Błyskawiczna wypłata

Teoś Olkiewicz i jego ekipa stali się nieodłączną częścią mojego książkowego światka. ;) Dlatego z przyjemnością spędziłam z nimi ponownie godzin kilka, słuchając audiobooka Błyskawiczna wypłata Ryszarda Ćwirleja, który czyta wybornie Leszek Filipowicz.

Poznań, czerwiec 1982 r.
Od pół roku trwa stan wojenny, wszyscy jednak starają się żyć normalnie. Wielkie zainteresowanie budzi mundial i udział w nim polskiej drużyny. Ale nie wszyscy będą mieli czas na kibicowanie.
Milicjanci z wydziału dochodzeniowo-śledczego pod kierunkiem porucznika Marcinkowskiego rozpoczynają nową sprawę. Muszą ująć sprawców zuchwałego napadu na furgonetkę z pieniędzmi.

Ponieważ przestępcy najprawdopodobniej będą chcieli nabyć na czarnym rynku zachodnią walutę, milicjanci postanawiają przeniknąć do środowiska poznańskich cinkciarzy. Młody podporucznik Brodziak, który podejmuje się tego zadania, nie ma pojęcia, że rozpoczyna się tam właśnie brutalna wojna o wpływy.

W tym samym czasie milicja w Pile bada sprawę upozorowanego samobójstwa emerytowanego funkcjonariusza SB. Obie sprawy zaczynają się łączyć w zaskakujący sposób. Chorąży Olkiewicz, który przybył z Poznania, odkrywa, że w to wszystko zaangażowani są jego dawni pracodawcy z SB i wkrótce zostaje wplątany w niebezpieczną grę.

Mistrzostwa świata w piłce nożnej.
Kolejny, może nie wybitny, ale bardzo fajnie się słuchający odcinek Milicjantów z Poznania.

Zagadka z napadem na konwój nie zrobiła może na mnie odpowiedniego wrażenia, przez to, iż trochę miałam problem, z tym że milicjanci, zamiast za wszelką cenę łapać morderców kolegów, po prostu siedzą i dywagują, kiedy, jak i gdzie odbędzie się wymiana złotówek na dolary.

Natomiast cała otoczka PRL-owa, w której główne skrzypce w tym odcinku odgrywał Mundial w Hiszpanii, przyprawiała mnie o uśmiech na twarzy i przypomniała rozmowy z rodzicami, którzy snuli opowieści o zabieranych paszportach, Pewexach, kolejkowych znajomościach i znikających na klatce schodowej żarówkach.

Dlatego jeżeli macie ochotę powspominać trochę minione czasy, niekoniecznie przy śledziku i wódeczce, to Błyskawiczna wypłata Ryszarda Ćwirleja powinna Wam się spodobać.

Polecam fanów kryminałów neomilicyjnych i miłośnikom PRL-owych klimatów.

https://unserious.pl/2024/05/blyskawiczna-wyplata/

Teoś Olkiewicz i jego ekipa stali się nieodłączną częścią mojego książkowego światka. ;) Dlatego z przyjemnością spędziłam z nimi ponownie godzin kilka, słuchając audiobooka Błyskawiczna wypłata Ryszarda Ćwirleja, który czyta wybornie Leszek Filipowicz.

Poznań, czerwiec 1982 r.
Od pół roku trwa stan wojenny, wszyscy jednak starają się żyć normalnie. Wielkie zainteresowanie...

Bez ładu i składu, autor chyba nie miał pomysłu na tą książkę. Dodatkowo nie zrozumiałe dla mnie cofnięcie się w czasie względem wcześniejszych książek.

Bez ładu i składu, autor chyba nie miał pomysłu na tą książkę. Dodatkowo nie zrozumiałe dla mnie cofnięcie się w czasie względem wcześniejszych książek.

Może dlatego, że to pierwsze spotkanie z serią, ale nie wchłonęła mnie. Zabrakło mi rytmu i bohatera, któremu mogłabym kibicować. Wątek kryminalny jest dobrze wymyślony, ale fabuła nie była wciągająca.
Sceneria lat PRLu jest bardzo płytko potraktowana. Można wynieść wrażenie, że alkohol był podstawą diety, a Pewex codziennym marzeniem. Jest kilka trafnych opisów realiów, ale raczej jako dekoracje teatralne. Czasy były złożone jak każde inne, tu jest bardzo duże uproszczenie i jeżeli tło ma grać dużą rolę, to powinno być wnikliwiej przedstawione.
Elementy humorystyczne są, ale do Barei daleko.

Może dlatego, że to pierwsze spotkanie z serią, ale nie wchłonęła mnie. Zabrakło mi rytmu i bohatera, któremu mogłabym kibicować. Wątek kryminalny jest dobrze wymyślony, ale fabuła nie była wciągająca.
Sceneria lat PRLu jest bardzo płytko potraktowana. Można wynieść wrażenie, że alkohol był podstawą diety, a Pewex codziennym marzeniem. Jest kilka trafnych opisów realiów,...

