminału: wygrzebałam Psa Baskerviellów z półki mamy i pamiętam, że strasznie się bałam światła na moczarach i uwielbiałam scenę z portretami!
Gdybym odkryła tę powieść teraz, po przeczytaniu kilkuset kryminałów o bardziej skomplikowanej intrydze, uznałabym ją po prostu za klimatyczny klasyk. Ale na dwunastolatce zrobiła ona takie wrażenie, że popchnęła ją do czytania.
I za to kocham Psa Baskerviellów:)

Zdecydowanie najlepsza z czterech powieści z S. H.
Od niej zaczęła się moja miłość do kryminału: wygrzebałam Psa Baskerviellów z półki mamy i pamiętam, że strasznie się bałam światła na moczarach i uwielbiałam scenę z portretami!
Gdybym odkryła tę powieść teraz, po przeczytaniu kilkuset kryminałów o bardziej skomplikowanej intrydze, uznałabym ją po prostu za klimatyczny...

Trzymająca w napięciu historia w tajemniczy sposób wydobywająca proste prawdy z mgły legend i podań ludowych. Czysta przyjemność dla każdego miłośnika thrillerów i kryminałów, oraz szerzej, powieści grozy.

Trzymająca w napięciu historia w tajemniczy sposób wydobywająca proste prawdy z mgły legend i podań ludowych. Czysta przyjemność dla każdego miłośnika thrillerów i kryminałów, oraz szerzej, powieści grozy.

Interesująca, rozbudowana zagadka kryminalna. Jest klimatycznie, jakby nieco mniej samego Sherlocka. Oczywiście tylko do pewnego momentu. Gdy już się pojawia, to pokazuje wszystkie swoje najbardziej znane zalety.
To była bardzo ciekawa historia.

Interesująca, rozbudowana zagadka kryminalna. Jest klimatycznie, jakby nieco mniej samego Sherlocka. Oczywiście tylko do pewnego momentu. Gdy już się pojawia, to pokazuje wszystkie swoje najbardziej znane zalety.
To była bardzo ciekawa historia.

Wreszcie po trochę wtórnym "Znaku czterech", A.C. Doyle serwuje coś świeżego. Historia jest zwarta, dobrze zbalansowana i ma to coś, coś co wywołuje syndrom jeszcze jednej strony. Do tej pory najlepszy Sherlock jakiego czytałem.

Wreszcie po trochę wtórnym "Znaku czterech", A.C. Doyle serwuje coś świeżego. Historia jest zwarta, dobrze zbalansowana i ma to coś, coś co wywołuje syndrom jeszcze jednej strony. Do tej pory najlepszy Sherlock jakiego czytałem.

Dobrze skonstruowana akcja, rozwiązanie jednej zagadki otwiera dwie kolejne. Interesujący mieszkańcy i wydarzenia z wrzosowiska. Wydawało się mi, że jest trochę zbyt mało Scherlocka w tej części lecz gdy się pojawił to z przytupem

Dobrze skonstruowana akcja, rozwiązanie jednej zagadki otwiera dwie kolejne. Interesujący mieszkańcy i wydarzenia z wrzosowiska. Wydawało się mi, że jest trochę zbyt mało Scherlocka w tej części lecz gdy się pojawił to z przytupem

Koneserzy mogą kręcić nosem, natomiast mnie jako nieczytającemu kryminałów się podobało. Przedstawiona intryga jest ciekawa i wciągająca. Czytelnik, w przeciwieństwie do poprzednich części, może próbować w pewnym stopniu samodzielnie badać tropy. Kilka razy zgadłem dalszy przebieg akcji, co było w miarę proste, ale i tak odczuwałem satysfakcję. To mnie właśnie pozytywnie zaskoczyło, że książka nie trzyma się schematu używanego dotychczas w cyklu (prawdę mówiąc jest on obecny, został jednak zmodyfikowany w nieoczywisty sposób, przez co można odnieść wrażenie, że go nie ma). Zachodzą tutaj rzeczy, o których się nawet fizjologom nie śniło. Polecam ten kawał dobrej, detektywistycznej i przygodowej literatury w starym stylu.

Koneserzy mogą kręcić nosem, natomiast mnie jako nieczytającemu kryminałów się podobało. Przedstawiona intryga jest ciekawa i wciągająca. Czytelnik, w przeciwieństwie do poprzednich części, może próbować w pewnym stopniu samodzielnie badać tropy. Kilka razy zgadłem dalszy przebieg akcji, co było w miarę proste, ale i tak odczuwałem satysfakcję. To mnie właśnie pozytywnie...

Powieść jest bardzo klimatyczna i wciągająca. Zdecydowanie moja ulubiona z uniwersum Holmesa.

Powieść jest bardzo klimatyczna i wciągająca. Zdecydowanie moja ulubiona z uniwersum Holmesa.

Smaczek pod postacią nut horroru został subtelnie i miło dopasowany do intrygi wokół rezydencji Baskervillów, ale sama zagadka nie porwała mnie, nie zaskoczyła. Zabawne nawet wydało mi się, że odnalezienie rozwiązania tkwiło w scenie luźnej, takiej jakby ,,na poczekaniu”. Ogólnie puzzle szybko się układały. Czytelnik nie powinien czuć takiej wciągającej zadumy i rozkładania rąk jak w przypadku Poirota w np.: Zabójstwie Rogera Ackroyda. Czułem jakby Doyle próbował znaleźć balans między kryminałem, a horrorem. Przeważyła zbrodnia, a szkoda, bo tylko groza mnie wciągnęła.

Smaczek pod postacią nut horroru został subtelnie i miło dopasowany do intrygi wokół rezydencji Baskervillów, ale sama zagadka nie porwała mnie, nie zaskoczyła. Zabawne nawet wydało mi się, że odnalezienie rozwiązania tkwiło w scenie luźnej, takiej jakby ,,na poczekaniu”. Ogólnie puzzle szybko się układały. Czytelnik nie powinien czuć takiej wciągającej zadumy i rozkładania...