Cóż, jeśli spojrzeć na moją domową bibliotekę, od dłuższego czasu można znaleźć w niej sześć książek Dana Simmonsa. Sześć i każda nieruszona, przy czym dwie ciągle w oryginalnej folii. Tak było do ubiegłego tygodnia. Skąd aż tyle książek zupełnie nieznanego mi w formie pisarza? Nie wiem, teorii mógłbym stworzyć mnóstwo – opinie, świetne okładki czy chociażby serial, który powstał na podstawie książki „Terror”. Aaa, i przecież jeszcze cykl Hyperion, który kompletowałem przez niemal dwa lata bo poszczególne tomy migiem znikały ze sklepowych półek. Jak dotąd Dan Simmons był dla mnie tylko zdobyczą. Wszyscy pragnęli, reklamowali, to może jednak warto.

Na pierwsze, nasze, bezpośrednie spotkanie wybrałem „Pieśń bogini Kali”. Z jednej strony ostrożnie, bo książka średnich rozmiarów względem ilości tekstu, a po drugie wiedziałem gdzie ją ustawić na półce, by idealnie pasowała do pozostałych, już przeczytanych. To trochę jak hazard, kupować masowo książki nieznanego w słowie autora. Doskonale wiedziałem jak wysoko zagrałem i nie ukrywam, bałem się, że po kilku rozdziałach mogę być zawiedziony, a mój dotychczasowy szał zakupów pozostanie jedynie kolejnym rozczarowaniem.

Pierwszy rozdział przyniósł ulgę. Póki co nic nie zgrzytało, wręcz przeciwnie, szybko wślizgnąłem się jako obserwator i chłonąłem kolejne wydarzenia. Ze strony na stronę czułem się coraz pewniej i czułem jak opuszcza mnie strach. Nie, nie, nie. Obrazy jakie pojawiały się w mojej głowie nadal powodowały niepokój, ale odnosiły się czysto do dawkowanej przez autora historii a nie do rozważań na temat słuszności zakupu książek. To już nie miało znaczenia.

Cieszę się jeszcze z jednego faktu, bo przecież nie ma to jak rozpocząć przygodę z autorem od jego debiutanckiej powieści. Taki mały łyk z nadzieją, że jeśli tu jest dobrze, to co dopiero w kolejnych książkach, a jak nie... Takie też podrzucałem sobie koło ratunkowe na wypadek gdyby coś poszło nie tak. Że to początek pisarskiej drogi, że musiał się doszlifować itd. W tym przypadku, zupełnie niepotrzebnie, bo jak już wspomniałem, od pierwszych zdań przypadliśmy sobie do gustu.

O fabule, nie, o klimacie słów kilka, bo zalążek fabuły można sobie przeczytać wprost z opisu książki. Kalkuta – miasto w Indiach i jednocześnie główne miejsce wydarzeń, w które autor wplata swoich bohaterów. To nie będzie wycieczka po najjaśniejszych miejscach miasta. To opowieść, która ocieka brudnymi uliczkami, natarczywymi zaczepkami ulicznych handlowców, żebrzącymi dziećmi jak i okolicznymi bezdomnymi. To wędrówka po ciemnym obliczu jakkolwiek rozwiniętej cywilizacji, w której zagraniczne pieniądze otwierają wszystkie drzwi, poza jednymi. Do pradawnego kultu, którego walutą stanowi krew i dusza.

Świetne spotkanie, a przedstawiona historia ciągle dudni echem w mojej głowie. Zawiodłem się na zakończeniu, bo czytając układałem sobie zupełnie inny jego obraz, ale cóż, ten również za moment został rozwiany. Wszystko zostało wyjaśnione i choć nie odkrywa Atlantydy, to jednak pokazuje podejście do tematu jakim kierował się autor.

„Pieśń bogini Kali” to ciekawa opowieść, bogata w zwroty akcji i przede wszystkim brudna. Miejscami bezwzględna, upiorna ale to i tak nic. Mam wrażenie, że ten przedstawiony obraz Kalkuty wraz z jej tajemnicami, tą właśnie ciemną stroną jest idealnym punktem centralnym. I choćby na tle tego obrazu umieścić małpę żonglującą piłeczkami, nadal wyglądałby obskurnie i przerażająco.

Cóż, jeśli spojrzeć na moją domową bibliotekę, od dłuższego czasu można znaleźć w niej sześć książek Dana Simmonsa. Sześć i każda nieruszona, przy czym dwie ciągle w oryginalnej folii. Tak było do ubiegłego tygodnia. Skąd aż tyle książek zupełnie nieznanego mi w formie pisarza? Nie wiem, teorii mógłbym stworzyć mnóstwo – opinie, świetne okładki czy chociażby serial, który...

Fantastyczna, wstrząsająca, nie sposób o niej zapomnieć.

