Jak się nie zabić i nie zwariować

Książka zakwalifikowana jako poradnik, aczkolwiek tym gatunkiem nie jest. Według mnie jest to autobiografia autorki. Opisuje ona całe swoje młode życie. Trudne dzieciństwo z pijącym ojcem, zapracowaną matka i nieobecną siostrą. Okres dorastania, brak zrozumienia, lęki. Poznajemy jej psychikę gdy podcina sobie żyły czy połykała tabletki. Co czuła i co nią kierowało. Wrażenie wywierają opisy pobytów w szpitalu psychiatrycznym.
Smutne jest to, że rodzice nie rozmawiają ze swoimi dziećmi. Trudna młodzież kieruje się odczuciami a nie jest zwyczajnie "trudna". W ostatniej części książki autorka zaczyna skuteczne leczenie i wiarę w siebie i swoje możliwości. I tu na samym końcu mamy może dwa rozdziały typu poradnik. Dla mnie bardzo ubogie i tak na prawdę nic nie wnoszące.
💊
Podsumowując, autorka pisząc książkę chciała zostać zrozumiana. Dla jej otoczenia staje się otwartą księgą. Podejmuje próbę wsparcia psychicznego dla innych, ale w tej pozycji jest tego za mało. Same odwołania skłaniają do refleksji, aczkolwiek jest to typ osobistej spowiedzi i wątpię aby wpłynął na osoby trzecie.

Książka zakwalifikowana jako poradnik, aczkolwiek tym gatunkiem nie jest. Według mnie jest to autobiografia autorki. Opisuje ona całe swoje młode życie. Trudne dzieciństwo z pijącym ojcem, zapracowaną matka i nieobecną siostrą. Okres dorastania, brak zrozumienia, lęki. Poznajemy jej psychikę gdy podcina sobie żyły czy połykała tabletki. Co czuła i co nią kierowało. Wrażenie...

Polecam

Polecam

Ocena książki jest trudna, ponieważ dużo zależy od tego czy czytelnik zmagał się z podobnymi problemami co autorka. Jest to książka zdecydowanie dla kogoś, kto wychowywał się w dysfunkcyjnej rodzinie, czuje się przez to zagubiony i niezrozumiany. Ktoś kto przechodzi przez stany depresyjne może znaleźć pocieszenie i nadzieję oraz wskazówki jak może sobie pomóc.
Ta twórczość może nie trafić do kogoś, kto miał beztroskie życie i nie ma żadnych traum do przepracowania, ale przy dużej empatii może jednak wzruszyć i wzbudzić uczucie współczucia.

Ocena książki jest trudna, ponieważ dużo zależy od tego czy czytelnik zmagał się z podobnymi problemami co autorka. Jest to książka zdecydowanie dla kogoś, kto wychowywał się w dysfunkcyjnej rodzinie, czuje się przez to zagubiony i niezrozumiany. Ktoś kto przechodzi przez stany depresyjne może znaleźć pocieszenie i nadzieję oraz wskazówki jak może sobie pomóc.
Ta...

Obawiam się, że ta pozycja może jedynie pogłębiać problemy psychiczne u młodych osób..

Obawiam się, że ta pozycja może jedynie pogłębiać problemy psychiczne u młodych osób..

Napisana na siłę, powierzchowna, bez emocji.

Napisana na siłę, powierzchowna, bez emocji.

''Jak się nie zabić i nie zwariować '' autorstwa Justyny Suchanek @sukanek to jedna z moich ulubionych książek. Jest smutna, porusza trudne tematy a jednocześnie jest piękna i motywująca. Autorka jest jednocześnie bohaterką utworu, opowiada o trudnościach, jakie towarzyszyły jej w życiu, między innymi o walce z depresją. Dokładnie opisuje swoje odczucia i emocje. Pokazuje, że warto pokochać samego siebie i nie należy się poddawać. Napisała tą książkę, aby podzielić się tym, co ją spotkało i jednocześnie pomóc innym osobom borykającym się z podobnymi problemami. Myślę, że naprawdę warto przeczytać tę książkę.

TW: depresja, myśli sam0b0jcze, pr0by sam0b0jcze

⭐⭐⭐⭐⭐/⭐⭐⭐⭐⭐

''Jak się nie zabić i nie zwariować '' autorstwa Justyny Suchanek @sukanek to jedna z moich ulubionych książek. Jest smutna, porusza trudne tematy a jednocześnie jest piękna i motywująca. Autorka jest jednocześnie bohaterką utworu, opowiada o trudnościach, jakie towarzyszyły jej w życiu, między innymi o walce z depresją. Dokładnie opisuje swoje odczucia i emocje. Pokazuje,...

Przy dwóch pierwszych rozdziałach wylałam duużo łez, trafiły do mnie. Historia na końcu o zaczarowanej filiżance bardzo mi się podobała :)

Przy dwóch pierwszych rozdziałach wylałam duużo łez, trafiły do mnie. Historia na końcu o zaczarowanej filiżance bardzo mi się podobała :)

Moralnie długo nie czułam się gotowa do ocenienia książki na temat depresji i trudnych zmagań.
Przede wszystkim nie jest to poradnik jak mogłoby się wydawać po opisach/okładce. Dla mnie jest to bardziej forma pamiętnika, autobiografii autorki. Odnoszę wrażenie, że dużo więcej zyskuje autorka na napisaniu tego tekstu (forma autoterapii przez powrót do swojego dzieciństwa) niż może zyskać czytelnik.
Książka miała podnieść na duchu czytelnika, a mnie osobiście zdołowała. Nie zauważyłam żadnych treści, które miałyby pomóc czytelnikowi.
Jeśli ktoś podejmuje się napisania książki to na pewno powinien bardziej popracować na stylem i językiem. Jak dla mnie książka mocno na siłę, żeby tylko coś wydać. Autorka jest influencerka, więc może taki styl odpowiada jej "fanom". Ja niestety się zawiodłam.

