Barokowa sztuka w wierszowanyn tłumaczeniu Józefa Szujskiego. Co ciekawe, rozgrywa się Polsce. Nasz król ma 'typowe polskie' imię Bazyli, zaś moskiewski książe jeszcze bardziej ruskie 'A stolf'. Fabuła jest prosta, wątek miłosny występuje, oprócz niego konflikt rodzinny, zdrady (niekoniecznie fizyczne),idea następstwa tronu, obowiązku wobec kraju i rodziny, małżeństwa dynastyczne, błazen, knucie, intrygi, trup.
Do tego zmiany akcji, długie monologi i krótkie wymiany zdań. Do tego jeszcze ważna rola snów, niemal przewidująca Freuda ;-).
Wygląda to bardziej jak libretto do opery, niż dramat sceniczny.
Wierszowane sztuki należą do naszej tradycji, ale jednak romantycznej, a nie barokowej, z charakterystycznym dla tej epoki przerostem  formy nad treścią. Ale każdy czas ma swoje mody i przyzwyczajenia. Warto się zapoznać, ale dzieło do kontynuowania znajomości z twórczością autora nie zachęca. Przeczytane w ramach wyzwania kwietniowego.

Barokowa sztuka w wierszowanyn tłumaczeniu Józefa Szujskiego. Co ciekawe, rozgrywa się Polsce. Nasz król ma 'typowe polskie' imię Bazyli, zaś moskiewski książe jeszcze bardziej ruskie 'A stolf'. Fabuła jest prosta, wątek miłosny występuje, oprócz niego konflikt rodzinny, zdrady (niekoniecznie fizyczne),idea następstwa tronu, obowiązku wobec kraju i rodziny, małżeństwa...

w polsce, czyli nigdzie ale dwieście lat wcześniej... ta IMITACJA rymkiewicza na biały wiersz wspaniała, a sama fabuła mogłaby chyba trwać i trwać

w polsce, czyli nigdzie ale dwieście lat wcześniej... ta IMITACJA rymkiewicza na biały wiersz wspaniała, a sama fabuła mogłaby chyba trwać i trwać

Dość klasyczna historia, ale z polskim akcentem! Choć w tej kategorii wolę Ubu Króla :))

Dość klasyczna historia, ale z polskim akcentem! Choć w tej kategorii wolę Ubu Króla :))

na zajęcia

na zajęcia

Kompleksowo złożone dzieło o odległej krainie- Polsce.

Kompleksowo złożone dzieło o odległej krainie- Polsce.

Kolejny klasyk na mojej półce, a raczej kolejny pisany wierszem tytuł który wymęczyłam bo jak zacznę coś czytać to musze skończyć bez względu na to jak bardzo nudna albo zła byłaby to literatura. Nie był ona znowu jakaś najgorsza, ale niesamowicie mnie wynudziła.

Kolejny klasyk na mojej półce, a raczej kolejny pisany wierszem tytuł który wymęczyłam bo jak zacznę coś czytać to musze skończyć bez względu na to jak bardzo nudna albo zła byłaby to literatura. Nie był ona znowu jakaś najgorsza, ale niesamowicie mnie wynudziła.

Yyyy chciałam coś z klasyki, to mam klasykę. Ktoś inny pewnie przy zerknięciu na pierwszą stronę zostawiłby to dzieło w cholerę! Nie ja! Skoro zaczęłam to czytać i mój wzrok przewędrował przez kilka wersów, no to musiałam dokończyć. Już tak mam. Totalnie nie wiem, o czym była ta książka. Czytałam ten wierszem pisany szit i upajałam się pięknymi słowami. Nie zwracałam uwagi na treść i nawet nie starałam się jej zrozumieć, po kilku stronach. NIE POLECAM, ZOSTAWCIE TO W SPOKOJU.

Yyyy chciałam coś z klasyki, to mam klasykę. Ktoś inny pewnie przy zerknięciu na pierwszą stronę zostawiłby to dzieło w cholerę! Nie ja! Skoro zaczęłam to czytać i mój wzrok przewędrował przez kilka wersów, no to musiałam dokończyć. Już tak mam. Totalnie nie wiem, o czym była ta książka. Czytałam ten wierszem pisany szit i upajałam się pięknymi słowami. Nie zwracałam uwagi...

Wymęczyło mnie to dzieło, ciężko było wczuć się w akcję. Za jakiś czas powrócę jeszcze raz.

Wymęczyło mnie to dzieło, ciężko było wczuć się w akcję. Za jakiś czas powrócę jeszcze raz.

Z tymi wybitnymi dziełami z minionych epok, bywa tak, że nie są "strawne" dla współczesnych młodych czytelników. Tak będzie pewnie i tym razem (a ten utwór znalazł się na liście lektur, w ostatniej klasie liceum). Nie przepadam za dramatami, nie przemawiają do mnie te pompatyczne dialogi. Tutaj pewnym novum jest fakt, że fatum ostatecznie nie determinuje losu bohatera. Mamy też do czynienia z nieobyczajnością (dziecko ze związku pozamałżeńskiego),ale i tak wszystko podporządkowane jest tytułowemu motywowi życia jako snu. Do tego dochodzi oczywiście rola moralizatorska tragedii. Choć dostrzegam nowatorstwo dramatu, fabuła przypomina trochę telenowelę. W końcu autor był Hiszpanem. :)

Z tymi wybitnymi dziełami z minionych epok, bywa tak, że nie są "strawne" dla współczesnych młodych czytelników. Tak będzie pewnie i tym razem (a ten utwór znalazł się na liście lektur, w ostatniej klasie liceum). Nie przepadam za dramatami, nie przemawiają do mnie te pompatyczne dialogi. Tutaj pewnym novum jest fakt, że fatum ostatecznie nie determinuje losu bohatera. Mamy...

To nie tradycyjny przekład, a Rymkiewiczowska imitacja Calderona opublikowana po raz pierwszy w 1971r. „Co to jest imitacja?” - wyjaśnia Rymkiewicz w krótkim eseju o takimże tytule. Imitacja polega na „uczynieniu języka czasu minionego językiem naszego ≪wiecznego teraz≫”, czyli na ponownym odkryciu dla czytelnika aktualności dzieła. Jakkolwiek mało precyzyjnie by to brzmiało, sama imitacja brzmi i czyta się świetnie.

Dialogi niepozbawione są stylizacji (ale bez archaizowania) i filozoficzno-poetyckich treści, ale płyną naturalnie i lekko. Doskonale to współgra z widmowością świata przedstawionego - Polska (miejsce akcji),to tu kraina zdecydowanie bardziej mityczna niż historyczna, to też pole bitwy toczonej między wolną wolą i przeznaczeniem. Fatalizm losu zderza się u Calderona z oporem jednostki, a humor z gorzką refleksją dotyczącą z nieoczywistych konsekwencji indywidualnych wyborów. Finał zaś pokazuje, że sny (i te dobre i te koszmarne) ludzi żyjących niemal 400 lat temu nie różnią się specjalnie od naszych.

To nie tradycyjny przekład, a Rymkiewiczowska imitacja Calderona opublikowana po raz pierwszy w 1971r. „Co to jest imitacja?” - wyjaśnia Rymkiewicz w krótkim eseju o takimże tytule. Imitacja polega na „uczynieniu języka czasu minionego językiem naszego ≪wiecznego teraz≫”, czyli na ponownym odkryciu dla czytelnika aktualności dzieła. Jakkolwiek mało precyzyjnie by to...