Śmierci ulotny woal

Ćwirlej znów zabiera nas w międzywojnie w Poznaniu, rok 30. Mimo takiego czasu w Polsce nadal słabo się dzieje, atmosfera jest napięta, choć nie tak bardzo jakby się wydawało. Potrzeba jakiegoś pretekstu i takim wydaje się zaginięcie von Pieskowa - dyplomaty z Niemiec. Do tego mamy też zabicie stróża oraz tajną akcję wywiadu w ówczesnym Stettinie. W tej części oprócz dziwnych spraw mamy sporą dawkę humoru, ciekawe zakończenia i, chyba jak wszyscy wiedzą, (nie)spodziewane połączenie wątków. Cieszy mnie, że znów mogłam wrócić do ciekawych czasów w jakich wtedy była Polska i Poznań, choć tym razem było o wiele mniej trudów codzienności. Jednak znów zostałam przeniesiona w ten świat i czułam się, jakbym stała zaraz za postaciami i wszystko widziała. Część może nie była wybitna w porównaniu z niektórymi z poprzednich, ale nadal mnie porwała i nie mam czego ujmować. Po prostu ponownie dobra pozycja.

Ćwirlej znów zabiera nas w międzywojnie w Poznaniu, rok 30. Mimo takiego czasu w Polsce nadal słabo się dzieje, atmosfera jest napięta, choć nie tak bardzo jakby się wydawało. Potrzeba jakiegoś pretekstu i takim wydaje się zaginięcie von Pieskowa - dyplomaty z Niemiec. Do tego mamy też zabicie stróża oraz tajną akcję wywiadu w ówczesnym Stettinie. W tej części oprócz...

Świetnie napisany retro kryminał, aż czuć klimat tamtych czasów, prawdziwy wehikuł czasu. Bohaterowie wyraziści z charakterem. Akcja toczy się szybko nie brakuje humoru i ciekawostek historycznych. Trzyma wysoki poziom serii.

Świetnie napisany retro kryminał, aż czuć klimat tamtych czasów, prawdziwy wehikuł czasu. Bohaterowie wyraziści z charakterem. Akcja toczy się szybko nie brakuje humoru i ciekawostek historycznych. Trzyma wysoki poziom serii.

Zwieńczenie komediowe serii. Wątek kryminalny odczuwałam jako drugie tło, bo na pierwsze przeniosły się dla mnie znakomite dialogi i dawka dobrego humoru.

Zwieńczenie komediowe serii. Wątek kryminalny odczuwałam jako drugie tło, bo na pierwsze przeniosły się dla mnie znakomite dialogi i dawka dobrego humoru.

Jak lubię autora, ta książka nie przypadła mi do gustu. Nie jest źle, ale to nie to, do czego mnie przyzwyczaił. Liczyłem na więcej.

Jak lubię autora, ta książka nie przypadła mi do gustu. Nie jest źle, ale to nie to, do czego mnie przyzwyczaił. Liczyłem na więcej.

Niby ładnie napisana ale nie porywa; szczerze mówiąc, trochę się wynudziłem

Niby ładnie napisana ale nie porywa; szczerze mówiąc, trochę się wynudziłem

,, Śmierci ulotny woal'' to siódma część i jak narazie ostatnia, chociaż kontynuacja z komisarzem Fischerem pewnie będzie, to na tą chwilę by było na tyle.
Podsumowując, p. Ryszard wykonał świetną robotę nad tym cyklem podejmując się zadania napisania kryminałów w stylu retro a nie łatwo odtworzyć tamte realia, lat 20 i 30, które niewątpliwie były burzliwe.
Ćwirlej podszedł do tematu bardzo drobiazgowo, tworząc dobrą atmosferę, cykl był bardzo klimatyczny i co najlepsze świetny w odbiorze.
Gorąco polecam 👏👏👏♥️♥️♥️

,, Śmierci ulotny woal'' to siódma część i jak narazie ostatnia, chociaż kontynuacja z komisarzem Fischerem pewnie będzie, to na tą chwilę by było na tyle.
Podsumowując, p. Ryszard wykonał świetną robotę nad tym cyklem podejmując się zadania napisania kryminałów w stylu retro a nie łatwo odtworzyć tamte realia, lat 20 i 30, które niewątpliwie były burzliwe.
Ćwirlej podszedł...

Po średnio udanym "Wszyscy słyszeli jej krzyk" Pan Ćwirlej wraca chyba na dobre tory. Znowu jest okazja by spotkać się z ulubionymi bohaterami: Antonim Fisherem, Gilem, Okoniem, Olkiewiczem i Tolkien Grubińskim, który to kolejny raz dzięki swoim złodziejskim umiejętnością dopina śledztwo. Teoretycznie mamy tu trzy historie: zabójstwo wicekonsula, stróża i włamanie do koszar w Szczecinie. Wszystko ciekawie łączy sie na koniec w całość. W książce pojawia się sporo dygresji z poprzednich części, które pomogą lepiej poznać bohaterów dla czytelników nie znających całej serii. Czyta się szybko i przyjemnie. Polecam.

Po średnio udanym "Wszyscy słyszeli jej krzyk" Pan Ćwirlej wraca chyba na dobre tory. Znowu jest okazja by spotkać się z ulubionymi bohaterami: Antonim Fisherem, Gilem, Okoniem, Olkiewiczem i Tolkien Grubińskim, który to kolejny raz dzięki swoim złodziejskim umiejętnością dopina śledztwo. Teoretycznie mamy tu trzy historie: zabójstwo wicekonsula, stróża i włamanie do koszar...

Poznań, w kwietniu 1930 roku.