Moralnie długo nie czułam się gotowa do ocenienia książki na temat depresji i trudnych zmagań.
Przede wszystkim nie jest to poradnik jak mogłoby się wydawać po opisach/okładce. Dla mnie jest to bardziej forma pamiętnika, autobiografii autorki. Odnoszę wrażenie, że dużo więcej zyskuje autorka na napisaniu tego tekstu (forma autoterapii przez powrót do swojego dzieciństwa)...

Bardzo smutna książka. Pomimo tego, że autorka napisała ją po to, aby pomóc swoim czytelnikom, to mam wrażenie, że smutek w dalszym ciągu przemawia przez jej życie osobiste.

Powinien przeczytać ją każdy, który w swoim życiu widzi tylko ciemne barwy, ale i każdy - kto chciałby nauczyć się, jak pomóc swoim bliskim. Nie wystarczy powiedzieć: "Nie martw się, będzie dobrze" lub "zobaczysz to przejdzie". Takie banały nic nie wnoszą do życia osoby strapionej.

Problem z czarnowidztwem leży dużo głębiej. Autorka opisuje swoje życie i opowiada po co i dlaczego podejmowała próby samobójcze. Dlaczego czuła się nierozumiana i dlaczego w dalszym ciągu nie zawsze potrafi uciąć złe myśli. Być może ta książka to spowiedź wobec najbliższych? W końcu nikt nie przerwie, nie skomentuje zachowania Justyny dopóki nie doczyta do końca?

Jeśli to Twój trudny czas w życiu to książka jest dla Ciebie. Jeśli chcesz zrozumieć swoich bliskich, dlaczego zachowują się tak a nie inaczej to książka również jest dla Ciebie. Nigdy nie wiesz czy nie przyjdzie Ci zetknąć się ze zrezygnowanym człowiekiem.

Nie można jej ocenić: dobra lub niedobra. Jest zbyt osobista, dotyka problemu, w którym każdy sposób może okazać się tym trafionym. Najlepszym. A może i jedynym, jaki odwiedzie człowieka od najgorszej decyzji w życiu.

Podziwiam za odwagę i jasny przekaz. Bez ogródek, niedomówień. Przemawia przez nią szczerość i prawda.

Bardzo smutna książka. Pomimo tego, że autorka napisała ją po to, aby pomóc swoim czytelnikom, to mam wrażenie, że smutek w dalszym ciągu przemawia przez jej życie osobiste.

Powinien przeczytać ją każdy, który w swoim życiu widzi tylko ciemne barwy, ale i każdy - kto chciałby nauczyć się, jak pomóc swoim bliskim. Nie wystarczy powiedzieć: "Nie martw się, będzie...

Dziękuję za tę książkę.
Dziękuję za to, że przeczytałam ją dokładnie w tym momencie życia.
Dziękuję za to, że są na tym świecie osoby, które głośno mówią na tak ważne tematy.
Dziękuję za to, że poczułam się mniej samotna we wszystkim, co przytrafia mi się w życiu.
Po prostu dziękuję.

To nie jest książka łatwa. Porusza trudne, ciężkie i często niewygodne tematy. Ale to dobrze, bo o ważnych rzeczach trzeba rozmawiać głośno. Tak, aby wszyscy usłyszeli. Trzeba przełamywać tabu i normalizować rzeczy związane ze zdrowiem psychicznym. Skoro bez żadnego problemu idziemy do lekarza po leki w przypadku anginy, to dlaczego mamy się wstydzić wizyt u psychiatry w przypadku depresji? Dlaczego pobyt w szpitalu psychiatrycznym wciąż wzbudza tyle kontrowersji? Wszystko dlatego, że to cały czas są tematy tabu. Im więcej osób będzie zabierało głos w tych sprawach, tym większe szanse na zmianę myślenia w społeczeństwie.

Ta książka daje nadzieję. Pozwala spojrzeć na wszystko z innej perspektywy. Otula niczym ciepły koc. Daje poczucie, że nie jest się samym, że jest na świecie wiele osób, które również cierpią, które również walczą o siebie każdego dnia.

Płakałam. Naprawdę płakałam czytając. To było bardzo emocjonujące przeżycie, ale zdecydowanie potrzebne.

Lektura dała mi dużo. Myślę, że nie ma potrzeby pisać co dokładnie, bo każdy odnajdzie tam coś innego, coś ważnego, coś, co zgarnie tylko dla siebie. Z całego serca polecam. Dla wszystkich, którzy cierpią, aby zobaczyć światełko w tunelu. Właściwie to polecam tę książkę dla każdego. Warto czasem inaczej spojrzeć na drugiego człowieka, bez osądzania, wysłuchać go, dać poczucie, że nie jest sam. Nigdy nie wiemy czy właśnie to kogoś nie uratuje.

Dziękuję za tę książkę.
Dziękuję za to, że przeczytałam ją dokładnie w tym momencie życia.
Dziękuję za to, że są na tym świecie osoby, które głośno mówią na tak ważne tematy.
Dziękuję za to, że poczułam się mniej samotna we wszystkim, co przytrafia mi się w życiu.
Po prostu dziękuję.

To nie jest książka łatwa. Porusza trudne, ciężkie i często niewygodne tematy. Ale to...