Bardzo dobra książka. Wywoływała we mnie całą gamę różnych uczuć podczas czytania.
Prowokuje do przemyśleń nad sensem życia, przemijaniem, stagnacją.
Należy zaznaczyć, że jest to książka obrazująca problemy dotyczące depresji, więc prawdopodobnie nie każdemu przypadnie do gustu, ale na mnie zrobiła spore wrażenie.

Bardzo dobra książka. Wywoływała we mnie całą gamę różnych uczuć podczas czytania.
Prowokuje do przemyśleń nad sensem życia, przemijaniem, stagnacją.
Należy zaznaczyć, że jest to książka obrazująca problemy dotyczące depresji, więc prawdopodobnie nie każdemu przypadnie do gustu, ale na mnie zrobiła spore wrażenie.

Miałam nie czytać więcej Maleckiego. Jednak realizacja audioteki i Stenka w parze w Kosiorem w rolach lektorów przekonali mnie do wysłuchania audiobooka. W poprzednich książkach Małeckiego drażniła mnie przemoc. Jest i w tej książce i to nie tylko przemoc fizyczna, ale także seksualna. Jednak tu odrobinę bardziej zjadliwa. No i trzeba przyznać, że książki Małeckiego są bardzo generyczne. Dla mnie to wada. Po czasie zlewają mi się i nie odróżniam ich od siebie.
Styl i język autora, klimatyczność i realizm magiczny działają na jego korzyść. W "Sąsiednich kolorach" znajdziemy jeszcze kilka ciekawych myśli dotyczących ojcostwa, rozkładania się odpowiedzialności i przemocy. Zwłaszcza ta ostatnia myśl, że przemocy dopuszczają się zwykli ludzie, którzy są tym faktem sami zdziwieni i bardzo szybko chcą go od siebie oddalić lub usprawiedliwić podobała mi się. Zło czai się w każdym z nas.
Myślę, że dla lektorów na audiobooka można się skusić.

Miałam nie czytać więcej Maleckiego. Jednak realizacja audioteki i Stenka w parze w Kosiorem w rolach lektorów przekonali mnie do wysłuchania audiobooka. W poprzednich książkach Małeckiego drażniła mnie przemoc. Jest i w tej książce i to nie tylko przemoc fizyczna, ale także seksualna. Jednak tu odrobinę bardziej zjadliwa. No i trzeba przyznać, że książki Małeckiego są...

Autor zaczyna książkę z wysokiego C. Jeszcze lepszy język i narracja niż w poprzednich książkach. Wow! Czysta przyjemność z czytania, kłaniam się w pas. Jak zwykle świetnie roztoczony klimat oraz rewelacyjnie napisane postacie. Jednak dalsze poprowadzenie i rozwiązanie wątków dla mnie rozczarowujące. Rozumiem zamysł, bo podziękowania na końcu książki tylko mnie w nim utwierdziły, ale motyw przewodni wg mnie się nie udał. Gdy z czasem trzeba było coraz więcej odkrywać, wg mnie autor stracił równowagę i trochę zapachniało kiczem.

Autor zaczyna książkę z wysokiego C. Jeszcze lepszy język i narracja niż w poprzednich książkach. Wow! Czysta przyjemność z czytania, kłaniam się w pas. Jak zwykle świetnie roztoczony klimat oraz rewelacyjnie napisane postacie. Jednak dalsze poprowadzenie i rozwiązanie wątków dla mnie rozczarowujące. Rozumiem zamysł, bo podziękowania na końcu książki tylko mnie w nim...

Małecki jak zwykle kapitalnie wchodzi w poszczególnych bohaterów, ukazując ich troski życia codziennego. Wszystko niby się spina, ale jest chyba za dużo chaosu i na koniec pozostaje lekki niedosyt.

Małecki jak zwykle kapitalnie wchodzi w poszczególnych bohaterów, ukazując ich troski życia codziennego. Wszystko niby się spina, ale jest chyba za dużo chaosu i na koniec pozostaje lekki niedosyt.

Gdyby ktoś mnie za pierwszym razem zapytał, o czym jest ta książka, odpowiedziałabym : nie wiem. W pierwszym odbiorze może brzmieć jak bełkot, jednak po czasie można się przekonać, że cała narracja owym bełkotem nie jest.
Jakub Małecki w "Sąsiednich kolorach" ponownie dotyka tego, co ludzkie: samotności, strachu oraz ulotności życia. Młodego chłopaka niszczy ciężar traumy. Dojrzały mężczyzna w wyniku przypadku doświadcza niemalże proustowskiej tęsknoty. Któż wie za czym? Pojawia się również plotka, która krzywdzi Bogu ducha winnego człowieka i skazuje go na ostracyzm.
W mocnym punkcie kulminacyjnym wszystkie trzy postacie spotykają się ze sobą.
Lektura "Sąsiednich kolorów" wprowadza w stan zadumy i skłania do refleksji. To powieść, obok której z pewnością nie przechodzi się obojętnie.

Gdyby ktoś mnie za pierwszym razem zapytał, o czym jest ta książka, odpowiedziałabym : nie wiem. W pierwszym odbiorze może brzmieć jak bełkot, jednak po czasie można się przekonać, że cała narracja owym bełkotem nie jest.
Jakub Małecki w "Sąsiednich kolorach" ponownie dotyka tego, co ludzkie: samotności, strachu oraz ulotności życia. Młodego chłopaka niszczy ciężar traumy....