Choć tą część uważam za słabszą niż poprzednie, niezmiennie Ćwirleja czytać lubię. Klimat PRLu i nieśpieszna akcja sprawiają, że milicjanci z Poznania są niewątpliwie miłą odmianą od większości współczesnych książek z tego gatunku.

Choć tą część uważam za słabszą niż poprzednie, niezmiennie Ćwirleja czytać lubię. Klimat PRLu i nieśpieszna akcja sprawiają, że milicjanci z Poznania są niewątpliwie miłą odmianą od większości współczesnych książek z tego gatunku.

Czytając Ćwirleja mozemy sobie odpuscic jakiekolwiek reportaże o życiu w PRL, gdyż pisarz ten tak genialnie portretuje tamte czasy, że jakakolwiek inna lektura staje się przez to zbyteczna. To samo też sprawia, że akcja się niemożebnie ślimaczy no ale... Myślę że koloryt obyczajowy "czasów słusznie minionych" wynagradza tę niedogodność.

Czytając Ćwirleja mozemy sobie odpuscic jakiekolwiek reportaże o życiu w PRL, gdyż pisarz ten tak genialnie portretuje tamte czasy, że jakakolwiek inna lektura staje się przez to zbyteczna. To samo też sprawia, że akcja się niemożebnie ślimaczy no ale... Myślę że koloryt obyczajowy "czasów słusznie minionych" wynagradza tę niedogodność.

Teoś Olkiewicz jest przeceniany. Można się popłakać że śmiechu.

Teoś Olkiewicz jest przeceniany. Można się popłakać że śmiechu.

Autor trzyma poziom. Wprowadza kolejnego bohatera, nowy wątek, jest ciekawie i jak zwykle wciągająco. Z całej serii czasem któraś pozycja wydaje mi się słabsza, ale ten tom mnie zaciekawił.

Autor trzyma poziom. Wprowadza kolejnego bohatera, nowy wątek, jest ciekawie i jak zwykle wciągająco. Z całej serii czasem któraś pozycja wydaje mi się słabsza, ale ten tom mnie zaciekawił.

Kolejny świetny tom. Analiza choroby alkoholowej chrążego Teofila Olkiewicza coraz wnikliwsza.

Kolejny świetny tom. Analiza choroby alkoholowej chrążego Teofila Olkiewicza coraz wnikliwsza.

Na początku ciężko się wciągnąć w ten styl ale później jak już się pozna bohaterów to styl poznawania fabuły przez bohaterów drugoplanowych wydaje się ciekawym pomysłem.

Na początku ciężko się wciągnąć w ten styl ale później jak już się pozna bohaterów to styl poznawania fabuły przez bohaterów drugoplanowych wydaje się ciekawym pomysłem.

To moja czwarta książka z serii Ćwirleja i zdecydowanie najsłabsza.
Denerwują mnie luki w fabule, tak jakby ta powieść była pisana na raty. Może jest czepianiem się fakt, że "patyk" to tysiąc, Inżynier zranił Żurawia w lewą rękę (przełożył pukawkę do lewej, a w prawej trzymał wóde),ulica Dzierżyńskiego została zmieniona 2.06.1982 na 28 czerwca 1956 i Półwiejską (Deptak). I nikt w Poznaniu nie powie szlafrok tylko porannik.
Jestem poznaniakiem od urodzenia i fajnie się to czyta, autor zna perfekcyjnie topografię. Pamiętam za dzieciaka wszystkie te opisywane miejsca: bagietki na Wrocławskiej, obok mordownię zwaną "pijalnią piwa", sklepy ALFA, Okrąglak, Skalę, kawiarnię i frytki na Deptaku, murek na Łazarskim (obok straganów),gdzie można kupić dosłownie wszystko. Za dzieciaka mieszkałem na Wildzie niedaleko Teofila, babcia, na starym niedaleko Brodziaka, obecnie mieszkam na Ratajach, gdzie "Upiory spacerowały nad Wartą", znam Winogrady i Piątkowo z "Trzynastego dnia tygodnia", pracowałem w Ceglorzu obok ZNTK itd, itp.
Jednak rozdrażniła mnie sprawa Bolka, który nagle zniknął i nie wiadomo co się z nim stało (a to główny morderca milicjantów). Bo bandytów było czterech, co niezbyt jasno jest przedstawione: na czatach Bolek i kumpluś Teofila, duży Lordek kierujący Starem, no i Gawron kierujący Nyską.

Jestem mężem właścicielki konta, która mi go użyczyła do tej opinii. ;)

To moja czwarta książka z serii Ćwirleja i zdecydowanie najsłabsza.
Denerwują mnie luki w fabule, tak jakby ta powieść była pisana na raty. Może jest czepianiem się fakt, że "patyk" to tysiąc, Inżynier zranił Żurawia w lewą rękę (przełożył pukawkę do lewej, a w prawej trzymał wóde),ulica Dzierżyńskiego została zmieniona 2.06.1982 na 28 czerwca 1956 i Półwiejską (Deptak). I...