Fantastyczna, wstrząsająca, nie sposób o niej zapomnieć.

Kalkuta - najmroczniejszy, najbardziej cuchnący, odrażający, ale też tajemniczy i przyciągający bohater z jakim ostatnio miałem do czynienia. Tak, to właśnie hinduskie miasto jest tu głównym, choć bezwolnym bohaterem. Nie wiem jak zrobił to autor, ale już od początku miałem wrażenie jakby całą historia toczy się nie pomiędzy statyczną, sztuczną miejską scenerią, ale wewnątrz jakiejś prastarej, nieokreślonej istoty, w jej żyjących trzewiach, zamieszkanych przez hordy mikroskopijnych, ohydnych organizmów zwanych ludźmi...(tak przy okazji, poboczne postacie rodem z Indii to też malutkie majstersztyki)

No i jest jeszcze Robert, polskiego pochodzenia, czyli nasz, swojak, niezłomny Polak po babce! Może nie Lewandowski, ale Luczak też może być. Ale to nie dlatego, go polubiłem, nie dlatego zacząłem się z nim identyfikować, to raczej jego sposób patrzenia na świat, jego poczciwa natura pełna jednak wielu sprzecznych nieraz wad zaskarbiły moje uczucia. Uczucia wystawione na próbę w momentach ciężkich, wręcz beznadziejnych, gdzie co chwila myślałem, to jest ten moment! To tu Robercik postrada zmysły, to tu Robercik się położy, da sobie wyciąć serce mrocznym kultystom...Robercik zresztą wraz z kolejnymi odkryciami zmienia się nieodwracalnie i jak w kalejdoskopie, to panikując, to wykazują siłę charakteru, to znów defetyzm, to innym razem pełną nadziei energiczność.

Tak często w książkach porusza się temat strachu, tego czego tak naprawdę człowiek się boi, popadając często w skrajność, którą ja nazywam "od potwora do szaleństwa". Simmons poszedł moją ulubioną drogą środka, czyli potworem zrodzonym z szaleństwa człowieka, jego niezachwianej wiary w coś, co popycha go do czynów niewyobrażalnie okropnych.

I jeszcze tylko dodam, że pomimo całej otoczki grozy, mistycyzmu oraz hindsukich wierzeń ostatecznie udaje się autorowi ubrać tą całą opowieść w szaty literatury przygodowej, co mnie niezmiernie cieszy i raduje. Jupi!

Kalkuta - najmroczniejszy, najbardziej cuchnący, odrażający, ale też tajemniczy i przyciągający bohater z jakim ostatnio miałem do czynienia. Tak, to właśnie hinduskie miasto jest tu głównym, choć bezwolnym bohaterem. Nie wiem jak zrobił to autor, ale już od początku miałem wrażenie jakby całą historia toczy się nie pomiędzy statyczną, sztuczną miejską scenerią, ale...

Podoba mi się puenta, taka jak w Hunger Games. "Są inne pieśni". Spokojniejsze fragmenty na początku i na końcu też są bardzo dobre.

Natomiast co się dzieje w środku nie ma dla mnie za wiele sensu, jest szokowaniem dla samego szokowania i nie mam pojęcia, co z tego wynika, oprócz tego, że "nadchodzi czas pogardy". Co jest dosyć zabawne i trochę profetyczne, biorąc pod uwagę, że było to pisane w '85, czyli boy oh boy, jeszcze dużo radości przed nami.

Podoba mi się puenta, taka jak w Hunger Games. "Są inne pieśni". Spokojniejsze fragmenty na początku i na końcu też są bardzo dobre.

Natomiast co się dzieje w środku nie ma dla mnie za wiele sensu, jest szokowaniem dla samego szokowania i nie mam pojęcia, co z tego wynika, oprócz tego, że "nadchodzi czas pogardy". Co jest dosyć zabawne i trochę profetyczne, biorąc pod...

Nie jest to horror po przeczytaniu którego nie będziemy mogli zasnąć, jest to naprawdę ciekawa historia z dosyć zaskakującym zakończeniem. Mamy tutaj dużo wierzeń i tradycji z religii hinduskiej i to jest ciekawe, momentami jest dosyć mrocznie, krwawo ale na pewno bardzo, bardzo obrzydliwie. Pomysł na fabułę ciekawy z dużym potencjałem ale nie do końca wykorzystanym. Książka krótka, dobrze się ją czyta ale na pewno w pamięci na długo nie zostanie.

Nie jest to horror po przeczytaniu którego nie będziemy mogli zasnąć, jest to naprawdę ciekawa historia z dosyć zaskakującym zakończeniem. Mamy tutaj dużo wierzeń i tradycji z religii hinduskiej i to jest ciekawe, momentami jest dosyć mrocznie, krwawo ale na pewno bardzo, bardzo obrzydliwie. Pomysł na fabułę ciekawy z dużym potencjałem ale nie do końca wykorzystanym....