Najbardziej przeszkadzał mi w tej książce chaos. Składa się ona z perspektyw mnóstwa postaci, które nie mają z sobą wiele wspólnego oprócz więzów rodzinnych albo miejsca zamieszkania. Okazało się to trudne w odbiorze, było tu, odnosząc się do zakończenia, wiele zbędnych wątków. Stolarz, wdowiec, wiejska wariatka, niezrozumiany chłopiec, starsze małżeństwo - każdy z nich choć z innym problemem, to każdy tak samo skazany na nieszczęście. Lawirowanie między tak dużą ilością bohaterów i zachowanie w książce "jakiejś ramy" autorowi udało się w "Dygocie", tutaj jednak to się rozjechało i wypadło to dużo gorzej. Rozumiem osoby, które po przeczytaniu chcą dostać opracowanie tej książki, przez tą chaotyczność i niedomówienie - popieram ten pomysł.

Nastrój tej książki jest niezwykle przygnębiający i nostalgiczny, wręcz depresyjny. Każdy bohater ma swój ciężar, który niesie przez życie. Wydawać by się mogło, że są to ich prywatne dramaty, jednak Małecki postanowił aby ich różne ścieżki się przecięły. Co z tego wyszło? Wspólny dramat.

Choć znalazłam w niej kilka fragmentów, cytatów i motywów, które mną poruszyły, to wiem, że nie jest to książka, którą zapamiętam. Chwilę po jej przeczytaniu mam mętlik w głowie o co tak naprawdę tu chodziło. Było tu tak dużo wszystkiego, że aż nie było niczego.

Najbardziej przeszkadzał mi w tej książce chaos. Składa się ona z perspektyw mnóstwa postaci, które nie mają z sobą wiele wspólnego oprócz więzów rodzinnych albo miejsca zamieszkania. Okazało się to trudne w odbiorze, było tu, odnosząc się do zakończenia, wiele zbędnych wątków. Stolarz, wdowiec, wiejska wariatka, niezrozumiany chłopiec, starsze małżeństwo - każdy z nich...

To moja druga książka Małeckiego. Trudno mi odnieść się do komentarzy, że jest jego najsłabszą. Nie uważam bowiem, że książka jest zła. Jest trudna, drażniąca, pełna metaforyki. A to wszystko jest okraszone bardzo depresyjnym nastrojem, który gęstnieje z każdym kolejnym rozdziałem. A to męczy i uwiera. Książka specyficzną, nie dla każdego i nie na każdą okazję.

To moja druga książka Małeckiego. Trudno mi odnieść się do komentarzy, że jest jego najsłabszą. Nie uważam bowiem, że książka jest zła. Jest trudna, drażniąca, pełna metaforyki. A to wszystko jest okraszone bardzo depresyjnym nastrojem, który gęstnieje z każdym kolejnym rozdziałem. A to męczy i uwiera. Książka specyficzną, nie dla każdego i nie na każdą okazję.

Dobrze, że nie jest to pierwsza książka Jakuba Małeckiego przeczytana przeze mnie, gdyby tak było, to pewnie nie sięgnęłabym po inne jego pozycje. Akcja toczy się w latach dwudziestych ubiegłego wieku, a w czasie lektury w ogóle tego nie czuć. Na początku poznajemy historię kilku ludzi, które dopiero po dłuższym czasie zaczynają się jakoś ze sobą łączyć. W moim odczuciu książka jest nudna, a decyzje podejmowane przez niektórych bohaterów całkowicie niezrozumiałe. Jest to zdecydowanie najsłabsza pozycja w dorobku Jakuba Małeckiego, jakie miałam okazję dotychczas przeczytać (a oprócz "Sąsiednich kolorów" przeczytałam już dziewięć innych jego książek).

Dobrze, że nie jest to pierwsza książka Jakuba Małeckiego przeczytana przeze mnie, gdyby tak było, to pewnie nie sięgnęłabym po inne jego pozycje. Akcja toczy się w latach dwudziestych ubiegłego wieku, a w czasie lektury w ogóle tego nie czuć. Na początku poznajemy historię kilku ludzi, które dopiero po dłuższym czasie zaczynają się jakoś ze sobą łączyć. W moim odczuciu...

Uwielbiam książki Jakuba, choć ta, akurat do moich ulubionych nie należy :(

Uwielbiam książki Jakuba, choć ta, akurat do moich ulubionych nie należy :(

Pierwsze ponad sto stron przeczytałam bez entuzjazmu, gdyż bardzo długo trzeba było czekać na rozwinięcie poszczególnych wątków, więc momentami było po prostu nudno . Dopiero później akcja zaczęła się rozwijać, ale żeby ją zrozumieć należało wrócić do poprzednich rozdziałów i jeszcze raz wybrać te elementy, które są istotne dla całości opowieści. Miałam wrażenie, że książka zastawia pełno pułapek na czytelnika. Moją uwagę zwrócił fakt, że została ona napisana z ogromną czułością i delikatnością. Jednak jeśli autor w innych swoich pozycjach też tak często prowadzi czytelnika na manowce, to ciężko będzie mi się skusić na kolejne.

Pierwsze ponad sto stron przeczytałam bez entuzjazmu, gdyż bardzo długo trzeba było czekać na rozwinięcie poszczególnych wątków, więc momentami było po prostu nudno . Dopiero później akcja zaczęła się rozwijać, ale żeby ją zrozumieć należało wrócić do poprzednich rozdziałów i jeszcze raz wybrać te elementy, które są istotne dla całości opowieści. Miałam wrażenie, że książka...