Trwa wojna celna z Niemcami i sytuacja polityczna jest coraz bardziej napięta, ale w pewnych niemieckich kręgach politycznych to za mało. NSDAP jest jeszcze zbyt słaba, a przez to jej rewizjonistyczne hasła nie zdobyły szerokiego odbioru. Potrzebny jest mocny incydent dyplomatyczny, który, jak ta przysłowiowa iskra zapalająca beczkę prochu, doprowadzi do kolejnej wojny i odbierze Polakom to, co “słusznie” należy się Niemcom.

Prologiem do całej awantury jest seans spirytystyczny w salonie hrabiny Kossobudzkiej von Zanthier, wdowy po pułkowniku, na którym duch owego przepowiada śmierć jednego z uczestników seansu - wicekonsula niemieckiego w Poznaniu - Albrechta von Pieskowa. Ten tom przygód komisarza Antoniego Fischera, siódmy już z kolei, wprowadza nas i na początku, i na końcu opowieści, jak to ujął autor w “ezoteryczny świat transcendentnych fluidów i spirytualnych prądów”, który w latach trzydziestych zawładnął wieloma umysłami arystokratycznych salonów.

Jak doszło zatem do śmierci wicekonsula i czy faktycznie była to jedynie kwestia polityczna, mająca doprowadzić do nowego konfliktu militarnego, zdradzać nie będę, bo zachęcam do tej świetnej, jak zwykle, lektury, nie tylko wielbicieli autora.

Ćwirlejowski przedwojenny Poznań pokazany został detalicznie w każdym wymiarze, a szczególnie obyczajowym, to absolutny majstersztyk. Rewelacyjna robota. Jestem pełna podziwu. Pań Ćwirlej jest mistrzem w budowaniu historycznej rzeczywistości. Czy w kryminałach neomilicyjnych z epoki PRL czy w kryminałach retro z okresu międzywojennego widać solidną, drobiazgową scenografię miejsc i topografię dawnego Poznania, Piły czy Szczecina.

Autor wiedzie nas nie tylko do arystokratycznych salonów, ale i przez słynące z gastronomicznego kunsztu restauracje i bary oraz przez zaspokajające zupełnie inne potrzeby przybytki rozkoszy. Oficjalne śledztwo prowadzi Fischer, z dużym wkładem wywiadowców: Gila, Okonia i Olkiewicza. Wydatnej pomocy udzielą mu, po raz kolejny, nieoficjalnie oczywiście i pod fałszywymi nazwiskami, szanowany złodziej Grubiński ze swoją bandą braci Kaźmierczaków i Zenusiem Brodziakiem.

Wielbiciele Ćwirleja znajdą tu wszystko, co znają z jego kryminałów retro i to na najwyższym poziomie. Są dwie krwiste zbrodnie, piękne kobiety, trochę seksu, mnóstwo gwary w postaci „niemytych szuszwoli”, “szkiełów” i „ćwoków”, a do tego wyborny humor słowny i sytuacyjny. Policja opisana pieczołowicie, nawet w kwestiach jej materialnego funkcjonowania w odrodzonej Polsce, co świadczy o skrupulatnym researchu. Klimat typowo poznański, ze sporą rezerwą wobec Naczelnika i znakomicie pamiętaną niemczyzną.

Lektura Pana Ćwirleja to zawsze pewnik. Świetna intryga, doborowe towarzystwo i zaskakujący finał. A wszystko okraszone właściwym dla miejsca i czasu klimatem, słownictwem i humorem.

Przeczytałam dotąd 22 powieści autora. Żadna mnie nie znudziła i nie rozczarowała. Nie ma nic lepszego niż pełnokrwiści fikcyjni bohaterowie fikcyjnych zbrodni w genialnie nakreślonych międzywojennych realiach politycznych i społeczno-obyczajowych. Mistrzostwo kryminału retro. Pozostaję niezmiennie fanką autora i polecam zdecydowanie!!

Poznań, w kwietniu 1930 roku.

Trwa wojna celna z Niemcami i sytuacja polityczna jest coraz bardziej napięta, ale w pewnych niemieckich kręgach politycznych to za mało. NSDAP jest jeszcze zbyt słaba, a przez to jej rewizjonistyczne hasła nie zdobyły szerokiego odbioru. Potrzebny jest mocny incydent dyplomatyczny, który, jak ta przysłowiowa iskra zapalająca beczkę prochu,...

Odniosłem wrażenie, iż ktoś inny napisał Ostatnią część perypetii A. Fischera. Nuda, powtarzanie opisów z poprzednich części. akcja, bez polotu, pisana jakby od niechcenia. Do tego całkowicie zbędne opisy igraszek cielesnych.

Odniosłem wrażenie, iż ktoś inny napisał Ostatnią część perypetii A. Fischera. Nuda, powtarzanie opisów z poprzednich części. akcja, bez polotu, pisana jakby od niechcenia. Do tego całkowicie zbędne opisy igraszek cielesnych.

Dobre, ale... tych ale długo by wymieniać. Za dużo dygresji, za mało "poznańskości", za mało humoru, za dużo salonów... Wszystko jakieś mdłe, niemrawe i bez pieprzu... Gdzie się podział ten swojski klimat? Mam wrażenie, że poznański mistrz gatunku wypalił się i osiadł na laurach- bo w porównaniu z poprzednimi tomami cyklu, które przeczytałam brak tu tej "iskry".

Dobre, ale... tych ale długo by wymieniać. Za dużo dygresji, za mało "poznańskości", za mało humoru, za dużo salonów... Wszystko jakieś mdłe, niemrawe i bez pieprzu... Gdzie się podział ten swojski klimat? Mam wrażenie, że poznański mistrz gatunku wypalił się i osiadł na laurach- bo w porównaniu z poprzednimi tomami cyklu, które przeczytałam brak tu tej...