Fenomenalna książka. Wprowadza w realia społeczne Kalkuty lat 70 w taki sposób, że zapoznając się z samymi opisami miasta ciarki przechodzą po plecach. Fabuła natomiast jest przerażająca - w dobrym tego słowa znaczeniu, w końcu mamy do czynienia z horrorem. W książce pełno jest odniesień do starych wierzeń, rozwiązania zastosowane przez Simmonsa są brutalne, jednak dobrze wyważone. Po przeczytaniu tego tytułu Dan Simmons "wywindował" w moim personalnym rankingu ulubionych autorów - do tego stopnia, że książki jego autorstwa kupuję w ciemno.

Fenomenalna książka. Wprowadza w realia społeczne Kalkuty lat 70 w taki sposób, że zapoznając się z samymi opisami miasta ciarki przechodzą po plecach. Fabuła natomiast jest przerażająca - w dobrym tego słowa znaczeniu, w końcu mamy do czynienia z horrorem. W książce pełno jest odniesień do starych wierzeń, rozwiązania zastosowane przez Simmonsa są brutalne, jednak dobrze...

Nie ma co streszczać książki, bo każdy sobie przeczyta sam. Jeżeli chodzi o spór czy jest to horror czy nie to należy pamiętać, że niektóre opowiadania grozy np. Lovecraft'a polegały tylko na opisie przyrody w tak niepokojącym stylu, że autor w ten sposób tworzył właśnie klimatu horroru/grozy, pomijając prawie zupełnie fabułę, tudzież akcję. Tu ten klimat tworzy Kalkuta, a dodatkowo Simmons dodaje sektę z zakazanym krwiożerczym kultem, a i żeby było strasznie rodzinną tragedię. No i teraz można się pokusić o pytanie czy to horror? Myślę, że żaden z nas nie chciałby być na miejscu głównego bohatera, a więc...

Nie ma co streszczać książki, bo każdy sobie przeczyta sam. Jeżeli chodzi o spór czy jest to horror czy nie to należy pamiętać, że niektóre opowiadania grozy np. Lovecraft'a polegały tylko na opisie przyrody w tak niepokojącym stylu, że autor w ten sposób tworzył właśnie klimatu horroru/grozy, pomijając prawie zupełnie fabułę, tudzież akcję. Tu ten klimat tworzy Kalkuta, a...

Miłe zaskoczenie, obawiałam się, że książka mi się nie spodoba, a jednak byłam nią zainteresowana od początku do końca. Przede wszystkim poczułam ten gorący ,wilgotny klimat Kalkuty z całym jej ubóstwem, cuchnącymi uliczkami, na których bawią się zaniedbane dzieci, a przy krawężnikach siedzą żebracy w łachmanach. Dan Simmons sięgnął do hinduskich wierzeń religijnych i bohaterką swojej książki uczynił krwiożerczą boginię Kali. Rytuały opisane przez autora robią wrażenie, fabuła jest ciekawa, miejscami zaskakująca, jest groza, mrok i napięcie jak na dobry horror przystało. Mnie się podobał, polecam.

Miłe zaskoczenie, obawiałam się, że książka mi się nie spodoba, a jednak byłam nią zainteresowana od początku do końca. Przede wszystkim poczułam ten gorący ,wilgotny klimat Kalkuty z całym jej ubóstwem, cuchnącymi uliczkami, na których bawią się zaniedbane dzieci, a przy krawężnikach siedzą żebracy w łachmanach. Dan Simmons sięgnął do hinduskich wierzeń religijnych i...

Dawno już przymierzałem się do tej książki po wielu ciekawych opiniach oraz zachęcającej okładce niczym z dobrego horroru postanowiłem się skusić !

Tyle zachwytu a tak męczyłem w pewnym momencie już czytałem trochę na siłę 🤷

Dawno już przymierzałem się do tej książki po wielu ciekawych opiniach oraz zachęcającej okładce niczym z dobrego horroru postanowiłem się skusić !

Tyle zachwytu a tak męczyłem w pewnym momencie już czytałem trochę na siłę 🤷

Simmons to czarodziej słowa, jego powieści po prostu płyną i czyta się je z zapartym tchem. Rewelacyjny klimat grozy, zaszczucia i bardzo sugestywne i wylewające się ze stron opisy smrodu, zepsucia i mroku Kalkuty.
Polecam!

Simmons to czarodziej słowa, jego powieści po prostu płyną i czyta się je z zapartym tchem. Rewelacyjny klimat grozy, zaszczucia i bardzo sugestywne i wylewające się ze stron opisy smrodu, zepsucia i mroku Kalkuty.
Polecam!